Babbieblogs #10: Het gaat zo snel…

Deh.

Bijna 3 maanden. Zoveel verder zijn we al ondertussen. Kan iemand mij knijpen? Want het is echt al ongelooflijk snel voorbij gevlogen. Op foto’s van nu & 3 maanden terug beginnen ook al duidelijke verschillen te komen. Onwaarschijnlijk.

Meestal ben ik wel kritisch voor mezelf als ik aanvoel dat dingen snel voorbij vliegen. Ik geloof dat dat veel te maken heeft met de hoeveelheid ruimte en rust die je jezelf gunt doorheen de dagen. Hoe meer tijd je jezelf geeft om dingen te laten binnenkomen, dingen bewust te leven, of m.a.w. hoe meer je je in het moment bevindt, hoe trager de tijd gaat.

Eerlijk is eerlijk, ik voel dat ik de voorbije tijd ik daar te weinig aandacht aan heb besteedt. Ik probeer alles maar te doen zoals ik dat altijd gedaan heb, maar dat lukt niet meer zo goed. Oude patronen duiken dan ook wel eens op helaas waarin ik mezelf bekritiseer en push om het toch maar vol te houden. In de mate van het mogelijke weliswaar, want ik ben allang niet meer in de tuin aan het werken zoals weleer, laat staan dezelfde regelmaat van het bloggen aan het volhouden.

Nu goed, soms valt het muntje ook de andere kant op. Zoals deze avond, de avond na de 2de testdag in de crèche van Léon. Een avond waarin we alleen maar knuffels hebben ingehaald en waarin ik hem net heb afgegeven aan Ellen zodat zij verder knuffels kan inhalen. Het is weer even zo’n typisch moment onder de dekentjes in de zetel, waarin ge goesting hebt in een warme chocomelk en chille muziek. En er daardoor uiteraard de schrijfkriebels opduiken!

View this post on Instagram

A post shared by Robin Schrijvers (@robin_schrijvers)

Ons klein mannetje groeit

Hij is groot geworden hoor. Het is alweer even geleden sinds ons laatste bezoekje bij Kind & Gezin, maar hij zal ondertussen wel de 6kg en 60cm gepasseerd zijn. Je merkt die 3 maanden ook niet enkel fysiek, maar ook heel duidelijk in zijn manier van doen.

Zal ik u echt eens iets fantastisch vertellen?

We kunnen nu dus echt dagelijks babbelen met Léon!! Echt, die eerste keer was zo’n ongelooflijke zaligheid. Het is niet meer dan heen en weer reageren, geluidjes nabootsen. Onnozel doen ook, spelen voor zolang het geen einde kent. En manneke lief, hij is nu sinds een week of twee ons echt aan het herkennen, met daarbij de schattigste glimlachjes van de wereld.

Ik vind het echt al beginnen lijken op peutergedrag. Er begint veel leven in hem te komen. Je ziet hoe hij dagelijks aan het ontdekken is. Zijn handjes verdwijnen al makkelijker in zijn mond, en hij maakt tegenwoordig graag vuistjes die hij supertrots de lucht insteekt. Yay, Genk speelt vandaag! Yay, papa is terug van zijn werk (of yay, papa vertrekt eindelijk naar zijn werk 😅). Het is zo een gelukkig kind soms. Hmm hmm, ge wilt zo’n zicht echt voor geen geld van de wereld inruilen.

Het gewone leven opgepikt: werk

Ondertussen ben ik ook al een anderhalve maand aan het werk. Als ik daar over terugblik herinner ik mij één centraal gedacht op de vooravond van die eerste werkdag… Alsof ik naar de slachtbank werd geleid. 😅

Echt, ik had er geen zin in. Ik wou het liefst van al in mijn cocon blijven, mij verder niks aantrekken van de wereld en gewoon elke dag “ons” vieren. Ook al bestaan uw dagen uit pampers verversen en flesjes geven, laat het toch maar zo zijn zo, niet? Ik was bang voor alle stress en drukte die me weer zouden overvallen zoals het me vroeger kon overvallen. Nu, dat slachtbankgevoel is ook wel iets wat typisch terugkomt na vakantieperiodes. Al was het nu toch echt wel dieper merkbaar.

Gelukkig is het veel beter meegevallen dan gevreesd. Ik ben er langzaam aan terug ingekomen en ik heb ook gewoon de allerfijnste collega’s die het elke dag de moeite maken om ‘s morgens om half 9 met een lach op uw gezicht aan te komen. Eens ik op het bureau ben merk ik dan ook dat de knop helemaal staat omgedraaid. Ik ben meestal ook druk genoeg bezig om niet met het thuisfront bezig te zijn. Maar het is dan weer wel zo van zodra ik op mijn fiets zit, ik liefst gewoon in ene keer teleporteer naar huis.

Misschien nog over die omgedraaide knop… Ik heb mij misschien ook al vaak laten vangen en trots foto’s van Léon laten zien op het werk. 😅 Maar shht, dat mag wel eens.

Voor Ellen gaat het trouwens ook niet lang meer duren. Zij is nog tot en met dit weekend thuis, maar maandag begint ze er weer aan. 4/5de weliswaar. Voor 2 maanden, want vanaf januari gaat ze full-time werken. Dat wil dus inderdaad zeggen…, dat bibi hier ouderschapsverlof zal opnemen en 4/5de zal werken.

Daar waren we vrij snel aan uit. Sowieso dachten we dat het voor mij iets makkelijker was om dat geregeld te krijgen dan Ellen. Maar aan de andere kant… Ik heb het denk ik ook altijd iets meer nodig gehad dan Ellen. Al was dat vooral back in the days. We zagen immers eigenlijk allebei niet aankomen hoe Ellen zou transformeren in een echt mama’tje. Ze heeft er ergens dus wel wat spijt van, maar we gaan het wellicht laten zo. For now, we zullen er in februari ofzo nog eens op terugkomen. 😁

Nee maar Ellen ziet er dus ook echt wel tegenop dat ze volgende week weer begint. In totaal is ze straks 3,5 maanden thuis geweest waarvan 3 met Léon. 3 maanden van zorgeloosheid en vele knuffels. Geef het maar eens af van de ene dag op de ander.

Een nieuwe grote stap: de crèche

Dat wilt dus zeggen dat Léon volgende week dagelijks naar de crèche zal gaan. Ofja, dagelijks, we hebben nu 3 dagen van de 5 kunnen regelen, we hopen nog op een 4de nu voor dit jaar als er plaats is. De 4de dag is wel al geregeld vanaf januari, dus dan zal er die ene dag zijn waarop hij thuisblijft bij papa die ouderschapsverlof neemt.

Maar ik had het hier ook al even vermeld, hij heeft er nu ook twee wendagen opzitten. De eerste dag was het de bedoeling dat we 3u lang zelf er ook bij zouden zijn, maar dat bleek na een uur al niet meer nodig. Léon was echt rustig en kon zelfs door het krijsende lawaai van 13 kinderen fijn doorslapen (ik zeg het u: een geschenk uit de hemel is ons kind). Dusja, dan besloten we maar om de stad in te trekken en ons een fijne babyloze koffie te drinken! 😄 (Yep, waarschijnlijk gaan wij ook van die ouders zijn die binnenkort verlof nemen op 1 september en ons een brunch reserveren 😂).

De tweede wendag was het wel de bedoeling om hem af te zetten en hem na drie uren weer op te halen. Het afzetten ging wel wat moeilijker… Na een lastige voorbereiding bij vertrek naar de crèche viel hij dan eindelijk in slaap in de auto, om dan weer gewekt te worden en in de armen van weer die vreemde madame te worden gelegd… Drama dus. Ge kunt u voorstellen dat we met een kleiner hartje vertrokken.

Maar ook die 2de dag bleek goed mee te vallen. Hij was andermaal erg flink geweest en kon zijn glimlach niet wegsteken op de foto’s die we tijdens zijn verblijf doorgestuurd kregen. Ook het ophalen zorgde voor veel blijdschap bij hem! Zalig, zo mag het elke keer zijn!

Wat trouwens ook echt superfijn is, is dat we na zijn verblijf altijd een overzichtsmail krijgen van alles wat hij daar gedaan heeft. Lees maar eens mee!

Andere luchtingen van het hart

Ik ben dus echt, zo trots. Het is tot nu toe echt een vaderschap zoals ik er geen ander zou willen. Ook al verloor ik mezelf al eens in de tijd nu de voorbije maanden, ik vind wel de ruimte om veel te kunnen genieten van alles wat ons klein manneke doormaakt. De belevingen zijn zo puur… Er is echt niets zo fijn als hem een uur op mijn schoot te hebben en onnozel te doen met hem. Spelen met de beentjes, z’n armkes. Een beetje gymnastiek doen, een beetje gepor dat altijd eindigt met een PIEP op zijn neus. De djoekedjoekedjoeks, de dansen-dansen-dansjes, de vele oooeeeeeehhhhsssss…

Zo levendig gelijk het nu is heb ik het mij nooit voorgesteld. Ik wou al die jaren een baby hebben vanuit een bepaald buikgevoel dat het gewoon wilde, zonder al teveel bewuste voorstellingen ofzo. Ik dacht wel eens aan samen op de voetbal staan of samen Pokémon toernooitjes doen, maar ik besef nu wel hoe al die dingen gewoon de grootste bijzaak van de wereld zijn en het allemaal gewoon draait om die kleine speelmomentjes, en al die momentjes waar zijn mondhoekjes tot achter zijn oren verdwijnen.

En weet ge, er was een donkere tijd waar ik over dode bomen schreef in een kale tuin waar ik niet naast kon kijken. Er was ook diezelfde tijd waar ik geen energie vind om me zo te kunnen focussen op de kleine dingen des levens. Als ik nu de vergelijking maak is het ergens ook zo zot hoe ge nog maar een paar jaar terug dezelfde persoon waart, maar ook weer helemaal niet. Een stukje dat wel hetzelfde bleef was een bepaalde kritische geest, dat gelukkig kritisch genoeg was om te beseffen dat er ondanks de grote kinderwensen toen eerst hard gewerkt moest worden aan lang proces van heling.

Pff, wat ben ik ben die past me dankbaar.

Ik denk dat ik me een glas ga drinken nu. Eentje op nog vele djoekedjoekedjoeks, op nog vele glimlachjes en op veel veerkracht. Want zo’n zalig kind nu, zo’n schattigheid, al dat genot… Ik wens het u toe allemaal. Er zijn veel dingen waar een mens plezier uit kan halen, maar het zijn alleen deze dingen die u de allergrootste levensgoesting geven.

Dus bij deze een dikke, natte, SCHOL! 🍻