Deh!
Ik moet weer iets bekennen. Ik voel dat mijn interesse-voor-alles mij weer aan het ondermijnen is en dat er daardoor binnenkort weer een gigantische berg werk voor mijn neus staat. Van werk tot vrijwilligersactiviteiten tot mezelf. Ik durf nu al stellen dat het binnenkort weer even zwoegen wordt, dat ik extra aandachtig moet zijn voor mezelf zodat ik zeker niet over de schreef ga. Het voelt heel dubbel aan. Ik ben een beetje bang daarvoor, maar tegelijk heb ik superveel zin om me daar nog eens door te jassen.
Op werkvlak staan er nieuwe projectvoorstellen voor de deur. Van scratch werken we de eerste week na de krokusvakantie een heel voorstel uit die we -ik dacht- midden-maart moeten indienen. Tegelijk zie ik pieken aankomen bij twee andere projecten waar ik momenteel op zit, en staan er daarnaast ook nog allerlei leuke (maar extra) dingen voor de deur waar ik eigenlijk al zolang van droom. Op sommige vlakken denk ik: eindelijk wordt het concreet, laten we eraan beginnen! Anderzijds weet ik dat ik enorm moet gaan letten op het tijd geven voor mezelf, dat ik genoeg rust. Want dat verlies ik wel eens uit het oog.
Het schrijven van blogs helpt dan wel om dicht bij mezelf te blijven, dus dat probeer ik zeker aan te houden. In dat idee staan er ook meer vrijwilligersactiviteiten voor de deur bij huisvandeMens Hasselt. Daar kwam plots de vraag of ik zin had om binnenkort weer wat te schrijven voor de website / magazine, waarschijnlijk rond het topic van AI. Super, ja natuurlijk! Het is wéér een extra activiteit, maar dat is nu al iets waar ik opnieuw naar uitkijk, want ook daar bereik ik weer iets meer mijn doel van mezelf kenbaar te willen maken & mensen sensibiliseren of dingen bij te leren. Nee zeggen voelt dan als een dom antwoord. Dus ja, dan nemen we dat er nog maar even bij. Mijn weekends zullen goed gevuld zijn. Op zich niet erg in tijden van lockdown, maar ook daar weet ik dat het een uitdaging zal zijn om dicht bij mezelf te blijven en genoeg rust te nemen.
Nu ik het zo beschreven heb, blijft het uitzien als een enorm dubbel gevoel. Ik voel me euforisch en het kan allemaal niet snel genoeg zover zijn, maar de angst voor het hervallen blijft wel een beetje leven. Wat doe ik mezelf toch aan denk ik soms. Maar na afloop weet ik, zoals ik nu wel al vaker heb ervaren, dat het allemaal zeker de moeite waard was. Dan ben ik weer blij gelijk het kleinste kind en moet de hele wereld weten wat er allemaal gebeurd is!
Maar..
Dat neemt niet weg dat die knoop nog steeds aanwezig kan zijn. Ik heb van mezelf geleerd dat ik tot meer in staat ben dan ik zelf denk. Maar toch blijft het een dubbel gevoel. Het is misschien ook een afweging dat zich doorgaans zal blijven afspelen in mijn leven, al probeer ik daar niet teveel bij na te denken en gewoon te blijven genieten. Of toch genieten van de afloop, want soms is het toch echt wel afzien.
Plaats als eerste een reactie