Deh!
Ik zat weer eens na te denken. Misschien weer teveel na te denken, af aan het dwalen op onderwerpen die passeren tijdens online vergaderingen. Dat gebeurt in tijden van thuiswerken wel regelmatiger, het dagdromen of bepaalde zaken voorstellen in zijn extrema. Soms wel eens richting creepy Black Mirror stuff (ik neem aan dat iedereen deze Netflix-serie over het uitvergroten van de impact van technologieën toch wel kent hé?). Vandaag gebeurde het weer, na een online vergadering op het werk rond sociale acceptatie van technologieën.
Laat me de legendarische Elon Musk er even bijhalen. Hij experimenteert met zijn bedrijf Tesla volop met chip-implantaten, en zo heeft hij al een chip geïmplanteerd in het brein van een varken om neurale activiteiten te monitoren. Creepy, niet?
Uiteraard creepy! Iedereen die Black Mirror gezien heeft stelt zich al meteen een heus netwerk voor dat beheerd wordt door de overheid om elke seconde van ons leven een inbreuk te doen op onze privacy. Commerciële bedrijven die schaamteloos mee op de kar springen en rechtstreeks advertenties in ons hoofd vlammen zonder de mogelijkheid te bieden om die ellendige deuntjes te skippen. Tenzij je natuurlijk een abonnement hebt bij hen en maandelijks kunt achterhalen hoeveel mensen over u gefantaseerd hebben. Ik kan je zeggen, ook hier vlogen de fantasieën in het rond.
Ik vind het enorm jammer dat we als mens zodanig geprogrammeerd zijn om meteen die defensiemechanismen in te schakelen en de norm te stellen in het slechtste wat de mens ermee kan doen. Dat we eigenlijk op die manier een stukje verwondering verliezen voor de dingen waar de mens toe in staat is. Want ik denk ook wel eens graag na over positieve zaken die daaruit voort kunnen komen. Snelle detectie en herkenning van ziektes is misschien wel de meest voor de hand liggende, maar het kan ook verder gaan dan dat. Het centrum van de zelfmoordlijn dat automatisch & preventief alarm krijgt? Een welgeïnformeerde regering over de toestand van het mentaal welzijn van de gehele bevolking tijdens een corona-crisis? Ineens zou het allemaal zomaar kunnen.
Maar het gevoel wat dan overheerst bij mij is een gevoel van teleurstelling. Zoveel potentieel, zoveel prachtige mogelijkheden en weerzinwekkende oplossingen die voor de deur staan kunnen misbruikt worden door individuen. Slechts een klein aantal mensen met verkeerde ideeën/intenties (en het zijn er volgens mij maar echt een paar, want door de hiërarchische modellen in onze maatschappij volgen degene die daar onder staan heel simpel mee) zorgen ervoor dat een wereldbol van 7 miljard+ mensen de pracht van het kunnen van de mens niet te zien krijgt.
Verwondering en het idee van efficiëntie. Soms liggen ze dicht bij elkaar, en soms zijn ze elkaars grootste tegenpolen.
Maar ach, weet je. Dan is het weer middag. Dan denk ik weer aan mijn vrouw die gisteren een kommetje in de frigo heeft gezet zodat ik weer iets anders kan eten dan boterhammen. Dan zie ik weer artikels passeren over voetbalverslagen en waarom Club Brugge nu al de gedoodverfde kampioen is van de Pro League. De voeten staan dan weer op de grond, en het belangrijkste waarvoor we leven wordt dan weer even duidelijk gesteld. Het mag ook simpel blijven allemaal, daar is ook niets mis mee, en daar worden we in deze tijden misschien nog wel het gelukkigst van.
Plaats als eerste een reactie