Deh!
Het is officieel! Ik word vrijwilliger in het huisvandeMens!! Waar komt dit nu weer vandaan? Weer extra hooi op m’n vork zou je kunnen zeggen. Ik ben een druk mens, maar dit is alleszins een keuze die niet uit de lucht komt vallen. Dit is een keuze vanuit enthousiasme en ambities om toch maar eens de weg in te slaan waar ik al langer over heb zitten piekeren. Onder lichte dwang geef ik dan ook graag toe: wederom heeft mijn vrouw gelijk. Ik moest iets doen met het schrijven.
Het staat ook bijna letterlijk op m’n buik geschreven, of toch op z’n minst op m’n paspoort. Sinds een maand ongeveer exploreer ik het genot van het schrijven. En met elke nieuwe blog die ik schrijf beleef ik alleen maar plezier. Het is fijn om je eigen verhalen te kunnen delen met iedereen, en ook de bevestiging die daarbij komt kijken geeft vaak een gevoel van voldoening. Maar voor mij gaat het toch eerder om de essentie van het schrijven. Gevoelens en gedachten in woorden gieten, gebruik makend van de magie der talen. Bewust ook altijd in het Nederlands, met een vleugje Genks weliswaar. Al kan ik dat Genks best achterwege laten in het schrijven voor het huisvandeMens, en er vooral mijn blog uniek mee houden. Want dat Genks, dat zit mee in mijn identiteit.
Vrijzinnig humanisme
Een ander deel van die identiteit ga ik dus vanaf nu mogen uitdragen als vrijwilliger en vertegenwoordiger van het vrijzinnig humanisme. Mij als mens centraal kunnen plaatsen tussen de situaties van wanorde in deze wereld. Observeren, luisteren, onderzoeken, en met de opgedane kennis nieuwe perspectieven bieden aan lezers. Perspectieven die de mensen de mogelijkheid geven om een meer kritische blik te kunnen werpen, zonder te vallen in wat hen wordt opgedragen of waarin men gemanipuleerd kan worden. Met andere woorden, zonder te kunnen vervallen in polarisering. Want luisteren en begrijpen, daar draait het om. Als mens hebben we niet het recht om anderen te verdelen onder bv. vormen van racisme of door het toewijzen van minderwaardigheid. En al zeker niet zonder op z’n minst de moeite te doen om te luisteren naar de problemen die erachter schuilen.
Schrijven draait dan voor mij ook niet om meningen te strooien, of een bepaald geloof/levensbeschouwingen te prediken. In het vrijzinnig humanisme staat centraal dat je de mens de kans geeft om vrij te denken. Ze vrij meningen te laten vormen, en dan is het niet aan ons om harde meningen te verdelen of ideeën op te dragen. Het minste wat we kunnen doen, is informeren. Goed tegenover fout op papier durven zetten. Analyseren wat personen drijft om te doen wat ze doen. De mens de kans geven om zich gewoon goed laten voelen op de manier die ze zelf willen. Kortom, leven en laten leven.
Hoe de kans zich voordeed
Ik heb er eigenlijk ook niet zelf naar gezocht. Van het één komt het ander, tot de vraag eens effectief gesteld wordt. En ik heb al geleerd dat dat voor de persoon zelf ook al niet evident was. Ik kan het me ook wel inbeelden dat het moeilijk is om een vraag zoals “zou je je niet als vrijwilliger willen aansluiten bij ons” goed over te brengen tot bij iemand. Het is alleszins een bewijs van wat het treden buiten je comfortzone kan opleveren. En niet alleen voor jezelf, maar ook voor diegene bij wie je het doet. Daar kan ik alvast met zekerheid over spreken.
Ma bon, het begon dus allemaal dankzij de trouw. De ceremonie die we samen met het huisvandeMens in Hasselt hebben uitgewerkt. Het idee om een speciale viering te organiseren voor de trouw leefde dan ook al van in het begin. Maar we zaten niet meteen te wachten op saaie, officiële vieringen die geschreven stonden in een religieus boek, waarbij de focus van de viering uiteindelijk eerder in het geloof ligt dan bij de personen zelf. Zo kwamen we bij het vrijzinnig humanisme uit. Of Ellen toch, zelf had ik er nooit echt van gehoord. Maar al snel bleek dat de kernzaken van die levensbeschouwing wel heel erg overeen kwamen met onze manier van leven.
En niet alleen dat. Ik heb al geschreven over hoe alle mensen en leveranciers er mee een fantastische dag van hebben gemaakt. Effe shlijmen weer (anders da gaat nie), het enthousiasme van de fantastische consulente, Ine, is me die dag ook bijgebleven. Die ceremonie was top notch, fenomenaal. We hebben allebei mooie herinneringen aan die prachtige, individuele speeches. Maar ook de omkadering ervan, het werk dat er achter de schermen is ingestoken, mogen we zeker niet onderschatten. We hebben ons gewoon dik geamuseerd, en gingen achteraf nog met plezier op de foto die de consulente nog zo graag wou delen (wat ze achteraf ook al bijna niet meer aan ons durfde vragen door de drukte ~ not on my watch).
De blog over de trouw viel ook in de smaak, waarna de vraag opkwam. Als ge ooit eens tijd teveel hebt, … . Yeah right, tijd teveel. Eerder tijd te weinig. En vrijwilligerswerk was, dacht ik, ook niets voor mij op het eerste zicht. De vraag is echter blijven hangen. Ik wou er al zolang iets mee doen, met dat schrijven. Daar zou ik zonder problemen ook extra tijd voor willen maken. Om maar een voorbeeld te geven, spoken ‘s nachts de ideeën wel eens in het rond en kan ik wel eens een uur of twee slaap verliezen door de teksten in m’n blogs verder aan te vullen. Ik heb trouwens ook al verschillende keren gefantaseerd om een boek te schrijven. Geen idee waarover net, alleszins een verhaal waar ik mijn hart in kan leggen. Dat werd trouwens nóg duidelijker een hele tijd terug, toen ik een boekvoorstelling bijwoonde in De Tijd Hervonden in Hasselt. Vooral de manier waarop de auteur het voorstelde triggerde wel iets. Passie, trots, en een identiteit. Het zit er allemaal in. Misschien is dat ooit voor mij ook weggelegd.
Dus ja, toch maar even iets opbiechten bij Ine. De vraag is blijven hangen, en misschien moeten we er eens over babbelen. Luchtig, kijken wat mogelijk is en welke activiteiten me aanspreken. Maar zoals altijd, als ik een stap zoals deze neem, is dat met een groot enthousiasme die ik maar moeilijk kan verbergen. Voordat het gesprek plaatsvond droomde ik al over een utopie waarin ik me volledig in kon uitleven. Het had anders kunnen uitdraaien natuurlijk, maar stiekem wist ik toen al dat ik het gewoon moest doen.
En dat werd dan gelukkig ook alleen maar bevestigd in het gesprek. Het werd ook even spannend, want een aantal dagen op voorhand kreeg ik te horen dat er ook een collega, Jana, kwam bijzitten. Ine kende mij & m’n enthousiasme gelukkig al. Ma dju eh, die andere, die ken ik nie! Nu moet ik me nog gaan inhouden ook! Dat dacht ik toch in ieder geval. Want inhouden, daar kwam niets van in huis. Open en bloot, puur plezier in dat gesprek. Enthousiasme werkt aanstekelijk, er was een duidelijke match. Jana zal nu zelfs mijn mentor worden! Dus die eerste indruk was wel oké neem ik aan. Al hoop ik voor haar dat ze weet waar ze aan begint. Want ik zal mij geven, voor de volle 100%, waar en wanneer mogelijk.
Ik ben er hoe dan ook oprecht van overtuigd dat ik terecht kom in een groep met alleen maar fantastische mensen. Een groep waar ik mezelf nog meer in ga kunnen ontplooien, en gelukkiger kan worden. Waar ik zonder teveel boeh of bah mezelf kan zijn en me kan uitdrukken via het schrijven voor social media of de website. Ook breder, want een technische achtergrond komt goed van pas in het vrijzinnig humanisme dat voorstander is van vrij onderzoek. En daarnaast nog zoveel meer: plechtigheden/voordrachten mee helpen uitwerken, eventueel ook zelf geven. Mensen gelukkig maken, jezelf omringen door gelijkgezinde mensen. En ook al is er nog niet echt sprake van een eerste wapenfeit, ik vraag me toch al af wie ik 26 jaar lang voor de gek heb gehouden, want deze step out of the comfort zone moest ik misschien al veel eerder genomen hebben.
Fare furore
Ik ga nog op een laatste manier m’n enthousiasme en goesting proberen duidelijk te krijgen. Furore maken. Ken je dat? Ik vind het alvast een mooie uitdrukking, eentje met power. Het stamt uit het Italiaans ook, “fare furore”. Vertaling: grootse successen hebben. Ik gebruik het wel eens in het dagelijks leven, maar nu wil ik dat eens doen vanuit een oudere betekenis. Onbedwingbare passie dus.
Ik kijk er dus naar uit. Ik ben razend benieuwd naar alle verhalen die ik in de volgende jaren vanop de eerste rij ga mogen meemaken. Ik sta te popelen om alle gelijkgezinden tussen de vrijwilligers, maar ook de consulenten, beter te leren kennen en hier en daar misschien zelfs vrienden voor het leven te maken. Maar vooral, wil ik verder furore maken. Zoals ik het in die oudere betekenis al doe met onderzoek in artificiële intelligentie, en zoals ik het vanaf nu ook zal mogen doen in het schrijven.
Cheers, we’ll definitely meet again!
Plaats als eerste een reactie