Waarom ik blij ben om terug op het bureau te mogen zijn

Deh!

Eindelijk toch hé? Thuiswerken is straks niet meer aanbevolen door de overheid, we mogen meer op het bureau zitten en als vanouds terug onder de mensen komen. Ofja, als vanouds, het zal anders zijn dan vroeger maar we zijn toch alweer minder alleen. En nu ik de voorbije weken terug meer (lees: stiekem elke dag) terug op het bureau werk, merk ik meteen de impact ervan op.

We kunnen terug feestjes bouwen 🥳🥳🕺🕺! Nee sorry, dat is het nu ook niet op het bureau. Hoewel we terug meer die luchtige gesprekken hebben (die ik gigantisch hard heb gemist), ik niet meer alleen moet eten (halleluja), terug eens goed kan lachen met collega’s (oké, ‘t is misschien toch wel feest op het bureau) wil ik hier een andere snaar aanraken. Eentje die vooral richting zelfzorg gaat en m’n herstelproces.

In de voorbije thuiswerkperiode heb ik veel aan mezelf moeten werken. Nu nog steeds, maar het voelde vaak ook meer als op mezelf aan mezelf werken. In de lange, soms helaas eenzame thuiswerkdagen was het gewoon ik. En niemand anders. Wanneer ik m’n perfectionistisch gedrag opstelde moest ik het elke keer zelf weer opmerken. Dat ging niet altijd even goed. De eerste dagen na een therapie kon ik dat wat beter dan anders, maar het kostte me elke keer weer veel energie. Online meetings waren er verder ook vooral om het werk gedaan te krijgen. Niet om luchtige babbels te hebben. En ook al werd dat soms eens geprobeerd, het voelde toch maar vaak aan als geforceerde babbels. Of voor mij toch alleszins.

Aan mezelf werken in die periode heeft zeker zijn voordelen gehad. Ik kon het volledig op m’n eigen tempo doen en de dingen toelaten wanneer ik het zelf wou. Al waren dat ook meteen de nadelen. Ik ontwikkelde een eigen, misschien wel traag tempo. Toelaten wanneer het kon betekende soms ook niet opmerken wanneer ik gevoelens negeerde. En meestal bleef ik dan ook zo doorgaan want ja, er waren weinig tot geen triggers.

Nu, terug in de buitenwereld, ervaar ik weer veel triggers. Kleine plotse gesprekken gebeuren weer. Soms vliegen ze in de diepgang waardoor oude gedragingen terug in gang schieten. Het uitflappen van “neenee, çava wel”, het weglachen, het louter professioneel houden in je antwoord, het is allemaal terug. Lichamelijk is er ook sneller dat gevoel van bescherming, een druk op de borst waarop de geprogrammeerde neuronen in m’n brein (sorry, beroepsmisvorming) rechtstreeks die antwoorden genereren.

Ik heb het er moeilijk mee.

Ik heb ervaren wat een kwetsbare opstelling mij kan opleveren. Ik heb ervaren waar die diepgaande gesprekken mij soms naartoe kunnen brengen. En toch blijf ik ze mijden. Om controle te houden, om m’n eigen gevoel uit de weg te duiken. Ik vind het lastig, zie er soms wel eens vanaf. Gemiste kansen durf ik ook wel eens denken. Want ook al reageer ik daar soms afwijzend op, stiekem heb ik dat meer nodig dan ik zelf laat uitschijnen.

Het is lastig om daaraan te werken, want nu komt het erop neer om naast die online-wereld ook face-to-face meer te laten zien. Een ander niveau van moed wordt geprikkeld om daarin door te zetten.

Maar ik durf wel zeggen dat die triggers mij weer verder helpen. Ze confronteren mij weer met beschermingsmechanismen die nog niet eerder aangepakt werden. Anderen helpen mij al onbewust om meer en beter aan mezelf te kunnen werken, om me bv. straks ook in rechtstreekse dialoog kwetsbaarder te kunnen opstellen. Ik vind het angstaanjagend als de pest, m’n lichaam keert zich er helemaal tegen. Ik weet bijlange niet hoe ik het ga doen. Maar ik wil wel alles op alles zetten om het te doen.

Heel m’n lijf zegt dat het nog vieze tijden zullen worden. Ik zie er tegenop, voel me bang voor wat er me te wachten staat. Maar ik kijk ook uit naar dat lichtje aan het einde van de tunnel. Ik zie het nog niet branden, maar het zal ooit wel eens zichtbaar worden.

Maar gelukkig hebben we dan weer die kleine lachfeestjes op het bureau, om het allemaal wat draaglijker te maken.

Foto Van Mensen In De Buurt Van Laptops
Random stock-foto van blije fictieve collega’s omdat IT’ers nogal op hun privacy gesteld zijn!
(Kleine disclaimer, wat ik uiteraard respecteer 😉)

4 reacties op “Waarom ik blij ben om terug op het bureau te mogen zijn

  1. Hoewel je zegt dat je het moeilijk hebt met een aantal dingen die verbonden zijn aan op kantoor werken, denk ik toch dat je heel goed bezig bent. Je hebt namelijk het zelfinzicht om op te sommen waar je tegenaan loopt en dat is een begin om er vervolgens aan te werken. Je hoeft ook niet alles meteen 100% ‘goed’ te doen, alle kleine stapjes tellen 🙂

    1. ja, heel zeker 🙂 Ik voel idd dat ik soms streng ben voor mezelf, maar het zo eens opschrijven doet me dan weer eens inzien dat het zo niet hoeft te zijn inderdaad… Ik ben al lang kleine stapjes aan’t zetten, en die werken elke keer weer opnieuw 🙂

  2. Ik kan me voorstellen dat dat best weer even wennen is. Vaak is het ook lastiger om je face to face kwetsbaar op te stellen dan online. Je gaat er echter vast wel je weg in vinden denk ik zo.
    Zelf werk ik als doktersassistente en heb ik dus niet met thuiswerken te maken gehad.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.