Deh!
We gaan het eens hebben over jung (kinderen dus voor de niet-Limburgers). Het is een gedacht dat tegenwoordig wel al eens opkomt. Zeker nu ik andere bloggers leer kennen die niets anders doen dan schrijven over hun kinderen! Ook hier speelt het dus wel. Kleine babbies (baby’s dus) noem ik ze spelenderwijs ook wel eens. Tja, als ge 26 zijt bloeit dat vaderhart nu éénmaal, daar kan ik weinig aan veranderen. En weet ge, dan zijn de vragen van “en, wanneer kinderen?” bij deze ook al meteen de kop ingedrukt voor als we straks een jaar getrouwd zijn!
Wil ik ze?
Als’t van mij afhangt: ja, meteen. Ik wil ze nu! Maar als ik dan weer even nadenk komen die twijfels weer omhoog. Is nu wel de juiste timing? Ben ik daar wel klaar voor? Ik ben namelijk nog steeds graag met veel dingen tegelijk bezig. Ik zoek ook voortdurend dingen om me mee bezig te houden, mijn interessemolen draait tegenwoordig op volle toeren. Zie het als mijn plaats vinden in deze wereld, zeker nadat ik in 2019 met m’n burnout nog maar pas de klik heb gemaakt dat het ook anders kan dan leven volgens perfectionisme. Ik heb nog geen goesting om dingen op te geven, ik heb zopas het gevoel terug gevonden dat ik weer aan het leven ben. Dus ja, past een kind in de plannen op dit moment? Ik ben nog wat terughoudend wat dat betreft. Terwijl ik ook wel heel goed weet dat ik perfect gelukkig zou zijn met een kind, ondanks alles wat ik zou moeten opgeven. Een kind zou het allemaal zeker waard zijn.
Ik smelt ook bij de minste kleine die ik voorbij zie komen. Kleine beentjes die er nog maar net in slagen om heen en weer te waggelen, die kleine lachjes. Ja… Moet ik nog meer vertellen? Ik ben trouwens helemaal van de kaart als ik de “duivelkes” (nu noemen ze dat de U6) zie voetballen op zo’n klein pleintje. Mannekes die heen en weer lopen met maar één doel: zoveel mogelijk die bal raken. En de blijheid die er dan bij komt kijken wanneer de bal (toevallig dan uiteraard) in de goal belandt… Ik kan niet anders dan toegeven dat het geluk van zo’n kind me meer en meer raakt en me goesting doet krijgen om er zelf aan te beginnen.
Wilt Ellen kinderen?
Maar goed, op zo’n momenten draai ik mijn hoofd ook naar Ellen. En daar zie ik dan weer de ogen rollen, haha! Zij is er echt nog niet klaar voor. Als er één ding is wat ik van dag 1 ook heb onthouden, is dat zij hélemaal niet voor de babyfase is. Eens ze pubers zijn, dan kan ik ze misschien doorgeven aan Ellen, then I did my job. Ey en geen probleem eh! Laat me maar spelen met de kleine. Gekke bekken trekken, babbie laten slapen op m’n borstkas, ik zie het helemaal zitten. De minder leuke dingen, waar Ellen dus helemaal tegenop kijkt, neem ik er wel bij. Da’s maar een kleinigheid denk ik dan.
Maar goed, dat allemaal maakt ons complementair natuurlijk. We hebben het er al vaak over gehad. De namen liggen bijvoorbeeld al semi-vast. Al houden we onze ideeën nog mooi voor onszelf!
Waar wacht ge eigenlijk op?
Ik ben er wel van overtuigd dat we het goed zouden doen, maar dat het dus nog niet voor nu is. Niets mis met nog een jaar of twee-drie te wachten. Ik wil van mezelf ook zeker zijn dat ik er klaar voor ben, en dat is nu zeker nog niet het geval. Op dat vlak probeer ik dus niet teveel op mijn gevoel af te gaan en verstandig te blijven. Ik zou graag hebben dat mijn kinderen ook in een stabiele omkadering kunnen opgroeien. Nu is dat wat moeilijk dus, we strugglen allebei een beetje met onze mentale gezondheid.
Daarnaast zouden we tegen dan best ook al verhuisd zijn. Dit appartement in Hasselt was goed en bedoelt als een tijdelijke oplossing. We hebben het gekocht, dus financieel doen we nog een goede zaak wanneer we ons appartement verkopen. Maar ik zou graag in een stabiele woonomgeving zitten waar onze kinderen kunnen opgroeien. Dat we niet van school moeten veranderen omdat we verhuizen, dat hij/zij ook altijd in dezelfde omgeving kan opgroeien. Niet dat ik alles al kan voorspellen natuurlijk, maar voor onszelf zal dat waarschijnlijk ook beter zijn. Dat we zelf eerst goed genesteld zitten in een huisje, zodat onze stabiliteit ook kan overslaan op ons kind / onze kinderen.
Nog een beetje dromen…
Ja, ik zou er misschien wel meer dan eentje willen. Het liefst van al zit er een jongen tussen natuurlijk. Die mag van mij doen wat die wil, maar op z’n minst wil ik hem toch eens meegenomen hebben naar het stadion van Genk om de sfeer op te snuiven! Om net zoals z’n papa full-mental te kunnen gaan na een overwinning. Of net zoals ik met mijne pa heb kunnen doen, al claxonerend door Genk-centrum rijden zodat de kleine half-hangend uit het raam de sjaal kan zwaaien (al kan dat ook allemaal met een meisje natuurlijk). En geef toe, een papa die zelf nog gek is van Pokémon. Is dat niet de coolste papa ooit? Ik heb hier 6000 kaarten liggen die we nog één voor één moeten afgaan. Ja hoor, genoeg te doen!
Zo heb ik ook een droom die me heel goed is bijgebleven (het zit dus inderdaad wel diep). Ik die elke avond bij het slapen leggen van m’n kleine een kaart uit de map neem en een verhaaltje fantaseer over de afgebeelde Pokémon. Met natuurlijk extra lange verhaaltjes over mijne eigen favoriete figuur, dedicated op zijn of haar verjaardagen. Ik ben niet creatief ingesteld, maar wees maar zeker dat ik leuke en spannende verhaaltjes kan toveren… Ha dju eh, nu heb ik heb er al weer zin in!
Dusja, wil ik er één? Ja. Wil ik ze nu? Ja! Is dat allemaal wel een slim idee? Ik denk het niet. Maar het zou sowieso de moeite zijn!!
Plaats als eerste een reactie