Beeldspraak: de dode boom

Deh.

Beeldspraak, ik vind dat wel eens tof. Soms zit ik in zo’n mood waarin ik me er helemaal in kan verliezen. Ok, ik merk van mezelf dat ik soms wel trucjes uithaal om het één aan het andere te linken, maar in grote lijnen lukt het me wel eens.

Het is eigenlijk beeldspraak over ik in m’n proces, want het werken aan mezelf is net zoals het opruimen van een dode boom in uw tuin. Ge ziet dat het er niet past, want als het mooi weer is staan de bloemen mooi, komen de vogeltjes en de bijtjes overal meegenieten en ziet ge de hond languit en vredevol op het gras liggen. Maar dan is er ook gewoon die dode boom. Soms probeer ik het te negeren en mij enkel te focussen op al het moois in de tuin. Maar at the end, die dode boom blijft daar pal in het midden van uw tuin de aandacht trekken. Ge kunt proberen, maar ge uiteindelijk krijgt uw blik er niet vanaf geworpen. Die staat daar niet mooi, die is lelijk, die moet gewoon weg.

Eigenlijk hebt ge begot geen idee hoe ge eraan moet beginnen. Van horen zeggen weet ge dat ge een zaag kunt uithalen, maar ge weet tegelijk dat ge nog nooit een zaag hebt gezien, laat staan ene hebt vastgehad.

Ge gaat dus ten rade bij een expert, iemand die weet hoe ge met dode bomen moet omgaan en hoe ge uw tuin weer helemaal in orde kunt krijgen. Ideaal, top, the way to go. Ik leerde de zaag kennen, wist hoe ik het moest hanteren en kon er al snel aan beginnen. Als een speer begon ik te zagen om die boom zo snel mogelijk te doen vallen.

Maar stilaan beseft ge dat het zagen toch moeilijk is, dat het af en toe spaak gaat en ge er geen beweging in krijgt. Ge gaat opnieuw ten rade bij uw expert die u duidelijk probeert te maken hoe ge moet zagen, maar uiteindelijk hervalt ge precies in uw oud zaagpatroon waardoor ge spaak blijft gaan.

Ge wordt er mottig van, ellendig. Ge krijgt de goesting om alles overhoop te gooien en de dode boom gewoon te laten voor wat het is. Despite all the efforts. Soms voelt ge u weer wat beter en pakt ge de zaag nog eens vast en kijkt ge in de handleiding van uw expert hoe ge uw zaaghandelingen kritisch moet bekijken. Hoe ge vooral moet opmerken dat uw zaag blijft hangen. Ge leert het om te zien hoe het foutloopt, maar daar stopt het. Ge hebt geen idee hoe ge verder moet geraken.

Ge wordt er zo mottig van dat ge erover schrijft. Dat lijkt dan weer te werken, schrijven over hoe uw zaag blijft vasthangen en ge vindt steun in de verhalen hoe anderen net als u soms gewoon niet verder geraken in het omzagen van die boom. Het doet u de moed vinden om toch maar eens opnieuw die zaag vast te pakken. En dan lukt het weer even: ge zijt doorheen dat vervelend stukje waarin het bleef hangen. Ge kunt weer verder. Het zagen lukt dus weer voor even, dan hangt ge weer vast, ge schrijft, ge kunt weer verder zagen maar de zaag blijft elke keer wel ergens vast hangen.

Ge wordt het beu. Ge blijft op een gegeven moment treurig naar uw tuin kijken, ge ziet hoe mooi alles is en hoe de bijtjes stuifmeel blijven verzamelen, ge ziet de zon nog schijnen op uw boom maar ge blijft u ondanks alles toch focussen op die lelijke boom die uw uitzicht verpest. Ge wordt er moedeloos van, negeren heeft geen zin, zagen heeft geen zin, wat ge ook doet: die boom blijft staan. En toch wilt ge dat die boom weg moet.

Hier, op dit punt, hier zit ik op dit moment. Die boom moet weg, ik ben de zaag kotsmoe en ik heb geen flauw idee hoe m’n expert mij in hemelsnaam nog gaat helpen om die boom weg te halen. Soms wil ik echt wel vooruit, maar dan ben ik koppig en zie ik die zaag als de enige oplossing om verder te kunnen. En dan bedenk ik me weer hoe ik straks weer spaak ga zitten, waardoor de motivatie mij weer in de schoenen zakt.

En toch he. Ge zijt verstandig genoeg om te weten dat het helemaal niet draait om het omdoen van die lelijke boom. Want die boom staat er nu eenmaal. Die hoort daar ook gewoon. Die is daar gegroeid met al z’n wortels en vertakkingen, zonder boom zou die tuin ook nooit zo mooi zijn zoals ie is. Zelfs als ie dood is, het is het complete plaatje wat telt. Zonder de boom is de tuin ook maar kaal en verliezen de vogels en de bijen hun interesse om nog terug te keren.

Het ergste is misschien dat ge die vogels en bijen eerder als randanimatie ziet. Want in de realiteit maken ze maken uw tuin helemaal compleet en het hele plaatje heeft geen zin zonder leven in de tuin. Wie weet proberen die diertjes ook alles wat ze kunnen om nieuw leven te blazen in de boom. Maar dat ziet ge niet, ge focust u enkel op de boom.

Maar uiteindelijk weet ge dat het draait helemaal niet draait om het omzagen van de boom, en die expert probeert mij ook helemaal niet te leren om met die zaag om te gaan. Nee, het gaat om de dode boom, niet om de boom in zijn bestaan. Die boom heeft nieuw leven nodig, samen wilt ge gewoon nieuw leven blazen in die boom. Het voorzien van de juiste voedingsstoffen, terug zonlicht creëren en terug leren om het genoeg te voorzien van water.

Ge weet verdoeme goed genoeg dat ge moet toegeven dat ge het mis hebt en opnieuw hulp moet vragen, dat ge een weg moet vinden om in te zien dat ge u meer moet bezighouden met de wortels van de boom om het weer van de juiste dingen te kunnen voorzien. U bezig houden met de wortels is gewoon de hel. Da’s complex, da’s vies. Als het geregend heeft moet ge zelfs met uw blote handen in de modder duiken, wie heeft daar nu goesting in. En dan ziet ge weer de zaag liggen, dat goedje wat u zover vooruit heeft geholpen. Ge blijft koppig volhouden dat het om die zaag gaat, dat het zo moet gebeuren, maar dat het niet lukt omdat het iedere keer weer spaak loopt.

Vooral toegeven dus. Ook energie zoeken om weer een nieuw leerproces in gang te zetten terwijl ge nog spierpijn hebt van die f*cking zaag.

Gelukkig blijkt spierpijn over te gaan als ge schrijft over de miserie. Dat wisten al die handleidingen met de vervloekte zaag ook al te vertellen. Maar ja, die zaag, die wou ge effe gewoon niet meer zien, laat staan dat ge die handleidingen terug open doet.

En nu, alsnog na het schrijven en het stiekem volgen van de handleiding, merkt ge weer signalen op van leven in de boom. Een besefje dringt door om de zaag te laten liggen. De controle los te laten. De obsessie van het omdoen van de boom los lijkt plaats te maken voor iets nieuws waar ge geen metafoor meer voor vind. Iets wat wel een effect heeft op het leven in de boom.

7 reacties op “Beeldspraak: de dode boom

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.