Deh.
Voor het eerst vinden jullie hier een gastblog. Niet zomaar van de eerste de beste, nee, een gastblog van mijn eigen vrouw. Dit is een verhaal dat voor Ellen veel moed vraagde. Ons verhaal dus. Van de droom van een thuisbevalling, via de ene toegave na de andere naar een keizersnede. En, helaas, een lang ongewild herstel.
Word’s up to you, my lady. ❤️
🗓️ Ons verhaal startte stiekem al op vrijdag 4 augustus! Na nog eens gezellig te gaan lunchen onder ons 2’tjes (want nu ging het echt de laatste keer zijn) voelde ik tijdens het wandelen naar de auto dat het precies wel zwaarder was als anders om zo een klein stukje te wandelen! Eenmaal thuis deed ik een dutje want zo een uitstapjes zijn doodvermoeiend he. 😉
Toen ik na een half uurtje wakker werd kreeg ik een klein paniekje, opeens voelde ik water lopen! Een snel telefoontje met onze vroedvrouw voor thuisbevalling Hannah van Vertrouwde Vroedvrouw maakte ons duidelijk dat we ons geen zorgen moesten maken want het ging waarschijnlijk om de befaamde slijmprop. Wel kon het een teken zijn dat er vanalles aan het bewegen was, dus… 🤞🤞
🗓️ Zaterdag 5 augustus in de vroege ochtend schoot ik wakker, nu voelde ik opnieuw water lopen! Nu was het dus menens! Ik maakte Robin snel wakker want met de thuisbevalling in ons achterhoofd was er nog wel wat voorbereiding die we moesten doen. Liefst stond ons badje klaar voor ik te zware weeën ging krijgen natuurlijk. Nu was alles nog lekker kalm dus dacht ik van de situatie te profiteren en goed in beweging te blijven. De vroedvrouw Hannah kwam langs om de eerste parameters te checken en we hielden ons klaar voor wanneer de arbeid echt ging starten.
🗓️ ‘s Middags even opnieuw contact met de vroedvrouw hoe we er voor stonden. En tot onze grote verbazing was er buiten dat gebroken water niets veranderd… Daar zaten we dan vol spanning te wachten…
🗓️ Zaterdagavond kwam onze vroedvrouw opnieuw langs voor een check. Helaas was er voor ons nog steeds niets veranderd… Wat de beleving natuurlijk al wat deed veranderen… Hannah besprak met ons wat er ging gebeuren. We hadden in totaal 24u de tijd om de arbeid op gang te krijgen. Wat wilde zeggen dat we nog tot de ochtend kregen, anders werd het toch echt wel ziekenhuis. In afwachting van gaf ze ons wat oefeningen en homeopatische middeltjes op de hoop dat we toch tegen de ochtend in arbeid zouden zijn.
🗓️ Maar helaas… Rond 4 uur in de ochtend op zondag 6 augustus werd ik wakker, nog steeds geen verandering. Ik maakte Robin wakker en we begonnen alvast ons huisje terug op te ruimen, het bevalbadje terug af te breken en dan maar een tasje voor het ziekenhuis maken. Uiteraard enkel het hoogstnoodzakelijke want we gingen enkel voor de bevalling naar daar he! Rond 7uur meldden we ons dan aan in het verloskwartier. We werden naar een kamertje gebracht en ondanks dat ik er ondertussen vrede mee had genomen kreeg ik hier mijn eerste slag. Ik kwam binnen, en je zag het gewoon meteen. Een echte ziekenhuiskamer. Proper, beige, steriel, het bed, de lamp erboven, al die machines… Ze proberen dan nog om de kamer wat meer kleur te geven met een hoekje waar je wilde rozen op de muren ziet afgebeeld staan, maar nee, ik kreeg er allesbehalve een vertrouwd en aangenaam gevoel van. Kortom kwam er voor mij een lichte trauma reactie naar boven. Dit was alles wat ik niet wou…
Wel kregen we meteen een hele lieve vroedvrouw toegewezen die al was ingelicht door Hannah, o.a. over waarom de thuisbevalling voor ons zo belangrijk was geweest. Al onze wensen van ons geboorteplan werden overlopen en goedgekeurd. We kregen terug moed, ik zag het weer zitten.
Maar een half uurtje later zonk die moed opnieuw weg… We kregen een assistent gynaecoloog toegewezen die nogal hard aan haar eigen standpunten vast hield. Het ene onderzoek moest volgen op de andere, nog voor je er een goed woord tussen kreeg had ze de handschoenen al aan en was ze er al aan begonnen. Vragen om goedkeuring? Of gewoon een vraag of ik er klaar voor was? Niks, nada, noppes. Het ging bovendien ook over preventieve antibiotica, dewelke ons zeker nog niet nodig leek op dat moment aangezien we pas binnen waren en het risico pas groter zou worden eens er onderzoeken zijn uitgevoerd. Om dan een droge, koude ‘het is dan jullie verantwoordelijkheid he’ te horen… Robin had er op dat moment helemaal genoeg van en besprak meteen met de vroedvrouw dat dit niet kon. Die assistent hebben we uiteraard niet meer gezien.. en misschien maar goed ook!
De gynaecoloog zelf was echt een super lieve vrouw die altijd even goed over alles uitleg gaf wat ze ging doen en waarom dit kon gebeuren. De weeënopwekkers werden gestart en we zamelden opnieuw onze moed bij elkaar om er in te vliegen.
🗓️ Toen die eerste weeën doorkwamen waren we oprecht zielsgelukkig. Want ja we gingen eindelijk op weg naar ons kleintje. Vanaf 9u begonnen de weeën goed op gang te komen. Elke paar minuten had ik er één. Ze werden wel pijnlijker met de minuut, maar ik kon dat allemaal aan! Helemaal in de veronderstelling van dat het eindelijk vooruit ging en we ‘snel’ ons Léonneke vast zouden kunnen houden.
Maar helaas, rond de middag kregen we het deksel op de neus, er was nog altijd nauwelijks iets veranderd tegenover toen we die ochtend waren binnen gekomen.
🗓️ Nu het was nog maar net middag dus de dag was nog jong. De gynaecologe stelde voor om intraveneus de weeën verder op te wekken, een andere methode dus die wel zou kunnen werken. Het infuus werd net na de middag aangehangen en op een regelmatig tempo werd de dosis hiervan verhoogd. De weeën werden inderdaad snel een pak straffer. Ik nog steeds gelukkig want nu zou het tij wel keren he! En inderdaad, ik ging naar 2 cm! Wat op dat moment als een gigantische vooruitgang voelde.
😕 Daarna werd de pijn snel hevig… Te hevig… We lieten als laatste hoop een badje met warm water vollopen want dat zou zeker helpen om de weeën draaglijk te houden. De eerste minuten leek dat inderdaad goed te helpen. Maar ook die euforie maakte al snel plaats voor harde realiteit. Het was echt niet meer uit te houden. De voorbije maanden was ik zo koppig als een ezel, en wou ik koste wat het kost vermijden om een epidurale te laten zetten. Enerzijds omdat een epidurale gewoon het begin is van het ene medisch gevolg na de andere, anderzijds omdat ik echt niet zag zitten om als een plant in een bed te moeten blijven liggen. Nee, ik wou op mijn manier bevallen. Op handen en voeten, op m’n zij, maakt niet uit. Maar niet op m’n rug. We hadden in onze zwangerschapscursus (en op social media) genoeg gehoord over de extra uitdagingen die de baby daardoor krijgt (long story short: het is één van de meest onnatuurlijke houdingen voor een bevalling. Waarom ze dat dan doen? De gyneacoloog moet alles goed kunnen zien.)
Alles daarvan kon dus niet doorgaan. Neen, ik heb om een epidurale moeten smeken…. Puntje nummer zoveel van ons geboorteplan dat we konden schrappen. Robin heeft nog even geprobeerd om me van gedacht te doen veranderen, wetende dat ik er mogelijks spijt van zou hebben, maar toch. Het moest gewoon gebeuren. De vroedvrouw zag dat het dringend was, dus nog geen 5 min later zat ik klaar om geprikt te worden. Ik met mijn gigantische fobie voor spuiten en naalden… Ze wouden ook plaatsen tussen 2 weeën in zodat ik “stil kon zitten”… Dus moest ik goed aangeven wanneer een wee zou eindigen zodat ze eraan konden beginnen.
Het enige probleem… Er zat op dat moment amper een halve minuut tussen de weeën in… Zowel de vroedvrouw als Robin hielden me stevig vast zodat ik ze muisstil zou kunnen opvolgen eens we begonnen. Echt, ik sta nog steeds versteld van hoe gefocust we daar met z’n 4’en stonden op dat moment want dat was absoluut geen makkelijke bedoening hoor!
🗓️ Vanaf nu moest ik full time aan de monitor voor de opvolging van baby… Bye bye bewegingsvrijheid en hallo vastgekluisterd aan bed zijn. Even later het zoveelste onderzoek en we zaten aan 4cm! Man wat was ik blij met mijn keuze van de epidurale toen! Om 16u30 kwam er eindelijk schot in de zaak! Ik kreeg adem en bereide me stiekem al voor op die laatste fase waar ik al mijn energie voor nodig ging hebben.
😣 Maar toen helaas niets meer… De weeënopwekkers bleven opgeschaald worden, ondertussen drukte ik regelmatig op de knop voor extra epidurale verdoving om het onder controle te houden… Maar het haalde allemaal niets meer uit… Ik denk dat we toen de bui al voelden hangen waar dit op uit ging draaien… Maar we zouden blijven doorzetten dus deden we dat ook.
🗓️ Rond 21 uur werd het zoveelste onderzoek uitgevoerd om te kijken hoe ver we stonden. Toen werd het voor het eerst uitgesproken: keizersnede. We kregen nog tot 22u30 om het tij te doen keren, anders zou het een keizersnede worden. Toen dat uitgesproken werd viel echt alles van onze wensen weg. We wisten toen al dat het dat zou worden maar wouden onszelf niets verwijten dus bleven we er voor vechten.
🗓️ Om 22u30 kwam de gynaecologe opnieuw binnen. Ze deed haar controles en ze bevestigde. We zullen nu wel echt voor een keizersnede moeten gaan. ‘Jullie baby doet het nog steeds uitstekend, en ik begrijp de impact en het grote verschil met jullie wens, dus als jullie willen rek ik het nog een uur.’ Ik en Robin besloten beiden van dat uur niet meer aan te nemen. We waren op. Compleet uitgeput. We vroegen of het mogelijk was dat ons kleintje die dag nog ter wereld zou komen, dan hadden we tenminste de datum van Robin zijn opa nog wat we heel speciaal vonden. De gynaecoloog ging kijken wat ze voor ons kon doen en stond geen 5 min later terug bij ons om te zeggen dat we meteen naar de ok mochten voor de operatie. Oef! Alles kreeg ineens een rotvaart. Ik werd vliegensvlug klaargemaakt voor OK en Robin begon pijlsnel alle spullen in te pakken.
😕 Eenmaal aan de OK moest Robin even buiten wachten tot ik helemaal geprepareerd werd. Het werd mij allemaal te spannend. Ik kreeg letterlijk de daver op mijn lijf en kon niet stoppen met bibberen. Gelukkig was er daarbinnen een team van toffe mensen dat me zou opereren. Een beetje lachen onder elkaar, wat geroddel ertussen, … Ik werd er echt rustig van. Ik ben er zeker van dat het zonder hen allemaal niet zo vlot gegaan was. Eens operatieklaar, werd het schermpje voor me geplaatst en mocht Robin langs me plaats nemen. Daarna begonnen ze eraan. Ik was blij met mijn meditatie-ervaringen, want weten dat ze 7 lagen van je open aan het snijden zijn terwijl je wakker bent, nope, ik mocht er echt niet over nadenken! Zeker toen er wat trekwerk bij de baarmoeder kwam kijken had ik alle focus nodig om niet verder na te denken.
🗓️👶 Om exact 23u13 werd onze kleine Léon geboren. Robin mocht meteen mee toen hij de eerste zorgen toegediend kreeg, daarna kreeg ik Léon voor het eerst op mij gelegd. Man wat was ik blij. We waren er door. Het zat erop. Ons kleine schatje eindelijk bij ons 💛
🥹 Ikzelf heb nog wat revalidatie te doen zowel fysiek als mentaal. Het zijn een paar hevige klappen geweest. Maar man wat ben ik verliefd op dat mannetje van ons 💛
Ellen, zoals ze is. ❤️ Rechtuit op de feiten, maar stiekem hier en daar toch nog verbloemend over de zaken. Laat het u alleszins niet onderschatten. Het was zwaar. Ik heb een Ellen meegemaakt die ik in ons bijna 10-jaar samen zijn nog nooit heb gezien. Moedig en dapper dat ze is, verslagen dat ze was op die zondag.
Het zal nog wel even tijd vergen om te bekomen van die helse rit. Gelukkig hebben we nu een fantastische kleine debber om ons te voorzien van zovele leuke en goeie momentjes. ❤️
Wat moedig om te delen, kan me inbeelden dat het schrijven erover ook al best zwaar moet zijn. Zo zo jammer dat niets volgens plan gegaan is. Je hebt er natuurlijk een heel lieve baby voor terug, maar toch wil dit niet zeggen dat je geen pijn en verdriet mag voelen. Klinkt echt als een trauma, dus gun julliezelf de tijd.
Ik vond trouwens op mijn rug bevallen ook maar niets, ik beviel twee keer op mijn zij (de eerste keer ook met epidurale). Ik zou en moest ook bevallen zonder epi, maar dat is me toen ook niet gelukt. Elke situatie en élke bevalling is anders, dus weet ik nu dat dit eigenlijk een verkeerde focus was. Zoals je zelf zei, soms kon het gewoon niet anders. Dat heeft niks te maken met hoe sterk ofzo je bent, maar vooral met de situatie.
Wauw, wat moedig om jullie verhaal al zo snel na de bevalling te delen! Ik krijg er helemaal kippenvel van…
Zo ontzettend jammer dat het zo gelopen is voor jullie, het was veel fijner geweest als jullie het geboorteplan hadden kunnen volgen. Maar helaas heb je dat niet echt in de hand…
Geniet van jullie mannetje, en neem de tijd om dit alles een plekje te geven!
Lieve Ellen & Robin,
met veel interesse (met soms een traantje) heb ik jullie blog gelezen. Zo sterk van jullie om dit te delen met ons, het begin is dan (wat) moeilijk geweest, het maakt jullie alleen maar sterker, geniet van jullie klein wonder. Ik wens jullie het allerbeste en moesten jullie ooit Turnhout passeren, altijd welkom hé. Dikke knuffels aan jullie drietjes, Eddy & 🌟
Ellen, wil je uw ouders nog een dikke proficiat wensen van mij aub.
Merci voor het delen! ♥ Neem vooral veel tijd om er mee om te gaan, zo’n bevalling is echt traumatiserend.
Heb je/Heeft Ellen het zetten van die epidurale dan hard gevoeld? Ik heb ook een epidurale gevraagd en hevige schrik voor spuiten maar ik heb daar niets van gevoeld uiteindelijk (misschien daarom ook dat ze niet tegoei werkte… :p).
En nog eens proficiat met jullie meneertje!
he Irene,
Dankjewel voor je berichtje! Wij nemen onze tijd en genieten nu vooral van onze kleine Léon ❤️
het zetten van de epidurale zelf heb ik niet echt gevoeld, ik was vooral bezig met zeker niet te bewegen op dat moment dus dat heeft wel voor afleiding gezorgd. Toen ie eenmaal geplaatst was voelde ik wel meteen dat ze de pijnstilling toe aan het dienen waren, alsof er koude rillingen langs mijn ruggengraat trokken en zo verspreiden over mijn rug… als ik op mijn zij lag voelde ik ook duidelijk dat alles naar 1 kant liep ipv alles mooi verspreide.
Groetjes
Ellen