Deh.
Wat een leven. Het idee om met 3 in huis te zitten had ik mij al zo vaak voor de geest gehaald de afgelopen jaren. Nu is het al bijna 6 weken realiteit. Ik heb onderschat hoe emotioneel die 6 weken konden zijn. Een week hartje hier. De onnozelste overwinning of evolutie in Pokémon wanneer we Léon de fles geven doet mij al bleiten gelijk een klein kind.
Statusupdate
Voor we daarin verder gaan knoop ik eerst nog even aan met een aantal algemene dingen (want ik heb verrassend weinig geschreven de afgelopen weken, oepsie). Ellen is bv. supervlot aan het herstellen. We zijn misschien wat te vroeg naar huis gegaan van het ziekenhuis (de rit naar huis met Ellen achter in de auto was echt een hel), maar na een week kon ze toch al veel helpen in de zorg voor de baby. We hebben ondertussen al vele blokjes om gewandeld en hebben ook al eens geprobeerd om in het domein van Kiewit te wandelen. Dat was wel geen supergroot succes. 😅 We kwamen snel oudere koppels tegen op het domein die al snel als eerste in de rij stonden om eens in de koets te komen kijken, maar nadat Léon begon te brullen heb ik er geen meer gezien haha!
Léon doet het verder dus ook supergoed. Zijn nekje is wel nog steeds een werkpunt. We zijn nu al twee keer naar de osteopaat gegaan (waar hij zich echt op zaligerwijze laat masseren) waarna het elke keer wat beter ging. Maar hij draait zijn hoofd nog steeds wel vaak naar dezelfde kant. We zullen nog wel een aantal keer moeten gaan. Al merken we al veel beterschap en slaagt hij er alsmaar meer in om het hoofdje in de andere richting te draaien.
De negatieve dingen aan een baby zijn tijdelijk, maar alle positieve dingen aan een baby draag je mee voor de rest van je leven.
Verder hebben we al een aantal spurtjes achter de rug, deze week ook een sprongetje. De eerste keren dat je dat meemaakt trek je wel grote ogen, soms voel je je echt machteloos als je de baby niet stil krijgt van het huilen. Maar uiteindelijk is dat allemaal maar tijdelijk, en is het iets waar hij gewoon even door moet. Effe door de zure appel bijten, meer is dat niet. Dat zijn zo van die typische negatieve dingen waarvoor iedereen u maar al te graag probeert te waarschuwen, al dan niet speels. Nooit begrepen waarom iedereen zich daarmee probeert aan te stellen, ma soit. Ik vind dat dus allemaal maar tijdelijk en verwaarloosbaar. Het zijn de positieve dingen waar je het voor doet en die je onthoudt voor de rest van je leven.
Dusja, dat is de teneur wel geweest in die weken. Veel smelten, zo vaak samen vol ongeloof kijken naar de baby in het park of in onze armen. Beseffen dat het allemaal echt realiteit is. Zijn ogen zijn nog steeds om in te verdrinken. Zijn kleine kreetjes klinken als muziek in uw oren (soms ook als een valse kat, ma soit, negatieve dingen & verwaarlozing) en gewoon de ongelooflijke trots die je voelt als hij gewoon al flink zijn fles opdrinkt of zelfs gewoon al pampers volgooit. Al die emoties en belevingen zijn echt niet te beschrijven. Ze vallen met niets te vergelijken.
Thuis-gevoel
Dat heeft ook veel te maken met de gezelligheid hier thuis. In de eerste dagen na thuiskomst kon Ellen natuurlijk nog niet zoveel. Trappen doen was bv. echt uit den boze voor haar, het was aangeraden dat we tijdelijk in de living leefde. Zo hadden we dan een matras naar beneden gehaald. Ellen slapend in de zetel (rechtop, want ze kon niet op haar rug liggen), ik op de matras en Léon in de co-sleeper tussen ons in.
En jongens, echt waar… 3 keer opstaan in de nacht (we deden alles samen) voelen dan echt als de fijnste belevingen in uw leven. Die eerste dagen hier vulden we dan ook gewoon met veel rust. We hadden m’n eerder-vermelde Robin-writers playlist (AKA slaapmuziek, ~Ellen) opstaan, wat sowieso al voor een gezellige sfeer zorgt. Daar ‘s nachts nog gezellige verlichting bij… Wat een leven.
Na een week zijn we wel weer naar boven verhuisd. Vooral omdat we de living weer moesten vrijmaken voor een newborn-shoot. Maar aangezien Ellen toch ook weer trappen kon doen en zo ‘s nachts ook weer naar het toilet kon indien nodig, kon het sowieso ook wel. Een eigen bed slaapt tenslotte altijd beter dan een matras of de zetel he. 😉
Papa-zijn
Ondertussen is de zorg voor Léon helemaal verdeeld tussen Ellen en mij. We wisselen af om pampers te verversen en flesjes te geven, ook werken we al met nachtshifts. Ik had altijd gedacht dat ik alles zou willen doen met en voor de baby, maar dat is natuurlijk echt niet haalbaar gebleken. Een mens heeft zijn rust nodig, dus ben ik ook blij dat we dat nu zo samen kunnen doen.
De voorzichtigheid met de baby is stiekem ook al echt afgenomen. 😅 Het is zoals de reels op Instagram of filmpjes op TikTok: de mama voorzichtig en de papa die de baby bijna door het plafond gooit! Hahaha jezus, vooral die keer dat Genk tegen Anderlecht speelde. Ik sloeg thuis zeventien oerkreten toen we in de 96ste minuut eindelijk de verdiende gelijkmaker scoorden. Léon heeft toen meegemaakt wat het is om met een voetbalfanaat in huis te zitten. Vanop de eerste rij, want hij lag gewoon op m’n borst toen het gebeurde. 😂 En nee, in geen geval kon ik mij inhouden die avond!
Maar ja, het is zoals ik ook al in mijn inleiding schreef hier. Alles is zo mooi emotioneel, ‘t is echt niet te schatten. We hebben er bijna een gewoonte van gemaakt om Pokémon (de allereerste afleveringen van ondertussen 20-25 jaar oud) te kijken wanneer ik Léon zijn flesje geef. We zijn ondertussen aan aflevering 89 denk ik, en ik heb bijna 89 keren zitten janken. 🙈 Al die gebeurtenissen in de serie brengen mij sowieso al terug naar m’n eigen (ik ga er niet om liegen ook), woeligere jeugd. Als dan iedere keer het besef komt dat je dat nu allemaal kan delen in een veilige omgeving met je eigen kind… Mja, dan hou je het niet droog.
Zo zalig om nu al in die eerste weken al die passies te kunnen delen. Ook al verstaat dat kind er geen hol van, ook al weet die over 3-5 jaar begot niet meer wat we nu allemaal gedaan hebben. Het maakt niet uit, dit zijn echt de mooiste dingen die je kan doen.
Terug het gewone leven oppikken
Ook al is het allemaal zo mooi, het gewone leven gaat natuurlijk ook gewoon door. Ik heb lang met een dubbel gevoel geleefd. Ik maakte me superveel zorgen om het opzij zetten van mezelf voor de baby, en in welke mate dat dat zou moeten gebeuren. Hoe zalig ik het allemaal vind, hoeveel genot ik ook uit het samenzijn met ons 3’en kan halen: ik lag er echt wakker van als ik niet gewoon m’n hobby’s kon verder zetten. Ik krijg er nu zelf tranen in m’n ogen van als ik erover schrijf nu, maar ik ben zo blij dat dat nu echt aan het lukken is… Ik ben al twee keer naar de voetbal kunnen gaan, ik heb al twee toernooitjes kunnen spelen met de mannen van Gengar’s Shadow Force. Ik ben echt blij en opgelucht dat ik ook van die dingen nog kan blijven genieten. Superveel dankbaarheid daarvoor ook aan Ellen, om dan toch even die persoon te zijn die het kan overnemen…
Nu staat de volgende stap voor de deur. Morgen begin ik weer op het werk. Het zal weer even zoeken zijn naar een werkbaar systeem met de baby. Er spoken nog veel vragen en onduidelijkheden door m’n hoofd. Gaan we nog even vlot de dag doorkomen, of gaan de nachten het te lastig maken? Ga ik de stress aankunnen op het werk, ga ik dat niet teveel uitstralen op Léon? Of kan ik straks als ik thuiskom dan beter van mij afzetten? Hopelijk wel, ik zie er echt tegenop op dat vlak. Ik krijg die knop in m’n hoofd zo moeilijk afgezet als ik er ene keer helemaal inzit…
Ik heb al nagedacht om die eerste dag morgen van thuis uit te werken. Maar nee, dat vind ik ook maar niets. Ik mis m’n collega’s. Ik voel ook wel de nood om gewoon nog eens goed onder de mensen te zitten ook. Hier en daar zal ik misschien eens meer van thuis werken, misschien een halve dag deze week, maar meer zie ik er ook niet van komen. Ook al zou ik de baby missen, ik maak typisch wel een duidelijk onderscheid van waar m’n focus naartoe moet. Dan is het naar thuis, dan is naar werk.
Fingers crossed dat het schakelen ertussen even vlot mag gaan als de weken die we nu hebben mogen beleven. ❤️
P.S. Ik heb iedereen ook nog de resultaten tegoed van de babbie guessing game!
De absolute winnaar is de mama van Ellen. Zij had de naam tot op het accent en al juist gegokt (en nee, we hebben het haar nooit gezegd)! Verder waren er nog een 3-4 personen die Leon of Leo hebben gegokt. So close!
Qua datum zaten al mijn nonkels aan de Schrijvers-kant er boenk op + een collega van mij en een oud buurmeisje van Ellen. Kon ook bijna niet anders, alle nonkels hoopte er stiekem op dat de baby op de verjaardag van m’n overleden opa zou komen…
Dan van lengte zijn er 12 mensen die 51 cm hadden gegokt, dichts gegokte gewicht kwam van een nicht van de papa van Ellen die er 1 gram langs zat!
Enkele andere statistics (N=64):
Schone post, Robin. Ik hoop dat die eerste werkdag meegevallen is? Hopelijk vinden jullie snel een nieuw ritme.
Zalig mooie foto ook hier vanonder ♥
Is meegevallen ja. Zoals ik al dacht zat ik direct in die focus van het werk. Eens ik naar huis vertrok was ik alleen nog maar aan Léon aan het denken natuurlijk! Mama had het wel iets lastiger. Léon schoot gisteren in een spurtje, dus hij was in de voormiddag want ambetant. Maar beide hebben het goed volgehouden ❤️
Ohh ik word emotioneel te lezen hoe je die veilige omgeving creëert voor je zoon en hoe het je tegelijk ook raakt. Léon heeft geluk met zo’n goeie papa! Ik kijk uit naar een blogje over hoe je het stelt in combinatie met werken!