Babbieblogs #11: Mama en papa zijn

Deh.

Veel reacties zeg op mijn Q&A oproep. Anders dan vorige jaren zitten er vragen tussen die me zullen aanzetten tot het schrijven van blogs op zich als antwoord. Deze schrijf ik dus ook zowat als antwoord, maar ook wel vanuit de beleving. Er is nl. veel veranderd voor ons, tussen ons maar ook met ons.

Vragen waar dit blog dus op inspeelt:

• Heb je (veel) momenten gehad dat je als vader niet goed wist hoe je het ‘goed’ moet doen/twijfelde aan jouw capaciteiten als vader?
• Hoe gaat het mama en papa zijn jullie af? Is er nog genoeg ruimte voor gewoon Ellen & Robin te zijn?
• Is het vaderschap zwaarder dan je had verwacht?
• Op welke manier is je relatie met Ellen veranderd na de komst van Léon?
• Wat vind je het leukste en lastigste aan papa zijn? Is het hoe je je had voorgesteld?

Dromen

Om te beginnen, ik had al lang in m’n hoofd om papa te worden. Dat moet al sinds 3 jaar ofzo zijn toen ik die eerste kriebels begon te voelen. Ik had er snel echt veel zin in, ik kon me heel goed voorstellen hoeveel plezier ik zou hebben met zo’n klein debberke in m’n bijzijn. Veel spelen, lachen maar ook gewoon het genot van een eigen mens van eigen vlees en bloed zo te zien groeien. De lessen die je je kind kan leren, het ontdekken van zijn/haar karaktereigenschappen. Ook wat je zou herkennen van jezelf of van je partner, ik vond het allemaal superinteressant en was er erg benieuwd naar.

Zorgen heb ik me op voorhand zelden gemaakt, buiten mijn hele herstelproces gerekend. Eén ding wou ik echt vermijden: ik had mezelf altijd opgelegd om doorheen m’n helingproces te zijn vooraleer ik aan kinderen zou beginnen zodat ik er ten volle van kon genieten. Wel chance gehad dat m’n heling in 2019 begon, en dat de zin voor kinderen later duidelijk werd. Moest nog niet duidelijk zijn geworden dat er werk was aan mezelf had ik me misschien meer zorgen gemaakt.

Mijn verwachtingen zijn ook echt wel ingelost op dat vlak. Er is echt niks zo fijn als kunnen spelen, dansen, zingen en lachen met de baby. Soms durf ik ook echt zeggen dat hij meezingt, heerlijk toch!

“Alles komt goed”

Maar dat wilt niet zeggen dat m’n leven niet op z’n kop werd gezet. Vanaf dag één was het voor me duidelijk wat het betekende en wat ik ervoor moest over hebben. Gezien Ellen een keizersnede moest ondergaan en de eerste dagen dus vooral afhankelijk was, kreeg ik een koude douche. Ik moest er meteen invliegen en de zorg opnemen voor twee. No time to think, gewoon doen, het werd gewoon even de belangrijkste prioriteit die ik ooit al gehad heb.

Als ik er zo over terugdenk durf ik ook niet zeggen of die koude douche echt veel heeft impact heeft gehad op de manier waarop ik de papa ben die ik nu ben. Moest het vlotter zijn gegaan zou ik nog steeds veel van de zorg willen opeisen denk ik (of dat was gelukt is misschien iets anders 😅). Dat zit gewoon in mij ofzo? Ik zit er ook echt in met een “alles komt goed” mentaliteit. Léon is bv. pas hersteld van een RSV-infectie (nooit koorts gehad, wel pittige dagen achter de rug). En hoewel je natuurlijk extra alert bent als hij extreem aan het hoesten is, was ik degene die altijd de roze bril ophad over de hele situatie. “Effe tanden bijten, komt wel goed”. Het imuumsysteem moest gewoon even een goeie training ondergaan.

Ik heb me wel zorgen gemaakt, het is absoluut verschrikkelijk om je eigen kind te zien afzien (vond ik echt het lastigste tot nu toe). Maar er is altijd wel iets in mij dat relativeert. Soms misschien wel teveel als ik Ellen moet geloven! 😅

Als ik er zo over nadenk valt mij wel op hoe stevig in contrast het is t.o.v. alle twijfels waar ik dan typisch wel last van heb. Voor mij benadrukt het dan ook dat al mijn twijfels en onzekerheden geen deel uitmaken van m’n identiteit, maar eerder het gevolg zijn van externe factoren vroeger in m’n leven waar ik nooit mee leerde omgaan. Alles wat de baby betreft is voor mij iets als een nieuw begin, de toekomst en staat gewoon veel meer in een positief daglicht.

Identiteit

Hoewel er dus veel veranderd is ben ik over veel zaken dus nog steeds erg gerust, en kon ik daardoor m’n leven zoals het ervoor was ook wel wat aanhouden. Al is alles in hoeveelheid wel wat geminderd natuurlijk. Ik geraak bv. nauwelijks bijgewerkt met de tuin, ik speel al minder TCG-toernooien dan vóór Léon en ook m’n abonnement op KRC Genk heb ik dit jaar niet verlengd. Wel kijk ik dan weer alle matchen op TV.

Daarnaast ben ik ook wel nog steeds dezelfde Robin als ervoor. Hetzelfde koppeke dat overal tegelijk wil zijn, dezelfde enthousiasme voor de dag leggen en dezelfde interesses nog steeds nastreven. Dingen hebben gewoon plaats gemaakt voor iets wat nu een groter plekje heeft ingenomen in m’n hart. 😄

Ellen daarentegen heeft het daarin wel wat moeilijker. Niemand durfde het voorspellen, maar zij is een echt mama’tje geworden. Een Google mama’tje, het minste moet nog maar afwijken om haar 3 artikels te doen lezen over symptomen. Zij maakt zich helaas meer zorgen en is nog op zoek hoe ze ermee moet omgaan. Ik vind het soms ook moeilijk als ik dan merk hoe ikzelf makkelijk ervoor kan kiezen om nog eens een toernooi te spelen, terwijl zij moeite heeft om voor haarzelf te kiezen. Ik probeer haar zoveel mogelijk erin te steunen, maar makkelijk is dat zeker niet… Je voelt je vanzelf vaak de boeman wanneer je voor jezelf kiest.

Love isn’t gone, integendeel

Dusja, het heeft ook wel impact op onze relatie. We worden gechallenged op andere niveau’s. Nu gaat het al veel minder om die kleine slordigheden die we van elkaar moeilijker kunnen uitstaan, nu gaat het eerder om de tijd met elkaar nog te vinden en er volop van te genieten. De tijd die we (makkelijk) vinden zijn dan vooral momenten waarop de baby slaapt en we weer ff wat dichter bij elkaar kunnen kruipen. Maar als het gaat om samen dingen doen is dat gereduceerd tot een keer maand. We moeten dat echt plannen… De spontaniteit tussen ons van eens effe in een kwartier beslissen om ene te gaan drinken of een film te gaan zien is nu verdwenen, en dat mis ik wel. We zijn altijd twee impulsieve kuikentjes bijeen geweest die nu wat op de achtergrond verdwenen zijn nu ons klein leeuwtje de aandacht vraagt.

Ik zie die spontaniteit wel nog terugkomen zodra Léon wat groter is en we bv. eens spontaan naar de speeltuin kunnen gaan. Maar nu is het nog even van over x weken op restaurant gaan en babysits regelen.

Wat ons verder ook altijd verbonden heeft is muziek, en daar merken we gelukkig niet teveel impact. We blijven nog steeds concertjes plannen, gaan deze zomer waarschijnlijk een dag (misschien 2!) naar Rock Werchter en in de auto zingen we nog steeds zo vals als een kat op onze favoriete nummers. Léon moet er ook aan geloven! We hebben al veel dansmomentjes gehad met de baby erbij. 🥳🕺

M.a.w., de liefde is nog steeds aanwezig hoor! Die is zelfs gegroeid naar liefde voor ons gezinnetje, en ik zou het echt niet anders meer willen. 🥰