Thuiswerken ligt me niet

Deh,

Wat een fantastische dag heb ik achter de rug. Vandaag had ik een goed excuus om even te ontsnappen aan het thuiswerken. Voor een “werkactiviteit” (ik heb besloten om toch maar minder details mee te geven) zat ik deze voormiddag weer tussen enkele collega’s. Héérlijk, genieten. Lachen brullen en gieren geblazen bij momenten. Puur amusement stond vandaag weer centraal in de dingen die we met het grootste plezier weer mochten doen. Ik had er naar uitgekeken, mijn verwachtingen werden helemaal ingelost.

Maar dan.

Dan komt er ineens het besef dat het leuke weer even voorbij is. Ik stap met lichte tegenzin weer de auto in richting thuis om op tijd te kunnen zijn voor een volgende online vergadering. Thuis aankomen voor een gesloten deur, me terug neerzetten achter mijn bureau waar ik me nu al bijna een jaar aan het verslijten ben.. Ik ben het een beetje beu. Thuiswerk. Het ligt me niet zo.

In het begin van de lockdown had ik gezelschap, al besefte ik toen nog niet wat voor een mentaal godsgeschenk het eigenlijk was dat Ellen zonder werk viel en met mij thuis moest zitten. Ik had afleiding, ik had een bron van luchtigheid waar ik mij aan kon wagen wanneer ik het nodig had. Eigenlijk zoals het soms wel eens eraan toe kan gaan op het bureau. Fantastische collega’s heb ik op dat vlak. We weten goed van elkaar wanneer we elkaar met rust moeten laten, maar even goed wanneer we nood hebben aan een koffie. Bovendien zijn we allemaal danig gedreven om die luchtige momentjes dan ook weer om te zetten in effectiviteit. 
Zelfs in lockdown tijden weten we elkaar te vinden. Zo ben ik het team enorm dankbaar dat we wekelijkse vergaderingen organiseren om op de hoogte te blijven van elkaars bezigheden. Momentjes waarin we ook plaats kunnen maken voor het luchtige en soms nog eens goed kunnen lachen. Dat vind je zeker niet overal. Ik heb al vaak gezegd dat ik écht op een speciale plaats ben terechtgekomen.

Maar vele, echte dingen zijn weggevallen. De sfeer, de blikken, de willekeurige grappige verhaaltjes die naar boven komen wanneer iemand al zuchtend het bureau komt binnengewandeld. Ik heb van mezelf geleerd dat ik enorm veel energie haal uit mensen rondom mij. Alle goesting, passie en drive achter mijn werk die ik zo graag doe stroomt daaruit voort. Nu zit ik thuis, gekluisterd voor mijn scherm. Alleen. Wanneer het niet op vergaderingen aankomt zijn de enige indrukken die ik nog krijg groene, oranje of rode bolletjes. 

Me and my desk, een paar kapsels geleden

Ik mis het. Voor mij werd in week 2 al duidelijk dat thuiswerken niets voor mij is. En ja ok, als IT’er kan ik er soms ook wel eens van genieten om eens goed door te werken zonder gestoord te worden. Om zorgeloos helemaal in the zone te geraken met software of scripts die ik aan het schrijven ben. Maar op deze manier moet het van mij niet meer. Het weegt totaal niet op tegen de mentale uitdagingen die erbij komen kijken.

Ik heb nood aan die kleine momentjes om mezelf weer even tijd en rust te gunnen in mijn hoofd. Dat ik frustraties en euforie weer kan delen met mensen. Dat mijn vat vol emoties terug mag uitbarsten wanneer ik daar nood aan heb. Want oude patronen waarin ik mezelf overtuig dat alles tot in de puntjes perfect in orde moet zijn, winnen alsmaar meer terrein. Meer en meer moet ik mezelf uitdagen om daar weer even door te breken. Zij het door even mijn ogen toe te doen, zij het door de klank van mijn frustraties op te nemen en zelf te beluisteren. Dat helpt mij er dan weer door. Maar toch. Vervelend vind ik het, vermoeiend.

Plaats als eerste een reactie

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.