We’re not there yet

Deh,

Ik moet toegeven, deze deh is al minder van het “hier ben ik weer!” niveau, maar eerder een signaal van opluchting. Oef, ik ben er doorheen. Want dit schrijven vraagt toch wel even wat moed en energie. Het is niet simpel om open en eerlijk over alles te communiceren, bij het schrijven is dat ook zo. Maar wanneer het rust brengt en uiteindelijk iets goed oplevert, is het soms een beter idee om even in de modder te ploeteren. Hoe dan ook; eerlijk is eerlijk. Deze tekst heeft wel even als concept geleefd.

Ik zou het namelijk eens willen hebben over kwetsbaarheid. Kwetsbaarheid in het algemeen, maar ook met mijn eigen insteek. Om het verhaal nog eens te beklemtonen, en zeker niet te verwaarlozen. Want het is belangrijk om soms eens bij de zaken stil te staan. Dat helpt om iets meer bewust te zijn van jezelf, en het kan je eens een ander perspectief bieden over de dingen die je doet. In eerste instantie schrijf ik dan ook om mezelf een plezier te doen. Maar zoals ik in mijn eerste blog ook al aangaf, heb ik ondertussen een klik in mijn hoofd gemaakt en zie ik in dat ik er eigenlijk niets verkeerds mee doe om de verhalen ook publiek te delen. En dan is een blog ook de beste vorm van verspreiding. Je bent op een bepaalde manier je lezers aan het verplichten om het hele verhaal te lezen, zonder dat je ze de kans geeft om al vooroordelen te vormen bij het lezen van een (sub)titel, zoals dat wel eens het geval is bij krantenartikels. En het hele verhaal begrijpen, is toch wel cruciaal als het over dat thema gaat.

Social media

Ik val dan ook meteen met de deur in huis, want ik heb de indruk dat we het tonen van kwetsbaarheid als mens aan het verleren zijn. Het begint al met social media, het idee dat leeft om jezelf van je beste hoek te presenteren op foto’s, en alleen maar vrolijke momenten/gebeurtenissen te delen. Ze moesten maar eens iets verkeerd denken over mij. En op zich is daar denk ik niets verkeerds mee. Ik zeg denk ik omdat ik hier niet de meest psychologische kennis over heb, maar we kunnen ons allemaal wel inbeelden dat we een aantal beschermlagen hebben rond onze coconnetjes. Dat hebben we ook geleerd door ervaringen van slechte gevoelens. Een normale reactie ook, lijkt me. Ik ervaar het zelf ook, want op zich ben ik ook nog nooit echt open en eerlijk geweest over bv. de burn-out , om nog maar te zwijgen van de moeilijke momenten die daarna nog volgden (globaal gezien eigenlijk de zwaarste periode). Wel kan ik toegeven dat het verschrikkelijk was, en dat het me vanbinnen bij momenten gewoon uiteen heeft gescheurd. Dat ik dat niet tijdens het proces kenbaar heb gemaakt, is omdat ik zelf nooit geleerd heb dat zoiets bespreekbaar kan zijn in zelfs naaste kringen. Ik heb vaak mijn eigen weg gezocht in de wereld, met dat als gevolg. Dan doet het goed om een geduldige vriendin vrouw naast u zijde te hebben die kan blijven luisteren, en de energie erin steekt om er samen doorheen te gaan.

Het hele verhaal

En nu wil ik het toch eens van kop tot teen kwijt. Van begin tot eind, met de details erbij. Ik kan best starten met even de context te schetsen. Ik werkte vorig jaar rond deze tijd als onderzoeker bij een start-up / scale-up bedrijf, en dat combineerde ik met het uitvoeren van een PhD. Een financiering via een Baekeland mandaat zoals dat noemt: het bedrijf dat een project indient ter financiering, waarbij een doctoraatsstudent (ik dus) de uitvoering doet bij een kennisinstelling. Voor mij kwam het erop neer dat ik de helft van mijn tijd spendeerde bij het bedrijf, en de andere helft bij de kennisinstelling. Maar waarbij de gespendeerde tijd wel altijd dezelfde focus zou blijven hebben: het doctoraat. In theorie toch, want in de praktijk bleek dat een grotere uitdaging te zijn. Ik werkte dan ook al 2.5 jaar in het bedrijf, en dan is het ook logisch (zeker bij een eerder beginnend bedrijf) dat je al weet hoe de vork in de steel zit, en enkele verantwoordelijkheden hebt opgebouwd die je niet zomaar kan doorgeven. Maar steeds werd die combinatie een grotere uitdaging. Niet zozeer door een grotere workload, maar vooral mentaal. Deadlines die samenkomen, de verwachtingen dat je je flexibel moet opstellen, thuiskomen van het werk en nog steeds ermee bezig zijn. Het was zo dat ik voor een lange periode elke dag thuis kwam en alleen nog het werk in mijn hoofd had. Constante twijfels, kritische vraagstellingen die elke avond rondspookten om op alles voorbereid te zijn in potentieel nieuwe projecten van het bedrijf, en daarnaast ook nog het aftoetsen van eigen ideeën in het doctoraatsonderzoek om koste wat het kost fouten te vermijden of betere oplossingen te verzinnen. Ik was dan ook op dat moment net bezig met m’n eerste publicatie uit te schrijven, middenin alle testen en ideeën om die resultaten tot het uiterste te pushen. Eraan terugdenken doet mij het vreemd genoeg ook terug beleven. De angst, het getril, de stekende hoofdpijn geconcentreerd links achter in m’n hoofd…  Maar ik wist wel waar ik het voor deed. Alles had veel potentieel, en kon heel mooi uitdraaien. Het waren allemaal ingrediënten voor het recept die me streng deden zijn voor mezelf. Zorg maar dat je nu even afziet, it will pay off someday.

Die publicatie is er wel doorgeraakt, en dankzij de finishing touches van mijn ex-collega’s leverde dat zelfs een presentation award op in Nieuw-Zeeland.

Het meest bizarre hieraan? Niemand heeft me dit ooit gevraagd. Het vertrok allemaal vanuit de ambities die ik toen had, maar ook uit het pad dat ik heb genomen in m’n leven, en de regels die ik mezelf daarbij heb opgelegd. Ik was het gewoon om alles zelf uit te zoeken, en niet om hulp te vragen. Het heeft me ook altijd zover gebracht. Uiteindelijk werd duidelijk dat ik stressvolle situaties slecht verteerde. Ik brak er doorheen, daar niet van, maar het extra gewicht die dat soort situaties op mijn schouders heeft gelegd heb ik vaak genegeerd en onder kasten geschoven. Ontspannen ging niet meer. Door de druk die ik mezelf oplegde, en de bagage die daardoor alsmaar zwaarder werd, wist ik niet meer hoe het moest zelfs. Ik bleef alles nog wel doen als vanouds, maar het was duidelijk dat het allemaal niet meer hetzelfde effect op me had als voorheen. 

En dan is het logisch, dat het ooit eens teveel wordt. Dat er ergens een druppel valt die de emmer doet overlopen. Het moest zelfs geen grote druppel zijn, want het vat was al vol. Eén simpel telefoontje, die me de aandacht van m’n werk weer even deed afnemen en me flexibel moest doen opstellen, bleek de trigger. Paniek, trillen, verdriet, … Alles overviel mij op hetzelfde moment. Ik moest gewoon naar huis, ik kon niet meer. Het gedacht van een burn-out spookte zelfs in mijn hoofd rond op dat moment, zonder dat ik eraan durfde toegeven. Falen, nee, dat kon niet. Dat mocht niet gebeuren. Maar het werd duidelijk, toch was het zo. Herstel van die eerste fase heeft toch 2 maanden geduurd.

Het vervolg

Ik noem het ook niet voor niets de eerste fase. Die fase werd beëindigd met de PXL vacature, as written in blog #1. Fase 2 werd ingezet om toch maar eens diepere wonden te onderzoeken. Om toch maar eens duidelijk te krijgen hoe het uiteindelijk zover is kunnen komen. Met als doel om zeker te zijn, dat het geen 2de keer kan gebeuren, want dat viel ten alle tijde best te vermijden. Fase 2 hield namelijk vooral de sessies in bij Allegre, waar ik begeleid werd door een psycholoog. Ik ga haar naam niet noemen, maar het is toch een periode waar ik nog vaak aan terugdenk. Positief aan terugdenk, ik heb er veel aan te danken. En dat weet ze ook, dat heb ik haar al vaker gezegd.

Maar dat begint best vreemd, zo voor het eerst naar een psycholoog gaan. Je weet niet wat te verwachten. We weten wel allemaal wat het is om naar een dokter te gaan, maar een psycholoog geeft bij verkondiging toch nog een andere indruk. Terwijl de essentie toch ergens hetzelfde blijft. Ik deed heel hard mijn best, soms zelfs te hard. Want rationeel wist ik precies welke richting ik uit moest, en dan sleurde ik mezelf mee in die richting. Maar dat is niet de bedoeling, het moet een verhaal van besef zijn zonder oppervlakkigheid. Zodat je voelt wat er mis is, en je uit dat gevoel leert waar en wanneer er grenzen opgezet moeten worden. We zijn dan ook diep gegaan, verder dan de eigenlijke aanleiding tot de burn-out zelf zoals hierboven beschreven staat. Ik zou dat verhaal dan ook mee kunnen uitschrijven.. Maar sommige dingen hou je nog beter voor jezelf. Mensen rondom mij weten wel waarover het gaat, en het belangrijkste is, is dat ik dat nu beter kan plaatsen en er beter mee kan omgaan.

Laten we alleszins zeggen dat het een fundamenteel probleem is, waar ik nu nog steeds mezelf mee tegenkom. Bepaalde situaties die me soms nog wel eens voor een T-splitsing zetten, en mezelf doen reflecteren. Die reflectie bleek uiteindelijk hetgeen te zijn wat ik verleerd ben. Wat levert nu iets goeds op vs wat ondermijnt? Dat kunnen opmerken, was een allereerste mijlpaal in dat proces. Vanaf het moment dat ik besefte dat dat goed lukte, heb ik ook een einde gemaakt aan de begeleiding. We konden (en kunnen) zeker nog verder gaan. Ik heb me daar dan ook altijd best geamuseerd, want de focus van zo’n sessie leid je uiteindelijk ook altijd zelf in. Er was nooit echt een game plan. Wanneer ik zei dat het slecht ging, waren we aan het graven. Ik kon ook zeggen dat het goed ging, maar dan heb je er niet veel aan en verspil je XX euro aan een gezellige babbel van een uur. Dus ook als het goed ging, werd er gewerkt en gefocust op die slechte momenten van de voorbije periode. Eruit leren stond dan ook centraal voor mij, en is ook de diepere reden geweest dat ik ermee gestopt ben. Ik vond niet dat ik nog iets kon leren, waarvoor ik begeleiding nodig had.

Ik onderstreep dat on purpose, want ik ben er nog niet. Er zitten nog geen fundamentele links die me zonder analyses tot dingen leiden die iets goed opleveren. Ik ben er wel nog steeds van overtuigd, dat tijd dat zal opleveren. Door veel te communiceren, door veel open en eerlijk te zijn naar naasten & naar de wereld. Ik besef dat dat weer deel is van ik-die-wel-zelf-mijn-weg-vind, maar ik denk dat ik ook wel juist zit. Elke dag gaat het beter en beter. Dallen zijn er, maar worden overwonnen. De trouw, heb ik van begin tot eind kunnen beleven. Ik leef nog steeds van dag tot dag, maar heb alle plezier in de dingen die ik doe. En nu, nu neem ik al met meer plezier het werk mee naar bed. De rem vind ik al veel makkelijker, mede door een goed vrouwtje die me ook graag met de neus op de feiten drukt (en je weet: vrouwen hebben altijd gelijk). 

Met andere woorden: het gaat dus goed eh ey! Ik amuseer me rot, ik steek nog steeds de draak met Ellen & het werk brengt me meer energie dan wat anders! Ik schreeuw wel nog steeds gelijk een klein kind bij clickers van The Last of Us (ja hoor, moet erin staan!) maar ik zie er de fun van in. Ik lig hier ook nog steeds te spelen en te draaien met m’n ring waar ik elke dag wel iets meer gewend aan geraak. Ik voel me alleszins goed genoeg om uit deze blog een voldaan gevoel te krijgen. Het is eruitwe kunnen weer verder. Ik kijk ook uit naar de reacties hierop. Herkenbaarheid zal hier en daar wel eens kunnen optreden. Als dat zo is: goed, doel bereikt. Niet dat ik depressies wil veroorzaken, maar dan heb ik toch een stukje echtheid kunnen brengen. Dan is er bevestiging dat dit een verhaal is die de trend van maskers opzetten doorbreekt.

Maskers

Want dat is toch ook wel iets wat ik wil brengen. Die maskers die we opzetten zijn nergens voor nodig. Volwassenheid is nog steeds aanwezig bij de mensen, want hoewel boodschappen van polarisering enkel nog opvallen, zijn we nog met héél veel die beseffen dat de dingen des levens niet zwart-wit zijn. Of zelfs énkel wit, zoals social media doet uitschijnen. En al zeker voor de onzekere mensen onder ons.

Pun not intended trouwens hé! Hygiëne is belangrijk!

Even terug naar mijn statement dan ook, want ik moet opletten dat ik met mijn social media statement niet alles en iedereen over de dezelfde kam scheer. Toegegeven zijn er ook gewoon zaken die mensen publiek maken, zoals het overlijden van iemand om zo toch op een bepaalde manier steun te vinden bij anderen. Of al is het maar om mensen op de hoogte te brengen. En er zijn daarnaast ook mensen die er geen probleem van maken om moeilijkere zaken te delen met anderen. Het staat alleszins vast dat het niet evident is, het vergt toch ook weer net even dat tikkeltje extra.

Het is duidelijk wel een thema dat meer leven krijgt. Dezelfde boodschap om eens meer echtheid te zien bij mensen werd al een aantal keren uitgestuurd, en dat stemt me wel tevreden. Neem een voorbeeld aan het programma Make Belgium Great Again, waar op een gegeven moment werd opgeroepen om schoonheidsidealen aan banden te leggen, en zelf eens foto’s te posten over je eigen imperfect lichaam. De lieve Frances Lefebure nam daar ook mooi het initiatief, en kwam uit voor haar onzekerheid door zelf foto’s te posten. Dit, is wat we nodig hebben. Initiatiefneming. En liefst door mensen met een voorbeeldfunctie. Gewoon al laten zien dat het ok is en perfect menselijk is.

En daarmee zal ik dit afsluiten. Niet met een verplichting voor jou als lezer om nu even alles over een andere boeg te gooien. Maar wel om nogmaals dezelfde boodschap te verkondigen. Kwetsbaarheid, daar is niets mis mee. Integendeel, er zal altijd wel iemand zijn die iets soorgelijks meemaakt. En delen doet ons elkaar beter leren kennen. En krijg je slechte reacties, dan is het geen signaal of veroordeling over de persoon die jij bent. Dan is het een signaal dat die persoon zichzelf nog niet genoeg is tegengekomen, om te beseffen dat het toch allemaal complexer ineen zit dan die meestal simpele reacties. 

Plaats als eerste een reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.