Weekoverzicht W8

Deh.

‘t Is weer zondagochtend. Ik heb chance bij de bakker tegenwoordig, ze hebben weer chocobroodjes, croissants en berlijnse bollen in overvloed. De zon er ook fijn bij, ik heb alles wat ik nodig heb. Of met andere woorden, ik ben dus goed gemutst om het verhaal van deze week uit de doeken te doen. Turbulentie en babbies waren wel key.

Ik mocht m’n kot nog eens uit

Woohoo! Maandag was een topdag. Voor het werk moest ik nog eens op het bureau zijn. Dat was nodig, een paar uur eens goed doorwerken en dingen op punt zetten. Ik keek er al even naar uit na al dat thuiswerken om gewoon nog eens tussen de collega’s te kunnen zijn. Ontbijtboxen en al waren voorzien, ‘t was dus supergoed meegevallen. De week kon niet beter starten.

‘s Avonds wel een beetje tegenslag gehad. Ellen was minder goedgezind, doordat er eigenlijk gewoon iets stoms mis was gelopen met onze Hello Fresh box (voor de zoveelste keer een verkeerd gerecht geleverd). Het was voor haar de druppel na een off-day. Haar zo zien doet mij dan zoals vaker ook meeleven, waardoor het goedgezinde van de voormiddag wat werd weggewist. Maar we geraakten er wel terug bovenop.

Babbies 

Dinsdag vond ik ook wel een topdag, al zal Ellen het niet graag horen. Ik postte namelijk m’n blog over de kinderwensen. En dat bracht wat teweeg. Vóór dinsdag stond ik er ook voor zoals ik het eerder beschreef. Noem het voorzichtig misschien, well-calculated van hoe alles eruit moest zien. Maar dan.. Jullie reacties, getuigenissen. Stuk voor stuk hartverwarmend. Ik besefte ineens van nee, ik moet er zo niet over denken. Wat komt, komt, en als de goesting er is, dan is die goesting er. Ik maakte een klik, het maakt me nu allemaal niet meer uit. Ik wil kinderen en ik wil ze nu. 

Ellen was daar iets minder van onder de indruk. Zij leeft duidelijk nog met een ander gevoel, waar ik vrede mee zal moeten nemen. Ik moet ook toegeven dat ik het wel moeilijk had die avond om mezelf zodanig in te houden om haar niet te zeer onder druk te zetten. Ik overdrijf daar niet in, het was best erg. Ik wist nauwelijks nog blijf met mezelf omdat ik duidelijk tussen 2 vuren zat. Zij het die van mezelf en die van Ellen. Mja, nogmaals, de klik is gemaakt, en ik moet ook helemaal niet wegsteken dat ik daar volledig klaar voor ben. Al toon ik natuurlijk begrip voor Ellen haar wensen, laat dat duidelijk zijn 🙂 (maar het is nondeju moeilijk). 

Toen begon het te waggelen

Woensdag had ik goed geslapen, maar ‘s ochtends veel te moe opgestaan. F*ck de wereld dacht ik, ik leg me nog ff languit in de zetel voor ik aan m’n bureau ging zitten. Had de dag ervoor ook langer gewerkt dan nodig was, en had woensdag ook niet direct een vergadering opstaan dus ik kon het mezelf wel permitteren dacht ik. Nadien ook nog goed genoten van het warme weer door me nog eens half op het terras te zetten. En ‘s avonds een goei wandeling gemaakt met Ellen. Dat had ik wel nodig in voorbereiding naar de sessie maandag met de psycholoog. Veel werd duidelijk die dag, ik besefte dat het maandag wel eens een pittig gesprek kon worden.

Maar ‘s avonds in bed kreeg ik m’n klop toch wel. Ik vond het even nodig om m’n psycholoog te mailen en m’n heel relaas te doen van wat er duidelijk is geworden, en hoe we gewoon verder moeten werken op het punt waar we geëindigd zijn vorig jaar. Ik vertelde in m’n mail dat ik nog goed kon relativeren, maar donderdag stond ik echt op met een groot k*tgevoel. 0,0 relativeringsvermogen, gewoon in zak en as achter m’n bureau zitten. Bang wetende wat komen zal, en hoe diep het zit. Maar ja, ok dan. Tegelijk wist ik dat ik er maar weinig aan kon veranderen, dus heb ik de muziek maar iets harder gezet om goed mee te kunnen zingen. En erover geblogd, wat mij deugd heeft gedaan.

Door die wake-up call was ik vrijdag wel wat uitgeput opgestaan. Gelukkig werk ik halve dagen op vrijdag, dus kon ik voor mezelf eens beslissen om in de namiddag de laptop meteen uit te zetten. Heb eens goed kunnen uitrusten, want dat was wel nodig. Eén van de leukere dingen die dag was toch wel opstaan, laptop aanzetten, en zien dat Logitech EINDELIJK zijn G Hub gefixt heeft. Ik kon eindelijk terug m’n LED-zones instellen. Alé, nie dat ik daarvoor speciaal deze toetsenbord heb gekocht een paar maanden terug ofzo eh (note: jawel dus).

Effe tussendoor: Foals met Neptune is komen piepen op m’n playlist. Jezus da’s toch een schijf, absolute aanrader!!

Vrijdagavond topmoment: Genk kon nog eens winnen! 1-2 op het plein van Charleroi, losgehn was het toen Thorstvedt binnenkopte. Die jong verdiende het. 

Jawohl, weekend!

Weet ge wa fijn is? Zaterdag om half 9 vanuit uw bed naar de kapper bellen om dan om 11u al te kunnen gaan! I said goodbye to the wilderness (het was nodig). Die mannen peren echt goed door, ik was in een kwartier buiten. Da’s niemeer haren knippen wat die doen, da’s echt toveren.

Voor de rest is’t eigenlijk een rustig weekend. Zaterdag nog wat rondgereden, naar de carwash geweest (want dat was nodig, we waren nog niet geweest na de sneeuw van een paar weken terug). Nog wel grappig momentje daar: terwijl we in de wasstraat stonden hoorden we iets rammelen vanachter. Ik keek achterom en dacht eerst dat het de ruitenwisser vanachter was. Maar 500m verder op de parking van de supermarkt werd duidelijk dat we dus zonder nummerplaat reden! Blijkbaar erafgevallen door de droger. Teruggereden, en gelukkig lag de plaat er nog! 

Nog enkele leuke, random dingen deze week

Ellen noemde mij een kind dat smeekte om een rendierhoedje. Dinsdag dus, toen we over kinderen bezig waren. Nu zal wel duidelijk zijn hoe erg het dus was. Sorry vrouw, voor u zo onder druk te zetten.

Woensdag kwamen er een heleboek pakketjes aan. Vooral ivm. het werk (de micro SD van de nano bv.). Maar we hebben dus een parlofoon die verbonden is met onze smartphones waardoor we melding krijgen wanneer de deurbel gaat. En Ellen is daar fel in. Bij elke bel die afgaat: “IS DAT MIJN PAKJE?”. Aanschouw ons Messenger gesprek:

Woensdag was ik gefascineerd door het oh-zo-zalig simplistisch antwoord op één van de belangrijkste levensvragen in de wereld. “Wat was er eerst, het kip of het ei?” Het ei dus, want kippen stammen af van dinosaurussen, en dino’s leggen eieren (met dank aan het programma #weetikveel op Één).

Wanneer ge net hebt gegeten en ge het daarna in de zetel met foodbaby’s moet doen. Tja, als het volgens Ellen te vroeg is om te wrijven over de zwangere buik met babbie erin, dan maar met foodbabbie erin (ja, ik laat het helemaal merken bij die).

Aanrader van de week

Zaterdag was het hoogdag: 25 jaar Pokémon. Als-toch-wel-grote fan van de series (ja, ik ben vies blijven hangen in m’n jeugd) keek ik wel uit naar een aantal zaken. Zo was er een livestream gepland op vrijdagnamiddag, waarbij er nieuwe games zouden aangekondigd worden. En ja hoor, we krijgen remakes van Diamond en Pearl! 3 nieuwe games zowaar! Brilliant Diamond en Shining Pearl krijgen we, die eerder rechtstreekse remakes lijken te worden. De derde was er één om duimen en vingers bij af te likken.

Mijn aanrader van de week dus: de trailer van Pokémon Legends: Arceus. Pokémon gaat eindelijk de tour op van Breath of the Wild: open-world, endless exploring. En dat in de Sinnoh regio, à la Diamond & Pearl. Dat ik ernaar uitkijk is een understatement!

Last but not least

Het lijkt me ook even goed om het pijnlijke te benoemen, om de turbulentie extra te kaderen. Het gaat goed, maar het gaat ook niet goed. Ik leef al enkele dagen met een verdoken pijn in m’n hart die ik aan het onderdrukken ben om er een beetje door te komen. Een bewuste keuze, want ik weet dat dat er is en dat ik het op mezelf niet krijg opgelost. En dan heb ik weinig zin om gewoon levensloos bij de pakken te blijven zitten. Zoals ik al meegaf in m’n vorige blog wou ik dat gevoel ergens in een kast steken, om het maandag tijdens de sessie terug toe te laten. Ik besef ook wel dat dat niet de meest gezonde keuze is, maar het is het dilemma van eraan te willen werken, maar niet te weten hoe eraan te beginnen. Ik kijk dus erg uit naar morgen om de koe terug bij de horens te vatten, en van daaruit mijn gevoel terug voorrang te geven in de dagen, weken erna.

Ik hoop uit de grond van m’n hart dat ik maandag alles terug kan toelaten, al is het alleen tijdens de sessie. Dat ik drempels overwin om alles wat los zou moeten komen los te laten. Ik ben er echt op gebrand om die stappen te zetten, maar tegelijk heb ik ook een heel klein hartje om daaraan te beginnen, en zie ik er gevoelsmatig hélemaal tegen op.

Om het dus samen te vatten: ik weet dat het wel zal goedkomen. Ik kan de klik nog maken om plezier te hebben, maar ik zou die klik niet meer willen maken en m’n gevoel altijd voorrang willen geven. De schrik om dat zo te doen wordt echter groter en groter, want ik voel dat er een waterval van emoties te wachten staat. En dat nu al voelen is niet slecht misschien, zo kan ik er het beste aan werken, en wie weet lukt het morgen om dat toe te laten.