Deh,
Ik moet mijn hart nog eens uitstorten. Maar echt hard, en het interesseert me niet hoe zwaar dit kan overkomen. Ik moet het gewoon kwijt. Ik heb er nood aan. Ge kiest er zelf voor om dit te lezen.
Eigenlijk is het raar, want het is het gevolg van een aangename, verhelderende therapie woensdagavond. Ik ben blij met dat gesprek, het voelde heel anders aan dan alle andere gesprekken die we al gehad hebben. Eentje die veel opener was, eentje waarmee ik eens thuis kwam met een deugddoend gevoel. Hoewel dat deugddoend gevoel maar goed was voor slechts één avond.
De voorbije weken
De voorbije weken waren zwaar. In die eerste week na de sessie zat ik echt diep in de put, ik wist er niet meer uit te geraken. Diepe gevoelens van pijn bleven in mij rondspoken en ik durfde de dingen precies niet loslaten. Bang dat ik het dan weer niet goed zou doen. Ik was mezelf precies aan het straffen om niet tot het gevoel te komen die ik wou hebben tijdens de vorige sessie. Maar da’s achteraf bekeken natuurlijk, dan is het makkelijk zeggen allemaal.
In week 2 vond ik meer de balans, mede dankzij een paar beslissingen (zoals de ukelele) en gebeurtenissen op het werk of voetbal die me er weer bovenop konden helpen. Het was allemaal super extreem, ik heb vele hoogtes en laagtes gekend en dat is enorm zwaar om te ervaren. Het blijft allemaal aanvoelen als “de eerste keer”. Heel m’n leven heb ik mezelf dat niet toegelaten, heel m’n leven dacht ik wel dat ik voor alles een oplossing zou hebben zodat ik nergens mee geconfronteerd moest worden. Feitelijk heeft het me wel ver gebracht, maar tegelijk is dat de grootste leugen die je tegen jezelf kan vertellen. Verwaarlozing van je eigen gevoel, gewoon niet gezond.
Aftermath
Nu in de ochtend na de tweede sessie met m’n psycholoog blijven de dingen weer even rondspoken. De taak die ik nu voor de volgende weken heb gekregen is weer een stapje verder dan enkel het ervaren van wat ik voel. Nu zou ik moeten opmerken hoe de overtuigingen in m’n hoofd mij volledig, volledig onder controle hebben. In alles wat ik doe, goed of slecht. Ervaar ik pijn, dan zoek ik oplossingen. Steeds opnieuw. Van schuldige gevoelens in zelfs de activiteiten die ik leuk vind tot in de kleinste details van ‘s morgens opstaan en je al schuldig voelen dat het allemaal meteen vooruit moet, en je zeker niet mag blijven liggen.
Dat besef, dat héél uw leven in touwtjes is van iets wat niet aanvoelt als jezelf, dat is iets verschrikkelijks. Dat zo op deze manier digitaal neerschrijven doet mijn hart uiteen scheuren. Ik ga niet zeggen dat alles in m’n leven een leugen is, want ik ben goed in de dingen die ik doe, ik ben blij met waar ik nu sta en ik ga daar zeker in blijven doorzetten, maar ik vind het verschrikkelijk om te ervaren dat er gewoon zo’n ellendige overtuiging is van mezelf die alles beslist.
Ik ga het weer moeten laten gebeuren allemaal. Het is niet dat ik nu alles halsoverkop moet gooien, dat is niet de bedoeling en dat zou ook gewoon niet juist of slim zijn. Ik ga gewoon blijven doen wat ik altijd doe, maar nu eens meer aandachtig zijn voor wat de motor is achter hetgeen wat ik precies doe. Om zo telkens tot de conclusie te komen dat veel met mijn hoofd gebeurt, en niet met m’n hart. Verschrikkelijk is het om dat toe te geven, het ontroert me, tranen in m’n krijg ik ervan ogen, het is een misselijkmakend gevoel. Maar uiteindelijk & again, this is the way to go.
Nogmaals, net zoals in één van die vorige blogs.. Ik lees dit opnieuw, en ik stel opnieuw vast wat voor een zielig manneke hier weer zit te schrijven. Destructieve gedachten blijven zich afspelen, maar ik ga het gewoon verder laten gebeuren en ervaren wat er allemaal is. Het is niet leuk. Maar het is misschien wel eens beter dan 26 jaar in-opdracht-van te leven.
Verlengd weekend
Enorm blij ben ik dat Ellen en ik twee weken terug de beslissing hebben gemaakt om na deze sessie twee dagen verlof te nemen. We vertrekken rond de middag naar Zulte waar we een airbnb hebben geboekt. Ik ga het allemaal eens loslaten. De rit naar daar met de leukste muziek, straks/morgen eens gezellig buiten zitten met de ukelele in de hand, en gewoon eens goed genieten van Ellen haar gezelschap. Drank en lekker eten zitten ook al gepakt, dit wordt genieten.
Een dikke middelvinger wil ik opsteken naar alle miserie die er zich afspeelt. Naar de miserie van de wereld maar ook naar m’n eigen miserie. Ik snak ernaar om gewoon eens te genieten en twee dagen gewoon eens erg goed te (be)leven. Het gaat me goed doen, het gaat fantastisch zijn. Dit is een speciale periode in m’n leven, en uiteindelijk ga ik mezelf alleen maar dankbaar zijn dat ik dit allemaal doormaak.
Plaats als eerste een reactie