Deh,
Ik heb er weer een sessie bij de therapeute opzitten. En ik heb toch weer een klopke gekregen. Nu dat het werk terug begonnen is merk ik dat er weer een heel aantal beschermingsmechanismen in gang zijn geschoten, om me recht te houden in die harde wereld. Beschermingsmechanismen die thuis vier weken lang konden afstaan, omdat door de maanden heen “thuis” een rustpunt is geworden, een veilige omgeving.
Ik durf thuis, maar ook online, al makkelijker zeggen dat ik me minder goed voel en kan het gevoel daardoor ook beter toelaten. Ik heb ingezien dat dat twee jaar heeft geduurd om dat te kunnen. En daar ben ik ook trots op, het zijn gigantisch grote stappen als ge het vanuit het grote perspectief bekijkt.
Maar dat gevoel is niet wat overheerst. Want we zijn er nog niet. Echt waar, we zijn er f*cking nog lang niet.
Ik blijf sukkelen met het durven breken. Ik durf niet uiten wat er zich allemaal heeft opgehoopt in die zwarte doos de voorbije 25 jaar. Daar zit een storm, een zware donkere storm. Ik zie het en hoor het vanop afstand zwaar tekeer gaan. Ik heb een doodsangst van geconfronteerd te worden met die storm, ik stel alles in werking om daar omheen te kunnen varen. Koste wat het kost wil ik die doos niet openen. Perfectionisme, peacekeeping, alle termen die ge wilt haal ik wel uit om ervan weg te lopen.
Het probleem is, helaas, dat het ontwijken van de doos de storm elke keer wat zwaarder maakt. Het maakt het ook alleen maar moeilijker om er de volgende keer terug voor te staan. Terwijl ge weet dat die doos echt geopend moet worden. Die harde vaststelling werd vandaag nog maar eens in m’n gezicht gesmeten.
Ik voel aan alles dat ik er gewoon opnieuw van wil weglopen. M’n verstand zegt nee, m’n lichaam zegt nee, ik heb daar geen behoefte aan. En dan is er toch het über-verstand vanuit die twee jaar aan inzichten uit therapieën dat weet dat het toch zal moeten gebeuren. Maar het krijgt me moeilijk meegesleurd. Geen idee wat er mij te wachten staat, geen idee of ik het zou kunnen redden in die storm. Daar zit een kern van radeloosheid, verlorenheid, eenzaamheid die elke dag koste wat het koste vermeden moet worden.
There was nothing but quiet retractions
Yes, jawel. Manchester Orchestra – The Silence
and families pleading, “Don’t look in that cabinet”,
There’s far more bad than there’s good, I don’t know how it got there.
Die 20 seconden waar ik altijd zo trots over spreek, zal ik nog wel een paar keer kunnen gebruiken. Ik ga me mogen opladen om de deksel van de doos een paar keren, al is het maar een centimeter, te kunnen lichten. Om dan de storm een klein beetje los te laten, zodat er meer ruimte komt om met een geruster hart verder te kunnen.
Het is zo hard het tegengestelde van alle signalen die ik binnenkrijg, van alle gedragingen die me ooit zover hebben gebracht. Maar we zullen er wel doorgaan. Hoe weet ik nog niet. Hoe lang het zal duren, weet ik ook niet. En misschien maar goed ook. Ik ga m’n best doen om het maar eens te laten gebeuren. De rest zien we wel.
Het is breken, het is komaf maken met het verleden. Maar het is alles boven alles, niet plezant.
Soms is er ook de angst dat de ander het maar heel gewoon vindt wat jij hebt meegemaakt die je kan tegenhouden ernaar te kijken. Ik vond mijzelf een aansteller dat ik zo leed onder bepaalde ervaringen en juist daar zat de pijn in dat je een aansteller voelen terwijl dat niet zo was. Een therapeut gaat alle niveaus met je langs om de rommel van vroeger op orde te krijgen. Je hoeft het niet alleen te doen.
Klopt, kan me dat ook goed voorstellen idd 🙂
Ik dacht later misschien wil je het alleen van je afschrijven en wil je liever geen reacties. Het is op zichzelf al pittig genoeg.
Dat zeker. Maar het schrijven doe ik sowieso al he. Het delen achteraf op m’n blog is iets wat me minder bezighoudt. Dat is een klik op de knop, en degene die willen lezen, lezen maar.. Lieve reacties zijn altijd mooi meegenomen maar als het me echt tegenzit, dan post ik ook gewoon niet 🙂 Maar schrijven zal ik sowieso blijven doen.
Heftig! Ik weet niet goed wat ik erop moet zeggen, al hoop ik dat je met de therapeut verder zal geraken.
Er moet ook niet altijd iets gezegd worden he :p Maar merci, komt wel goed at the end! Ik sta er ondertussen toch al iets positiever tegenover.
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!
Merci!
Brrr, klinkt heel erg eng. Ik wens je veel ruimte toe om de doos te kieren!
Dankjewel Tamara!
Phew, heavy! Soms moet je echt helemaal naar die vieze, vuile, stinkende bodem van de put voor je er weer helemaal uit kan klimmen, en ik kan volledig begrijpen dat je daar liever niet komt. Maar zoals iemand hierboven ook al schreef: je hoeft het niet alleen te doen!
Inderdaad.. Merci voor je reactie! Het zal nog effe vies worden maar ik voel ook dat ik er enorm veel uit leer. En daar kan ik altijd alleen maar trots op zijn!
Zeker wel, je bent goed bezig!