Ik heb een ukelele!

Deh!
Ja, mijn ongecontroleerd hoofd naar interesses sloeg weer toe. Aléja, misschien toch, want ik speelde al veel langer met het idee om toch maar eens iets te proberen met muziek, zij het volledig op m’n eigen en just for fun. Nooit heb ik iets van muziek gedaan, ik ken er niks van, maar ik heb nu eens de knop omgedraaid. Soms moet ge gewoon eens gek doen. Ik heb mij een ukelele gekocht. En het maakt me zo blij als een kind!

Het is eigenlijk een gevoel dat al speelt sinds ik een jaar of 18 was. M’n ouders hadden ergens in een kast een klassieke gitaar zitten die niet meer gebruikt kon worden, maar wel nog geluid kon maken. Heel stiekem probeerde ik daar wel eens dingen mee uit op m’n kamer om toch maar eens te zien of het iets was voor mij. Dat was rond de tijd dat ik de eerste The Last of Us game speelde. Toen was ik ook al zo zot van dat spel, en misschien nog zotter van de componist achter de main theme (Gustavo Santaolalla). Ik moest gewoon die main theme volledig kunnen spelen op een gitaar, dus dacht ik mij daar gewoon eens achter te zetten.

En weet ge, dat lukte ook wel voor een stuk. De vijf allereerste noten uit die theme kreeg ik na lang oefenen eindelijk gespeeld, alleen het was een hele pain in the ass om dat te leren. Zeker een week heb ik mijn vingers zitten pijnigen, me zitten pushen om me van noot op noot erdoor heen te sleuren. Maar ik kon het wel! Alleen was dat niet wat ik toen tegen mezelf zei, want het ging niet genoeg vooruit, waardoor ik alles terug aan de kant legde en er niet meer op terugkwam.

Zonde, achteraf gezien. Ik heb hier op m’n blog al vaker verteld dat muziek een grote rol speelt in mijn leven. Het muziek willen maken hoorde daar ook altijd bij, alleen onderdrukte ik dat veel te veel. Vaak heb ik ook tegen Ellen gezegd “dju eh, dat zou ik nu ook wel eens willen kunnen” als ik iemand gitaar zag of hoorde spelen.

Nu in tijden dat ik het moeilijker heb, schreeuwt m’n lichaam naar muziek. Ik heb mij de voorbije weken vaker (emotioneel) afgezonderd om gewoon te genieten van m’n muziek en alles los te laten. Met daarachter die drang om zelf muziek te willen spelen, in samenspraak met die lelijke stem die me vertelt dat het toch niet zou lukken, dat ik twee linkerhanden heb en het daardoor beter zou opgeven.

Na een verschrikkelijk zware dag deze week vol met van die toestanden, heen-en-weer gemail ook naar m’n psycholoog, keken we ‘s avonds hier naar De Klas op één. Op een gegeven moment kwam er zo’n jongske in beeld die Riptide zat te spelen op een ukelele. Ik zei weer tegen Ellen “dju eh, ik wil da ook kunnen”. Waarop Ellen de wijze, profetische, maar simpele woorden had:

Dan koop u da eh?

En buh, ik weet niet hoe maar ineens had ik het door. MA ECHT EH?! Ik ga da gewoon kopen en ik ga da leren! Zo blij als een kind bazuinde ik het in het rond. Het had niet veel gescheeld of ik had het nog besteld diezelfde dag (voor wie het niet door had, ik ben wel eens impulsief), maar m’n verstand raadde mij aan om misschien toch maar eens een nacht erover te slapen.

Veel zin had het niet. De dag erop, 7u30 in de ochtend heb ik het meteen besteld. Een hele startersset met draagtas, tutorial en elektronisch stem-apparaatje. De hele dag in alle excitement van de wereld zitten koekeloeren en me zitten voorstellen hoe geweldig het wel niet zou zijn om mij te kunnen afzonderen en m’n favoriete nummers te spelen, soms zelfs tot in tranen van ontroering toe (ja, ik heb het moeilijk, alle turbulentie van tegenwoordig zit me echt diep). Hollow Coves, Feeder, Manchester Orchestra, alles zou eraan geloven. In de tussentijd heb ik mij ook zot zitten zoeken op internet naar tutorials of akkoorden voor nummers, waardoor ik op ukuland.com terecht kwam. Ga maar eens kijken: ge vind daar alles! Ik werd helemaal gek.

M’n enthousiasme moest ik helaas nog even in de ijskast steken want m’n instrument kwam donderdag pas aan. En als het dan aankwam… Ja… Meteen uitpakken en er niet van kunnen afblijven. Toch nog aan de kant gelegd om de werkdag vol te maken (zij het zeer inefficiënt maar kom ik deed m’n best), terwijl er maar één ding in m’n hoofd zat. Spelen. Leren. Nu. Tussendoor af en toe eens dat elektronisch stem-apparaatje bekeken om dan in te zien dat er geen batterij meegeleverd was (aisjoslkhsolkjsfsdfsfclksslkhs). Wa een chance dat ik in Hasselt centrum woon en meteen batterijen kan fixen! Diezelfde donderdagavond dus nog zitten oefenen en de begindingetjes lukten me verassend goed!

Nu op vrijdag, wanneer ik dit schrijf, heb ik het even aan de kant moeten leggen want m’n vingers doen daar dus echt pijn van. Ook even uit frustratie, want ik zit nu net op een oefening waar ik het refrein van He’s got the whole world in his hands leer spelen. En echt waar, geen zever, zingen en spelen tegelijk is gewoon fysisch onmogelijk. Er zit ook zo’n verschrikkelijk moeilijk akkoord tussen die ik nog niet echt onder de knie krijg. Ma bon, oefening baart kunst, ik zal dat allemaal wel leren uiteindelijk. Effe doorzetten en ju.

Ik vind het alleszins echt heerlijk, het is perfect wat ik nu nodig heb. Een instrument (letterlijk ook) om mij uit het negatieve te trekken en me te doen genieten van wat ik gewoon leuk vind. Want dat was ik precies even vergeten. Ik geniet er echt van, het doet me weer dromen. Ik heb dat gevoel gemist.

Seg en vertelt gij eens! Kunt gij een instrument bespelen? Vertel me er alles over!