Deh.
Léon heeft z’n badje gehad, krijgt nu de fles van Ellen, … Er is nog eens effe tijd en rust! De dagen zijn dan ook even pittig (geweest). Léon moest vorige week nog maar 2 dagen in de crèche zijn geweest om al met gesnotter terug thuis te komen.
Dit weekend en maandag leek het even erger te worden met nog andere symtoompjes erbij, maar vandaag gaat het gelukkig al stukken beter. De dokter schreef hem een hoestflesje voor. Straks is alles weer as usual. Al heb ik zelf me niet echt zorgen gemaakt over escalaties ofzo. Het manneke bleef zich ook gedragen zoals altijd. Zelfs al was het tijdens z’n gesnotter: er was altijd time and space voor een glimlachje. Mama had wel een iets banger hartje, papa zorgde voor het evenwicht. Het ziet ernaar uit dat papa dit dispuut gewonnen heeft!
Daar gaat het nu effe niet over
Los daarvan heb ik precies wel weer even nood aan een momentje om in mezelf te keren. Ik schreef vorige week al over de winter blues en het keert soms nog wel wat terug. Nu het zo vroeg donker is krijgt ge ook gewoon een beetje sneller een meh-gevoel denk ik. Ik laat het daar ook niet graag bij. Hoewel het voor mij een valkuil is om dan al eens in overthink modus te gaan, probeer ik wel op te zoek te gaan naar de oorzaken van dat meh gevoel, kijken of ik er iets aan kan doen.
Misschien daar al even op inzoomen, want dat op zich is al een groot contrast met een paar jaar terug. Ik ging op zoek en draaide nagenoeg altijd rond in cirkels van onzekerheid. Maar ik heb het wel kunnen breken met een trucje. Zo draaien in cirkels is vaak ook een rollercoaster van gevoelens, waar je jezelf constant in probeert te kalmeren waardoor het schommelingen zijn van comfort en de stress die weer even opduikt bij een oh-god-en-wat-als?-scenario. Blijft ge meegaan in de scenario’s, dan komt ge er niet uit. Vindt ge de kracht en moed om effe stil te staan bij hetgeen ge voelt in één van die scenario’s, dan zijt ge met die erkenning toch al een stap verder. Voor mij was de stap verder dan de link leggen naar iets van vroeger waarin ik het gevoel kon herkennen, en dat hetzelfde gevaar niet optreedt.., maar los van in mijn geval gevaar te herkennen denk ik dat iedereen wel ergens zichzelf kan trainen om zo’n cycles te doorbreken (want ik hoor wel vaker dat mensen er last van hebben). Met de nadruk op trainen dan wel. Soms zal het eens beter lukken dan een andere keer.
Soit, dat werkt dus wel voor mij. En zo kan ik ook uitkomen op de dingen die er spelen.
Onnodige zorgen
Nu in het moment is het even een mix van een aantal dingen. Work & non work related. Zo speel ik aanstaande zaterdag bv. een toernooi waarover ik al een paar keren had gezegd dat ik me nu eens echt fatsoenlijk wou voorbereiden, maar zat m’n meh-gevoel in het feit dat dat praktisch gewoon moeilijk lukte. Zo’n dingen accepteer ik niet graag van mezelf omdat het een soort van teleurstelling is (dit-moet-me-lukken -> perfectionisme). Perfectionisme is dan voor mij een manier om een gevoel van falen te willen voorkomen. Waar dan de pijn van falen een oud zeer is waar een heel netwerk van ontwijkend gedrag ontstaan was.
Nuja goed, een onnodige zorg nu dus voor alle duidelijkheid. Eens ik het voor mezelf zo duidelijk kan maken lukt het me om het te accepteren. Wel stel ik me dan nog even de vraag: waarom gaat ge zaterdag spelen? Ahja, simpel, because I like it! Wat een contrast als ge de vorige alinea leest. 😅 Daarna treedt dus veerkracht op: ik wil me gewoon amuseren. Dus dat gaan we dan zaterdag ook gewoon doen.
Een andere zorg is dus weer eerder work-related en komt zowat op hetzelfde neer. Ik kan daar vrij open in zijn want ik heb het her en der ook wel verteld: Ik heb een netwerkavond opstaan en ben echt niet geboren om te netwerken. 😅 Nu met al het werk aan mezelf de afgelopen jaren heb ik soms wel opflakkeringen waarin het me wel goed lukt om vol zelfvertrouwen met random mensen te gaan babbelen, maar lang niet altijd dus zoals nu.
Nee, het netwerk dat deze week samenkomt is er één waar het mij een vorige keer ook al was tegengevallen. In de zin van overweldigend wel, waar ik achteraf gezien misschien iets te zeer voor de leeuwen werd gegooid (ik was er toen gewoon niet klaar voor, punt). De avond deze week heb ik wel uit eigen initiatief in m’n agenda gezet. Niet omdat ik erom stond te springen, wel omdat ik ergens vind van mezelf dat ik daar nog wel groeimarge in heb. Dat klinkt supertegenstrijdig met de onzekerheden die ik beschrijf.., maar als ik uitzoom op de hele situatie durf ik stellen dat ik dat lang niet slecht doe als het lukt. Ik wil van mezelf ook ontdekken waar mijn groei-grenzen liggen en ik heb het gevoel dat m’n groei in het geval van netwerken nu vooral wordt tegengehouden door onzekerheden ontstaan uit vroegere belevingen waar ik zelf nooit voor gekozen heb.
De grens is alleen superdun met m’n systeem van perfectionisme dat nog wel eens komt opduiken. De balans ligt hier tussen ik die mezelf wil ontdekken versus ik die mezelf aan het pushen ben omdat ik vind dat ik in mijn rol als onderzoeker en speerpuntcoördinator dat gewoon hoor te doen. En ja, daar schuilt dus ook een gevoel van falen achter. Dus ok, fine, dat is niets nieuws. Ik weet weer dat ik mezelf verder wil ontdekken en grenzen wil aftasten. Kan ik er nog in groeien, lukt het me straks om de dingen weer beter te doen dan de vorige keer? Let’s find it out op die netwerkavond.
Zo werkt het dus
“Het gevoel van falen” beschreef ik tot nu toe ook als het eindpunt, maar ook daar zit vanalles achter in mijn geval. Trauma-related stuff waarin een gevoel van minderwaardigheid misschien nog wel de mooiste verbloemende term voor is. Dat laat ik hier even bewust achterwege. Om algemene herkenbaarheid op te wekken moet het niet zo ver gaan, want er zijn helaas veel mensen die zich in een doolhof wagen om het gevoel van falen te ontwijken.
Dusja, zo werkt het. Ik beland weer wat meer in avonden met een meh-gevoel die dankzij mijn trucjes makkelijker verdwijnt. In mijn geval was er veel voor nodig om zover te geraken. Misschien dat een getuigenis voor jou als lezer al voldoende is om zelf ook eens iets nieuws te proberen tijdens die gedachtencirkels.
Succes. Muchos love ❤️
En by the way, let nog eens wat meer op de kleine gelukskes door de dag. Nu in deze periode van korte dagen zullen ze zeker welkom zijn. 🙏 Kleine tip: een schattige baby helpt daar wel in. 😄
Het is ook november, dat is volgens mij de meest deprimerende maand. Ik lees en hoor het vaak dat mensen nu met dat meh-gevoel zitten. Gek genoeg heb ik er zelf voor een keer niet zoveel last van. Nu ook niet dat alles te wijten is aan november natuurlijk, maar het zal er alleszins ook niet aan helpen. Staat jullie kerstboom al? Dat vind ik ook een fijn gelukske waar ik echt veel plezier uit haal.
Als die netwerkavond nog niet geweest is hoop ik dat je er ook wat plezier in kunt vinden en dat je er zelfvertrouwen door krijgt voor een volgende keer. En zo niet; alles gaat voorbij 🙂
Het allerbelangrijkste wat ik wil zeggen is dat je goed bezig bent!!!
En ook dat Léon echt een schoon kind is jong, amai! Zo’n lief gezichtje. En tof nieuw jasje ook hier!
Haha nee de kerstboom staat nog niet :p Ik denk dat we ook nog eens goed moeten nadenken dit jaar waar wij het gaan zetten, want nu met het babyparkje is er weer minder plaats :p En 3x merci! Dat nieuw jasje werd eens tijd vond ik 😅
Knap dat je naar de netwerkavond gaat, ook als je er eigenlijk een beetje tegen opziet. Alleen dat is al groei volgens mij, mag je trots op zijn.