The experience of gaming


Deh!

Intussen zitten we al aan blog #3! De omkadering is allemaal nog wat amateuristisch misschien, maar ik geraak meer en meer vertrouwd met het schrijven. Af en toe eens wat rondsnuffelen naar tips, en dan blijkt dat je een blog best begint met een stukje luchtigheid of humor. Ik ga het eens proberen met een pun uit het No Pun Intended: Volume Too boekje van Ellie in The Last of Us (2013). Ik moet al niet meer zeggen, dat deze game me het meest heeft overvallen in de beperkte ervaring die ik met games heb. Een geweldige belevenis, dat ondertussen in The Last of Us Part II vervolgd wordt en nog steeds mijn wereld volledig ondersteboven gooit. No worries trouwens, spoilers over dat 2de spel ga je hier niet terugvinden. Over het eerste spel, helaas wel.

I walked into my sister’s room and tripped on a bra.

It was a booby-trap. 

Ellie

Ha, vies goed toch? Het zijn van die kleine dingen, die games tegenwoordig veel meer waard maken dan wat er nog wel eens beweerd wordt. Ze zijn gevaarlijkhet zet aan tot haat, enz.. Verslavend, tot daar aan toe. Er zijn genoeg voorbeelden van mensen die dagelijks gekluisterd zitten aan hun pc. Ook i.v.m. de gezondheid voor kinderen/jongeren valt er wel wat te zeggen. Maar kom, laten we niet alles en iedereen over dezelfde kam scheren. En daarbij, wij als gamers die hier en daar toch wel al games beleefd hebben, hebben wel andere verhalen te vertellen. Ook ik, want pff.. De verhalen zijn me bijgebleven. The Last of Us, Heavy Rain, The Turing Test, … noem maar op. Vandaag schrijf ik volgens eigen belevenis (en dus een bias naar Playstation), om eens te benadrukken hoe het toch allemaal aan het veranderen is. Maar vooral, de evolutie in diepte: van een ontspanning tot het vertellen van verhalen die je diep kunnen raken. Beleving staat centraal, en daar zit toch wel de echte waarde.

FIFA

Ik heb het in mijn vorige blogs ook al eens aangehaald, ik was vroeger altijd een simpel manneke. En de eerste stapjes in de wereld van de spellekes, was dan ook via FIFA! FIFA 2004 is denk ik de eerste die ik heb gespeeld. Ik herinner me vooral de soundtrack van dat spel. The Caesars met Jerk It Out, The Dandy Warhols met We Used To Be Friends. Stuk voor stuk, schijfkes. Ik bleef soms ook gewoon in de menu’s hangen om even te kunnen meezingen. Dat heeft FIFA trouwens altijd wel gehad: goede, gevarieerde soundtracks. Soms bij het beluisteren van een nieuw nummer zeg ik ook wel eens tegen mijn vrouw (#win), dat zou perfect op FIFA kunnen staan.

FIFA was goed in de beginjaren, maar evolueerde ook wel, vooral met de introductie van Ultimate Team (het kunnen samenstellen van je eigen ploeg met alle spelers die er maar zijn) en The Journey (het beleven van de droom van elke voetballer: groot worden). Maar eerlijk is eerlijk: daar blijft het ook bij. Ik denk dat ze in al die jaarlijkse games, zo goed als niets van hun fanbase geleerd hebben. Ik herinner me het spelen van online wedstrijden die abrupt stopten door verloren signalen. Om nog maar te zwijgen van het geld dat je erin moest steken voor spelerspakketten, waarbij je nooit zeker was dat je eindelijk eens CR7 of Messi packte (ook wel microtransactions genoemd, voor diegene die niet mee zijn). België heeft daar gelukkig wel een einde aan gemaakt in 2018: een ban op lootboxes. M.a.w. een einde aan het gokken in games. Andere landen mogen hierin volgen naar mijn mening. Je kan wel nog pakketten kopen in-game, maar dan met verzamelde munten in het spel. Hoe dan ook, ik ben er drie jaar geleden mee gestopt: het spel bracht mij niets bij. Wel komen we geregeld nog eens met vrienden samen (het is toch weer véél te lang geleden nu!), en doen we FIFA-avonden. Het werd nog in een speech op m’n trouw aangehaald hoe één van m’n beste vrienden nog steeds die ene keer aanhaalt wanneer hij een match van mij kon winnen op FIFA. Ma bon, ik speel ook maar casual hoor!

The Last of Us (TLOU)

FIFA was dan ook altijd slechts een ontspanning. Je kon jezelf uitleven, en hoewel ze nu met The Journey toch ook een andere weg uitslaan, moet je meer diepte niet gaan zoeken daar. Begin 2013 veranderde alleszins mijn ideeën over games. Ik zat thuis rustig in m’n zetel, ik kende Ellen zelfs nog niet toen ik een playthrough van het eerste halfuur op YouTube kreeg doorgestuurd. Ik moet zeggen, het filmpje was nog maar een kwartier ver voor ik het weer afsloot en rechtstreeks op m’n fiets sprong richting Game Mania. Ik wist eigenlijk niet goed wat ik zag, het was alsof ik een stuk van een film aan het bekijken was. Gameplay dat vloeiend uitmondde in cutscenes, ongelooflijk. De inhoud zelf ook: het eerste kwartier gaf weer hoe een fungus (virus) uitbrak (quite the timing, right?) en de chaos die ermee gepaard ging. De besmette buurman van Sarah en Joel bv. die door het raam binnensprong, en meteen werd doodgeschoten door Joel. En hoewel dat dergelijke gewelddadige zaken aan bod komen, is het mooi dat dat niet de essentie van het spel is. Het draait om het naar elkaar toegroeien van personages, en de manier waarop je je in hun schoenen plaatst. Dat ene moment in het eerste halfuur dat Sarah wegkwijnend in de armen van Joel ligt. De pijn in de stem van Joel, de muziek erbij… Je leeft mee, je ervaart het. En dat blijft zo gedurende het hele spel. Van angstaanjagende situaties door de aanvallen van the infected, tot de luchtige momentjes dat Ellie weer haar pun-book uithaalt en je weer even kan uitblazen van al dat spannend gedoe. 

Nadat ik Ellen een jaar kende moest zij dan ook koste wat het kost met mij ‘s avonds een compilatie op YouTube bekijken van TLOU. Een compilatie van 6u lang, die elke gespendeerde minuut waard is. Ellen kijkt soms ook mee met Part II, maar moet niets van  clicker-geluiden hebben. Begrijpelijk, soms is het ook gewoon om nachtmerries van te krijgen. Naughty Dog (ja hoor, die Naughty Dog van Crash Bandicoot!) heeft daar echt wel extreem goed werk geleverd, ook hoe ze de vervallen wereld in kaart brengen. De natuur is en blijft dominant, nadat er niets meer wordt onderhouden door de besmetting van de mens op de wereld. Het vergt een vorm van creativiteit, een soort fantasie die men niet meteen linkt aan het ontwikkelen van games. En dat is niet enkel het geval bij Naughty Dog. Er zijn vele ware talenten, verspreid over verschillende game-ontwikkelaars, die dergelijke ideeën tot leven kunnen brengen.

De natuur vind zijn weg wel terug.
[https://www.flickr.com/photos/vladcepesh/]

Gepersonaliseerde verhalen

Talenten die ook voorkomen bij bv. Quantic Dream, een spelontwikkelaar uit Parijs. Quantic Dream bracht drie spellen uit, die allemaal draaien rond het zelf creëren van je eigen einde door de keuzes die je maakt in het spel. Je geeft als het ware je eigen persoonlijkheid mee in het spel, en krijgt daardoor mogelijks een resultaat die je zelf niet wil of verwacht. Maar het laat zo wel zien wat de gevolgen zijn van je keuzes. Gevolgen die uiteindelijk ook onomkeerbaar zijn, en over leven en dood kunnen beslissen over de personages die je bestuurt. Ik heb het over Heavy Rain, Beyond: Two Souls en Detroit: Become Human. Stuk voor stuk pareltjes, je krijgt er altijd zin van om het verhaal eens opnieuw te spelen en te zien waar de andere keuzes je toe kunnen leiden. Of voor de luie mensen zoals mij: je kan ook op YouTube alternative endings opzoeken. 

Storytelling vs multiplayers en microtransacties

Je ziet misschien al in wat voor soort gamer ik ben, en het is dan waarschijnlijk ook geen verassing als ik zeg dat ik niet zit te wachten op wéér een nieuwe Battle Royale variant. Een variant waar we met 100 spelers gedropt worden door een bus/ballon/zeppelin/vliegend tapijt om elkaar af te schieten, of een DLC waarbij ik binnenkort via microtransacties 100 t-shirt varianten van Ellie kan gaan aankopen. Maar dat is helaas wel het concept achter het succes van de meeste games tegenwoordig, zoals bv. een Fortnite. Op economisch vlak; logisch ook. Verslaving, en het creëren van fear of missing outs (FOMO’s), brengt alleen maar geld op. Geen wonder dat er ondertussen al tig Battle Royale varianten zijn. Jammer, het doet men de “gamer” alleen maar meer veralgemenen tot een stelletje verslaafde pubers.
Ik was dan ook bijzonder enthousiast over de aankondiging van de Playstation 5. Niet noodzakelijk over het uiterlijk, of over het feit dat er een nieuwe console komt, maar vooral over de bijkomende aankondiging van Sony: een sterke focus op single player games. Een steek richting de trend van multiplayers uit geldgewin. Een duidelijke boodschap van Sony dat een identiteit wil uitstralen en spelers wil omverblazen met games die je diep vanbinnen raken, en u dagenlang nog kunnen doen nazinderen.

Playstation 5, moest je het nog niet gezien hebben.
[https://www.flickr.com/photos/playstationblog/]

En omverblazen, daar draait het voor mij om, en daar mag het van mij om blijven draaien. Zelf ben ik geen hardcore gamer, ik speel eerder casual en heb minstens een maand nodig om een spel uit te spelen. Maar wat ik gespeeld heb: laaiend enthousiast ben ik erover. De plot twists in Uncharted, de verschillende uitkomsten in de spellen van Quantic Dream die ik (helaas) aan mezelf te danken heb, de emotionele rollercoasters in The Last of Us, het nazinderen van de manier waarop we als mens moeten omgaan met technologie na het spelen van The Turing Test.. Het zit in een klein hoekje vaak want zelfs in de Mystery Dungeon games van Pokémon zit er al emotionele diepgang. Nu, los daarvan: zo zou het moeten zijn. Games mogen ons een lesje leren, in eender welke vorm en op eender welke manier, en we mogen er zeker voor open staan.

Next steps

Nu, we zijn er nog niet hé. De industrie kan nog véél richtingen uit, en er zal ongetwijfeld nog wel wat geëxperimenteerd worden. Google bijvoorbeeld, bekijkt al diensten om games te streamen. Het zal niet meer lang duren voordat dat het nieuwe normaal wordt. We hebben mogelijks nu met de Xbox Series X en de Playstation 5 de laatste consoles gezien. Daarnaast zullen we ongetwijfeld ook ontwikkelingen en verbeteringen zien in virtual/augmented reality, waar met storytelling en beleving nog héél veel te rapen valt. Tijden zullen zeker nog veranderen, en we mogen ons gelukkig prijzen dat we al die evoluties nog gaan meemaken.

Ik heb hier trouwens ongetwijfeld maar een beperkt deel van het grote verhaal verteld. Iedereen beleeft op zijn eigen manier, en geeft de voorkeur aan andere games. Maar de boodschap die ik bij deze wil meegeven is: beleef en geniet. Met welke console dat gebeurt, dat maakt geen verschil. Het maakt ook niet uit als dat via horror games is, of god-weet via My Little Pony. Laat u alleszins niet vangen door verslavingen en de nood om toch maar alle collectibles via microtransacties aan te kopen. Daar win je niks mee, dat levert op het einde van de dag maar weinig op.

Mijn laatste alinea gaat naar een boodschap voor ontwikkelaars: laten we alle ervaringen tot nu gebruiken om nog mooiere verhalen te vertellen, realistische verhalen, die mensen aan het denken blijven zetten. En de boodschap aan de liefhebbers: laten we door die moeilijke keuzes in de verhaallijnen leren als mens wat de gevolgen kunnen zijn van onze beslissingen. Laat games leerrijk zijn, ons inzichten bijbrengen over moeilijke kwesties, of zelfs taboes bespreekbaar maken. En laten we ons vooral geen zorgen maken over het feit dat er morgen weer een nieuwe skin uitkomt die we koste wat het kost moeten hebben. Want dat, dat is een vergif, en dat is de slechtste weerspiegeling van wat de gaming wereld nu net inhoudt.

Plaats als eerste een reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.