Weekoverzicht W6

Deh!

Zondag, weekoverzicht, valentijn. Nee, valentijn is iets wat ik een beetje overroepen vind. Goed voor de commerce, op zich besteed ik daar weinig aandacht aan. Typisch doen we wel wat in het weekend rond valentijn, maar dan bekijk ik het eerder als een uitgestelde viering van ons jubileum van samen-zijn. Of Ellen daar dezelfde interpretatie aan geeft? Dat laat ik in het midden.

Jubileum

Ons jubileum hebben we alleszins nog goed gevierd! Zoals we dat altijd doen: eten. Eten eten eten. We hadden dit jaar het valentijnspakket besteld bij Rauw (American BBQ-Meat restaurant in Heusden-Zolder). We gaan het in twee keer moeten doen. Zaterdag zijn we begonnen aan de nacho-schotel, om daarna aan te vatten met de tapas. Ons buikske zat goed vol, het hoofdgerecht (vlees, heel veel vlees) & dessert houden we voor vanavond! Een uitgebreid verslag volgt nog op Instagram.

Vies goed eh? Cocktails trouwens van Koks&Tales

De avondplanning werd ook nog even omgegooid. Normaal was het nog even gezellig voor de tv hangen omdat Genk speelde, maar een uur ofzo op voorhand kregen we te horen dat de wedstrijd werd afgelast (wegens onbespeelbaar veld). Jammer vond ik, Ellen zag het graag gebeuren denk ik. Dus hebben we Mario Party nog maar eens opgezet op onze Nintendo Switch. Ik moet zeggen, die mini-games zijn best een uitdaging als je halverwege door je cocktail (met de naam Zombie) bent. Helemaal gaar was ik. Maar ik heb wel gewonnen! (I show no mercy in games. Ik steel genadeloos munten en sterren van Ellen. Zet die maar erbij op het lijstje van 7 jaar met Ellen)

Donderdag was een smet op de week

Mijn moodflow-app is het met mij eens. Donderdag was een donkerrode dag tussen al het groene van de week. Het was echt niet het moment voor mij om ons jubileum te vieren. We hadden die avond niets gepland, gelukkig maar. Ik zat echt niet goed in mijn vel. De werkdag was erg turbulent, ik werd uit veel te veel hoeken geprikkeld. Ik was mezelf weer helemaal kwijt in m’n oud patroon. Perfectionisme, meteen goed willen doen voor de ander door overal meteen op te reageren. Ik nam niet de tijd om eens stil te staan en mezelf de vraag of te stellen of die dingen nu werkelijk prioritair waren. Ik stond geen enkel moment stil bij het ongerust en paniekerig gevoel dat daarbij werd opgewekt. En dat allemaal terwijl ik gelukkig en opgetogen zou moeten zijn, ik was immers 7 jaar samen met Ellen. Het vormde allemaal de perfecte basis voor het soort gepieker waar ik nog wel eens in herval. Vermoeiend, ik ben niet trots op mijn gedrag van die dag. Heel dat gedoe trouwens in combinatie met slecht geslapen te hebben de nacht ervoor. The day was doomed to fail. Na het werk nam ik de draad nog wel goed op door helemaal los te gaan op muziek, om daarna héél subtiel te hervallen voor het dartbord die niet recht hing en het gesukkel dat daar bij kwam kijken met de afstelling van de noppen achter het bord (het gevaar schuilt typisch in een klein hoekje).

Moodflow is wel handig. Elke avond even de voeten op de grond en jezelf uitdagen met “hoe heb ik mij gevoeld vandaag”. Ook opties om dagelijkse dankbaarheden in te vullen. Dat helpt me wel!
Om op een positieve noot te eindigen: vrijdag werd alles wel goedgemaakt. Veel bergen werk verzet, en de nest werkte weer!

Een jaar geleden…

Ik werd deze week ook herinnerd aan een speciaal moment. Een jaar geleden werd nl. m’n allereerste wetenschappelijke publicatie voorgesteld op een conferentie in Auckland, Nieuw-Zeeland. Het was een publicatie nog uit m’n PhD, die ik toen al een half jaar geleden had stopgezet. Trots dat ik was, niet te geloven. Nu nog steeds natuurlijk. Ik viel nog meer van mijn stoel toen het zelfs de best paper/presentation award won. Ik ben mijn ex-collega’s van indertijd enorm dankbaar daarvoor. Het onderzoek had ik afgerond, maar zij hebben de paper nog volledig afgewerkt.

Het enige wat ik echt jammer vond is dat ik niet naar NZ ben kunnen gaan om het zelf te gaan verdedigen. Door het stopzetten van de PhD was de financiering er niet meer, en zelf de reis boeken zo’n half jaar voor de trouw vond ik niet echt een goed idee. Achteraf gezien was dat misschien wel nog gelukt, onze trouw zag er door corona helemaal anders uit. Maar zoiets kan je op dat moment natuurlijk niet zien aankomen.

Vanaf nu ook in mijn weekoverzichten: de Pokémon die ik hier thuis in their natural habitat heb geplaatst 🙂 Mijn vrouw is minder fan (nog zoiets voor dat veel te lange lijstje)

Ja, weeral: Manchester Orchestra

Hé toch, die mannen weten mij goed te raken. Begin deze week las ik dat ze zaterdag een online live-concert zouden doen van A Black Mile to the Surface. Het vond plaats om 2u ‘s nachts, in de nacht van vrijdag op zaterdag. Zo laat opblijven zag ik niet echt zitten, dus besloot ik om zaterdagochtend een uurtje vrij te houden om het te herbekijken.
Jezus man, niet normaal. Puur genieten dat concert. Het oversteeg mijn verwachtingen. Heerlijk hoe ze zelfs op sommige rustige nummers een geniale rif hebben gezet. Ze zitten in m’n geheugen gegrift. Het zal denk ik wel de laatste keer zijn dat ik er nog van zal horen. “We’re closing the black mile chapter”, zoals ze het zelf hebben gezegd. Een nieuw album werd meteen aangekondigd voor 18 februari, maar ik weet dat ik het toch nog even niet ga loslaten.
Omdat ik het trouwens écht niet kan laten, enkele quotes uit hun nummers die me helemaal gek maken:

  • The Maze: You lift that burden off of me (3x gespeeld, right in the feels)
  • The Gold: What the hell are we gonna do? A black mile to the surface
  • The Moth: Throw the man you used to be away. Bury him with rivalry, entirely
  • Lead, SD: The snow is piling up, our temporary grid. It was just like this, this time last year
  • The Alien: Time is here to take your last amendments and believe them on your own
  • The Grocery: I’ve been trying to find the right way to get out of here
  • The Wolf: I wasn’t prepared to embark with the wolf of the mountain
  • The Silence: Why do I desire the space? I was mourning after you. I was lost and lost my shape, there was nothing I could do
  • The Silence: There is nothing you keep, there is only your reflection
  • The Silence: You can go anywhere, but you are where you came from

Deze zinnen. De betekenis, de manier waarop dat Andy Hull ze door de microfoon brult. Kippenvel. Ik geef er misschien andere interpretaties aan, maar ik kan elke zin hier perfect passen in een stuk van m’n leven. The Silence is trouwens een nummer waarbij bijna elke zin me wel weet te raken. Een echt meesterstuk als je het mij vraagt.
Ik merk op dat ik afwijk, hier schrijf ik wel graag over. Het past misschien niet in een weekoverzicht maar ach, ik doe lekker waar ik zin in heb!

Bloggers

Ik neem ook nog even de tijd om mijn dankbaarheid te uitten. Als ik reflecteer over deze week moet ik ook vaststellen hoeveel plezier ik wel niet haal uit het bloggen en het lezen van andere blogs. Nu al heb ik een paar grote favorieten (yes I’m looking at you, etalles & iliveformydreams) en soms is het al echt uitkijken naar de volgende in m’n leeslijstje. In juni was ik begonnen met mijn blogspot-account, maar ik ben heel erg blij dat ik het bloggen in 2021 extra gepusht heb. Ik voel aan alles dat het mij echt deugd doet, dat het een fijne hobby is en dat ik interessante nieuwe mensen leer kennen. Blij dat ik die stap gezet heb!
Ik pleit alleen misschien nog even voor meer personal blogs door mannen, want die zijn zeldzaam precies.

Doh!-momentjes

Haha ja lap, ik had er weer een paar deze week. Aanschouw mijn vreemde hersenkronkels:

Welke pitten zijn da eigenlijk om popcorn te maken?

Robin, denk na please. Die uitspraak kwam trouwens nadat we de bewoners van Big Brother popcorn zagen eten.

Een andere gebeurde tijdens een babbel over wat we gingen eten donderdag. Ellen had het al eens gezegd, maar zoals wel vaker gebeurd is m’n druk hoofd meestal niet in staat om dat soort dingen te houden. 

Ahja wacht, ik weet het. Met gehakt, die dinges zo. Alé zo die klapdingen, ALE IK WEET HET.

Het komt erop neer dat ik dacht dat het wraps waren. Uiteindelijk bleken het gevulde paprika’s te zijn. Fail. Ellen gebruikt het woord klapdingen vandaag nog steeds tegen mij. Dat zal me nog wel even achtervolgen. We hebben wel goed gelachen!

Aanrader van de week

Een documentaire! Vorig weekend keken we The Social Dilemma op Netflix, waarin verteld wordt wat voor mentale problemen social media wel niet opwekt, hoe het uit de hand loopt en hoezeer bedrijven in Silicon Valley vastzitten aan hun business-model waardoor het probleem lang niet opgelost is. Bovendien komt ook aan bod hoe het polarisering mee in de hand werkt, super interessant allemaal. Tipje van de sluier: A.I. speelt een grote rol in dit verhaal #nietmijnfout.

Dik de moeite, ik raad het jullie aan. Ik had de eerste dagen na het zien van de documentaire goesting in een social media detox (meer gestructureerd raadplegen bv.). En dat ging ook goed, maar vandaag moet ik vaststellen dat ik toch een paar keren niet zo goed geluisterd heb naar mezelf. Ik ga het wel blijven proberen, want ik heb gevoeld hoe goed het me wel niet doet.

Vertel eens, hoe was jullie week? Ook ergens zo’n belabberde dag gehad? Tell me, ik luister & lees graag op mijn luie zondag 🙂

Plaats als eerste een reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.