Deh.
Er bleven er dan toch nog over! Ik had een heleboel vragen binnengekregen over het papa-zijn. Die had ik gebundeld in babbieblog #11, en nu zijn er dus een drie-tal die buiten de categorie van het papa zijn vallen. Eentje misschien heeft er iet of wat nog mee te maken. Ma soit, dat zult ge niet erg vinden he.
So here goes!
Als je terug kon gaan naar jezelf in het begin van het jaar, wat zou je je jongere zelf dan als raad geven?
Ik had het dus over deze. Begin dit jaar zat ik nl. volledig in de voorbereidingsfase van het papa-worden. We zouden er nog een 8-tal maanden op moeten wachten, dus alles stond best nog in zijn kinderschoenen (pun totally intended).
Het eerste wat me te binnenschiet is vooral veel bevestiging. Ik zou mezelf 100 keren willen zeggen “ja hoor, het is echt volledig wat ge ervan verwacht”. De kleine is echt één grote zaligheid, het gespeel en gelach is absoluut alles waar ik op gehoopt had. Ik zou denk wel nog iets erbij zeggen over de balans van zorgen voor de kleine en het kiezen voor mezelf. Dat ik daar ten alle tijde goed over mag blijven waken, dat het helemaal ok is om ook met een kleine in huis af en toe eens voor uzelf te durven kiezen. Daar maakte ik mij wel wat zorgen over, het niet-weten in welke mate m’n leven ondersteboven zou worden gegooid.
Maar da’s uiteindelijk allemaal supergoed meegevallen!
Verder herinner ik mij dat ik op dat moment ook wel veel zorgen had over het professionele. Ik was op dat moment een drietal maanden “speerpuntcoördinator” terwijl we in een overgangsfase zaten na de wissel van onze leidinggevende. Ik was daardoor erg zoekende in m’n nieuwe rol. Die nieuwe rol is een kleine invulling van 15% ofzo van m’n tijd, en was wat geleidelijk aan ontstaan. Onder m’n vorige leidinggevende ging het vooral om wat dingen rond hem weg te nemen dus kon ik mij perfect inbeelden hoe ik m’n rol zou moeten invullen. Met de nieuwe daarentegen was het lang zoeken geweest waardoor ik er in’t begin best onzeker van was. Misschien ook iets onzekerder dan ik toen zelf besefte.
Ik zou daardoor misschien de raad geven “just go with the flow”. Het is voor iedereen wat zoeken geweest. Alles viel uiteindelijk wel op z’n plek. Ik ben heel eerlijk gezegd soms nog zoekende, maar dat heeft eerder te maken met een aantal persoonlijke drempels die ik in mijn rol probeer te overwinnen. Netwerken, initiatiefneming, … Ik moet soms al eens graven in mezelf waarom ik er moeite mee heb.
Ma soit. Over het algemeen was het voorbije jaar op’t werk echt wel goed gegaan. Er zijn er een paar collega’s bijgekomen waar ik het goed mee kan vinden en de groep is in mijn beleving ook hechter geworden. Maakt het alleen maar meer de moeite zo!
Wat is je mening over de nieuwe Pokemon game die zich afspeelt in Paldea en de nieuwe Pokemon anime : Pokémon horizons: The series ?
Feel free to skip this one als ge 0,0 interesse hebt, maar ik ben uiteraard enthousiast over de nieuwe spellen. Pokémon in een open wereld is een kinderdroom, en ondanks de performance issues speel ik het wel graag. Al is het nu met de kleine wel weer even geleden dat ik het heb opgezet (en vind ik ook niet meteen de tijd om de DLC’s te spelen). Ik vind het ook wel tof dat het minder en minder nog een grind is dan vroeger, er zijn echt wel veel handvaten om een goed team te bouwen. Een optie om auto exp-share af te zetten had ik wel nog graag gehad, ma soit.
De anime ben ik nog niet aan begonnen. Ik heb dit weekend toevallig gemerkt dat alle afleveringen van Journeys zijn aangevuld op Netflix. Ik was halverwege Master Journeys, dus moet Ultimate Journeys & de afscheidsreeks van Ash nog volgen. Dusjaaa… A lot to catch up! Maar ik kijk er wel naar uit (en Léon ook!)
Wat is jouw advies/levensmotto voor de wereld?
Ik denk niet dat ik het moet argumenteren: toon u kwetsbaar. Naar uw baas, collega, vriend(in), partner, familie, … zelfs naar de random dude langs u in het buskotje.
No matter de angst of het ongemak, het zal u meer opleveren dan ge had durven dromen. 😊
Kent er iemand het “deurknopfenomeen”? Ik leerde er onlangs over via m’n schoonzusje. Het is iets wat blijkbaar in therapie wel eens gebruikt wordt: een bommetje droppen net voor de sessie gedaan is, iets wat effe alles inneemt en waar ge serieus nog effe over moet nadenken.
Ik geef er effe mijn eigen draai aan!
Berichtje gezonden op instagram 😉