Verhuizen? Nee, nu is het overleven

Deh.

Zo snel mogelijk wil ik hier weg. Ik trek het niet meer, ik ben de hele situatie beu. Grondig beu, kotsbeu.

Korte situatieschets: Voor de 3de keer werd de verhuis mondeling uitgesteld. Vertragingen (nee, gebrek aan planning) bij de inwoners van ons huis zorgen ervoor dat we in het beste geval weer pas een maand later erin kunnen. We komen van begin oktober, begin november, en zitten dus nu aan begin december.

Aan de andere kant van het verhaal: onze koper. Bij wie er veel meer druk achter zit dan bij ons. Bij wie ook véél makkelijker de emotionele kaart wordt getrokken in de laatste communicatie via mail. Begrijpelijk enerzijds, het is een heel andere situatie dan die van ons. Onbegrijpelijk anderzijds, omdat dergelijke mails alleen maar mensen ongelukkig maken en er alles behalve constructieve meerwaarde geboden wordt.

Ook een sidenote: alles gebeurt nog steeds volgens de overeenkomsten. 31 december is de ultieme deadline voor alles verhuizingen.

Maar mijn hart is echt gebroken na die laatste emotionele mail. Ik voel me niet meer thuis. Het appartement is nu alleen maar behekster geworden. Dat was het al na die lange tijd van thuiswerken, maar nu voelt het alsof er zelfs bloed aan de muren kleeft. Hier nu plots weggaan is in eigen voeten schieten, hier blijven is ronddobberen in een pool van extra miserie die er mogelijks zit aan te komen.

Ik voel me diep gekwetst na die mail. Rotsvast geloof ik ook in de mens en de kracht om doorheen miserie te kunnen zien. Rotsvast ben ik ervan overtuigd dat menselijkheid in élke situatie voor oplossingen kan zorgen. Nu wordt mij precies het tegendeel bewezen.

Ik voel me gestraft voor mijn dagelijks begrip van de situatie van onze koper. Ik voel me gestraft in het doorzien en het begrijpen van al die emotionele reacties. Omdat ik me nu zélf heel erg gekwetst voel, omdat ik nu vooral voel hoe mij ineens het vuur aan de schenen wordt gelegd.

Als er iets is wat ik in m’n leven geleerd heb, is dat moed tonen en de mindset van constructiviteit een mens doorheen miserie kan leiden. Al is het via 20 seconden van kwetsbaarheid tonen, al gaat het om het inslikken van die emotionele reacties op een ongezonde manier. Het kán. Ik heb zelf f*cking 25 jaar lang bewezen dat het kan. En ik ben er rotsvast van overtuigd dat iedereen dat kan.

Nu voel ik 2 hevige, kolkende reacties. De ene reactie: het begrip naar de koper toe nog steeds, ik zou de koper nog levenslessen willen leren ook over hoe ge met dit soort dingen omgaat. Want niemand verdient miserie in z’n leven, iedereen verdient het ervaren van de moed om doorheen z’n miserie te breken.

De andere reactie: ik verdien dit niet. Oh, ik verdien dit f*cking niet. Ik heb er (onzichtbare) energie in gestoken door van die hele situatie wakker te liggen. Het is mijn chronische trauma die mij hier vooral het leven zuur maakt. En ik ben zéker niets verschuldigd aan de koper, na alle open en eerlijke communicatie over de situatie.

Ik vecht nu tussen wat ik voor de wereld wil door al die waarden van kwetsbaarheid en het doorzien van emotionele reacties zelf uit te dragen, en voor wat ik zelf wil om het leven met m’n trauma draaglijk te houden. Een gevecht waar ik mezelf in geen enkel geval goed zie uitkomen.

Al moet ik hier ook het f*cking lef tonen en zeggen dat het eerste vooral te maken heeft met een faalangst. Méér dan het breken van een waarde. En dat elk normaal levend wezen hier los voor zichzelf zou kiezen, vol op het gaspedaal van tegenwind zou trappen.

Maar nee, ik wil constructief blijven. In tegenstelling tot vroeger ga ik die pijn nu gewoon verder aan, zal ik het wel overleven. It’s for the greater good, het is wat ik iedereen wil zien doen. En ik ben misschien streng, maar dan begint het bij mezelf. Het is dat wat mij ook het recht geeft om constructiviteit van anderen te vragen, want niemand verdient deze miserie.

Ik wil alleszins dat het vechten stopt. Dat de verhuis zo snel mogelijk achter de rug is. Dat die nieuwe start eens dringend genomen kan worden, dat er een punt gezet kan worden achter héél die bullshit van de voorbije jaren. Want dat verdienen we.

Disclaimer: ik schrijf dit niet om m’n gelijk te tonen in deze vervelende situatie. Ook niet om medelijden op te wekken, of weet ik veel wat dan ook. Wel om m’n gevecht draaglijker te maken, door dit via het schrijven los te laten. Want ik begin me stilaan echt radeloos te voelen in deze hele situatie.

11 reacties op “Verhuizen? Nee, nu is het overleven

  1. Ja, verhuizen is niet altijd klaar op 1,2,3…
    Ik ken natuurlijk je hele situatie niet, maar het is best wel merkwaardig dat je daar in meegaat om mondeling termijnen te verlengen.
    Als ze je écht ne kloot willen draaien, houden ze je nog tot Maart volgend jaar aan’t lijntje…

    Ik (maar ja, dat ben ik natuurlijk omdat ik nog in die sector gewerkt heb en die dus ook redelijk goed ken) zou daar toch zo licht niet over gaan (en nadien half dood zijn van de zenuwen en stress én emotionele chantage).
    Ne mens kan miserie en tegenslag hebben, maar tenzij de nu nog inwoners van je (nieuwe) huis een kind verloren hebben, is alles bijgevolg emotionele chantage en niet naleven van contractuele voorwaarden.
    Ik ken natuurlijk ook de inhoud van de mail niet én ik snap dat je uit compassie en medeleven, er kan of wil in meegaan, maar dit heeft toch ook wel zijn grenzen…

    Laat je niet zo in een hoek drummen…

    1. Merci voor je reactie. Ik snap vanwaar je komt idd, maar de inhoud van het contract en de mail zouden veel duidelijk maken. Iedereen is in zijn recht op dit moment, ook met de mondelinge verlengingen en ik ben ervan overtuigd dat we allemaal fatsoenlijke mensen zijn.

      Het is gewoon heel erg lastig nu. En da’s vooral jammer…

  2. Wat naar, ik snap niet het hele verhaal (hoeft ook niet), maar voel wel veel pijn en onmacht. Ik hoop in elk geval dat alles snel achter de rug is. Zo’n tussenfase is echt niet fijn, zeker niet als je je niet thuis voelt in je app.

  3. De situatie op zich is me zeker niet onbekend, maar gelukkig is dat bij ons vrij soepel verlopen. Wat moeilijk voor je, echt balen. Ik hoop dat er toch stilaan wat licht aan het einde van die (verhuis)tunnel komt.

  4. Wat een lastige situatie Robin. Ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt denk ik, zelfs als ik het hele verhaal niet ken. Ook het gevoel van weg willen uit je woonomgeving ken ik goed: voor mij was dat vanuit een andere gedachte (omdat er veel moeilijke, vervelende herinneringen op mijn vorige woonplek waren), maar dat maakt dat ik denk ik wel begrijp hoe moeilijk dat nu voor je moet zijn. Ik vind het echt ontzettend knap dat het je lukt om goed te blijven voelen en onderscheid te maken tussen wat je nu raakt en tussen wat oud zeer raakt. Denk dat er niet veel mensen zijn die je dat nadoen. Het komt goed, je kan dit. Sterkte en liefs!

  5. Och dit lijkt me ZO zuur… Kan me voorstellen dat je het in je huis zat wordt/bent. Onze verkoop ging met het flatje (zoals ik al eens eerder vertelde) ontzettend traag, waardoor we ook niet konden kopen. Zo vervelend en het huis (hoewel het een prachtig flatje was) ging me steeds meer tegenstaan. Het voelde niet meer als thuis omdat we graag de volgende stap wilde zetten. Maar….. Alles komt goed!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.