Babbieblogs #4: De 12-weken echo

Deh!

12 weken, dat klinkt toch echt als twee keer niets he? 3 maanden ocharm. Ik had het moeilijk met ocharm 3 maanden m’n mond te houden.

Soit. De reden dat we gekozen hebben om er nog even over te zwijgen was vooral door die befaamde statistiek op 12 weken. Alé, befaamde statistiek. Ik ken geen exacte cijfers maar naar’t schijnt is de kans op een miskraam na 12 weken vele malen kleiner als ervoor. Dus wordt ook vaker gekozen om het nog even gedeisd te houden.

Maar heel dat gegeven geeft me eigenlijk maar een meh gevoel. Als het goed gaat, gaat het goed. Als het niet goed gaat of er loopt iets mis, dan is dat ook gewoon zo. Ik wil er natuurlijk niet te licht over gaan (want heb uiteraard veel begrip voor andermans meningen/keuzes), maar het “geheim” houden draagt volgens mij ook alleen maar bij aan taboes van bespreekbaarheid. Dusja, ik was er nooit fan van om het voor mezelf te houden omdat dat een beetje haaks staat op de dingen waar ik me comfortabel bij voel. Maar natuurlijk zijt ge met twee in een relatie, en zoekt ge een middenweg. Die hadden we dan ook gevonden: we hadden het intussen hier en daar wel al verteld om er tenminste al over te kunnen babbelen. Dat had ik ook wel nodig, want door het “geheim” te houden kon het bij mij ook moeilijker doordringen dan wanneer ik er over kon babbelen.

NIPT-test

Dat betekent dus dat die 12-weken echo een groot moment was om naar uit te kijken. Er zou ook zoveel gebeuren dan: de gezondheid van de kleine uiteraard op de eerste plaats, maar met wat chance wist ge het geslacht al en was er misschien ook al duidelijkheid of het kindje mogelijks zou lijden aan het syndroom van Down. Zekerheid daarover konden we krijgen met een NIPT test, die dan ook het geslacht al kon vertellen.

Daar hebben Ellen en ik veel over gebabbeld. “Wat winnen we met de NIPT test”? De antwoorden zijn uiteraard voor de hand liggend: duidelijkheid over de toekomst en waar je je aan kan verwachten. Dat helpt ook met de voorbereidingen en het maken van de klik voor als de kleine er ooit komt. En als er dan inderdaad toch iets mis zou zijn, dan weet je al helemaal waar je je aan kan verwachten. Andere positieve redenen.., die konden we niet echt bedenken. En als we dan verder nadachten over de waarde van die informatie voor ons op dat moment, vonden we die ook niet al te groot. We waren immers al héél gehecht aan het kindje. Of het nu een jongen of een meisje is, of het nu al dan niet een kindje met het syndroom van Down zou zijn, we zouden even gehecht zijn.

Zouden we in die fase van de zwangerschap gewoon er een punt achter zetten als er iets mis zou zijn? Abortus plegen?

Alle begrip voor de keuze van anderen uiteraard, maar voor ons was de NIPT overbodig. We zouden wel de echo afwachten. Moest de gyneacoloog iets vreemds opmerken en aandringen over de test die meer duidelijkheid kon geven: dan zouden we het wellicht wel hebben uitgevoerd. Maar als alles ok is, de kleine er gezond uit ziet, dan maken we ons geen zorgen. En als er dan later iets opreedt: dan is dat maar zo, en dan vinden we onze weg wel.

Toeleven naar het moment

Voor de rest was het dus wachten. Lang wachten. Ik herinner me vooral die laatste week, toen het voor ons allebei gewoon echt te lang begon te duren. We wouden het nog eens zien, het hartje nog eens horen kloppen. We wilden het gewoon allemaal nog eens meemaken, zo snel mogelijk.

Het moest allemaal gebeuren terwijl ik stiekem zowat in het rood was aan’t gaan op het werk. Al een paar weken/maanden waren we druk bezig met het uitschrijven van een nieuw projectvoorstel. Zeker tegen de laatste weken aan betekent dat vaak dat al het onderzoek even aan de kant wordt gegooid om de focus te houden op dat dossier. Nieuwe stukken uitschrijven, syncen met collega’s, bedrijven opbellen (vaak cold-calling, echt niet m’n ding) en mee op de kar krijgen: vaak een stressvolle periode. Het werd wat veel voor mij in de periode, want in combinatie van al het spannende van de baby en het nog steeds moeten zwijgen (ik zeg het u echt waar, ik leefde met een rem op)… It was a lot to deal with.

Ik kreeg er zowaar last van m’n hart van. Fysiek last. Sinds de zaterdag voor de 12-weken echo, die op dinsdag doorging, begon een algemene druk op m’n hart op te zetten. Een druk die de dagen daarop evolueerde naar steken die af en toe kwamen opzetten, en soms eens durfde doortrekken naar m’n schouder of m’n kaak. De avond na de echo ben ik ermee naar de dokter geweest, waar een hoge bloeddruk gemeten werd en waarna ik een tweetal dagen bloeddrukpillen moest nemen. Nu goed, dat was toen, want sinds het weekend erna ging het al beter. Ondertussen op moment van schrijven ben ik er zelfs vanaf. Gelukkig.

Maar natuurlijk werden die dagen daardoor enorm pittig. Het begon in m’n hoofd te kruipen en daar soms ook gewoon doemscenario’s te creëren. Dan schiet ge in paniek en wordt de pijn er dus ook niet beter op: de cirkel was rond.

Gelukkig was er nog een happy-dappy vrouwtje die weet hoe die mij moet aanpakken als ik teveel in m’n hoofd zit, en was er zeker ook ruimte voor gezonde spanning en geluk. Het stiekeme uitkijken, de onnozeliteiten ‘s avonds in bed van “haha wat als er nu toch nog ineens out of nowhere een 2de bij zit” of van “misschien zien we ineens een opgestoken middelvinger op de echo” (FYI: al talloze keren heb ik gehoord hoe Ellen haar middelvinger had opgestoken toen zij nog in de buik zat) konden mij opbeuren.

En ja verder ook: hoe gaat het eruit zien. Gaat die stilliggen, gaan we al iets zien van het geslacht of niet. Alles was spannend, en het kon allemaal niet snel genoeg daar zijn.

DBabbie-day

EINDELIJK werd het dan dinsdag. Babbiedag, zoals elk speciaal momentje nu tijdens de zwangerschap wel genoemd zal worden. Op het werk zou ik wat vroeger stoppen omdat het al om half 3 zou doorgaan. Alles afgesproken met de baas, en met de schrijfcollega’s van het project op één of andere manier toch gezorgd dat er niet meteen iets van mij verwacht moest worden in die namiddag door mijn deel van het werk tegen dan af te hebben.

Dus hopsa, tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Ellen kwam mij afhalen op het werk waarna we rechtstreeks doorreden naar de gyneacologenpraktijk in Hasselt. We kwamen aan en werden meteen al op de hoogte gesteld dat onze gyneacoloog later was omdat ze was opgeroepen voor een keizersnede. Op zich geen erg, want zo net na het werk kreeg ik mijn klik nog niet meteen in babbiemodus gezet en was dat halfuurtje vertraging welgekomen.

Eens binnen, kwam ook al snel de vraag of we de NIPT-test nu zouden doen, want die optie lieten we in de 8-weken echo dus nog open. Een njet van ons dus, waardoor Ellen al snel bij de monitor kon gaan liggen.

Ik stond er wel effe van te kijken hoe stevig ze met dat meetmachien aan’t duwen waren op Ellen haar buik. Zal wel nodig zijn offcourse, maar het leek niet zo comfortabel.

Wat wel comfortabel leek te zijn was de kleine! 🤩 Man menne lieve God haha, ik heb tijdens die echo echt een paar seconden een vlaag van besef in m’n gezicht gesmeten gekregen. Het was gewoon effe echt surreëel: we zaten daar allebei te kijken naar een levend kindje. Het zag er deze keer ook echt zo uit: een kindje. En het was echt zot wat ze allemaal al konden zien op die echo. De maag, de lever, het hart, zelfs hersenhelften die er al perfect symmetrisch uitzagen zoals de gyneacoloog zeker drie keer benadrukte. De navelstreng ook die perfect mee pulseerde met het hartje. Ook zag je al goed het neusbeentje, wat bij een kindje met het Down syndroom typisch onderontwikkeld zou zijn.

En dan ja, kijkend naar het geslacht…

.

.

.

SPANNEND HÉ

.

.

.

.

.

NIKS!

NIKS TE ZIEN! Echt, niks te zien! De navelstreng lag in de weg, we wisten nog steeds van niks. Onze gyneacoloog heeft nog een paar keren opnieuw geprobeerd of het na een tijdje misschien zichtbaar zou zijn ofzo maar nope, we werden er niet wijzer uit.

Jammer wel, maar we lagen er niet zozeer wakker van. Het papa en mama gevoel kwam terug omhoog, het kindje was gezond: dat waren de belangrijkste dingen voor ons.

En ja, dan was er nog dit tof moment.

De kleine was heel actief aan’t bewegen, en constant het handje open en toe aan het doen. We konden de vingers tellen, en net een foto maken terwijl het lange tijd het vuistje dichthield.

Claiming victory even before it is born.

Manneke lief haha, dit beeld ga ik later nog vaak uithalen denk ik. Het vuistje in de lucht, ge kunt er zoveel dingen op plakken. Juichen dat Genk wint, de vuist in de lucht als er straks Pokémon tornooien gewonnen worden (😎).., name it!

Haha neenee, ik overdrijf uiteraard. Maar het is wel al iets dat in m’n geheugen gegrift zit en waarmee ik als de uber sentimentele papa de kleine nog 100 keer mee ga confronteren als het uitdagingen voor de neus krijgt in het leven. Ik heb er nog van gedroomd zelfs: motivational speeches tijdens belangrijke momenten zoals een optreden, een wedstrijd of wat het ook kan zijn: wanneer twijfel de bovenhand neemt en er effe iemand nodig is om het verhaal van 20 seconds of courage uit te halen…

Ik zag het al-le-maal al gebeuren. Genieten.

Die kleine, die gaat nog dingen meemaken. Wij gaan ook nog dingen meemaken. Maar het kan écht niet snel genoeg daar zijn. En hoe of wie of wat of waar: als het maar daar is, en als het maar kan leren.

Als het maar kan leven, in de volle betekenis van waar het woord voor kan staan. ❤


We maken er nu ook een klein spelletje van! Kan jij raden wat het straks wordt? Raad mee op deze pagina!

2 reacties op “Babbieblogs #4: De 12-weken echo

  1. Zo leuk! Rhea verstopte haar de hele tijd tijdens de echo’s. Ik heb echt geen één goeie. Van Remus heb ik er een prachtige uithangen van de 20-weken echo.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.