Deh!
Nee, ik weet het even niet meer. Ik ga het maar gewoon laten gebeuren, de titel vat alles heel goed samen. Zwaar was het, enorm zwaar, ik zit in zak en as na die sessie. Elke minieme gebeurtenis die me tegenzit voel ik recht in m’n hart binnenkomen zoals nooit tevoren. Diepe, pijnlijke ervaringen die ik moeilijk kan plaatsen. Verwacht hier geen leuke tekst, het is met een stekende pijn in het hart dat ik dit schrijf.
In de ochtend stond ik op met een vreselijk misselijk gevoel. M’n maag zat in een knoop, ik was volledig ondersteboven voor wat komen zou. Ik prentte het mij in alsof het allemaal zou opgelost worden. Dat ik diep zou kunnen graven en daardoor alle diepe frustraties en emoties kon tonen.
Dat is dus niet gebeurd. Achteraf gezien, en tijdens de sessie, merk ik weer op dat ik mezelf weer enorm veel druk heb opgelegd om dit goed te doen. Om mezelf niet teleur te stellen, om zelfs m’n therapeute niet teleur te stellen. Pijnlijk fout was ik. Stiekem ben ik er nog niet goed van. Ik kon er gewoon niet aan, het zat weeral te ver weg op dat moment. En ik beschuldig mezelf daarvoor. Niet nodig zegt mijn cognitieve ik, maar als ik dat nu eens van mezelf wist dat dat niet nodig was, was er geen probleem in the first place.
In de sessie zijn we blijven hangen rond de pijn die daar ergens in mij zit, maar die ik niet benoemd krijg. Een gevoel waar ik nog maar moeilijk in slaag om die diep te ervaren, omdat ik heel m’n leven lang niets anders gedaan heb dan het te onderdrukken en verder te kunnen. Zodat niemand iets zou merken. Diep vanbinnen beschuldig ik mezelf van lelijke dingen. Dingen “die niet waar zijn misschien in de realiteit” zullen de meeste wel denken. Mja, nee. Misschien niet, maar dat gedacht helpt me niet vooruit.
Het zit er gewoon, daar kan ik niets aan veranderen. De eerste stap is om terug gehoor te geven aan de pijn die eronder schuilt, om die te kunnen ervaren. Om van daaruit dan weer verder te kunnen, al is het in a way I don’t understand yet. Ik begeef me op onbekend terrein. Ik ben er niet graag, wil ervan weglopen. Ik neig naar de touwtjes die ik terug in handen wil nemen.
En tegelijk denk ik toch, “een stap vooruit”. Het is niet het einde van de wereld, het is een belangrijke les. Ik ervaar denk ik wat het is om diep te vallen. Ik ervaar een vreemd gevoel dat dat niet het enige is en dat er ook nog leuke dingen zijn waar ik mij aan kan optrekken. Ook dat is iets onbekend. Die fluctuaties, de schommelingen die de gelukkige-ik naar beneden trekken, en tegelijk mij van het diepste dal terug naar boven kunnen helpen. Alles tegelijk, in een mum van tijd.
Dat gevoel van pijn zit me diep, de schommelingen bestaan uit extreme pieken. Ik ervaar gevoelens van angst die ik nooit eerder heb kunnen benoemen. Dik tegen m’n goesting hoor ik haar dan zeggen dat ervaren the way to go is. Ik doe m’n best, meer kan ik ook niet doen. Ik dobber daar ergens rond tussen de golven om mee heen. Ik laat het maar gebeuren. Ik heb geleerd dat denken dat ik de touwtjes in handen heb, zeker niet werkt.
Ik heb dit nog nooit geprobeerd, dus laten we eens zien waar we geraken ermee. Het schip zal wel ergens stranden. Maar het steekt mij enorm om achteraf deze tekst opnieuw te lezen en te denken, “wat voor een zielig manneke zit daar eigenlijk”. Om dan te beseffen dat ik dit volledig op mezelf geschreven heb.
Plaats als eerste een reactie