Liefde voor het leven

Deh.

Nee, eigenlijk brrr. Als ik het woord liefde hoor of het gewoon al dichtbij komt krijg ik er de kriebels van. Het maakt me nog vaak ongemakkelijk, waardoor ik het dan probeer af te sluiten en m’n hoofd in de andere richting te krijgen. Trauma-related of course, ik miste het vroeger een beetje in m’n leven. Maar zo nu en dan zijn er toch momentjes waarin ik het volledig kan omarmen en zelfs even de kracht voel om er m’n titel van te maken.

Zoals nu dus! Ik voel het effe overal, ik zit in een periode in m’n leven waarin ik ruimte kan maken voor veel dingen die me energie geven. Liefde is dus ook gewoon niet beperkt tot Ellen. het zit in grote dingen, in kleine dingen, vooral in belevingen. Liefde voor het spel, voor de mens, voor de relatie maar dus ook gewoon in het dagelijks bezig kunnen zijn met de dingen die je gewoon echt graag doet.

Ik ga het lijstje gewoon even afgaan denk ik, een beetje opbouwen misschien. ‘t Is dat ik er gewoon echt zin in heb! 🥳

Pokémon

Eerst en vooral Pokémon. M’n liefde voor heel die franchise is natuurlijk iets wat helemaal is blijven hangen van m’n kindertijd. Spelen met m’n gameboy of de series kijken was één van de weinige plaatsen waar ik me als kind veilig in voelde. Ik denk soms dat dat veilige gevoel de grootste factor is waarom ik het nog zo blijf omarmen. Al heb ik me er lang voor geschaamd, het is ook gewoon niet iets waar je meteen mee zou uitpakken. Het heeft lang geduurd voor dat verdween. Het was uiteindelijk ook deel gebleken van m’n herstelproces van de trauma. Maar het is ook wel geëvolueerd dankzij het beginnen met de TCG (de kaarten dus) in 2019. Het is nu veel meer dan enkel wat getekende monstertjes waar je mee speelt. Competitie spelen in zo’n mooie community als die van de TCG is gewoon iets wat superveel energie geeft. Continu nieuwe mensen leren kennen, je passie kunnen delen. In sommige gevallen misschien net iets meer dat kinderlijke loslaten, maar in de meeste gevallen toch echt die competitieve mindset ontplooien. Nieuwe ideeën opdoen, vanalles uitproberen. Je creativiteit gewoon helemaal kunnen loslaten en erna ook nog eens mee kunnen presteren.

Echt fantastisch vind ik het. Vrijdag 5 april is er ook een “rotatie” geweest van kaarten die legaal zijn om op toernooien te spelen. Sommige vallen dus weg (terwijl er elke 3 maanden nieuwe uitkomen). Het zorgt vaak voor een hele shakeup van kaarten die goed zijn om te spelen waardoor je creativiteit opnieuw gestimuleerd wordt (en het genot daarin dus effe echt piekt). Dusja, heerlijk! Ik heb er weer een paar op m’n lijstje staan die ik vollebak aan’t uitproberen ben, en ‘t is echt een supertof gevoel als zo’n zelf samengesteld recept dan nog echt lijkt te werken ook!

Ja, veel liefde voor het spel in this one. ❤️ Ook gewoon superfantastisch om het te kunnen doen met een heel fijn team. Plezier op de eerste plaats, maar altijd willen winnen overal waar we komen. Met het familiegegeven als een heel belangrijke factor, gezien ik erin zit met o.a. m’n neef en broer. Ik had graag deelgenomen aan het EUIC, het Europees kampioenschap in Londen dit weekend (met 2000+ spelers van mijn leeftijdscategorie!), maar ja, 4 dagen weg zijn van thuis is nog niet echt aan de orde. M’n liefde voor het gezinnetje is misschien net iets groter. 🥰

Voetbal

Jeeezus wat zijn we met KRC Genk aan’t meemaken nu? Een seizoen vol met wisselvallige prestaties, de reguliere competitie afgesloten met vele matchen met hakken over de sloot, om nu in de eerste 2 matchen in de PO’s zomaar even (verdiend!) de leider uit de reeks en de titelverdediger te verslaan. Ineens begin je te dromen over meer. Ma soit, laten we dat misschien nog maar effe zijn voor wat het is. 😅

Nee, die liefde is ook iets wat volledig stamt uit de kindertijd (en veilige dingen). Het verhaal van de paplepel vooral, een wereld vol adrenaline, hoogtes en laagtes. Voetbal doet u dingen beleven zoals weinig andere zaken dat kunnen. Ik herinner me de titelmatch van vorig seizoen die ik kon volgen vanuit de staantribune. In één wedstrijd waren er 3 clubs afwisselend kampioen door het scoreverloop in de matchen die gelijktijdig werden afgewerkt. Wij waren kampioen tot minuut 88. Ik kan het me nog zo voor de geest halen… Zoveel enthousiasme, zo’n groot feest, zoveel uitbundige fans die ik nog allemaal van hun zitplaats tot de hekken vanvoor zag spurten in die laatste minuten. En dan dat-wat-nooit-mocht-gebeuren. De gelijkmaker. Van de hemel naar de hel, dagenlang niet goed van geweest.

Voetbal is voor mij de liefde voor die belevingen. Het kan u in een vingerknip van de ene piek naar het tegenovergestelde brengen. Niets anders wat u zo’n gevoel van leven kan geven. Zoveel eendracht ook, zoveel goesting. Allemaal standvast achter hetzelfde team, dezelfde identiteit op handen gedragen en generaties lang doorgegeven. Echt, ik kan er zo ongelooflijk van genieten. 🥰

Vorig jaar had ik een abonnement in de staantribunes. Dit jaar heb ik die niet genomen en kijk ik alle wedstrijden op TV. Het leek me nl. nogal wat veel als ik m’n toernooitjes bleef spelen en dan ook nog eens tweewekelijks op de tribunes zou staan zonder baby. Want ja, de liefde voor het gezinnetje is misschien net iets groter. 🥰

Werk

Ach, ik vergeet het eigenlijk vaak. Als ik er middenin zit, als ik soms ‘s ochtend wakker wordt met alweer een nieuwsbericht van welk artificieel intelligentie model ze nu weer aan de wereld hebben laten zien… Dan sla ik meestal weer een diepe zucht. Onderzoek doen om bedrijven mee op de kar van A.I. te krijgen is soms echt dweilen met de kraan open. Je probeert zo dicht mogelijk bij de nieuwste dingen te blijven, maar het gat met degenen die je mee moet krijgen wordt alsmaar groter, want zij zullen altijd vanaf dezelfde positie vertrekken.

Daar heb ik soms echt m’n buik vol van. Ik hou niet zo van die snelle evoluties, het doet ons soms meer happen naar adem of wekt meer FOMO gevoelens op dan wat anders.

Maar ik hou er wel nog steeds van. Onderzoek doen is superuitdagend, en sinds ik heel m’n proces heb doorlopen kan ik ook echt genieten van het aangaan van die uitdagingen. In Pokémon-hobby komt dat uitdagende trouwens ook terug in die competitieve mindset, maar hier zit het meer in zelfontplooiing.

Ik word echt gevormd in m’n werk. Je kan de strafste diploma’s behalen op school, maar vaak als je in het werkveld stapt ben je gewoon terug een snotneus dat geen ervaring heeft. Als je dan nog eens met trauma te maken hebt, waarin je continu triggers uit de weg probeert te lopen om jezelf te beschermen, mag je er zeker van zijn dat je nog veel te leren hebt.

Netwerken, initiatief nemen, ondernemend zijn, gewoon doen waar je voor staat.., het was me eigenlijk allemaal onbekend. Maar in m’n rol als onderzoeker heb ik die dingen heel fijn kunnen aanscherpen. Blijf ik het ook aanscherpen, want elk nieuw project of nieuwe lead van klant zet u soms terug opnieuw voor die spiegel. “Tijd om het volgende aan te pakken, tijd om te leren omgaan met een stukje angst dat je misschien nog te weinig onder ogen kwam”.

Soms word ik er onnozel van, maar vaak kan ik toch echt met een big smile terugkijken op de muren die ik kon slopen.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over m’n collega’s… Het feit dat ik bij m’n huidige werkgever ben begonnen op een moment dat ik nog pas aan m’n herstelproces begonnen ben, ligt aan de basis van m’n liefde voor heel dat team. Voelen dat je geaccepteerd wordt en gesteund wordt in je proces zijn herinneringen die kleven, en wil je voor altijd blijven koesteren.

Professioneel moet je soms zijn, maar in een job wil ik vooral mezelf zijn. Het is dan ook een geschenk uit de hemel om in een team zitten waar je je maskers kunt aflaten af en toe, en gewoon echt kunt zijn. Jawel, veel liefde voor alle collega’s daar ❤️ (en ja, ook voor onze taartcultuur 🤭).

Voor de komst van Léon werkte ik full-time, maar tijdens de zwangerschap wist ik al dat ik ouderschapsverlof wou opnemen voor de zorg van de kleine. Dus werk ik 4/5de nu, want ja, de liefde voor het gezinnetje is misschien net iets groter. 🥰

A Black Mile To The Surface

Ja, zelfontplooiing is ook liefde voor mij. Liefde voor mezelf dus (yay!), maar in dit verhaal ook voor anderen. De wereld zit vol straffe verhalen, ik vind het jammer dat ze soms zo ver verborgen zitten. Ik wou na 4 jaar schrijven echt wel eens een volgende stap nemen na het schrijven van m’n verhalen. Ook er een goeie draai aan geven, en het eens om andere mensen laten gaan. Met het thema van mentale gezondheid als rode draad anderen kunnen inspireren. Met unieke verhalen, want iedereen is inspirerend op zijn of haar eigen mooie manier. ❤️

Ja, veel liefde voor het maken van de podcast. Ik kan er ook weer een stukje creativiteit in kwijt zoals ik dat nog nergens heb kunnen doen. In de voorbereidingen van de scenario’s, in de montages, overal slaag ik erin om m’n hart te laten spreken. Ik schrijf de dingen ook gewoon graag uit. Op de tonen van Floating van Ambyion (de jingle) krijg ik mezelf tot m’n nulpunt gebracht en vloeien er soms dingen uit waarvan ik achteraf zelf even sta te kijken.

Het grootste werkpunt voor mij is om die vonk in m’n gesprekken met m’n centrale gasten te krijgen. Ik zou overal en altijd heel graag gewoon los in m’n gevoel willen zitten, zonder filters of gedachten of zorgen die je maakt over nutteloze dingen die in het hier-en-nu er niet toe doen. De gesprekken in A Black Mile zijn er een mooie uitdaging voor. Ik ben er zeker van dat dat iedere aflevering beter en beter gaat lukken, en dat ik parallel in m’n dagelijks leven dezelfde lessen krijg toegepast.

Veel liefde voor het schrijven van dat verhaal, en de impact die het nu al, zelfs met nog maar één aflevering teweeg brengt. ❤️

Ik zou er echt graag meer tijd in steken. Maar als je met zoveel liefdes zit in je leven, moeten er soms keuzes gemaakt worden en dingen op de langere baan geschoven worden. 3 maanden deed ik over de eerste aflevering, vooral om mezelf voldoende tijd en ruimte te geven om m’n vonk erin te krijgen. De tweede is in voorbereiding, maar zal ook de tijd en ruimte krijgen om de vonk erin te krijgen. 3 maanden hoeft het van mij niet te duren (daar kan ik ook moeilijk mee om, liever vandaag dan morgen!!).

Maar ja, tijd nemen is cruciaal. Want m’n liefde voor het gezinnetje is misschien net iets groter 🥰

Het gezinnetje

View this post on Instagram

A post shared by Robin Schrijvers (@robin_schrijvers)

Ja, Léon, je zet onze wereld op z’n kop.

Ons mannetje heeft al voor veel momenten van liefde gezorgd, maar ook voor veel zorgen. We sprongen van december tot maart van ene ziekte in de andere. Léon werd van niets gespaard (zo gaat dat zeker met naar een créche te gaan),Ellen en ik waren na een paar dagen altijd mee slachtoffer. Vaak waren het varianten van allerlei verkoudheden, veel slijmpjes dus bij onze kleine vriend. Maar het werd recent net iets spannender met hoge koorts en veel geween, deze keer zonder slijmpjes.

Liefde voor zo’n klein wezen wat deel uitmaakt van je eigen bloed zorgt voor prikkels die je niet kan negeren.

Maar al die prikkels vergeet je in een vingerknip met al die gezellige momentjes. Samen spelen in de zetel, samen achter de rug van de mama babbelen (mama die het hoort en boos speelt), samen boosters opendoen, samen naar de gestreamde Pokémon games kijken, KRC Genk kijken, samen naar Floating van Ambyion luisteren, samen dansen, gek doen op Europapa, samen eten, onze mond volproppen (jij Léon nog net iets meer met je koekjes).

Samen lachen, kietelen, verwonderd zijn, spelen, wenen, steunen, helen, groeien, genieten. Samen leven, gewoon samen zijn. ❤️

Er is soms geen fijner gevoel als naar huis rijden met de fiets of auto, wetende dat er thuis of op de créche een lachend gezichtje op je zit te wachten. Papa en mama missen doe je wel, maar andersom is dat ook. Zoveel als we genieten van het leven en alle dingen waar we energie van krijgen, zorgt dat manneke in het hier-en-nu voor het dubbele van al dat plezier.

M’n 16personalities test zegt dat ik een adventurer ben, ISFP-T. Zo zie ik mezelf ook wel, avonturen beleven in de zin dat ik echt alles wil uitgeprobeerd hebben en wil ontdekken, soms een beetje van de hak-op-de-tak. Zo zullen wij ook nog ontdekken, kleine vriend. Ik kijk er echt naar uit hoe je nog zoveel gaat leren en de uitdagingen die we samen aangaan. Hoe we soms moeten samenkruipen in ons reddingbootje als het al eens spannend wordt, maar hoe we evenzeer blijven varen en je straks het peddelen helemaal alleen onder de knie hebt.

Zoveel liefde voor dat klein ventje. Zoveel dat onvoorwaardelijk is. ❤️

Met mama gaat het helaas misschien iets minder op het moment, zij zoekt nog een beetje naar haar kracht na ons zwaar bevallingsverhaal en de prikkels van alle ziektes van de voorbije maanden. Balans is nu meer dan ooit key in ons leven, al vind ik het blijven van de rots voor Ellen een grote uitdaging. Het zorgt ook voor vele twijfels in de keuzes die ik soms maak voor mezelf om de diepe dallen die er nu soms gewoon iets meer zijn, op te vullen met de hoge pieken waarvan ik hier in geuren en kleuren heb beschreven waar ik ze kan vinden.. Maar ik weet goed dat die keuzes de juiste zijn, dat ze de balans bewaren, en dat ze de rots voor Ellen intact houdt.

Want dat verdient ze wel, een rots om op te steunen. 5 jaar geleden bleef ze mijn rots, ondanks dat we samen nog zoekende waren in die periode. Nu heeft ze het zelf even nodig, en ik stel ik me graag paraat. In de donkere tijden zijn de dingen waar je normaal energie uit haalt soms wat verder zoek. Maar je weet wel dat ze er zijn, je weet wat het je oplevert als je je ervoor inzet. Als je ervoor werkt.

Liefde voor het samen zingen in de auto, liefde voor het dansen. Liefde voor onze reizen, citytripjes, wandelingetjes, de terrasjes. Liefde voor onze onnozeliteiten, onze impulsiviteit en ons gelach. Liefde voor de dingen waar ze rust in vindt, liefde voor haar geluk, liefde voor haar passies. Liefde voor haar soms harde buitenkant en het zachte hartje dat achter het schild verborgen zit. Liefde voor de manier hoe zij het heft in handen kan nemen.

Liefde voor ons zijn, voor ons wederzijds begrip, voor onze groei. ❤️

We’ll get there. Samen met onze kleine vriend, in onze vrolijkheid, onze goesting, onze puurheid en het bewustzijn van het belang van balans in ons leven…, komen we er wel. Peddelen zullen we altijd, ook al zijn er soms eens grotere golven die het tegendeel proberen te bewijzen. ❤️

Liefde voor Léon, liefde voor Ellen, liefde voor het gezinnetje.
Liefde zit écht goed voor het moment ❤️