Deh.
Ik heb het weer even nodig precies. Een momentje om in mezelf te keren, dingen hun beloop te laten gaan en zien wat ervan komt. Ik doe het even op de tonen van de jingle van m’n podcast, die ik al een maand heb vastliggen en waar ik serieus emotioneel attached aan begin te geraken. Ik zou het nog 300 keer opnieuw kunnen opzetten, en nog steeds op dezelfde manier betoverd worden.
Ik besef erdoor hoe belangrijk dat 2de baby-tje begint te worden worden voor mij. Alles draait gewoon rond groei en zelfontplooiing. Mezelf challengen en daardoor nieuwe stappen kunnen zetten. Mezelf soms ook gewoon afvragen waar the hell ik eigenlijk mee bezig ben. Want soms zie ik het gewoon ook effe niet zitten, denk ik van laat het maar effe zijn, nu vind ik er de ruimte niet voor.
Maar als ik dan weer zo’n moment heb gelijk nu, weet ik wel waarvoor ik het doe.
Sinds m’n burnout ontwikkelde ik gewoon een ongelooflijke drive in mij om de neus vooruit proberen te houden. Ik wil ook gewoon vooruit, het is iets wat zich genesteld heeft in m’n identiteit. Daar waar ik nu beter naar kan luisteren, ondanks de triggers die dat proberen af te nemen.
Ik ben trots en dankbaar dat ik geleerd heb om er zo trouw aan te blijven, en dat er zo’n fijne belevingen uit kunnen ontstaan. Die podcastvoorbereidingen bezorgen me soms echt rollercoasters aan emoties, maar het evenaart evenzeer het grootste genot dat ik tegenwoordig kan meemaken.
Het werd gewoon echt tijd om eens fatsoenlijk gehoor te geven aan het stukje creativiteit in mij. Ik deed er echt te weinig mee… Mede door de creatieve activiteiten op het werk die het laatste jaar een beetje zoek zijn, mede door de baby nu thuis. Los van het feit dat ik echt mooie dingen in de plaats krijg die ik ook voor geen geld van de wereld wil missen, blijft het wel zo dat er ook andere verlangens zijn.
Ik heb nood aan dat stukje zelfontplooiing. Ik kijk er zwaar naar uit om diepgang te creëeren in gesprekken met mensen waar ik ook legit in geïnteresseerd ben. Ik word warm van de gedachten van de impact die het wel eens zou kunnen creëeren. Maar ik word warmer van alles wat het met mezelf doet. Alle belevingen, alle hoogtes en laagtes. Ellen wordt haast horendol van mijn dagelijks gezaag over m’n podcastplannen. Maar net dat maakt me dan ook weer gelukkiger. Het gewoon kunnen delen. Ook het samen kunnen werken eraan, want ieder heeft zijn rolletje in het verhaal.
Lang zal het gelukkig niet duren. Het is gigantisch tegen m’n natuur in to not put it out there, maar ik heb hier naast mij een marketing brein rondlopen waarbij m’n gezond verstand grondig beseft dat ik daar gewoon naar moet luisteren.
Het komt wel. Het geduld maakt de belevingen ook alleen maar mooier. De tijd die ik het geef maken zoveel meer creativiteit los. Het laat me echt toe om er m’n ding van te maken. Groei kan echt iets moois zijn. M’n ongeduldige zelve probeert het dagelijks te dwarsbomen, maar dit verhaal leert me welke waarde er schuilt achter het geduld.
Groei heeft ook tijd nodig besef ik. There’s never a need to rush it. Of het nu gaat over groei in de context van zelfontplooiing, of groei in de zin van jezelf terugvinden tijdens een helingsproces. Beide zinnen staan beschreven in m’n levensverhaal. Overal komt het terug…
Dus ook voor jou, in je proces. Groei zit in het schrijven, in het lezen, in de gedachten die er nu bij jou misschien rondgaan na het lezen van m’n vorige alinea. Het lezen is voor jou een stapje, dit neerschrijven was er voor mij eentje.
Straks zal het weer tijd zijn voor de volgende stap. Maar voor nu mag het even goed zijn om deze stap weer even gewoon te worden, te laten bezinken om straks de volgende te kunnen nemen.
We’ll get there. Soon we’ll see the beauty in the light 💛
Mooi hoe je dat zo allemaal kan schrijven en wel wat herkenbaar ook. Ik kijk echt uit naar je podcast! Benieuwd naar alle inspirerende verhalen 🙂