Overleven in reddingsbootjes

Deh.

Mijn podcastvoorbereidingen brengen me al eens met de voetjes op de grond. Ik probeer me veel in te lezen over hoe ik een bepaalde sfeer kan scheppen of hoe ik diepere verhalen uit mensen zou kunnen krijgen. Door die gesprekken te voeren en daarbij ook al eens dieper in te gaan op bepaalde zaken, kwam voor mij even alles tesamen in een metafoor. Eentje van een reddingsbootje, dat voor mij ook perfect aanduidt wat ik straks wil bereiken met de podcast.

Dus: eigenlijk varen we allemaal in onze eigen reddingsbootjes. We zoeken onze weg ermee, maar zitten er alleen in. Wat we vooral niet willen, is dat we zinken met ons reddingsbootje. We proberen nl. te overleven, want het is nogal gevaarlijk in de grote open oceaan.

Soms zijn er golven en komt er eens water in ons bootje. Niet aangenaam natuurlijk, dat moet er liefst zo snel mogelijk weer uit. Het spettert al eens, maar door onze naasten die echte leuke zonnetjes in ons leven kunnen zijn lukt het meestal wel om ons bootje terug watervrij te krijgen. Maar soms zijn er ook dingen in ons leven die veel grotere golven geven, met veel grotere gevolgen. Golven die bv. gaten creëren in onze bootjes. Veel meer miserie, de zonnetjes rond ons krijgen het ook niet meer verdampt.

Soms zijn er al eens emmers nodig, of m.a.w. handvaten in de vorm van personen of trucjes waarmee we water uit onze boot krijgen. De één zijn emmer is al groter dan de andere, het kan ook al eens makkelijker lukken dan een andere moment om al het water eruit te krijgen met de hulpmiddeltjes waar we op kunnen rekenen.

Maar soms moeten we echt alles uit de kast halen om het water eruit te krijgen. Een emmer is misschien al niet meer genoeg, of onze emmer is te klein. Of we weigeren zelf emmers te gebruiken omdat we onszelf opleggen dat we geen hulp mogen accepteren. Maar het water moet er wel nog steeds uit, want we blijven met dat probleem zitten. Dus moeten we ons in allerlei bochten wringen om het eruit te krijgen.

Spartelend in onze boot kan er al eens iets uitvliegen. Scheppend met de handen, al sjottend met de voeten. Sommigen hebben zelfs de gekste, geoptimaliseerde trucjes gevonden om het water eruit te krijgen. Sommige lopen met jarenlange ervaring rond of hebben dikke spieren gekweekt om het eruit te blijven krijgen.

Maar zo leven we dus he. We zoeken ons allerlei manieren om het water uit de boot te houden. We zoeken ons de meest geflipte overlevingstechnieken uit om al het water in onze boot draaglijk te houden en al happend naar lucht verder te kunnen varen met ons bootje. Maar het probleem is dat er gewoon geen einde aan komt. We blijven draaien in cirkels. Het water in onze boot staat nl. voor de opkomende twijfels en onzekerheden. De methodes om het water eruit te krijgen staan voor mij gelijk aan de manier waarop we soms op zoek blijven gaan naar bevestiging, antwoorden op verwachtingen of naar de oplossing op een hele rekensom waar we als iemand die “goed genoeg is” in moeten uitkomen. Antwoorden die ons misschien een tijdelijk gevoel van rust geven, maar eigenlijk gewoon veel te uitputtend zijn. Het levenslang scheppen kan ons echt energie kosten. Er zijn ook gewoon periodes dat we met meer water in ons bootje zitten en het scheppen echt moe worden.

Waardoor we dus verdrinken. Zonde toch, vooral als je verder nadenkt over hetgeen waarop we de hele tijd gefocust hebben: het water dat niet in onze boot hoort. Misschien weten we het zelfs al de hele tijd dat het water er gewoon bij blijft komen. We zitten namelijk met dat gat.

Maar dat gat.., daar spreken we niet over. Dat gat willen we niet zien. Die negeren we, da’s een probleem voor een andere keer. Want het water maakt het ons onaangenaam.

De gaten in onze bootjes zijn voor mij de diepe overtuigingen die zich nog schuilen achter de ideeën van bv. niet goed genoeg te zijn. We durven nauwelijks naar die gaten te kijken, we houden ons alleen maar bezig met het water dat uit de boot moet. We blijven constant reageren op het secundaire waardoor we blijven dweilen met de kraan open. Als we niet naar dat gat durven kijken, is er eigenlijk weinig reden om te geloven dat we met onze geflipte overlevingsmethodes zullen afgeraken van al het water in de boot. Zolang dat gat er is, zolang onze diepe overtuigingen blijven bestaan en we ze niet durven aanpakken, blijft het water komen. Blijven dus de twijfels en onzekerheden getriggerd worden door allerhande redenen, en blijven we in cirkels ronddraaien.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb zelf ook 25 jaar lang geleefd met dikke spreekwoordelijke spierballen die het water uit de boot kregen. Maar ik ben wel uiteindelijk verdronken omdat ik nooit naar het gat durfde kijken.

Nu ik verdorie goed weet dat dat gat er is en hoe er soms water terug doorsijpelt heb ik heel veel zin gekregen in het maken van een podcast. Het gaat voor mij nl. echt om cirkels van twijfels en gedachten te doorbreken, ze een halt toe te roepen alvorens we weer aan de slag gaan met het water uit de boot te halen. In eerste instantie durven inzien dat er een gat aanwezig is in onze boot. Leren om dat te durven aanpakken.

Het gat is natuurlijk iets heel erg vies, dat even zomaar op ons eigen doen is absoluut geen gemakkelijke. Meestal is dat denk ik ook iets wat je leert in therapie, we moeten daarvoor grote moed tonen en de tijd en ruimte nemen om in onszelf te durven kijken.

In m’n podcast zou ik het daarom graag willen hebben over reddingsbootjes en alles wat er mee te maken heeft. Hoe het komt dat er soms water binnensijpelt en hoe we emmers of andere technieken gebruiken om het water er weer uit te krijgen. Maar ik wil ook naar die gaten durven kijken en ze bespreekbaar maken. Hoe ze er ooit zijn gekomen in the first place, hoe mensen geleerd hebben om ze af te dekken maar ook na de lessen de tegenslagen kregen waardoor ze weer openbarstten.

Ook al kunnen die gaten de akeligste zaken van de wereld bevatten.., ik ben ervan overtuigd dat als we meer ernaar durven kijken we al veel aangenamer kunnen varen met onze bootjes. Ik doe de podcast in eerste instantie voor mezelf, om bij te leren & nog meer te groeien als persoon.., maar als het zou lukken om zelfs maar bij één iemand een spleetje te krijgen in de handen voor het gezicht om naar het gaatje te kijken… Dan is het echt geslaagd 💛