7 jaar met Ellen

Deh!

Ik ben eigenlijk een dag te laat. Het was gisteren dat we ons jubileum van samen-zijn vierden. Maar dat is oké, gisteren was een moeilijke, turbulente dag. Ik zat echt niet goed in mijn vel om er een blog over te schrijven (waarom hou ik voor het weekoverzicht van zondag). Vandaag gelukkig wel, dus laten we vandaag de vrouw maar eens goed eren! Dan ben ik ook weer verzekerd van mijn avondeten 🙂 

Zeven jaar dus samen met Ellen. Zeven jaar!! En net iets meer dan een half jaar getrouwd. Het gaat allemaal veel te snel. Er is enorm veel gebeurd in die hele periode. Veel meegemaakt, we zijn fel geëvolueerd. Van mijn burn-out tot het zware verlies van grootouders. We stonden er voor elkaar op die moeilijke momenten. En los van alles, weet ik heel goed dat ik ook nooit of nooit de persoon was die ik vandaag ben als ik Ellen niet had.

Altijd lachen met die! ©️ Hanne Kelchtermans

Voor ik Ellen kende was ik een stil, verlegen manneke. Ik ben best wel entertainend ingesteld maar als het erop aankwam was ik de eerste om weg te lopen van alles. Ik kon moeilijk mijn hart laten spreken, ik had het altijd echt moeilijk om eerlijk te spreken over mijn gevoelens. Op één of andere manier heeft Ellen me daar uit die donkere wolken gesleurd. Bewust of onbewust, geen idee. Ik moet gewoon vaststellen dat dat gebeurd is.

Hetgeen ik het meest waardeer in onze relatie is dat we elkaar blijven pushen, no matter what. Ik ben er sterk van overtuigd dat het in een relatie soms meer draait om wat de ander nodig heeft, dan wat de ander zelf zou willen. Natuurlijk zijn we er voor elkaar en zijn we elkaar beste vrienden, maar die harde woorden zijn soms gewoon echt eens nodig om uit die vortex van gedachten te treden. Ik haat het vaak als de pest, maar achteraf komt steevast het besef dat dat gewoon de manier is waarop ik mij beter kan voelen. Ellen die mij eens goed aan de oren trekt, pronkend en genietend van haar gelijk die ze dan achteraf krijgt. Ik vind het verschrikkelijk, maar ik hou er ook van. 

Nu goed, andersom zal dat ook wel gelden. Ik kan me voorstellen dat ik zeker niet de gemakkelijkste persoon ben om mee samen te leven. Stel je maar eens voor dat je elke week 2 uur lang jezelf moet opofferen om een gejuig door te staan dat heel Hasselt bijeen roept (wanneer KRC Genk speelt dus). Of elke keer na het werk van die rare ingewikkelde technologie-shizzle aan te horen waar je niets van begrijpt. Om nog maar te zwijgen van al die keren dat ik hier in mezelf zit te praten terwijl ik bezig ben met weet-ik-veel-wat. 

Ahja trouwens, ik kook ook niet (eigenlijk is dat lange lijstje hier echt niet oké).

Ellen haar terrein dus. Tenzij er moet worden opgeruimd, dan krijg ik toelating om haar terrein te betreden.

M.a.w., Ellen is echt een topper. Soms besef ik dat nog te weinig en beschouw ik de dingen misschien iets te vanzelfsprekend. Maar als er één omgeving is waar ik zonder enige rem volledig mezelf kan zijn, is het wanneer ik bij haar ben. Da’s wel iets wat ik altijd en overal mee draag. Ik ben graag bij haar, en ben ook niet graag op m’n eentje weg. 

Ik herinner mij die tijd van vorig jaar, toen ik de kans kreeg om naar Auckland, Nieuw Zeeland te gaan om m’n allereerste publicatie te verdedigen op een conferentie. Als er iets was dat me bezig hield was het wel dat ik een week of langer op mezelf weg moest gaan & Ellen alleen moest achterlaten. Zes maanden voor de trouw was dat. Stiekem was ik blij dat we er op het werk niet meteen zijn uitgeraakt of ik naar daar kon gaan of niet. Ik baalde wel natuurlijk dat ik naast een mooie kans greep, maar het bespaarde me tegelijk heel wat kopzorgen. Hoe het ook zou aflopen, ik zou als winnaar uit de bus komen.

Ook nu we getrouwd zijn kan ik me stiekem moeilijk momenten zonder haar voorstellen. Ik zie al af van het alleen zijn in het thuiswerken. Ik kijk er dan ook stiekem tegenop als ik straks, wanneer alle corona-gedoe voorbij is, verre & lange verplaatsingen moet maken met het werk. Ik zou ze wel doen natuurlijk, maar laat me dan alsjeblieft niet te veel met rust zodat ik daar niet teveel aan moet denken.

Voor mij komt dat jubileum van samen-zijn nu ook meer op de 2de plaats. Laten we die trouwdatum nu maar eens goed vieren elk jaar. Maar goed, het blijft een mooi moment om eens iets te schrijven over haar. Ze zal het ook niet zo erg vinden. Zeker niet na al da gezaag van wanneer schrijft ge nu eens een blog over mij 🙂 Maar ‘t is wel één van de blogs die ik het vlotst krijg geschreven!

Plaats als eerste een reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.