Muziekbeleving

Deh!

Zal ik anders even beginnen met een kleine statusupdate? Want ja, het gaat goed, maar het gaat meestal eigenlijk niet goed.. Dat blijft toch wel overheersen. De situatie is nog wat hetzelfde, al kan ik wel zeggen dat ik trots ben op mezelf om hierdoor te gaan. Als ik val, val ik diep, maar het voelt als een speciale ervaring om die mindere momenten zo te laten afwisselen met goede momenten. Ik heb alleszins het gevoel dat ik voel, elke keer opnieuw. Dat probeer ik als een belangrijke vooruitgang te zien.

Dat voelen wordt trouwens bevorderd door het luisteren naar muziek. Vroeger zonderde ik mij al eens makkelijk af op m’n kamer zodat ik gewoon alleen kon zijn met m’n muziek. Muziek raakte me vaak, nu nog, dus ik dacht er eens iets over te schrijven (stiekem ook wel na inspiratie op te doen bij collega-bloggers #woohoo! Met dank dus aan meerdanmama.be). 

Ma bon, ik denk dat ik dus iemand ben die precies niet goed weet wat nu zijn muziek is. Alé, want ALLES is mijn muziek! Geef me een tas koffie, een lang en epic symfonisch stuk in orkest en ge kunt me genietend in de zetel houden voor een uur (waarschijnlijk ook langer). Zet mij op Rock Werchter voor de zware gitaren van een Biffy Clyro, en ge krijgt me uit een schelp. Zet mij in de Boiler Room op Pukkelpop voor een feestje van Chase and Status, en ge gaat mij dingen zien doen die nooit iemand op film mag zetten. Dus ja, dat ben ik. Een beetje van alles wat.

Als ik aan m’n bureau zit hebben we rechts achter m’n schouder dus dit: canvasjes met daarop concertervaringen afgebeeld. Van linksboven naar rechtsonder: Foo Fighters, Feeder, Green Day, Linkin’ Park en Muse. Enkel Linkin’ Park hebben we niet gezien, maar die moest er gewoon bij hangen.

De stille genieter

Stil genieten hoort daar dus zeker bij. De diehard fans van m’n blogs weten intussen van mij dat ik ongelooflijk zot ben van Manchester Orchestra. In de huidige situatie waar ik mij in bevind is het hun muziek die me het meest treft, en dat helpt echt om diep vanbinnen goed bij mezelf te blijven. Zo weet ik wat er speelt. Het is niet enkel met hun muziek dat ik dat heb, ook Agnes Obel (hoe spreekt ge haar naam eigenlijk uit?!), Hollow Coves, Sons of the East, Feeder, London Grammar, Kaleo en van die kleine random bandjes (die niemand kent) helpen me daarin. Heerlijk vind ik het om me op m’n gemak in de zetel te zetten, hoofdtelefoon op te zetten, ogen toe te doen (ok nee ik doe ze soms open als ik m’n koffie moet hebben) en mezelf gewoon helemaal te laten meenemen in een andere wereld.

Ook instrumentale nummers horen daar bij. Ik heb wel wat soundtracks op m’n iPod staan. Een Zack Hemsey is bv. een grote aanrader, maar stiekem moet ik ook toegeven aan remixes van de Nintendo games die ik al eens gespeeld heb (ge zou u verschieten wat ge daartussen kunt vinden denk ik).

Stille waters, diepe gronden?

Maar dat wissel ik dus af met scheefgaan opgoeie (ma echt goeie) schijven. Dat ik bij wijze van spreken half zit te dansen in de zetel of keihard zit mee te brullen in de auto. Waarbij ik vol zelfvertrouwen gitaarriffen perfect denk na te kunnen spelen met m’n stem (terwijl ik ook weet van mezelf dat ik daar keihard in faal). Gewoon luid brullen, gas geven, alles los! Artiesten die hieronder passen zijn dan eerder Biffy Clyro, Feeder (yes opnieuw, belangrijke rol in m’n leven), Royal Blood (oof ja Royal Blood), Muse, en ik vergeet waarschijnlijk nog veel te veel bands. Qua genres blijft het meestal bij rock, indie rock, alternatief. Andere genres zoals metal, hardstyle, techno/dance/dubstep/drum ‘n bass/… kunnen me soms ook wel eens smaken. Misschien toch ook weer meer dan ik denk, maar f*ckit, laat me het anders houden op ik die een beetje van alles hou, zoals ik in het begin zei.

Beleven

De rode draad door alles blijft toch wel dat muziek beleven is. Anders da gaat nie. Ik hou bv. van festivals, al valt het nog wel mee hoeveel ik er bezocht heb (enkele rock werchters, pinkpop, pukkelpop, and that’s it I guess). Campingleven al the way voor mij, maar de muziek is minstens even belangrijk. Zo zijn er zijn me een aantal concertervaringen goed bijgebleven die ik zeker even wil delen.

Rock Werchter 2015. M’n beste festivalervaring, en voor mij is dit echt één van de beste foto’s ooit van Ellen en mij.
Grant Nicholas in Whelans, Dublin 2015

Ja, deze blijft mij wel het meeste bij. Ellen en ik vlogen speciaal naar Dublin om de frontman van Feeder eindelijk te zien spelen. Hij was dan ook even solo gegaan als zijprojectje, dus dat moesten we gewoon eens zien. Whelans was echt iets fantastisch: een typische Ierse pub. Ik dronk daar m’n eerste Guinness, en da’s door de ervaring van de hele dag nu m’n favoriet (emotioneel getinte) bier geworden. Het concert ging uiteindelijk in de zaal achter in de pub door. Ik ervaarde het echt als een magisch decor, en ik vergeet nooit van m’n leven wat voor een zalige versie van Robots hij speelde. Nergens is die versie te vinden, voor altijd kan ik die herinnering koesteren.

Magisch toch hé?
Yes, zo dicht stonden we dus. Zó dicht zelfs dat ik Grant nog een high five heb kunnen geven na het concert, haha! Vies blij was ik.
Feeder in de Kreun, Kortrijk 2018

Op een random dag door de week zagen we dat Feeder eindelijk nog eens naar België kwam, deze keer om hun album Tallulah voor te stellen. Mja, in f*cking Kortrijk dus, voor ons Limburgers de andere kant van de wereld. Daarbovenop ging dat concert door op een woensdagavond (ja echt ideaal was dat toch allemaal niet). Maar ik vond het heerlijk. Na het werk rechtstreeks doorrijden om een uur of twee voor het concert aan te komen. Ik ben wild gegaan, los gegaan op hun muziek. Met random Britten staan dansen en springen op hun muziek. Met tranen in de ogen van geluk en ook wel verdriet bij sommige nummers. Nog steeds doet het mij iets.

CC Smugglers op Rock Werchter 2015

Ha, ik hou dus écht zot veel van verrassingen. Kleine bands die niemand kent die ineens zorgen voor de machtigste feestjes. CC Smugglers was zo’n band op Werchter 2015. Op voorhand hadden we ze al eens opgezocht en waren we wel te vinden voor zo’n country feestje. En dat was het toch wel, beeld u van die typische country muziek in waar ge elkaar in de armen wilt slaan en rondjes wilt draaien. En wat voor heerlijke kerels dat ze zijn, ik ben blij dat we ze achteraf nog zijn tegengekomen op de weide! Zo zonde dat ze er een punt achter hebben gezet.

Muse op Rock Werchter 2015

Ja, Muse was gewoon hét moment waar we naar uitkeken op RW15. Nog nooit had ik ze live gezien toen. En als ge dan Knights of Cydonia voor het eerst zo hoort binnendringen… Hoho, machtig, fenomenaal. Alles aan dat ene nummer vond ik perfect, vergeet ik nooit meer. Die kerels zijn echt niet normaal.

Catfish and the Bottlemen, Rock Werchter 2015

Ook wel een verassing! Die mannen waren zó goed?! We waren daar met een paar vrienden maar gezien ik eigenlijk de enige was die ze zo goed vond, ben ik als enige ergens vooraan gaan staan. Ook hier heb ik nog met random Britten staan springen, geniaal! Het nummer Cocoon horen op m’n iPod doet mij alles terug beleven, sinds dat concert luister ik helemaal anders naar dat nummer.

Chase and Status, Rock Werchter 2014

Ja, m’n eerste jaar Werchter. Ik was nog geen jaar samen met Ellen terwijl zij mij overal mee naartoe wist te sleuren. Ik was zéér skeptisch voor dubstep / drum ‘n bass indertijd. Toch werd het daar wat aangewakkerd. Ik was helemaal kwijt die avond, helemaal los gegaan op No Problem, wat dan Ellen haar favoriete nummer is. De afsluiter van End Credits is mij toch ook erg bijgebleven!

Andere

Dusja, wat ge kunt stellen na deze ervaringen.. Werchter 2015 was voor mij echt een topeditie. Ik zou nog heel wat andere concerten of festivals hierbij kunnen plaatsen, want het zijn er echt zoveel die zo goed waren. Foo Fighters (RW & Sportpaleis),  Green Day, Air Traffic, Royal Blood, Biffy Clyro, Of Monsters And Men.. Ik vergeet er nog. Ma bon, ‘t is wel duidelijk denk ik dat muziek belangrijk is ten huize Schrijvers.

Soon…

Als het niet voor het virus was zou 2020 ook nog een topjaar van muziek zijn geweest. Haevn stond gepland in Heerlen, Agnes Obel in Tilburg, Two Steps From Hell in Paleis 12, … Velen zijn afgezegd en uitgesteld. Doodjammer vind ik het, ik kan niet wachten tot het allemaal weer kan doorgaan. Ik heb het echt nodig. Zo eens goed genieten, eens goed feesten like there’s no tomorrow. Ik kan me eigenlijk niet veel zaligere dingen meer voorstellen. 

Omdat ik het niet kan laten

Ik wijk misschien af van de essentie, maar ik heb nog één dingetje dat ik wil delen. Werchter 2017 hebben we één dag meegemaakt, net op een dag dat Ellen moest werken en daardoor later kon aankomen (terwijl ik al de hele dag heb zitten feesten met de groep). Ik vond er niks beters op dan zo’n tekstballon te fixen bij een stand van De Morgen en daarop te schrijven van Ellen, waar zijt ge??

Geloof me, ik heb véél random Ellen’s gezien die dag. Maar natuurlijk was ze er dan uiteindelijk ❤ 

Ik vond enkel deze collage terug van die dag. Maar ook dit, echt top was het. Zo’n dingen kunnen ook alleen maar op festivals!

Plaats als eerste een reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.