Chronische trauma

Deh.

‘t Is geschreven. Een belangrijk verhaal dat perfect aansluit met het lang verhaal wat hier op mijn blog verteld werd. Het was er eentje van een herstelproces na die burn-out van toen. Een erg lang proces, waarin ik altijd iets dieper kon graven in m’n teksten. Deze 100ste blog legt dan ook niet voor niets iets helemaal open en bloot. Het fundamentele verleden. Ik schrijf deze tekst ook niet omdat het ineens moet of net omdat het de 100ste blog is. Ik wil het gewoon delen, voel me er helemaal klaar voor. Anderen hebben er misschien ook iets aan.

Ik heb hier wel hard voor moeten zwoegen, diep voor moeten graven. Dit confronteerde mij enorm met de feiten die ik heb meegemaakt. Ik zet hiermee een stap vooruit, het is ook een nieuw 20 seconds of courage momentje. Ik heb hiermee een belangrijk moment van zelfacceptatie bereikt. Al 2 jaar lang weet ik het van mezelf. Nu mag het geweten zijn.

This is big, this feels huge. Maar ik lijd dus aan een chronische trauma.

In augustus had ik voor mezelf al kunnen uitmaken dat ik stilaan klaar was om hiervoor uit te komen, waardoor ik de moed vond om dat te vertellen op een groter platform. Dat was dan de podcast van Lieselotte, wat binnenkort nog wel duidelijk zal worden. Maar ik maak het mezelf dus soms moeilijk op dat vlak, zoek naar die manieren waarop ik net iets dieper moet tasten naar moed om mijn stempel te drukken. Ik moest het daar in principe niet vertellen, but it felt as the right thing to do. Want ik ben wie ik ben, dat mag iedereen gewoon weten. Ik heb immers geen controle over hoe anderen de dingen interpreteren of wat ze ermee doen. Feit is gewoon dat dit de waarheid is en dat die wereldkundigheid straks ook zal helpen om beter mezelf te kunnen zijn.

man holding red light flare inside cave

Wat het is

Mijn chronische trauma wil zeggen dat ik een reeks gebeurtenissen heb meegemaakt die me diepe pijn bezorgden. Het bleef voor mij niet bij één bepaalde gebeurtenis, nee, ik maakte in mijn leven kleine opstapelingen mee die me allemaal stuk voor stuk dieper in de put duwde. Dingen die gradueel gezorgd hebben voor het perfectionistische gedrag om met de pijn te leren leven. Wat altijd gewerkt heeft, wat mij een mooie carrière opleverde maar wat ook geleid heeft tot de burn-out.

Nog concreter wil mijn chronische trauma zeggen dat ik een reeks personen in mijn leven heb gehad tot wie ik me heel fel heb gemeten. Personen waarbij ik de lat alsmaar hoger legde voor mezelf om goed genoeg bevonden te worden, omdat ze een oude angst in mij opwekten. Ik heb mij in bochten gewrongen, ik stelde mezelf minder belangrijk, ik heb erdoor geleerd om zelfzorg de laagste prioriteit te geven. Dat begon vroeg, heel vroeg, werd erger op school, escaleerde op het werk.

Niemand heeft ooit gezien dat ik hiermee sukkelde, niemand had de bedoeling om mij hierin te duwen. Ik kan me zelfs voorstellen dat anderen dit moeilijk zouden kunnen linken aan mij. Logisch ook, want ik deed het gewoon goed voor de buitenwereld. Ik haalde goede punten, was “gelukkig” en had zelden te klagen. Ik zorgde er ook voor dat ik nooit ruzies had. Ik was waarschijnlijk de blije, misschien zelfs naïeve mens voor iedereen. In de achtergrond speelde echter veel pleasing en peacekeeping gedrag, om diepere gevoelens weg te drukken. Ik was er zodanig mee bezig waardoor ik het van m’n eigen nog begon te geloven ook, dat het allemaal goed zat. En dat ik gewoon moest blijven verder doen zoals ik bezig was, omdat de wereld zo leek te werken en omdat ik daarvoor ook nog eens beloond werd in m’n carrière.

Ik toonde me nooit kwetsbaar. Gevoelens uiten kon geen deel zijn van al die overlevingsmechanismen die elke dag leefden in mij. Want echt waar, zo moet ik het eigenlijk bestempelen. Het was dagelijks overleven. En ik moet heel diep graven en zwoegen om deze dingen geschreven te krijgen:

  • Zo kon ik leven met de pijn om op jonge leeftijd onvoldoende bevestiging te krijgen voor wie ik was.
  • Zo had ik een antwoord voor de dagelijkse angst dat ik de grond in geboord zou worden, als ik het niet goed genoeg deed.
  • Zo kon ik vermijden dat ik alleen zou vallen.
  • Zo kon ik de pijn van emotionele verwaarlozing onder controle houden.
A spotlight coming from a hole in a dark underground cave in Minorca

Hoezo dan?

Het is vooral het gevolg van een jeugd waarin ik fundamentele dingen heb gemist. Ik heb het over liefde, emotionele support en ankerpunten. Om het te begrijpen moet ik zeggen zoals het is: één van m’n ouders kampte met zware psychische moeilijkheden. Dat heeft ons gezin doorheen m’n jeugd in de tang gehouden. Overleven was key. Ik heb eigenlijk nooit andere tijden gekend, het was al heel vroeg in m’n leven moeilijk thuis. Er waren meer kosten, véél zorgen en dat zorgde voor veel gespannen situaties waar ik echt van af heb gezien. Dus leerde ik om voldoende te zijn, geen extra last te betekenen in die moeilijke tijden.

Ik werd in die periode ook scherp gehouden, gepusht, omdat school belangrijk was. Omdat alles moest doorgaan zoals het was, zodat ik later zeker goed en zonder problemen op mijn pootjes terecht zou komen. Hulp vragen leerde ik niet, deden wij thuis ook gewoon zelden. Ik zat met oneindig veel zorgen maar vond geen manier voor mezelf om de dingen te verwerken. Dus moest ik het zelf oplossen, emoties verdringen. Of met andere woorden: vooral doen alsof er niets aan de hand was.

Ik heb dat nooit echt afgeleerd, die gedragingen werden alleen maar versterkt doorheen m’n jeugd. Want alle signalen rond pushing duwden mij automatisch terug in doorzetten en perfectionistisch gedrag. Alles zelf oplossen werkte, ik stelde mezelf op die manier nooit teleur. Terwijl ik eigenlijk niets anders deed als weglopen van mezelf.

Mensen de schuld geven van mijn troubles heeft dan ook geen zin. Rotsvast ben ik ervan overtuigd dat niemand de bedoeling had om mij hierin te duwen, of uiteindelijk een burn-out te veroorzaken. Iedereen heeft gehandeld naar zijn/haar eigen kunnen in alle vervelende situaties die hebben plaatsgevonden. Want overleven was in ons gezin prioritair. Zeggen dat ik dingen anders had kunnen doen, dat anderen dingen anders konden doen, is praat achteraf. It is what it is.

Wel heb ik er lang over gedaan om dit aan mezelf te kunnen toegeven. Ik heb afgezien. Er zitten diepe hevige, dagdagelijkse angsten in mij die misschien onmenselijk zijn. Ik wens het niemand toe. Ik heb dingen gemist in m’n jeugd omdat ik eigenlijk voortdurend bang was om iets fout te doen. Ik moest soms ook toezien dat het er in andere gezinnen vrolijker aan toe ging. Ik werd vaak geconfronteerd.

Mijn burn-out was een kantelpunt. Voor het eerst zag ik de zware hamer waar ik eigenlijk al heel m’n leven tegenop liep. Ik zit vol blutsen maar zie hier, ik heb het wel overleefd. Ik ben ermee omgegaan op een -wat bleek- ongezonde manier, maar heb iets neergezet waar ik alleen maar trots op kan terugkijken. Want al die dingen hebben ook voor veel levenslessen gezorgd, die ik nu vrij jong geleerd heb en nog heel lang kan meedragen. Doen mij ook confronteren met al het goede in mij dat ervoor gezorgd heeft dat ik alles kon volhouden.

Ik sta hier nu en vind uiteindelijk zelfs de moed om al dat pijnlijke wereldkundig te maken. Terwijl het vroeger nooit het daglicht mocht zien. Terwijl het zeker ook nooit in mijn hoofd zou mogen kruipen, omdat ik koste wat het kost zou doorzetten. Vooral ook omdat ik de ernst van alles minimaliseerde, deed alsof het mij allemaal niets kon schelen / geen effect mocht hebben op mij, want ik achtte mij sterk.

cave during daytime

Ervaringen ombuigen in kracht

Nu durf ik uitspreken waar al die miserie mij naartoe heeft gebracht. Accepteer ik het, draai ik alles wat mij de dieperik in stuurde om in wat mij sterk maakt. Pijn ervaren hoeft niet meer slecht te zijn, kan me nu alleen maar versterken. Zo heb ik op vele vlakken kliks leren maken in mijn hoofd.

Mijn ervaringen buig ik om door bv. vriendschappen meer te waarderen, waarin mensen er willen zijn voor mij. Ik laat me raken. Ik word alsmaar beter in het vertrouwen van anderen en mezelf blootleggen wanneer het nodig is. Omdat ik me niet meer alleen hoef te voelen. Dat klinkt alleen maar als de logica zelve, maar dat is het niet als ge een 25-jarig lang verleden hebt van alles zelf op te lossen.

Bovendien leerde ik doorzien wat mij een gevoel van faalangst wilt aanpraten. Nu herken ik faalangst en kan ik het vooral verslaan. I’m beating the sh*t out of it, want ik weet dat ik dingen kan verwezenlijken als ik echt wil. Dat heb ik bewezen, zelfs toen ik in mijn meest ongezonde zelf zat. Dat probeer ik nu nog steeds te doen. Niet omdat het moet, wel omdat ik het wil.

Ik ben nog steeds bang, voel mijn lijf tekeergaan als ik teksten zoals deze schrijf. Maar evenzeer heb ik geleerd dat die lichamelijke reacties pure trauma-reacties zijn. Reacties die ik heel m’n leven lang de baas probeerde te blijven, reacties waarvan ik nu kan zeggen dat ze allesbehalve deel zijn van mezelf. Laat het maar gebeuren, ik weet nu waarom ik schrijf en deel.

Ik heb heel erg veel geleerd, heb uit mijn ervaringen ook inzichten vergaard over mentaal welzijn die ik alleen maar verder wil uitdragen. Ik zie nu in dat een persoon zelden is zoals hij of zij zich voordoet. Héél vaak schuilen er kwetsbare verhalen in mensen, verhalen die het verdienen om gehoord te worden. Of het nu traumatisch is of niet. Want ge weet nooit waar iemand mee sukkelt, welke noden iemand verdoezelt bij zichzelf om zich dagelijks staande te houden. Nooit wil ik mij nog laten doen door hetgeen wat een ander doet uitschijnen. Altijd zal ik mij de vraag proberen stellen naar het waarom.

We zouden het misschien allemaal moeten doen, want alleen zo zullen we elkaar beter begrijpen en terug vertrouwen kunnen winnen van elkaar. Bespreekbaarheid is key, uitstraling is the way to go.

Man Met Vuurwerk

Parting words

Ik wil nog even extra beklemtonen dat dit twee jaar geleden in een van m’n eerste therapieën snel duidelijk was geworden. Sindsdien heb ik het een plaats leren geven, en het met een heel select groepje van mensen bespreekbaar kunnen maken om verder te kunnen helen.

Ik schrijf dit dus niet om leegtes op te vullen. Ik schrijf dit dus ook niet om lieve reacties of weet-ik-veel-wat uit te lokken. Nee, ik schrijf om herkenbaarheid uit te lokken. Te confronteren, gevoelens bij lezers op te wekken. Ik schrijf om op te roepen om dergelijke gevoelens bespreekbaarder te maken. Moed op te roepen om voor soortgelijke dingen, traumatische of niet, te durven uitkomen. Want we moeten ons absoluut niet schamen voor deze vorm van menselijkheid. Of je nu iemand bent die ik persoonlijk ken, of iemand die ik niet zo goed ken. Als je dingen herkent, verdien je de bevestiging van je diepe noden. Verdien je die heling, om evenzeer met een vol gevoel van zelfvertrouwen door het leven te gaan. Want als ge zoveel zorgen, zoveel lichamelijke reacties, zoveel negatieve gedachten hebt overleefd, op welke manier dan ook, dan zult ge zeker en vast confrontatie overleven. Want er is altijd een uitweg, hoe cheesy dit allemaal ook mag binnenkomen. Het is dat het bevrijdend gevoel het achteraf allemaal waard maakt.

Zelf zou ik nog dieper kunnen tasten door de situaties van vroeger concreter te omschrijven en ervaringen bloot te leggen. De confrontatie zou me wel nog moeilijk liggen, maar ik voel wel dat ik ervoor open sta om dat te doen. Mensen mogen dat weten, mogen altijd komen vragen als ze meer willen weten. Maar het uitschrijven houd ik voor een andere keer. Het belangrijkste is nu gezegd, mijn dieper verhaal is nu bekend. Ooit zal ik alles wel eens mooi samenvatten in x aantal pagina’s.

Misschien dat ik er al aan begin. Because why the f*ck not. Het zal me nog goed doen ook.

Maar sowieso… Ik doe hier geflipte dingen. Twee jaar geleden had ik dit nooit gedacht van mezelf. Ik voel me onverslaanbaar, onoverwinnelijk. En al die energie heb ik na alle miserie f*cking verdiend.

24 reacties op “Chronische trauma

  1. Wat dapper dat je dit durft te delen! Je hebt gelijk dat dit onderdeel van jou is en dat het geen geheim zou moeten zijn, maar toch lijkt het me moeilijk om te delen. Ik vind het mooi dat je zegt dat de meeste mensen met meer dealen dan wat je aan ze ziet – ik denk dat dat zeker waar is en dat mensen vaak te snel oordelen over gedrag. Fijn om te zien dat je lessen en positieve dingen uit je trauma hebt kunnen halen. Ik denk dat dat het beste is wat je kunt doen, want je kunt het verleden niet veranderen.

    1. Bedankt, Linda… Oordelen doen we soms zeker te snel, dat stoort me ook vaak 🙂 Sowieso haal ik er verder positieve dingen uit, vooral veel inzichten die ik ook kan inzetten om door mensen heen te zien 🙂

  2. Prachtig dat je dit met ons durft en wil delen. Je hebt duidelijk al heel veel stappen gezet, toch echt wel iets om fier op te zijn. Ik kan het ook alleen maar eens met je zijn, het is in ieders voordeel om deze zaken meer bespreekbaar te maken, om kwetsbaarheid te durven tonen.

  3. Moedig om het te zeggen zoals het is. Jammer genoeg herken ik mij hierin volledig. Ik haalde in de lagere school 100% en mijn ouders zeiden nog dat het beter moet.
    IK had volgens hen ook steeds de verkeerde vrienden. Toch deed ik alles om hen te behagen. Dus op latere leeftijd heb ik me herschoold en ben een heel ander leven gaan leiden. Niet voor ik door het diepste dal moest kruipen. Dus ik weet hoe moeizaam het is. Volhouden, je hebt nu een partner die om je geeft, een leuke job. Dus succes in de toekomst.

  4. Ik vind het ook mooi dat je het deelt – het past idd helemaal in je verhaal, ik vind het ook ronder, vollediger, begrijpbaarder nu. En je mag jezelf idd snappen hè, als je lichaam en brein merkt dat dat overlevingsmechanisme werkt dan gaan het dat gewoon blijven gebruiken. Het is eigenlijk heel inventief op het moment zelf hè, maar als het blijft duren … maar dat weet je intussen wel denk ik.

    The body keeps the score al gelezen? Nu je toch aan het lezen bent geslagen, denk dat je die wel heel interessant gaat vinden :p

    1. Yes, het was zowat het missende puzzelstukje hier denk ik… En nee, nog niet! I’ll add it to the (only growing) list :p moet dat van brené brown ook nog steeds uitlezen haha! Maar merci voor de tip!!

    2. Is trouwens ook aan bod gekomen in m’n therapie. Het lichaam heeft een geheugen en is ook trainbaar op dat vlak. Als het er zo vroeg is ingekomen is het idd logisch dat dat gewoon blijft. Perfectionisme was ook zowat de stap “na” die lichamelijke reactie. In therapie ging het om het terugschroeven, en dat heeft ook een lange tijd geduurd. Ik durfde het niet zo goed onder ogen komen…

  5. Heel erg mooi en knap ook dat je dit durft te delen. Meestal als mensen iets over hun trauma vertellen houden ze het vaag, waardoor ik me soms moeilijk kan inleven. Jouw uitgebreide uitleg en openheid maakt dat ik een stuk beter begrijp wat je hebt doorgemaakt en wat het chronisch trauma voor jou is geweest. Het is verdrietig dat je dit hebt moeten meemaken, maar het is heel knap van je dat je het toch steeds meer en meer kan verwerken en steeds een stapje verder uit de burn-out komt. Alleen maar respect!

    1. Merci, merci, merci… Echt! Lieve woorden van je 🙂 En ja, ik kan me voorstellen idd dat mensen dat vaag houden. Ik heb het er zelf ook nog moeilijk mee om erover te vertellen. In gesprek zou ik daar anders mee omgaan omdat ik nog wat veel last heb van die lichamelijke reacties. Ik kan alles al genoeg de baas om er online over uit te komen. We zijn er nog niet op dat vlak. Maar dat komt nog wel!

  6. Wow, Robin, hier ben ik écht even stil van. Wat een superpersoonlijke, kwetsbare en moedige blogpost! Ik bewonder je zo om dit hier te durven neerschrijven, maar ik ben vooral blij dat je op dit punt bent gekomen, en dat zo veel loodzware dingen je gesterkt hebben. Ook fijn dat je de therapie aanhaalt, want die is van onschatbare waarde. Bij mij werden tijdens therapie ook enkele dingen blootgelegd die voor een stuk aan de oorzaak liggen van mijn burn-out, maar ik ben zo ver nog niet om daarover te schrijven, en weet ook niet of ik dat nog zal doen. Thanks om dit met ons te delen! Kwetsbaarheid verbindt, en moet nog bespreekbaarder gemaakt worden. En deze blogpost zal daar zeker aan bijdragen!

    1. Fieke, uw reactie komt echt aan! Merci, dit raakt mij… Ik denk stiekem dat voor vele slachtoffers van burn-outs er wel iets onderliggends is. Dat bespreekbaar maken is moeilijk, allesbehalve vanzelfsprekend natuurlijk. Ik heb ook twee jaar nodig gehad eer ik dat kon. Ik kan dat nu wel, but it’s a long way.

      Maar sowieso, ook voor u: dat komt wel. Het moet ook niet hé, het mag absoluut geen druk zijn voor u. Voor mij is het delen van zoiets ook weer part of the process. Ik kan het weer beter loslaten nu 🙂

      Maar eh, nogmaals merci voor je lieve reactie. Het doet mij deugd!

      1. Het is en blijft een proces, en erover praten helpt zeker!
        Heel graag geschreven, de reactie. Ik maak graag tijd om blogs als deze te lezen en een uitgebreide reactie na te laten :-).

  7. Wauw. Mooi weer omschreven. Rauw. Echt. Zelfontwikkeling. Ik vind dat je al ver bent gekomen en dingen die je overkomen vormen je inderdaad tot wie je bent. En ik vind je een leuk persoon dus dat heeft daar toch aan bijgedragen 😉

  8. Dankjewel Robin. Als ik je verhaal lees, realiseer ik mij dat wij eigenlijk een gelijke jeugd hebben gehad. Ook bij mij thuis was er een ouder met zware psychische problemen, waren er zorgen en werd de focus gelegd op blijven presteren. Doen alsof er niets aan de hand is. Ik was niet het gelukkige meisje, zoals jij wel de gelukkige jongen speelde, want ik werd op mijn 9e voor het eerst al depressief. Onderdeel van de emotionele verwaarlozing was dat niemand het in de gaten had (of, soms denk ik wel eens, wilde doen alsof het er niet was). Dat vind ik nog steeds erg moeilijk. Alle signalen waren er. Hoe kan het nou dat iedereen dat heeft gemist? Nou goed. Ik herken dus veel in je verhaal, zoals ik veel herken van wat je eerder hebt geschreven. Ik denk – en dat zeg ik eigenlijk niet vaak – dat wij met dezelfde problemen te maken hebben gehad en daar op een vrijwel gelijke manier mee om zijn gegaan, waardoor we nu, in ons latere leven, daar tegenaan lopen. Fijn om te weten dat ik daar niet de enige in ben, niet fijn voor jou dat je ook zoiets mee hebt gemaakt. Komt wel goed met ons. Dat weet ik zeker!

    1. Merci voor je reactie Anne, mooi dat je dit zo openlijk deelt. Ik heb het inderdaad ook al opgemerkt bij jou, ‘t is soms raar maar uiteindelijk toch fijn idd om te zien en te voelen dat ge daar niet alleen in staat.

      So eh, let’s keep writing he. We kunnen elkaar er alleen maar mee helpen! Sowieso ben ik dankbaar voor je teksten en je reacties altijd 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.