Babbieblogs #7: De 2 eerste dagen

Deh.

De baby is kalm, ligt lekker rustig te slapen in het bedje, dus heeft papa een beetje tijd om de laptop nog eens uit te halen en eens te schrijven over zijn ervaringen. Heb je iets gemist? Foei! Want we zijn dus inderdaad ouders geworden op zondag 6 augustus van de lieve kleine Léon. ❤️ Alles daarover in m’n vorig blogje over onze kleine strijder, kleine held. ❤️

De eerste dag: omschakelen, go with the flow

Dag 1 was eigenlijk een dag van vele prikkels. Ik heb echt de hele dag gemerkt dat het me soms veel aan het worden was. M’n hoofd stond niet stil, moest precies overal tegelijkertijd aanwezig zijn. Zo papa worden, het overvalt me echt. Daardoor duurt het precies ook even tot het besef echt doordringt dat je écht papa bent geworden. Want eigenlijk doe je gewoon door op hetzelfde elan. Voor mij was dat sowieso dan wel de drukke mens die altijd overal is met zijn hoofd (en dat helpt dan ook wel), maar dan nog anders offcourse gezien alles in het teken staat van de mama en de baby.

Want ja, de mama… Die heeft het toch niet makkelijk. De bevalling vergde serieus veel energie. Als mensen vragen hoe het met de mama en de baby is zeg ik vaak wel dat het goed gaat , maar zoals ik eerder al schreef is er wat emotionele schade, en dat heeft zijn tijd nodig (en dan is het niet aan mij om details te delen). Los daarvan is er ook een fysieke schade die absoluut merkbaar is die eerste dagen. Ellen is op dag 1 nog niet in staat om veel te doen… Eten en drinken lukt nog net, maar dat is het dan ook. De baby dragen zat er nog niet echt in, ocharme. M’n hart breekt er wel van om ze zo te zien.

Gelukkig kan ik veel overnemen van haar de eerste dagen. Papflesjes geven, pampers verversen, de baby comfort bieden… Gewoon aanwezig zijn de hele tijd. En eigenlijk ben ik daar heel snel op een onbewuste manier mee in gang geschoten. Dat begon al tijdens de zware weeën, dus met dat de baby er was zat ik al wat in dat systeem. Ondertussen is het een automatisme geworden.

Alé, een automatisme… Ik heb best wel vaak het gevoel gehad dat ik begot niet wist waar ik mee bezig ben. 😂 Die eerste pamper, çava nog, ge weet wat u te wachten staat. Alleen is het wel wat zoeken naar hoe je de baby net vast moet nemen. In het begin had ik ook het idee dat alles suuuuperfragiel is en ik daardoor voorzichtig genoeg moest omgaan met de baby. Zo voorzichtig dat ge bv. al te weinig kracht zet om de beentjes omhoog te doen. Uiteraard leert ge dat snel af, maar het viel toch even op.

Met de papflesjes sukkelen we wel nog een beetje. De juiste lighouding vinden is niet altijd vanzelfsprekend, want met mijn twee linkerhanden ligt de baby niet altijd even comfortabel. Het drinken gaat ook niet altijd even geweldig. Met moeite komen we soms aan de minimale 10cc. In het begin riepen we daar vaak de vroedvrouwen voor (want ja, ge weet niet wat doen he in het begin). Ze probeerden vanalles om Léon zijn zuigreflex wat op te wekken. Draaien aan de fles, tikjes geven, even de kin wat zetjes geven. Maar ze verloren ook vaak het geduld en gaven het snel op vond ik. Ok, ge moet binnen het uur gedronken hebben, maar een baby voelt volgens mij ook uw gepush en gaat daar zeker niet gemotiveerd door worden om te drinken.

Uiteindelijk bleken de resterende slijmpjes in het lichaam de reden voor het ontbreken van de zuigreflex (de vele slijmpjes zijn typisch voor baby’s na keizersnedes, bij normale bevallingen worden slijmpjes er letterlijk mee uit geperst). Nu gaat het ook al wat beter. Dat is denk ik vooral dankzij mij. Niet dat ik met de pluimen wil gaan lopen, maar ik neem wel mijn tijd om de baby met geduldige pauzes zijn fles te laten drinken. Af en toe ook dezelfde zetjes geven zoals de vroedvrouwen deden. Want ja, als ik ze zou roepen komen ze dat toch proberen met als enige verschil het ongeduld van hen. Nuja, ik begrijp hen wel natuurlijk. De zorg lijdt overal. Te weinig tijd met te weinig personeel… Ge wilt natuurlijk iedereen helpen als zorgverlener. Uzelf verliezen in dat het vooruit moet ten koste van het comfort, dat gebeurt vanzelf dan. En dan ben ik blij dat ik kan inspringen om met afgeleide interpretaties van hun technieken de juiste zorg voor Léon te bieden. Het manneke lijkt er ook goed content van te zijn, so yay me (I guess? 😁)!

Misschien even tussendoor ook een ander voorbeeld van mijn drukke hoofd en de linkerhanden: doorheen de dag reed ik ook even op en af naar huis om extra kleertjes van Léon te gaan halen. Ahja, want die hadden we niet aangezien we eerst gedacht hadden dat we 3u na een zorgeloze bevalling naar huis konden. Dat is niet overdreven trouwens, in het ziekenhuis zeiden ze dat het zelfs 2u na de bevalling kon zijn als iedereen in orde was. Al hielp het ook wel dat we sowieso zouden opgevolgd worden door de vroedvrouwen van Vertrouwde vroedvrouw en Bloeipraktijk natuurlijk. Soit, ik dacht dat ik alles had (want ik dacht dat Ellen zei: alles van de kapstok meenemen), maar nope. Ik had geen enkel extra rompertje mee. Want die lagen in de schuif! (We hadden wel een kledingstuk dat we onder een ander konden aandoen als tijdelijke oplossing 😉).

Gevoelsmatig was het zoals ik al zei echt een automatisme. Een go-with-the-flow waarbij ge eigenlijk niet teveel bezig zijt met what’s next of met de sleur van de dagen waarin ge uw hoofd vol lijstjes steekt van dingen die moeten gebeuren. Gewoon een we-zien-wel-hoe-of-wat. Pakken gelijk het komt! Verder is het ook genieten natuurlijk. Léon kan u echt superhelder aankijken, echt om van te smelten. Z’n voetjes en armpjes ook, waar hij lustig mee zwaait… Z’n kleine schattige geluidjes tussendoor… Wat een genot. Middenin het genot van één van die momenten schreef ik in m’n stories, weliswaar in dag 2, ook even het onderstaande.

Manneke toch,
Ergens hoop ik dat de tijd blijft stilstaan,
dat we elke dag zo kunnen spenderen met elkaar.
Je oogjes, het gezwaai met je armpjes, het gezuig aan je tutje,
zelfs de traantjes als het wat minder comfortabel voor je is
vullen m’n hartje alleen maar met meer liefde voor je.

Zullen we dat misschien ook even beloven aan elkaar?
Gewoon efkes de tijd stilzetten,
effe genieten tot we het echt beu zijn.

Goed? Ok, kom dan sffs nog maar eens op papa’s borst liggen ❤️

Ik geniet er echt van. Alles wat dat manneke doet maakt m’n hart alleen maar liefdevoller. Zelfs als ik een beetje boos moet zijn omdat hij het flesje echt niet wil, overheerst de liefde.

Zorgen maak ik mij trouwens nauwelijks. Ik merk dat ik er echt gerust in ben dat alles passeert. Ook al zouden anderen in mijn positie misschien redenen genoeg gevonden hebben om bezorgd te zijn. Léon heeft nl. veel last van een pijnlijk nekje en pijnlijke heupen. Hij lag wat “fout” (nee, niet fout, gewoon in zijn eigen tegendraadse wijze) in de baarmoeder. In onze eerste kennismaking was dat ook wel erg duidelijk, hij trok heel scheef naar één kant. Voor alle verzorgers en artsen was het genoeg reden om wat foto’s en een echo te laten maken. Er was de vrees dat er echt iets mis was… De baby weende dan ook met de minste aanraking of verandering in ligging. Omkleden was een uitdaging voor hem, en op de arm liggen was zelden comfortabel voor zijn nekje.

Maar de foto’s hahaha! Wat een bekijks dat was! We moesten plaatsnemen in de wachtzaal tussen alle mensen die daar terecht kwamen voor foto’s. Natuurlijk is een baby’tje van nog geen 24u oud de bron van de vele glimlachen op ieders gezicht. Ik deed een aantal keer trots mijn verhaal, kreeg nog van een gepensioneerde vrouw voorgesteld dat ze brevetjes wou borduren en cadeau wou doen (ze wou haar nummer geven, dat heb ik toch maar geweigerd), maar trokken ons verder niets aan van alle naar-ons-gerichtte blikken van iedereen. Gewoon wij 2. Papa met de kin op de co-sleeper (op wieltjes), spelend met- en verzorgend voor Léon. Dat was ook echt wel nodig. Ons klein leeuwtje vond het maar niets om altijd maar op de grote-mensen-tafels te gaan liggen.

Het is ook daar waar ik ineens voor het eerst Léon zijn kleertjes aan en uit mocht doen. Ja, papa met 2 linkerhanden. Zelfs met de pijnstillers ging dat niet echt vlot. Gelukkig bood de lieve vrouwelijke arts wel wat hulp aan.

Tegen de avond kregen we dan bezoek van nona, pépé, vake en moeke. Alle aandacht weer naar onze kleine vriend. Traantjes van geluk zijn gevloeid, of werden met alle moeite van de wereld binnenshuis gehouden (he pépé)!

Tegen de late avond aan kwam er gelukkig wat meer rust in de kamer. Al was het toch zwaar om ‘s avonds naar huis te vertrekken. Dat was om 22u al, nadat ik een serieuze klop van vermoeidheid kreeg. Léon kreeg helaas net ook een moeilijk moment toen ik aan het inpakken was, en mama was echt nog niet in staat om de beste zorgen te bieden. Ik ging door toen hij weer vredevol in de armen van de mama lag, maar bij thuiskomst bleek helaas dat dat voor korte duur was. Gelukkig werd ze goed ondersteund door de vroedvrouwen van de afdeling.

De tweede dag: landen en genieten

Dag 2 vond ik echt een landingsdag. Alle onvermijdbare prikkels van social media en familie waren wat gaan liggen waardoor m’n hoofd ook leger werd. ‘s Morgens ging de wekker om 6u af, maakte ik mij klaar maar heb ik tot een kleine frustratie van de mama misschien iets teveel tijd genomen voor alles. Ik moest nl. nog wat dingen meenemen, maar ik pakte ook graag mijn tijd voor de douche natuurlijk. En ik verloor misschien iets teveel tijd met eitjes halen bij de kippen of kleine huishoudelijke dingetjes. Oeps!

Ook in het ziekenhuis was het voor mij rustiger. Ik was al veel meer gewend aan alle zorg voor Léon, waardoor ik af en toe ook eens tegoei bij Ellen kon zitten en haar kon knuffelen.

Ik vind dat ook wel een moeilijke balans als ik er nu over nadenk. Ellen heeft écht afgezien, mijn aandacht tijdens de arbeid was helemaal bij haar natuurlijk, maar als ik er nu bij stilsta besef ik dat het nu bijna continu bij Léon ligt. Ik wil alvast proberen om actiever met Ellen bezig te zijn op de momenten dat het kan, want dat verdient ze echt wel.

Zij had er trouwens eerst ook veel hoop in die dag, want de pijnpomp ging eindelijk afgekoppeld worden. Als alles goed ging konden we daardoor op dag 2 misschien al naar huis. Maar bij de eerste keer rechtzitten en opstaan werd helaas al erg snel duidelijk dat het niet voor dag 2 zou zijn. Lap, weer een tegenslag. Ik sta van haar te kijken hoe ze het nog kan dragen, want ik zeg het, die dag van de bevalling… Abnormale dingen meegemaakt, m’n hart doet er nog pijn van. (Ooit schrijven we dat nog wel uit.)

Soit, ik als papa met de juiste automatismes en voldoende energie kon de dingen probleemloos weer overnemen.

De pijntjes waren ook al weer minder bij Léon. Ok, toegegeven ook door pijnstillers maar ook een aantal uren daarna merkten we dat het beter eraan toe ging. Kleertjes gingen vlotter aan en uit, het nekje kon wat vlotter bewegen zonder al te veel huilbuitjes, … . Het liet papa zelfs toe om de allereerste keer de baby op de borst te leggen.

En jongens, echt waar. Ik heb nauwelijks de woorden om dat hemels gevoel te beschrijven. Die connectie is echt iets zeldzaams. Man, wat heb ik daarvan genoten.

En het was echt een hoogdag eindelijk, want Léon kon voor het eerst ook in bad! Wenen en schreeuwen op de verzorgingstafel, maar eens hij werd ondergedompeld werd hij echt muisstil! Daar waren die oogjes weer, daar klinkten die schattige geluidjes weer. Ik wou hem nooit eruit halen. Al zeker niet toen de vroedvrouw begon te waarschuwen van “verschrik u niet, alle baby’s huilen als ze uit het warm badje komen”. 😅

Ook kwamen eindelijk de resultaten binnen van de foto’s. Alles ok met kleine vriend, enkel gespot dat één van de heupjes wat immatuur is. No problemo, ons doorzetterke fixt dat wel weer met de vuist in de lucht. 💪

Op dag 2 kwamen metie (zus Ellen) en pepe (mijn broer) langs. Weer nieuwe gezichtjes om te leren kennen! Metie smolt bij elke beweging van onze kleine strijder, pepe had dan weer last van dezelfde microbe als papa. Suuuupervoorzichtig zette hij zijn grote cadeau van een Nijntje-knuffel neer in de co-sleeper. Ahja, want het (grote!) voetje van Léon mocht er zeker geen pijn van lijden!

Ook nog een supercoole anekdote: Ellen kon ondertussen weer de baby dragen, maar op een gegeven moment kreeg ze Léon niet meer stil van het huilen. Papa zette dan de muziek wat harder. And guess what? Blijkt dat kleine Léon ook een grote fan is van mijn Robin Writers Spotify-playlist! Haha kameraad, wij gaan nog dikke buddies worden als ge zo blijft doordoen!

Gezien Ellen het trouwens ook zo moeilijk had, waren we aan het zoeken of ik dan toch geen nacht kon verblijven bij haar. We vroegen het nog eens na bij de vroedvrouw, maar helaas. In gemeenschappelijke kamers is het niet toegelaten. Wel in eenpersoonskamers. Maar als je die neemt, dan rekent het ziekenhuis uw heel pakket, van bevalling en keizersnede tot de laatste verblijfdag aan voor 150% van de kosten. De verzekering betaalt dat ook niet allemaal terug, je springt zelf in voor die extra 50%. Met onze extra complicaties van de bevalling liep dat bedrag al makkelijk op richting de getallen met 4 cijfers. Geen optie dus helaas…

Daar hadden we het wel wat moeilijk mee. Hopelijk wordt dag 3 de laatste dag, dan kan mama aarden in ons thuis ipv. het ziekenhuis (waar ze door opgelopen trauma’s in de kindertijd absoluut geen fan van is), kunnen de toppers van onze geliefde vroedvrouwpraktijken ons bijstaan en kan papa meer overnemen tijdens de nachten.

M’n kostbare nachtrust ruil ik daar zeer graag voor in. Want slaap, dat blijft (voorlopig) een secundair goed voor mij. Ik haal mijn energie uit de zorg die ik nu kan bieden. De kleine dingetjes van Léon, en de overvolle appreciaties vanuit de buitenwereld voor ons nieuws en onze verhalen. En haha, waarschijnlijk komt de statement van hiervoor nog als een boomerang terug in mijn gezicht. Maar ook dan, laat maar komen.

I go with the flow. Ik ben aan aan het genieten. Ten volle aan het leven. Léon is gewoon effe alles wat ik nodig heb. ❤️

---

P.S. We kiezen er bewust voor om niet teveel foto’s te delen van onze flinkepie. We zouden uiteraard supergraag meer van zijn überschattige bolle wangetjes of wenkbrauwtjes delen, maar een baby is geen speelgoed of iets waar je zomaar mee in de kijker loopt. Op een dag zal het zich net zoals u en ik afvragen hoe het gesteld is met zijn privacy op het internet. Whatever de term privacy tegen die tijd ook nog gaat betekenen natuurlijk… 😉

P.S2: Blogs zijn naar mijn mening bijlange niet hetzelfde als foto’s, ma soit. Heel mijn gedachtegang en argumentatie daarrond is voor een andere blog.