Deh,
De eerste is echo is dus achter de rug. Een eerste keer dat het echt wel weer wat dieper binnendrong. Maar op zich veranderde dat nog niet veel. Ok, de euforie was er wel degelijk op dat moment, maar de leegte achter het “moeten verzwijgen” bleef wel wat hangen bij mij. Daarom hadden Ellen en ik ook weer een consensus gevonden: nieuwjaar is een perfect moment om de families op de hoogte te brengen!
Geen gedoe dan ook, geen speciale feestjes thuis of weet ik veel op welke manier om het te vertellen: iedereen is dan toch bij elkaar en ge mocht 4 keer opnieuw (note: OP DEZELFDE DAG 🤩) uw feestelijk nieuws aankondigen. Is er een betere manier? I think not! Wel wist ik al snel dat het op die manier een rollercoaster van een dag kon worden. Maar ach, niets liever dan dat.
Oma
Op zich zag de agenda er voor 1 januari ook al goed uit. We zouden pas om 12u mijn oma bezoeken, daar waar er eigenlijk als enige familie geen plan was om met iedereen bijeen te komen. Wie er dus wel was zou zich gelukkig mogen prijzen. Maar sowieso had ik het gevoel dat 12u nog best vroeg op de dag was voor bezoekjes aan die kant van de familie. En maar goed ook misschien, met de opa die net iets meer dan een jaar overleden was zou het goed zijn als mijn oma effe de rust rond haar kon hebben als we het zouden vertellen.
Soit, ‘s morgens deden we dus nog rustig aan om op tijd te vertrekken. Eens aangekomen zagen we al een auto staan, een auto waarvan ik niet meteen wist van wie het kon zijn. Ik maakte me wel al zorgen en zei tegen Ellen: wat doen we als dat nu gewoon verre familie is die we niet goed kennen? “We zien wel”.
Eens binnen was er niemand, alleen de oma die ons al snel kwam begroeten vanuit haar zetel. Standaardgewijs de drie kussen en een gelukkig nieuwjaar volgde, waarna m’n oma al zei “en wie weet een klein depke dit jaar hé!
“Hehe, ideaal!” dacht ik, en zei dus al meteen “jaja, about that, we hebben iets te vertellen! Helaas had m’n oma zich al omgedraaid voordat ik alles tegoei had uitgesproken en hoorde ze natuurlijk niet wat ik had gezegd. Alé dan, nog een keer. Nadat ze ging zitten zei ik nogmaals: “wij hebben iets te vertellen he”. Niet goed wetende wat er aan de hand keek ze naar mij terwijl ik de opgevouwde echo uit m’n jas haalde, en op tafel legde.
Hoho, de blik. De verslagenheid en het ongeloof. “Is da echt??”. Genieten, een halfuur lang was ze volledig het noorden kwijt. Verschillende keren viel ze opnieuw naar achteren in haar stoel om ook eens naar boven te kijken. Het was duidelijk, uiteraard kwam het ter sprake. “Had opa dit nog maar meegemaakt”, terwijl ze al een paar keren had gezegd hoe ze soms lichtjes zag of zijn aanwezigheid nog voelde. Dat had hij ook altijd gezegd, dat ’em graag nog de geboorte van zijn eerste achterkleinkind had meegemaakt.
“Hij is dit nu aan’t meemaken hier hoor”, zei ik.
We hebben nog lang gebabbeld over alles daarrond. Ook over Ellen haar misselijkheid, dat op zich nog wel meeviel maar nu met de feestdagen al eens meer kwam opzetten. En ja, zou het een jongen of een meisje worden? Denkende dat ik 4 nonkels heb en dan een broer, zou het zomaar eens kunnen. Maar gezien ik vooral nog een jongen wou, ging ik er al van uit dat het een meisje zou worden (om toch maar niet té veel te hopen). Achteraf gezien, en dat zal waarschijnlijk nog wel blijken in de volgende babieblogs, begon dat minder en minder uit te maken. ‘t Is een oeroud cliché, maar zolang het kindje maar gezond is.
Bompa
Nadat we bij oma zijn geweest reden we eerst nog even langs m’n ouderlijk huis. De 2de locatie dus van de 5 die het die dag zouden worden. Ik wandelde de living binnen en zag dat pa aan’t bellen was. Nog voor ik hem iets hoorde zeggen was ik al 50% zeker dat het met oma zou zijn, en inderdaad. Ze moest het nog eens kwijt allemaal.
We babbelden nog wat over de voetbal van afgelopen week en vertrokken daarna met 2 auto’s door naar de bompa. We hadden afgesproken om het te vertellen als m’n pa terug was met m’n broer, want die moest nog effe uitgehaald worden van z’n ochtendshift op’t werk (zorgkundige).
Dusja, dan zit ge daar in de zetel, wetende dat ge een bommeke gaat droppen in de living terwijl uw bompa nog geen enkel idee heeft. Dat wachten duurde me dus veel te lang. Meer dan wat smalltalk kreeg ik er niet uit denk ik. Uiteindelijk kwam de familie al aan terwijl m’n pa en broer nog onderweg waren. Ok dan, al een glaasje drinken terwijl Ellen dus nog maar eens moest zeggen “ik ben Bob”. Misschien was dat al een grote hint, want met Kerst was ze uiteraard ook Bob dus de detectives van de familie waren misschien al een stap verder.
Na een kwartier ofzo kwamen ze dan uiteindelijk aan waarna we nog eens het glas heften. “Zullen we misschien nog eens een derde keer klinken?”, zei ik dan maar terwijl ik de verstopte echo terug achter de kussen in de zetel zocht. “Wat zijt ge aan’t doen? Ge kijkt ook zo raar en ge lacht zo?“. Ik haalde het uit en toonde de echo. “Ziet ge wel, ik wist het! 2 keer nie drinken, da kan nie” was m’n nicht al bezig. M’n bompa ook in de wolken offcourse met zijn eerste achterkleinkind, en we konden al onze verhalen nog een keer doen.
Oma Peer
Ha, de familie in Peer.
Stiekem was dat de familie waar ik het benieuwdste was naar de reacties, want ik weet hoe het daar aan toe kan gaan. Als er daar iets gebeurt gaat dat nooit zonder veel lawaai of gejuich. Dat was ook zo toen Ellen haar nicht haar zwangerschappen aankondigde. De eerste waren we dus niet, maar dat wilde voor mij zeker niet zeggen dat ik het daardoor minder spannend vond. Ze kennen ons goed daar, mij ook, en ook m’n (on)geduld op het wachten op een eerste kleine.
Maar zoals het hoort, eerst de oma apart die weer een cadeautje kreeg. Terwijl ze in de deuropening stond, waar iedereen dus zicht op had was ze meteen van haar melk. ‘t Is ook echt een oma waar uw hart van kan smelten als ze gelukkig is. Ik begon me al goed week te voelen.
Ellen maakte er verder niet te veel show van, ging binnen en riep luid genoeg om iedereen (lees: zeker 20 man in die familie) stil te krijgen “zal ik hier ook ineens met de deur in huis vallen?” waarna ze de echo bovenhaalde. GEJUICH, GEKLAP, alles erop en eraan! Of zo herinner ik het mij toch. 😅 Nu viel er eens echt een lading van m’n schouders. Ik heb vele diepe zuchten geslagen van opluchting: eindelijk, nu weten ze het allemaal.
Ellen offcourse zoog alle interesse naar haar toe en kon haar verhaal met veel plezier doen, ik zette mij maar neer om zelf nog eens goed te bekomen.
Oma & opa Ellikom
Heel lang om bij te babbelen hadden we helaas niet, want na een uur werden we weer verwacht op het volgende familiefeestje. Ook in deze zouden we zorgen voor het eerste achterkleinkind! Nu was het ook aan Ellen om de aankondiging te doen, en dat deed ze op haar manier. De oma’s en opa’s apart nemen, en zeggen dat we een “nieuwjaarscadeautje” voor hen hebben gekocht. De echo dus!
Gelukzalige reactie toch weer, de opa die daar zoals gewoonlijk nooit zou zeggen dat hij ontroerd is maar ondertussen wel blijft waterogen. De rest kwam zowat in fases, Ellen bleef heel lang babbelen met haar tantes terwijl ik ondertussen al bij de nichtjes en neefjes was gaan zitten. Maar die wisten het al, want zo’n dingen gaan dan ineens snel rond offcourse!
1 januari was dus echt een dag van veel genot. Ik zeg het, ik had het nodig om het te kunnen vertellen. Ik ben echt geen mens om zoiets speciaals voor zolang geheim te houden. Het contrast met Ellen is dan ook groot. Zij heeft er alle plezier in om er zo’n spel van te maken met kleine hints overal en weet ik veel wat, terwijl ik meer met een ei in m’n broek rondloop dan wat anders.
Maar dat ei is er dus nu EINDELIJK uit. Ik kon er al veel meer en opener over babbelen, dat was erg fijn. Ook de babbeltjes met de familie die dag deden ook erg veel deugd. Ofja, soms toch, want er zijn er ook die u dan al een hele waslijst te vertellen hebben van hoe uw leven op z’n kop wordt gezet en hoe ge gaat afzien. Daar had ik minder deugd van, want daar heb ik weinig aan en daar kan ik m’n vreugde allesbehalve in kwijt.
Ik was ook blij voor Ellen. Zij genoot er ook duidelijk van om haar verhaal overal te kunnen doen. Maar toegegeven was ik er stiekem wel jaloers op. Als vrouw trekt zij, zoals het bij elke zwangerschap wel is, alle aandacht naar haar toe. Aan de andere kant hebt ge dat grote stereotype van de man die er ook wel bij is, maar waar vooral de humor kant mee wordt opgezocht zonder voor de rest veel te vragen naar beleving. Ik vond dat vaak wel jammer want hoewel ik blij was dat we het konden vertellen, zat ik nog met een leeg gevoel. Er was uiteraard veel vreugde, maar ook nog een waterval van emoties en ongeduld van 2 jaar alles te moeten uitstellen.
Ma soit, met alle logische en terechte vragen naar de gezondheid naar Ellen toe wil ik het dan ook niet naar mij toe trekken. De volgende maanden ga ik ook maar vooral toeschouwer zijn en doen wat ik kan. Ofja, doen wat zij nodig heeft en doen wat zij wilt dat ik doe. En geloof me, dat evenwicht helt heel zeker naar dat 2de. 😉 😁
We maken er nu ook een klein spelletje van! Kan jij raden wat het straks wordt? Raad mee op deze pagina!
Plaats als eerste een reactie