Heyhey! Ik ben Robin 😊. Welkom op mijn website! Ik heb het al meteen opgedeeld in twee delen: eentje voor alles en iedereen in mijn professionele omgeving, en een blog-deel voor diegene die meer diepgang zoeken. Jullie komen allemaal hier terecht natuurlijk, dus bij deze mag je voor jezelf uitmaken wat je allemaal wil lezen.

Meer diepgang dus? Lees vooral verder 😉.

Geboren in ’94, rasechte Limburger. Racing Genk voor altijd 💙🤍, werkend als onderzoeker artificiële intelligentie (AI) bij Hogeschool PXL, bezieler en podcasthost van A Black Mile To The Surface, superveel interesses gaande van wetenschap en technologie tot Pokémon. Vooral een zot kopke dat nooit wil stilstaan. Getrouwd met de beste vrouw van de wereld, Ellen, papa van onze kleine held Léon. Vaak ook gewoon een gelukkig mens om de kleinere dingen en hard geneigd om overal het plezier van in te zien. Liefst van al eet ik spare-ribs met een glas Guinness erbij (of gevolgd door elkaar)! Ik kan soms een serieus stukske zeveren, maar meningen houd ik meestal voor mezelf.

Vele blogs hier tegenwoordig gaan over vanalles en nog wat. Pokémon toernooien, tekstjes over Ellen of over Léon: het kan allemaal! Maar mijn blog is eigenlijk begonnen als een rustige plek om al mijn kwetsbaarheden en gepieker op te delen. Ik heb nl. al wat woelige waters doorzwommen na mijn burnout in 2019 en daar heb ik al veel over geschreven. Die burn-out leek eerst het probleem, maar bleek uiteindelijk de trigger voor een heel proces van trauma-verwerking. Heel m’n leven en identiteit werden onder de loep genomen. Het was hard, confronterend, eigenlijk erg om te zien hoe diepgeworteld alles zat gedurende die eerste 25 jaren van m’n leven.

Zo ben ik vaak slachtoffer geweest en werd ik daardoor in m’n jeugd gevormd als een lijder. Maar na bijna 3 jaar aan therapie werd lijden eindelijk leiden. Nu is alles vooral logisch, duidelijk en leerzaam. De prikkels komen nog voor, zullen misschien mijn hele leven nog voorkomen, maar nu zijn de touwtjes weer in mijn handen. Nu hebben dingen zoals onzekerheid, faalangst, minderwaardigheidsgevoel en ongezond perfectionisme plaatsgemaakt voor iemand die weet wat hij wil en waar hij voor staat.

However, you can go anywhere, but you are where you came from. In m’n proces schreef ik alles op en haalde ik veel steun uit herkenbare verhalen. Échte verhalen. Daarom blijft alles hier ongewijzigd bestaan om herkenbaarheid te creëren. Om steun te bieden aan diegenen die het nodig hebben. Maar ook om eerlijk te blijven naar mezelf. Want het is wat het is: dit is realiteit, dit mag er zijn.

En dat geldt voor iedereen in hetzelfde schuitje.

Cheers, Robin

Enkele blogtips:

P.S., je zal zien dat ik al mijn posts met “Deh!” begin. “Deh” is iets wat ik van mijn (overleden) bomma heb geleerd. Het is iets om stiltes te breken, om iets op gang te zetten, om iets af te ronden. Zoiets als “zo!”, zoals Nederlanders het wel eens gebruiken. Geen echte speciale betekenis dus, gewoon iets wat mij heel erg typeert (en waarom het dus thuishoort in elke blog die ik schrijf).

Seg, vertel jij nu eens. Wie ben jij? Wat doe jij? En hoe ben je op mijn website/blog terechtgekomen? Ik hoor het allemaal graag 🙂

8 reacties op “Over mij

  1. Hallo, ik heb de opleiding zorgkundige samen met je pa gevolgd Door je huwelijks foto’s te bekijken bij Huis van de mens, trouwens super mooi, volg ik je.
    Super dat je je hiervoor inzet.
    Je innerlijke stemmen komen me bekend voor. Niet altijd gemakkelijk.
    Dus nu weet je iets van mij.
    Succes

    Diane

  2. Hi Robin, via Liese raakte ik hier. Ik lees heel veel blogs en reageer regelmatig. Ik schrijf minde frequent maar toch wel regelmatig. Vaak over sport maar ook over kleding naaien en hergebruik en nog 1001onderwerpen. De laatste tijd lukt schrijven minder goed. Maar ook daar kun je over schrijven. Ik ga je volgen.

  3. Meh,

    We zullen maar even in de stijl blijven en die wat toe-eigenen. Ik heb gisteren je lezing bijgewoond over AI. Het was interessant en in sommige stellingen kan ik je wel volgen. Het burn-out verhaal is zeer herkenbaar. Ben vorig jaar zelf 6 maanden thuis geweest. Ik zit zelf in IT en ben veel te goed in mijn job, dus het gevolg is dat iedereen aan mijn bureau staat/stond en al zijn/haar shit bij mij dumpte. Het stukje perfectionisme was/is bij mij ook een issue. Ik vindt waarover je schrijft interessant, maar ik twijfel nog of ik je ga volgen, en dat heeft niets met jou te maken. Dat is ook deel van mijn burn-out geweest. Ik heb namelijk ook geen social media meer (ben er zelfs meer en meer op tegen). Ik schrijf zelf ook een beetje, (heb nog maar 2 posts) maar ik ben anoniem op het net.

    1. Hey Bjorn! Merci om er gisteren bij te zijn, en fijn dat je de tijd genomen hebt om mij op te zoeken. Je bent volledig vrij natuurlijk om me te volgen of niet, alle begrip voor jou situatie! Ik kan het me volledig voorstellen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.