20 seconds of courage

Deh!

Sometimes all you need is twenty seconds of insane courage. Just literally twenty seconds of just embarrassing bravery. And I promise you, something great will come of it.

Benjamin Mee

Misschien deed de titel al een belletje rinkelen? Het is een quote uit We bought a zoo. Een film over een waargebeurd verhaal waarin Benjamin Mee z’n kantoorleventje opgeeft om iets geks te doen: een dierentuin kopen. Ik vind het een fantastisch verhaal, heb zelfs het boek uitgelezen (en normaal lees ik niet dus ge kunt u wel voorstellen wat het dan betekent voor mij). Maar het gaat me vooral om die quote. Daardoor ligt die film me best nauw aan het hart.

Deze quote spookt al een aantal jaren rond in m’n hoofd. Grote uitdagingen confronteren mij hiermee en doen me de dingen relativeren. De grootste zorgen, onzekerheden en twijfels zijn soms in twintig seconden (alé, hypothetisch want ik tel het niet na natuurlijk) te doorbreken. Soms heb ik de schrik van m’n leven, soms scheurt de onzekerheid mij helemaal uiteen. Maar af en toe is het gewoon heel erg simpel: verstand op nul en eens iets geks doen. Ik schrijf een paar voorbeelden waar ik het heb toegepast, momentjes die mijn leven veranderde. Sorry voor de liefhebbers van korte tekstjes, het is een longread geworden die nu ook vanuit mijn Over mij pagina toegankelijk zal worden. Want hier wordt iets belangrijks verteld. Een rode draad door mijn verleden, hopelijk ook door mijn toekomst.

Dusja, zoals ik dan wel vaker zeg in mijn blog: pakt u gezellig een tas koffie, of een kop thee en beleef het gezellig mee (dit rijmpje was trouwens niet de bedoeling)! En als het even niet uitkomt, niets houdt u tegen om een andere keer terug te komen.

Vacature Hogeschool PXL

In juli 2019 ben ik in burn-out gegaan, heb ik twee maanden op ziekenverlof gezeten waarna ik mijn contract in samenspraak met het bedrijf waar ik toen werkte heb stopgezet. Dat waren sowieso grote keuzes. Door alle miserie van die burn-out en alle vragen die mijn uitsluitend perfectionistische ik had over mezelf, mijn leven en mijn toekomst zat ik er helemaal door.

In therapie, die ik op het moment van schrijven nog steeds aan het volgen ben, werd ik namelijk geconfronteerd met mijn verleden. Ik schrijf geen details, maar weet vooral dat ik omwille van m’n verleden leefde in een netwerk gedreven door perfectionisme. Een netwerk waar er geen plaats was voor gevoel, waar people pleasing elke minuut van de dag de hoogste prioriteit had. Een netwerk waarin ik mezelf nooit goed genoeg vond en waar mijn idee van eigenwaarde eigenlijk helemaal niet overeenstemde met wat ik op dat moment waard was.

I was lost and lost my shape, there was nothing I could do.

Andy Hull, Manchester Orchestra – The Silence

Misschien was ik niet klaar voor grote, zware keuzes. Maar met de vacature van PXL-Research heb ik geblinddoekt een pijl naar het dartbord gegooid. Recht in de roos.

Één van de vele vragen die ik mezelf stelde was hoe gaat het verder met mijn carrière? Ik twijfelde sterk tussen een leven in de achtergrond als programmeur bij weet ik veel welk bedrijf (ik zou sowieso wel werk vinden daarin ~ overaanbod voor IT’ers), of van mij afbijten en verder doen in de onderzoekswereld.

Op dat moment deed zich er iets voor: werkelijk de kans van m’n leven. Ik zag in de gazet een vacature voor onderzoeker in AI bij Hogeschool PXL. Ik zag dat en was instant verliefd. En het moest snel gaan. De termijn voor te solliciteren zou na een week al vervallen. Ik heb het gedaan, ondanks de instabiliteit. Ondanks de zorgen die ik had. Zorgen over de “ik” die in zo’n positie bijna alleen maar onder de mensen zou moeten komen. Zorgen voor een positie die alleen maar goed is voor mensen vol met zelfvertrouwen, wat voor mij toen bijna nergens te bespeuren was.

M’n gesprek heb ik moeten doen op een moment dat ik in de war was. In de war omdat ik gevoeld heb dat die vacature iets losmaakte in mij. Een soort energie vol zelfvertrouwen. Maar ik zat in een burn-out, en dat is moeilijk uit te leggen. Ik kende het niet, ik vertrouwde dat nieuw energetisch gevoel niet. Zou het mij terug de dieperik insturen? Zou ik daardoor later weer levensloos, energieloos, totaal uitgeput in de zetel belanden? Geen idee. Ik heb op dat moment geluisterd naar iets onbekends wat mij onzeker maakte. Maar ik heb het omarmd, ik heb me er 100% achter gezet. Ik heb al mijn moed verzameld en ik ben uiteindelijk (zonder het goed te beseffen) vol zelfvertrouwen vertrokken naar het sollicitatiegesprek. 20 seconds of courage: ik heb mijn hart en mijn ziel op tafel gelegd en ik kreeg de job.

Bijna twee jaar later kan ik nog steeds beamen dat ik toen één van de verstandigste keuzes in m’n leven heb gemaakt. Had ik dat niet gedaan was ik nu in de achtergrond beland. Was ik materieel gezien misschien tevreden met alle voordelen die ik zou hebben, maar had ik een kans gemist die ik mijn hele leven zou beklagen (want dit, echt waar, dit doet zich geen tweede keer voor). Was ik misschien zelfs ongelukkig, who knows. Nu zit ik op een plaats waar ik thuis hoor, waar ik ondanks heel mijn verleden geaccepteerd wordt voor wie ik ben, waar ik alle kansen van de wereld krijg om te geraken waar ik wil geraken. En ik denk dat ik best goed op weg ben.

Ellen ten huwelijk vragen

Ik zweer, ik heb gezworen op mijn mama hare kleine teen dat ik nooit van mijn leven op mijn knie zou gaan met anderen in het bijzijn. Ik zou het altijd stom en simpel doen in het genre van een ring in een zak chips stoppen en joehoe, surprise! Wil je met mij trouwen?! Alé, ik overdrijf, maar ik wou trouw blijven aan zoiets stoms thuis in het appartement bv. waar ge het nooit zou zien aankomen.

Nu, ik heb me wel gehouden aan dat laatste hoor! Ze zag het nooit aankomen. Ik had tijdens een citytrip in Amsterdam de verlovingsring op zak maar had totaal geen idee hoe-wie-wat-waar ik de vraag zou stellen. Als de kans zich voordoet doe ik het wel, dacht ik.

En dan doet de kans zich voor op zo’n bruggetje over het water terwijl de avond valt. Ge voelde het gewoon. Zo van die typische oude, gele verlichting dat overal pas komt opzetten, een donkerblauwe lucht, oubollige, gezellige muziek in de verte. Het was best koud buiten maar het was een moment vol warmte. We waren onderweg naar dat bruggetje, ik met zevenentwintig winkelzakken in mijn handen (superonhandig) maar ik voelde dat ik het moest doen.

Gelijk een béalo gevraagd aan Ellen van pakt die zakken nu eens vast alsjeblieft. 10-15 man in het bijzijn, mee aan het genieten van het uitzicht. Ik zat in een complete tunnelvisie en sloot alle vormen van prikkels van mij af zodat ik mij maar op één ding moest focussen: zorgen dat ik het daar goed zou doen. Vol schrik grijp ik in m’n jaszak en ga ik op m’n knie. 20 seconds of courage. Ik had de moed niet meer om “de vraag” te stellen want ik voelde dat ik alle momenten kon breken (en ik zat in m’n perfectionistische ik op dat moment dus breken was toen nog geen optie). Meer dan “ja hé?” kreeg ik er niet meer uit. Maar goed, ze zei dus ja. Al die mensen aan het applaudisseren, ik in de zevende hemel. Nu zijn we bijna een jaar getrouwd.

Ik had het mezelf veel simpeler kunnen maken, maar ik ben op mijn gevoel afgegaan. Achteraf gezien kan ik alleen maar trots zijn op het doorbreken van m’n onzekerheden op dat moment. Het was magisch, ze verdiende het ook, alles klopte gewoon.

Mijn eerste blog

Ik heb mijn passie voor het schrijven heel erg lang onderdrukt. Ik groeide op in een jongensschool waar er nergens plaats was voor diepgang. Het was vooral een omgeving dat wemelde van de stereotypen, waar ik mij in allerlei bochten moest wringen om er maar bij te horen. Stoer doen, babbelen over coole tech-dingen of over de voetbal. Nu goed, ook plezant hé. Maar emoties of andere niet-jongens dingen waren niet aan de orde.

Hoe vaak ik wel niet tegen Ellen heb gezegd dat ik ooit iets wou doen met het schrijven. Hoe vaak ik wel niet gedacht heb dat ik me vooral niet moest aanstellen omdat het niet hoort voor een man om zich zo uit te drukken. Dat heb ik zo nog een aantal jaar volgehouden. Tot een geflipt moment in mijn leven: een best paper/presentation award winnen in Nieuw Zeeland en het persbericht dat daarop volgde.

Ik werd daarin aangehaald als expert en ik was eerlijk gezegd helemaal de kluts kwijt dat dat over me geschreven werd. “Wat houdt er mij nog tegen om nu een blog te schrijven?” vroeg ik me af. Maar geloof me, ik had 1001 redenen van onzekerheid om het niet te doen. Ik was op dat moment wel al uit de eerste fase van mijn burn-out herstel dus ik wist al meer wat er achter dat idee schuilde. Een gevoel, een wil, een vurige passie. Ik moest dat gewoon doen. Ik schreef het in een notitie op Facebook terwijl ik me zorgen maakte van wie gaat dit in godsnaam willen lezen, waarom zou ik hier in godsnaam interessant genoeg zijn voor anderen. Maar ik schreef door. Ik heb die tekst zeker nog 20 keer overlopen om alle foutjes eruit te halen, om de tekst perfect te krijgen. Ondanks dus die eerste fase, was de perfectionist in mij nog duidelijk aanwezig.

20 seconds of courage, posten. De reacties: overweldigend. Het deed me ontzettend veel deugd om zoveel bevestiging te krijgen en te horen dat ik trots mocht zijn op wie ik ben. Het gevolg is dat ik een jaar later nog steeds blog. Ik schrijf eerlijker en kwetsbaarder dan ooit. Ondertussen heb ik zelfs een eigen domeinnaam aangemaakt en ontmoet ik de meest fantastische bloggers die me zoveel leren. Mensen die eveneens voor hun onzekerheden durven uitkomen. Eigenlijk zijn het stiekem mijn grootste helden, want op geen enkele andere plaats vind ik oprechte getuigenissen over de ellendige dingen des levens. Ga ze eens bezoeken, ik heb ze opgelijst in bloggers you should follow. Voor mij zit in die bloggerswereld alle inspiratie die ik nodig heb om te kunnen groeien naar de persoon die ik wil zijn. Want het leven is geen taart en confetti of rozengeur en manenschijn. Het is een dikke miserie. Ik wil anderen in hun pure oprechte zelf zien vertellen over hoe die dikke miserie er soms kan uitzien. Om het te voelen, om te leren hoe verschrikkelijk het wel niet moet zijn om erdoor te breken. Ik moet daarvoor niet de Elon Musks van de wereld opzoeken. Of enkel tips and tricks lezen van succesvolle mensen. Nee, ik ben fan van de belevingen van de gewone mens, hun uitstraling van genot als ze zo genieten van het leven. En unpopular opinion misschien: die verhalen vind ge op alle niveaus van de maatschappij. Een dakloze die terug aan het werk is geraakt? Ik wil alles van die persoon weten. De struggles, de manier waarop, de plek waar die persoon kracht uit haalde. Alles.

Maar goed, ik wijk af!

20 seconds of courage in de toekomst?

Het is een beetje gevaarlijk om daar nu al over te babbelen, ik zou hier in mijn eigen voet mee kunnen schieten. Maar dromen mag wel vind ik, en op zich zou het niet verkeerd mogen zijn om voor mijn dromen uit te komen. Toch? We dromen allemaal hé. En ik zeg ook niet dat het allemaal gaat gebeuren of dat ik het allemaal nu al verdien. Maar ik zou het wel cool vinden als het allemaal uitkomt!

Als kind heb ik er wel van gedroomd om het later op nationale TV te gaan uitleggen voor anderen. Ik zou daarvoor misschien ook weer alle energie uit de grond moeten zuigen, die 20 seconden weer moeten uithalen om de moed te vinden om mijn expertise toe te lichten. Maar als ik dat straks ga kunnen en mogen doen, heb ik er ook alle vertrouwen in dat ik het verdien om dat te mogen doen. En dan heb ik er ook vertrouwen dat ik dat net zo goed ga acen als bv. mijn sollicitatiegesprek.

Waar ik ook wel van droom, en nu drop ik een bommetje, is mijn burn-out verhaal open en bloot te delen met de wereld. Ik hoop ooit genoeg te hebben opgebouwd of een status te hebben zodat er mensen naar mij zouden komen willen luisteren. Misschien is dat nu al zo, geen idee, waarschijnlijk niet. Ik blijf best nog even met de voetjes op de grond. Maar ooit ga ik daar staan op een podium. Mij kwetsbaar opstellen, het donkerste maar ook het mooiste in mij naar buiten laten vloeien. Want burn-outs wens ik niemand toe, en al zeker niet die van het type waardoor je zo fundamenteel in het verleden moet duiken. Ik hoor vaak dat weinig mensen zich kunnen voorstellen wat een burn-out is. Mja, ik wil het u graag vertellen hoor. Wel wanneer ik daar klaar voor ben, want nu, op het moment van schrijven, schommelt het nog wat. Ik ben er nog niet volledig van hersteld.

Maar.

Die eerste stappen zijn gezet. Met mijn blog deel ik al heel veel. En daar ben ik apetrots op.

Dusja, conclusie? Zoals iedereen moeilijke paden bewandelt, bewandel ik ook een moeilijk pad. Eentje met een burn-out tussendoor, dat ga ik niet ontkennen of uit de weg lopen. Maar in die moeilijke periode heb ik keuzes gemaakt. Een quote uit een film (zo simpel kan het zijn!) toegepast waardoor ik recht stond op de momenten dat ik er moest staan. Ik heb diep in mezelf gegraven en geluisterd naar iets wat mij drijft. Mijn ziel. En die heeft altijd gelijk, die gaat mij door alles heen sleuren. Die 20 seconden ga ik binnenkort niet meer nodig hebben. Binnenkort ziet ge alleen nog maar een constante, aanhoudende wervelwind passeren die niemand meer krijgt uitgedoofd.

En die wervelwind hé. Die gaat iedereen van zijn sokken blazen.

Dank je om één van mijn meest diepe, zoniet mijn allerdiepste blog volledig uit te hebben gelezen. Maakt niet uit wie ge zijt of wat mijn relatie met u is: laat iets weten. It means much to me

24 reacties op “20 seconds of courage

  1. ‘I was lost and lost my shape, there was nothing I could do.’ Alvast duizend <333 voor deze.
    Die momenten die je beschrijft waarop alles samen komt. En dan vooral je eigen gevoel, zoveel energie dat jou naar iets toetrekt. Ik geloof dat dat de dingen zijn die je moet volgen in het leven om gelukkig te zijn/worden. Dat zijn de kleine signaaltjes die je de weg wijzen. Super goed dat je in zo'n moeilijke en donkere burn out periode daar naar hebt kunnen luisteren! Maar ik denk, als je het goed kunt voelen dan wéét je het gewoon, daar moet ik zijn.
    Weer heel fijn om te lezen hoe je over dingen denkt, wat je hebt meegemaakt en hoe je daar mee omgaat. Ik zou het zeker interessant vinden om jou daar over te horen spreken of schrijven. Want ik kan me wel een voorstelling maken van hoe het is om een burn out te hebben, maar ik wéét het niet. Er zijn redelijk wat mensen in mijn omgeving die het ook hebben (gehad), dus alleen daarom zou ik het fijn vinden om er meer over te weten. Dan begrijp ik ze ook beter.
    En ahhh ik sta op de pagina! <3 Dan is dit alvast iets waar ik trots op ben. Haha kijk, ik kan het toch! Dankjewel!

    1. Luus, uw woorden eh, merci! Altijd opnieuw doet het me deugd om je antwoorden te lezen. Ik kan soms niet genoeg benadrukken hoeveel ik kan genieten van appreciatie zoals jij dat toont.

      1: Manchester Orchestra zit vol met goeie quotes 😉
      2: Die kleine signaaltjes inderdaad, daar draait het om. Ik heb ze een kwarteeuw lang genegeerd, ik ben pas op mijn 25ste erachter gekomen wat die dingen precies zijn. Ik zou kunnen zeggen dat ik spijt heb maar ach, ‘t is nu zo. Het is eens zo fijn om dit nu allemaal te voelen & er nu 100% achter te staan. Good fortune lies ahead.
      3: Haha nice, ik heb al één inschrijving beet! En ja, ik denk dat het ook pas duidelijk wordt als iemand het binnenste van zijn hart laat zien daaromtrent. Ik kan me niet inbeelden hoe iemand anders zou kunnen beseffen wat dat precies is. Hoe het voelt om hélemaal niet meer te weten wie je bent, of het leven nog zin heeft en jezelf constant in vraag te stellen met de dingen die je gedaan hebt in je leven. Ik wens het zelfs mijn ergste vijand niet toe.
      4: En ja weet ge, ‘t is heel simpel. Ge verdient het om daartussen te staan. Als gij eerlijk zijt over wie ge zijt, over de dingen waar ge mee struggelt, dan zijt ge mijn held 🙂 En soit, die lijst is ook een opsomming van gewoon toffe mensen haha 😀

  2. Wat een prachtig omschreven post. Hoewel ze als gewichtig kan aanzien worden, voel ik vooral de energie en de wil, de kracht om (met een bang hartje?) te doen wat je graag zou willen doen. En ik kan dat alleen maar toejuichen, als je graag je burn-out verhaal wil delen, DOENDOENDOEN. Ik denk dat dit een meerwaarde kan zijn voor veel mensen. Misschien kan je er later zelfs nog een podcast van maken en opentrekken naar burn-out, stress op het werk, oververmoeidheid door werk, bore-out,…
    Je geeft me met je post de moed om toch zelf ook meer te willen gaan voor mijn zelfstandige zaak als freelancer (ik twijfel enorm nog). Maar je post doet me inzien dat ik ook gewoon die 20 seconden nodig heb.

    1. Haha Tamara, ook jouw reactie doet me ZOVEEL plezier!! Het bang hartje is inderdaad aanwezig. Het is de kunst denk ik om op die belangrijke momenten dat te accepteren, maar alsnog het verstand te laten spreken & verstandige dingen doen. Van uw comment krijg ik ook NOG meer goesting om straks op een podium te gaan staan. Dikke, dikke merci hiervoor.

      En ik zeg het wel vaker, maar ik wens u die moed uit de grond van mijn hart helemaal toe. Ik zou hier in geuren en kleuren kunnen uitleggen waarom ge dat sowieso MOET doen. Maar ik weet hoe ik zelf was in mijn twijfels en onzekerheden. Ik was imuum voor dat soort complimenten of verhaaltjes waarom ik het zou kunnen allemaal. Dus nogmaals: ik wens u die moed toe! Dat ge de weg in uw hart mocht vinden om te shinen like never before 🙌

      1. Ik kijk alleszins uit naar Robin op het podium!
        En dank je wel voor de wensen, je post is echt wel een eyeopener. Laten we beide gewoon wat meer ons hart volgen inderdaad. En dat verstand komt wel mee, daarvoor zijn we te grote denkers :p

  3. The secret to happiness is freedom, and the secret to freedom is COURAGE.
    Dat zei Thucydides al, héél lang geleden. Hoe meer je daar over nadenkt, hoe meer moed je ontdekt in je leven.
    Goed geschreven, Robin!

  4. Wauw. Door dit te lezen heb ik het gevoel je écht te kennen. Zo eerlijk, oprecht en eigen. En wat een prachtige ‘levenswijze’, om die 20 seconds of courage terug te laten komen in alles waar je perfectionisme de kop op wil steken. Gevoel > ratio? Ik vind het zo dapper en echt mooi. Het heeft mij ook echt aan het denken gezet. Op welke punten in mijn leven, of in welke situaties, kan IK die 20 seconds of courage laten zien? Zo te lezen, is dat namelijk meer dan de moeite waard. Chapeau! Liefs, Stella.

    1. Danku voor uw lieve reactie, Stella! Het doet mij plezier om te lezen dat de boodschap is overgekomen bij iemand die nu ook volop bezig is met zichzelf te ontwikkelen. Ik heb ook veel respect voor u, en ben grote fan van uw drive achter het schrijven. Top!!

      20 seconden, meer is het niet. Ik kan u verzekeren dat het de moeite waard is! Ik wens u de moed toe 🙂

  5. Zie hier, al die mensen die je aan’t denken zet (inclusief mezelf)! En dan zijn er waarschijnlijk nog veel meer die wel lezen maar niet reageren. Ik moet denken aan Don’t stop me now van Queen 🙂

    1. Afgaande van de cijfers denk ik het ook wel inderdaad. Maar goed, diegene die reageren durven er ook voor uitkomen. En daar heb ik ook superveel respect voor. Top! Blij om te lezen dat het ook bij jou is aangekomen.

      En Queen is hier inderdaad zéér goed van toepassing! 😁

    1. Merci! Lastig is het idd altijd geweest. Maar achteraf gezien kan ik altijd alleen maar trots erop terugkijken. Voor mij is dat ook een belangrijke reden om dat elke keer weer opnieuw toe te passen!

  6. Amai super oprechte post! Ook wel een beetje 20 seconds of courage heb ik het gevoel haha – allez dat zou het voor mij toch zijn :p. Ik denk dat je mensen veel positiviteit zou kunnen meegeven met je verhaal. Je kan mensen op papier alleszins al heel goed meenemen. Ik vind het bewonderenswaardig dat je daar zo open en kwetsbaar over durft zijn! Heb ik soms wel nog moeite mee (ik had niet zo’n makkelijke jeugd) maar langs de andere kant denk ik soms ook wel dat het ook niet altijd hoeft. Toen ik leerde wat er met mij ‘scheelde’ had ik het gevoel dat ik mijn verhaal ooit zou moeten delen met de wereld maar ik weet nu niet of dat ooit comfortabel genoeg zal zijn en ik denk dat dat ook oké is ofzo, denk ik? Ik heb het precies liever over andere dingen. Maaaar 20 seconds of courage: ze inspireerden mij wel echt! Vooral dat stuk over je job, ik zou het ook wel kunnen gebruiken eerlijk gezegd haha.

    1. Super oprechte reactie Kelly! Dikke merci voor je mooie woorden! Er was inderdaad wat twijfel aanwezig om het te schrijven en te posten. Maar ik kan nu al veel beter m’n gevoel herkennen om het ondanks mijn twijfels toch te doen.

      En niets moet he! Ik vind het sowieso wel mooi dat je dat toegeeft. Maar als het voor jou werkt om je verhaal voor jezelf te houden, geen probleem. Wil je dat toch doen? Ook geen probleem. En weet je niet wat je wil? Ook daar is niets mis mee!

      Het doet me trouwens plezier om te lezen dat dit je inspireert.. Mijn dromen worden toch wel vervuld op deze manier 🙂

  7. Laat die TEDtalk van jou maar komen. Het is mooi om op deze manier mee te kijken met de dingen die op je pad zijn gekomen. Wie weet wat de 20 seconds of courage je in de toekomst nog brengen. En voor mij een mooie wijze les om je artikel te lezen.

    1. Haha ma zo’n TEDtalk mogen doen zou echt DE MAX zijn!! Van het gedacht alleen al krijg ik het helemaal warm. Wie weet ooit, ik zou het wel willen!

      En ja idd, ze gaan me nog zotte dingen opleveren. Ik heb er nu een paar opgenoemd, maar ze komen ook wel van pas in de meest random dingen soms. Het levert me alleszins erg veel op.

      Bedankt voor je reactie, Shirley!

  8. Prachtig geschreven! Ik vind het heel mooi hoe je toch maar gewoon je blog begonnen bent en lekker je eigen pad bewandelt. Doe zo voort 🙂

  9. je eigen pad bewandelen doe je goed Robin, ga zo door! Dat is altijd de juist weg om filosofisch te blijven 😉
    Mooi verwoord ook, daarom lees ik hier zo graag.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.