Deh,
Deze keer de vooruitblik maar in een aparte blog gezet, omdat het toch nog allemaal een beetje dubbel is. Ik laat mijn proces maar gebeuren de laatste weken en probeer minder hard te focussen op “mijn best” te doen. Want in mijn geval zou dat forceren betekenen, om me er terug bovenop te krijgen. Forceren waarbij ik denk aan m’n gevoel te werken, maar toch ook weer niet door daar een rationele interpretatie aan te geven, ofzoiets. Het is alleszins nergens goed voor. Door het zo te laten gebeuren merk ik aan de andere kant dat ik ook minder goed gedrag opmerk, wat me dan voor een langer durend pad stelt. Mja, dubbel dus, ik weet het niet zo goed.
De dag na de vorige sessie zat ik best diep in de put. In ons verlengd weekend met het uitje naar Zulte had ik de draad weer kunnen oppikken maar merk ik toch dat het nog lang niet zo is gelijk het zou moeten. Als ik erover nadenk dan waggel ik op het koord, schrik om te vallen ook een beetje. Ik wil er ook niet te veel meer over nadenken, want ik weet het allemaal ook gewoon niet. Ik geraak er in de war van, weet niet zo goed hoe ik dat kan verwoorden. Al moet ik zeggen dat ik de voorbij weken best positief beleefd heb.
Ik neig al minder (alé, nu toch op dit moment) naar het alles-onder-controle willen hebben van mezelf. Zoals m’n therapeute me ook mee gaf in de vorige sessie probeer ik meer op te merken zodat ik bewuster wordt van de dingen die ik eigenlijk doe elke dag. Of de keuzes die ik maak nu gedragen zijn door mezelf of toch door iets anders dat in mij leeft. Zo ben ik de afgelopen weken vaak tot de conclusie gekomen dat het het 2de was.
En weet ge, vreemd genoeg dringt het op die momenten nooit echt goed door. Het is dat ik er nu zo over schrijf dat het besef weer even harder aankomt en m’n hart een beetje breekt. Of dat goed is, I don’t know, and I don’t really wanna know. De wil om het te weten (en dus de touwtjes weer in handen te nemen) is er wel nog. Soms geef ik er gehoor aan, soms niet. Als ik er gehoor aan geef, is dat onbewust en heb ik het dus niet opgemerkt (if that makes sense). Dat is mijn probleem nu nog een beetje.
Maar laat het maar gebeuren, het gaat om opmerken nu. We zien wel. Het is een proces dat tijd nodig heeft, al steekt het me toch nog ergens om dat toe te geven. Want die grote “controle-wil” in mij, die wordt niet blij als ik de controle laat liggen.
Het is en blijft dubbel allemaal, want er is nog die drang in mij om mezelf zorgen te maken over alles. Zorgen over die sessie van morgen, de afgelopen weken en alles wat ik daarin niet goed genoeg heb gedaan. Maar op dit moment heb ik geen goesting om daar gehoor aan te geven. Vorige keer ging ik er met een gerust hart naartoe, dat kan ik morgen ook gewoon doen. Al moet ik misschien weer even de leuke dingen oppikken zodat dat ook effectief kan gebeuren.
Plaats als eerste een reactie