Deh.
Het is weer zo’n avond waarin ik weet dat ik nood heb aan een moment om de dingen van mij af te schrijven. Alleen voel ik het precies niet, da’s best ambetant. Ik weet ondertussen dat het niet voelen ook een teken van fight&flight kan zijn. Dus dan maar trucjes toepassen. Een favoriet dekentje, headset op noise cancelling en de robin writers playlist zullen daar wel iets in veranderen. En yep, ik voel dat het al begint te werken.
Dusja, nee. Ik zit effe slecht in mijn vel precies. No worries, nothing to do with little guy want die doet het fantastisch. Ik heb de laatste dagen gewoon gemerkt dat m’n fight&flight reacties weer wat meer voorkomen. De grootste triggers kwamen van het werk waar ik wel wat spannende dingen had opstaan, maar ik merkte ze ook wel in de meer onnozele zaken.
Dat terwijl die grootste trigger van het werk twee keer niks voorstelde als ik er zo over terugdenk. Het ging om gewone een vergadering waar zeker niets mee zou vallen of staan ofzo. Ik voelde me er gewoon super onzeker over, twijfelde aan alles tijdens de voorbereidingen en kon er precies weinig goeds in terugvinden. De andere onnozele dingen waren dan weer schuldgevoelens in dingen die in m’n hoofd de grootste beloftes werden naar anderen toe maar ook niet meer waren dan bv. ik die Ellen eraan moest helpen denk en om Léon z’n vaccin uit de frigo te halen. Ik moest het maar eens vergeten. Honderden scenario’s passeren dan in een mum van tijd.
Het zijn ook de dingen die terugkwamen in m’n heelproces van de trauma & burn-out. Daar was dan ook altijd iets diepers in terug te vinden… Schuldgevoelens die zo diep kunnen gaan als een fundamentele overtuiging dat ge een mislukkeling zijt, of de diepe angst om uiteindelijk eenzaam en alleen te vallen als ik zogezegd van die stoten heel m’n leven zou blijven uithalen.
Buh ja ik moet er ook niet over liegen, die overtuigingen waren gewoon aanwezig de voorbije dagen. Objectief gezien zijn ze volledig van de pot gerukt, maar als ge blijft draaien in uw mentale draaikolk voelen ze aan als ontegensprekelijke waarheden. Soms denkt ge da ge na veel werk aan uzelf en lange tijd clean te zijn van dit soort belevingen, ge de wereld aankunt en ervan af zijt. Maar het blijft een herinnering dat zich fysiek heeft vastgeklampt aan m’n mentaal welzijn. Er helemaal vanaf geraken.., mja. Ik zou het graag willen, maar het is een utopie. Ermee omgaan op veerkrachtige wijze zal altijd zowat the way to go zijn.
Ooit heeft iemand mij eens verteld dat de aankomende wintermaanden een mens slechter kunnen doen voelen, en dat het de veerkracht wel wat aantast. Ik ga er dus niet teveel achter zoeken of me verder verliezen in schuldgevoelens, en het wat daarop steken.
Maar daarvoor blijf ik wel schrijven om zo eerlijk tegen mezelf te blijven voor als het nog voorkomt. Het is ook een manier om het wat los te weken bij mij voor ik er echt over kan beginnen babbelen. Schrijven heelt en doet me de dingen verwerken, zoals zovele blogs hier kunnen getuigen. Ook al is het hier tegenwoordig meer een schattige goed nieuws-show geworden nu met kleine Léon.
Nah, ook dit is realiteit en papa zijn. U klaar maken voor levenslessen, veel spelen, genieten van kleine lachjes. Maar eveneens dealen with personal stuff omdat ge niet plots een perfect wezen zijt geworden nadat ge een kind kreeg. En weet ge, zo mag het misschien ook wel zijn. Die nare belevingen in het moment zijn niet zo tof, maar ze maken u ook gewoon mens. Een mens dat een kind harder nodig heeft dan een papa op auto-pilot die in z’n systeem van perfectionistisch en dwangmatig “ik-wil-alleen-maar-goed-doen-gedrag” zit en als een robot de zorg zou opnemen.
Meer nog, m’n kind is een motivator om dit te blijven doen. Het is voor mij een doel om het pad van generationele trauma’s te doorbreken en m’n kind zich vrank en vrij te laten voelen in al zijn belevingen die het nog tegenkomt. Zonder enige onderdrukkingen.
Maar ach, kijk naar da kopke. Dat komt wel goed. Op dat vlak twijfel ik noch aan Léon, noch aan mezelf. 😉
PS. Dju, hoe ist mogelijk. Nu is het bijna nog een schattige baby blog geworden!
I feel you man.
Ge doet dat zo fantastisch goed!
Van uzelf mogen de ruimte geven aan die vervelende gevoelens, dat is zo belangrijk.
Ik ben altijd blij met eerlijke open bloggers zoals jij. Want ze presenteren het toch altijd zo mooi he: na zoveel jaar therapie en helen is het allemaal opgelost. Eigenlijk is dat zever, want diene moment gaat helaas niet komen. Zoals jij zegt: het is een kwestie van er op een veerkrachtige manier mee te leren copen. Veel verder dan dat zal het niet komen. Merci voor je openheid, ook al reageer ik niet altijd of lees ik niet alles. Maar ik smelt wel altijd bij de kleine Lèon, zowel hier als op Instagram 🙂 Keep it up!