Deh.
Confrontatie, verkoeld raken, inzien, accepteren en terechtkomen in vrije val, loodrecht naar beneden. Het voelt alsof een ijspegel loodrecht uw hart doorkruist. Het moest ook gewoon daar belanden, daar waar ge het nodig hebt. Want uw hoofd zat weer in auto-pilot, gevoelloos en met een tunnelvisie waart ge u een weg aan’t banen doorheen de dag.
Iedere
keer
opnieuw.
Het voelt vaak als een vicieuze cirkel waarin telkens die fases zitten van de ijspegel, het landen, acceptatie en vervolgens denken dat het goed gaat, het daardoor weer laten hangen om dan weer de ijspegel te ervaren. Het is en blijft een lastig proces waar soms geen einde aan lijkt te komen.
En dan doe je een visualisatie-oefening, weer zoiets meligs, ver van uw bed waar ge liever ver vanaf blijft. Je vindt ruimte om je open te stellen en vervolgens jezelf 5 jaar in de toekomst te projecteren.
Dan zie je jezelf. Kinderen. Twee op het grasveld in de tuin. Een blond manneke dat het pas gezaaide gras aan het plukken is tegen de goesting van de mama en een ander die zich klaarmaakt om op een speelgoedauto’tje naar u toe te rijden. Met het grootste lawaai aan plezier van de wereld.
Het is een motivatie, een doel dat soms te ver weg zit. Maar het is er wel. Het doel dat inhoudt dat ze geen onbewuste trauma-doorgifte zullen ervaren.
After all we’ve been through. Everything that I’ve done.
It can’t be for nothing.
Ellie – The Last Of Us
It’s on me now.
Fuck, kerel, hier moet ik bijna van janken. Je bent de beste papa OOIT. Hou vol!
Merci!!