Deh.
Triggers, eigenlijk een term dat tegenwoordig nogal te pas en te onpas gebruikt wordt in de bewustwording van mental health nowadays. Triggers zijn de kleine prikjes die je soms helemaal van de wijs kunnen brengen. Ze kunnen heel onschuldig zijn… Kleine opmerkingen die in een objectief perspectief absoluut niets te maken hebben met je persoonlijk welzijn, maar die wel zo binnenkomen. Kleine prikjes die je dus doen twijfelen aan jezelf, die alles oproepen van faalangsten, overtuigingen van jezelf niet goed genoeg te bevinden of je zelfvertrouwen vernietigen. Onschuldige gebeurtenissen voor de buitenwereld dus, het grote donkere gevaar in je eigen beleving.
Ik zeg te pas en te onpas omdat mensen “triggers” nogal eens als een verantwoordelijkheid van de ander beschouwen. “Wat je doet triggert mij” wordt soms al eens als argument gebruikt naar de andere toe zodat die rekening met jou moet houden. Mja, dat strookt niet zozeer met mijn mening. Triggers zeggen eerder iets over onszelf, een programmatie in ons dat er niet hoort te zijn gezien triggers vaak gewoon vanuit geen enkele kwade bedoeling tot bij jou zijn geraakt.
Anyway, ik heb nood om erover te schrijven omdat ik er zelf weer eentje heb gehad dat me echt koud verrastte. Ook al heb ik een heel proces achter de rug waarin ik geleerd heb waar triggers vandaan komen en hoe die bij mij bepaalde gedragingen kunnen veroorzaken, wanneer ik er lang geen heb gehad heb bv. ontstaat er bij mij een soort naïef gedrag waarin ik denk dat er niets meer aan de hand is. Alsof er mij niets meer kan overkomen, ik de wereld aankan en dat het overal en altijd vanaf nu veilig is. Onbewust er dus een soort slotje op hangen.
Hoe die triggers er bij mij uitzien heb ik al eens omschreven in een vorige blog “leven met trauma“, dus dat laat ik daar ook even. De trigger die me hier terug overviel zat alleszins in de categorie presteren. Objectief was het niets meer dan een kleine opmerking over het werk dat ik had gedaan & dat ik in een onderzoeksproces iets over het hoofd had gezien. Geen grote gevolgen voor opleveringen ofzo, gewoon een hick-up, een kleinigheidje wat de volgende keer beter kan. Maar in mijn naïeve, niet trauma-kritische of zelfbewuste mentale toestand, de grote ramp die m’n leven overhoop haalt. Omdat ik fout was, omdat ik dus faalde, omdat ik er dan niet meer bij hoor, omdat ik dan eenzaam en alleen zou belanden.
In de bewuste trauma-kritische ik, waarin ik weet dat dat soort overtuigingen gevolgen zijn van mijn trauma en dus niet deel zijn van mijn identiteit, kan ik opmerken wat er zich in mij afspeelt om het dan te kunnen “klasseren”. Ik kan het dan klasseren als een soort beleving wat ok is en wat ik herken uit het verleden i.p.v. een levensgevaar waar mijn lichaam mij van probeert te overtuigen. Ik heb het dan over bv. een druk op de borst, een gevoel van spanning. Alsof mijn adem wordt weggenomen. Maar dan merk ik het dus op, en heb ik die dingen net als handvaten om me terug gerust te stellen dat die lichamelijke vorm van gevaar me slechts is aangeleerd door trauma, i.p.v. reëel gevaar in het moment zelf.
Vaak lukt het me wel om het zo te klasseren, maar soms dus niet. Zoals ik nu weer heb ondervonden. Het is soms echt moeilijk om die trauma-kritische houding aan te houden. Het vraagt soms net iets meer frisheid en alertheid dan op andere dagen. Net daarom gedroeg ik me ook weer zoals de oude patronen waar de jongere ik het mee zou opgelost hebben: ik heb ergens een antwoord gegeven om tegemoet te komen aan verwachtingen. Verwachtingen die ik mezelf dus heb aangepraat en die niet per se zijn opgelegd door de tegenpartij. Een antwoord waarin ik liet merken dat ik die overtuigingen van mezelf heb alsof ik dus wel echt overtuigd ben van een zwakheid bij mijzelf.
Soit, uitgezoomd op de hele situatie en op de beleving waar ik nu even inzit, weet ik gelukkig ook wel dat die pieken en dalen gewoon deel zijn van m’n leven. Soms loopt het gewoon zo, ik kan het niet altijd perfect onder controle hebben. Bewust kunnen omgaan met triggers is gewoon hoe m’n leven geleid moet worden. Dusja m.a.w., één trigger moet niet alle geleerde lessen teniet doen, moet ook niet betekenen dat alles wat je hebt opgebouwd weer om zeep is.
Het zorgt eerder voor een tijdelijke knoop in de maag, eentje dat gewoon weer even tijd nodig heeft om te herstellen. Een reminder om de draad weer op te pikken en het de volgende keer weer beter te doen met de handvaten waarvan je weet dat je ze helpen om ermee om te gaan. Dat zal dus nu even de boodschap aan mezelf zijn: laat het maar gebeuren, it is what it is, but it’s time to get back on track. 💛
Plaats als eerste een reactie