Een tweede blog. Die vorige was beter in de smaak gevallen dan ik dacht. Het inspireerde me om een blogspot account aan te maken. Welkom dus! Voorlopig is er nog niet veel te vinden, maar het gaat wel een levenswerkje worden. En hmm, even tussen ons.. Die “deh!”, dat werkt toch wel hé? Het is altijd een beetje zoeken naar de hoe-of-wat bij het schrijven van een blog. Maar die “deh!”, dat is ook gewoon een soort van Robin-handtekening. Mijn woord om iets mee te beginnen. Niet alleen bij het schrijven, mensen die me kennen weten dat ik in gesprekken hiermee uit de startblokken schiet. Perfect dus om blogs mee te beginnen!
Het is ook typisch, dat ik uiteindelijk eindig met een langere blog dan ik op voorhand in gedachten had. Misschien is dat ook gewoon een teken dat ik er volledig in zit, en voor een tijdje afgesloten ben van de wereld. Dat overkomt me wel vaker. Op momenten in The Last Of Us Part II bijvoorbeeld (it drives me crazy, kuddos to Naughty Dog), maar ook in momenten die me mijn hele leven bijblijven. Een moment zoals op 26 juni 2020. De dag dat ik eindelijk Ellen als mijn vrouw mocht benoemen. Daarover ga ik het deze keer uitgebreid hebben. Dus neem al maar even pauze, dees wordt een lange! Zet u een tas koffie, een glas thee. Een lekkere, frisse cocktail, want het is toch vies warm. Ik schrijf over de aanloop-naar, de laatste week, die first look, de burgerlijke trouw, de ceremonie, het geweldig intieme familie-moment ‘s avonds.. Kortom, de simpelweg on-ver-geet-e-lijk-e dag. Want pfff, wat een dag was me dat.
Trouwen? Gij stoem kalf!
Eerst het even hebben over het waarom-in-godsnaam trouwen. Volgens sommigen ook wel het u leven weggooien moment. Maar kom, cut the crap, het is allesbehalve je leven weggooien. Niet om melig te doen, maar iedereen weet diep vanbinnen wel dat er veel meer achter zit. Dat men zich stoer wil opstellen, geen problemen mee. Maar ik nodig u eens allemaal uit om vooraan een publiek van familie en vrienden te staan, terwijl uw levenspartner in een prachtig wit kleed naar voren komt. Begeleid door de zichtbaar emotionele papa die zijn dochter letterlijk moet afgeven, op de tonen van een acoustische versie van Sweet Child O’ Mine. Ik garandeer jullie dat jullie allemaal breken.
Nee, ik weet héél goed welke beslissing ik gemaakt heb. Ellen begon van dag één mijn leven te veranderen. Vroeger (hmm, nu nog) was ik héél simpel. Geef me een Playstation, FIFA, en ik kon mij een jaar lang amuseren. Om daarna een nieuwe FIFA in de rekken te kunnen plaatsen bij release-date. Van de wereld trok ik mij ook niet veel aan. Een klein, gezellig, Robin-coconnetje deed mij elk moment veilig voelen. Maar alles veranderde, toen de vuurnatie (Ellen) aanviel (hier een verwijzing, voor enerzijds de oudere generatie, anderzijds voor de leeftijdsgenoten die onder een steen hebben geleefd en nog nooit naar Avatar gekeken hebben). De vuurnatie omdat Ellen toch wel vuur in de strijd heeft gegooid. Ze heeft me uit die cocon gehaald. Ik leerde buitenkomen, ik leerde reizen, ik leerde festivals bezoeken, ik leerde gewoon de wereld ontdekken. Wanneer ik terugkijk naar die voorbije 6 jaren, dan heb ik een hele metamorfose achter de rug, en kan ik alleen maar zeggen dat ik enorm veel te danken heb aan Ellen over de persoon wie ik vandaag ben.
We delen veel, maar zijn op veel vlakken ook elkaars contradictie. Je moet van mij niet verwachten dat mijn ideeën in het begin wel doordacht zijn. Nee, ik flap het er meteen uit. Ellen daarentegen zal, voor ze erover spreekt, eerst al veel hebben berekend. We delen dan wel weer het enthousiasme, een dagelijkse gekkigheid om de dingen elke dag simpel te houden maar vooral veel betekenis te geven. We delen vooral ook passie, in alles wat we doen. Gedrevenheid, inzet, ambitie om de dingen stap voor stap aan te pakken, en grootse successen te bereiken.
De aanloop naar de trouw Corona
En dat is dan ook gebleken in de aanloop naar de trouw. We hadden alles een jaar op voorhand tot op de kleinste details voorbereid. De zaal lag vast. De geweldige fotografe, Hanne Kelchtermans, lag vast. Professioneel consulente Ine van het huisvandeMens, lag ook vast om de vrijzinnig humanistische ceremonie vorm te geven. Nog geen 2 maanden na het huwelijksaanzoek in februari 2019 hadden we ook al véél leuke prulletjes voor decoratie in huis gehaald. Kortom, we zouden een half jaar voor het huwelijk ons geen zorgen meer moeten maken omtrent de organisatie: enkel genieten, en beleven.
Nu pas op, dat hebben we gedaan hoor. We hebben veel beleefd! Alleen niet op de manier die we voor ogen hadden. Maart 2020: corona-virus. Voor iedereen natuurlijk een mokerslag in het gezicht. Moeilijke situaties speelden zich in elk huis af. Ook bij ons. De zorgen, de onzekerheid, de onduidelijkheid, kan alles nog doorgaan? Zouden we dit jaar nog wel trouwen? Is het niet veel makkelijker om alles naar 2021 te verplaatsen? Andere verloofde mensen zullen het wel herkennen. Het is niet makkelijk. Er zijn een aantal discussies geweest, maar we hebben op elk moment geluisterd naar elkaar. Begrip getoond voor elkaars ideeën en gevoelens in dergelijke, onzekere tijden. We hebben gewacht, lang gewacht, met de stiekeme hoop dat alles nog door zou kunnen gaan zoals gepland. Dat werd ook leuk gecoverd door het huisvandeMens in een facebook-bericht.
Helaas is dat toch anders uitgedraaid. Niet veel later was er die befaamde powerpoint persconferentie, en zijn we gebroken. We hadden bijna alles afgezegd: het grote zaalfeest, de ceremonie. De beleving zou anders zijn: snel in het stadhuis, hopelijk met onze ouders erbij, en dan maar huiswaarts keren. Desondanks bleef ik ergens wel geloven in het kunnen doorgaan van de ceremonie, want in die 3 maanden tot de trouw kon er nog veel veranderen. We zijn dan ook verder blijven plannen in geval van versoepelingen. Moeilijk, in tijden van onzekerheid. Velen hebben ons waarschijnlijk voor gek verklaard.
Gelukkig kwamen die versoepelingen er wel door. Begin mei werd aangekondigd dat de ouders erbij mochten zijn bij de burgerlijke trouw. Verder ook de eerste versoepelingen rond een ceremonie: 30 man toegestaan. Plan B werd uitgevoerd. Een ceremonie in de tuin van Ellen haar ouders werd voorbereid, met onze meest dierbare mensen aanwezig. Begin juni, op een zaterdagvoormiddag: alles uitgetekend, todo lijstje opgesteld, plannen voor drank/eten. We wisten waar we aan toe waren. Diezelfde zaterdagmiddag om 16u: nieuwe mokerslag. Het ministerieel besluit werd gepubliceerd na de aankondiging van fase 3. Toch geen privéplechtigheden toegestaan, enkel in feestzalen. Maar wel tot 100 man. UGH, ma en pa Pinxten en ma en pa Schrijvers opnieuw opbellen: wat doen we nu? Deze keer zouden we niet afwachten: we hakken opnieuw de knoop door, en een paar uur later roepen we plan C tot het leven. We trokken een streep door de ceremonie in de tuin: hallo ceremonie in de feestzaal. We hadden verrassend snel alles weer kunnen vastleggen, en verrassend genoeg waren er nog steeds veel mensen die erbij konden zijn.
Die laatste, slapeloze weken
Het was trouwens vooral Ellen, die de aanloop zeer heftig heeft beleefd en werkelijk met ware klasse excelleerde in het zich-erover zetten en het tonen van doorzettingsvermogen. Ik daarentegen kreeg het diepe besef pas in die laatste weken. We waren dan ook maar weinig op de hoogte over de inhoud van de ceremonie. We hadden sprekers gevraagd, maar geen idee welke geheimen ze publiek zouden maken. Het werd spannender en spannender, hoe gaat dat er toch uitzien? Maar vooral.. Ellen. Het kleed, de papa-walk, het intieme familie-moment ‘s avonds. Het bleek allemaal het perfecte recept voor een serie van slapeloze nachten. Het moest en zou een perfecte verloop kennen.
Te vroeg wakker
Lap, ineens was het vrijdag de 26ste. Ik herinner me dat ik vrij vast sliep, en ergens om half 5 ‘s morgens precies een droom bewust aan het beleven was. Tot er ergens een fijne hersenkronkel me attent maakte over het feit dat het de 26ste was vandaag. Bam, klaarwakker. M’n maag ondersteboven, mogelijks van de drank op de laatste vrijgezellen-avond viering met m’n 2 getuigen (beste kameraad Gerry, en broer Andy), maar waarschijnlijk van de zenuwen. Een andere vreemde hersenkronkel deed me ook ineens denken aan smerige Marley Spoon gerechten met veel te veel soja-saus. Bah bah, verschrikkelijk, m’n maag werd er alleen maar slechter van. Om half 8 zouden we opstaan zeiden we. Op de muzikale melodieën van Manchester Orchestra en Hollow Coves heb ik het volgehouden tot half 7. Dan maar gedoucht, om 7u terug in bed gedoken en zo fijn als ik ben de getuigen maar de kans gegeven om natuurlijk te ontwaken voor deze grote dag. M’n broer had wel een paar snoozes nodig, die ik tot bij mij in de slaapkamer hoorde (ze sliepen allebei in de living). Het was blijkbaar Gerry die alle voorgeprogrammeerde wekkers afging op zijn smartphone. Maar goed, we waren wakker.
Kapper geweest, haren shtijl in de plooi gelegd, lijntje in het baardje geforceerd, allemaal goed. Thuisgekomen: kostuum aandoen. Het beste attribuut van de hele dag (foto beneden), al was dat minder prioritair dan ik op voorhand had voorspeld. De zenuwen bouwden zich op. De first look bleek veel spannender dan ooit gedacht.
De ware beleving van de dag zelf
Meh kom, wach effe. Het is al lang geworden tot hier hé. Blaas eens uit. Waarschijnlijk is uw tas koffie leeg, haal u effe nieuwe, want het beste moet nog komen.
First Look
Want die first look. Big oof to that one. Ik had al in gedachten dat de afslag van de rotonde richting huize Pinxten een klik in m’n hoofd zou veroorzaken. Het zij zo. De zenuwen werden intenser, het ging nu wel écht gebeuren. We zijn ineens niet meer een jaar op voorhand aan het plannen, nee. Ik schakel nu naar 3de, naar 4de, naar 5de (ik was m’n eigen chauffeur) om dichter en dichter te komen tot het grote moment. Ik draai de oprit in, Hanne stond al klaar met 2 joekels van fototoestellen. OOF, het is echt zover. Ik stop: wat met mijn gsm? M’n zonnebril? M’n sleutels? M’n portefeuille? M’n getuigen transformeerden van de meest dierbare mensen naar menselijke slaven: zorgt gij en gij er maar voor, m’n kostuum moet strak blijven. Ik werd naar de tuin geleid, om daar een uitgestippelde first look te beleven. Voor de boom, naast de E&R letters, met de rug naar Ellen. Eerst was het Ellen haar papa (Danny) die de flauwe plezante uithing en op één knie achter mij stond toen ze zeiden draai u maar om. Typisch.
Ik stond te trillen. Kalm houden was op geen enkel moment een optie. Uiteindelijk hoorde ik Ellen haar typische gegiechel, en Danny stond deze keer in het zicht. Ik kon me omdraaien. Fe-no-me-naal is een woord dat ik al vaker gebruikt heb om de dag te beschrijven. Ik gebruik het ook voor dat moment. Ze was op en top Ellen, op alle mogelijke vlakken. Een prachtig kleed was het. Een prachtige verschijning zou die dag mijn vrouw worden.
De plechtigheden
Na foto’s gemaakt te hebben in het mooie domein van Kiewit, waren we onderweg naar het stadhuis van Hasselt. Voor ons bekend terrein natuurlijk, we wonen er ook niet ver vanaf. Maar die dag bleek dat ineens een uitdaging. We zouden normaal stipt om half 3 aankomen, maar door een afslag te missen in de Hasseltse binnenstraten begonnen enkelingen zich al vragen te stellen of er zich een runaway bride situatie ontwikkelde. Nee hoor, rondje gereden, aangeschoven achter een file toeterende vierders (van een trouw die een halfuur later plaatsvond in het stadhuis) om dan iets later dan gepland aan te komen. Geen tijd om iedereen te groeten, de trappen op, zitten, tekenen, en wegwezen. Het leukste moment van de schepen was dat hij als Hasselaar moeilijk kon toegeven dat er twee KRC Genk families bijeen gebracht werden. Sorry, everywhere we go, everywhere we go, we’re the racing boys, making all the noise, everywhere we go. Nu, zoveel kabaal maakten we gelukkig niet. Maar schepen El Ouakili wist volgens mij goed met wie hij allemaal te maken had.
Om half 5 was er dan de vrijzinnig humanistische ceremonie. Toch wel hét moment waar we allebei naar uitkeken, omdat er geen standaard-trouwzaken aan te pas moesten komen. Nee, op en top gefocust op ons als koppel, met bejubelingen van 8 sprekers en de fantastische consulente Ine van het huisvandeMens. Natuurlijk, na onze individuele momentjes. Liedjes die we hebben uitgekozen om naar voren te treden terwijl iedereen spannend afwacht. Voor mij kon dat maar op één manier: op de tonen van de Champions League Football hymne. En op het einde, met de tekst van The Chaaampiooons, mijn trots moment: het tonen van de binnenvoering van m’n kostuum. Voor Ellen, zoals eerder gezegd op de tonen van een acoustische versie van Sweet Child O’ Mine.
Zoals ik al zei was dat speciaal kostuum-toon-momentje toch minder prioritair voor mij dan ik dacht. Ik was zichtbaar zenuwachtig. Ik vond geen ideale houding, stond te trillen op m’n benen en m’n ademhaling werd onregelmatiger met de minuut. Sweet Child O Mine klonk al door de boxen van nonkel Johan, en ik wist perfect op welk moment Ellen van haar verstopplaats tevoorschijn kwam. Ik kan dit schrijven op eender welke manier, al gebruik makend van allerlei bijvoeglijke naamwoorden. Maar ik zal op geen enkele manier duidelijk kunnen maken aan ongehuwde mensen, wat dat moment met een mens kan doen. Ik kan enkel een feit benoemen: dat ik met tranen in de ogen stond.
Zo waren we vertrokken. Tekst na tekst. Onwaarschijnlijk mooie getuigenissen, een magische belevenis. Begeleid door een consulente die de verhaaltjes perfect aan elkaar wist te knopen, en ingevuld door al onze dierbare mensen. Met absolute hoogtepunten van Ellen haar beste vriendin, die op prachtige wijze Fall On Me bracht van Christina Aguilera, en Andy die met een fantastische speech z’n doodgewone zelve bleef en voor iedereen duidelijk maakte, dat het allemaal ook gewoon simpel maar écht is. Ik deel een quote die ik jullie echt niet wil onthouden, wanneer hij laconiek beschreef dat het met onze verhuis naar Hasselt niet evident was om z’n broer af te geven. Veel respect voor die jongen, hoe hij de laatste jaren geëvolueerd is van een stil manneke naar deze man.
Uiteindelijk vind ik het thuis nu wel beter zo
Andy Schrijvers
Een receptie houden was helaas nog niet toegelaten dankzij de corona-maatregelen. Maar ook dat lieten we niet te zeer aan ons hart komen. We hadden voor alle aanwezigen, inclusief fotografe, zaalhouders, Ine en letters-leverancier goodiebags voorzien met daarin alle leuke dingetjes die je nodig hebt om een thuis-versie van een receptie te doen. Hele leuke foto’s zijn binnengekomen, het was de ideale oplossing.
Een op en top gezellige avond
Uiteraard was een dansfeest ook niet toegelaten, en konden we een verdere viering enkel in beperkte kring organiseren. Zo was het dan ook: de ouderlijke gezinnen, (schoon)broers, (schoon)zussen en Hanne om alles mooi in beeld te brengen. Op de kop: 10 man. Zonde zou je denken, je kan geen groot feest organiseren. Maar je hebt niet meer nodig hoor. Heerlijk om beide families zo met elkaar bezig te zien. Twee werelden kwamen samen om het groot geluk te vieren. Fantastisch om ook iemand zoals Hanne erbij te hebben, die gezellig mee tafelt maar perfect weet waar en wanneer het te doen is om de foto’s. Ongetwijfeld mooie beelden die daaruit komen. Met vies goeie BBQ-vlees, om daarna een heerlijke bruidstaart (merci pastaniyem!) aan te vatten en zingend de avond af te sluiten, met Andy als DJ van dienst (nummers kunnen trouwens uitgewisseld worden voor prijsoffertes. & ladies, he’s still single). Veel geluk gehad met het weer, want op verscheidene plekken in Limburg viel er hevige regen en braken donderslagen uit. Voor ons bleef het gelukkig bij enkele druppeltjes.
Terugblik
Als we uiteindelijk moeten terugblikken op de hele periode, van aanloop naar de beleving van de dag zelf, kunnen we alleen maar tevreden zijn. We mogen trots zijn dat we hebben doorgezet, en bijna alles zoals origineel gepland hebben laten doorgaan. Enkel het dansfeest ontbrak, maar dat werd op geen enkel moment van de dag gemist. Het had er niet beter uit kunnen zien voor ons, op en top genieten was het. Een fenomenale dag die ons in het geheugen gegrift staat. En ook vereeuwigd rond onze vingers, want ook al deden we het 2 maanden al stiekem op voorhand, vanaf nu mogen we ook officieel naar elkaar refereren als man, en vrouw.
Een ode aan de leveranciers
Ik kan ten slotte niet anders dan een paragraaf te besteden aan al onze leveranciers. Om daarmee ook de boodschap en tip mee te geven: kies leveranciers waar je je goed bij voelt. Kies leveranciers die zelfs perfect in je vriendenkring zouden kunnen passen. Want zo kunnen wij spreken over de onze. Het maakte alles oh-zoveel specialer, om informele en luchtige gesprekken met iedereen te kunnen hebben in aanloop naar de trouw, maar ook op de dag zelf. Beginnen doe ik dan ook met Hanne. Ik heb het al een aantal keren aangehaald, maar Hanne is een echte topper. Een jaar geleden met onze loveshoot hebben we al kunnen kennismaken. Ze stelt u op uw gemak op een manier dat Hanne, Hanne maakt. Om het met een metafoor uit te drukken: herinner je je dat plezier van spelen in een ballenbak vroeger in van die indoor speelkastelen? Wel, dat is het gevoel als je met haar een fotoshoot doet. Eindeloos plezier.
Ine van het huisvandeMens is de volgende absolute topper in het rijtje. Een geboren verteller, die daarnaast ook perfect weet hoe mensen in elkaar steken. De voorbereidingsmomenten met haar waren telkens iets om naar uit te kijken. Zij weet wat ze doet, en weet héél goed hoe ze die extra’s moet brengen om van een top-ceremonie, een ceremonie te maken die niemand ooit zal vergeten. Als er ooit kleine Schrijverkes (ja Ellen, ook kleine Pinkies) komen, wees maar zeker dat we u terugvinden!
Taart en cupcakejes werden verzorgd door pastaniyem. Wij kunnen alleen maar benadrukken dat het supergoed is meegevallen. Alleen maar goede reacties op de cupcakejes in de goodiebags, en die bruidstaart.. Daar hebben we nog 2 ochtenden heerlijk van kunnen genieten!
Bruidsmode Youniek in Turnhout voor mijn topkostuum en de mogelijkheid om me zelf een ontwerp te laten maken van de binnenvoering. En natuurlijk voor Ellen haar prachtjurk. Onze pasmomenten waren ook telkens plezante ervaringen waar we telkens ook goed gelachen hebben. Zeker op de momenten dat er toevallige passanten waren terwijl we allebei in aparte kamers aan het passen waren. Spionage zou en mocht niet doorgaan!
Daarnaast hebben we met Kirsten van BeautySplash de perfecte persoon gevonden om de make-up & haar van Ellen te verzorgen. Ik spreek even in naam van Ellen: niet alleen een talent in uitvoering, maar ook de perfecte persoon om er ‘s morgens bij te hebben. Zelfs mama Noëlla die zich niet meer heeft laten schminken sinds haar eigen trouw, was supertevreden!
Ten slotte ook een dikke merci aan Katrien van Rooses and more voor het bruidsboeket, Robin Schrijvers van lichtletters.be (jawel, naamgenoot in Limburg!!) voor de lichtletters, Davy & Elke van Feestzaal Concordia in Peer voor de hartelijke ontvangsten en de flexibiliteit in deze uitzonderlijke tijden.
Plaats als eerste een reactie