Rolmodel, wel of niet?

Deh!

Ik weet niet of ge het gezien hebt, maar ik had onlangs iets op m’n Instagram-stories gedeeld. Alé, ik deel wel veel, maar nu was het iets dat ik in de stories van kelly had gezien en gewoon moest resharen. Want ik heb echt veel respect voor Simone Biles (als je niet op de hoogte bent, lees hier meer).

Op dat delen kreeg ik ineens een reactie van iemand die me wel dierbaar is. Het deed me stilstaan bij de zaken.

Ik moest meteen aan jou denken, vond het van toepassing op jou en hoe je met de dingen naar buiten wil komen.

Want huh, is it? Nee toch? Dat was mijn eerste reactie, ik minimaliseerde mezelf en zag in mezelf al helemaal geen rolmodel. Ik doe ook maar wat hé. Ik ben nog steeds een random nerdy dude uit het verre Limburg die maar wat dingen opschrijft. M’n blog is één van de weinige manieren (soms zowat de enige) om m’n hart open te zetten, en dat zijn de verhalen die ge hier leest. Ik heb het in eerste instantie zelf nodig. Wat erna allemaal met de teksten gebeurt laat ik zijn voor wat het is. Of dat probeer ik toch, want de reacties op de wat zwaardere/diepere blogs houden me altijd wel bezig. Net zoals die reactie dus op m’n stories.

Maar toen begon ik er verder over na te denken. Toen probeerde ik het uit te lijnen met mijn eigen levensdoelen. En ja weet ge, misschien is dat toch wel zo. Als ik schrijf over het feit dat ik straks op een podium wil staan dan is het niet meer alleen ik en een bloggerswereld. Dan is het ik en de open wereld. Mensen die eerder interesse hebben in burn-outs gaan ineens ook kennis maken met mij & mijn verhalen erachter. En ik spreek ook wel over inspirerend willen zijn voor anderen, dus dan moet ik mezelf misschien ook maar niks meer wijs maken.

Public expectation

Inspirerend zijn voor anderen is denk ik nu hier op m’n blog al het geval, maar het is ook dubbel. Enerzijds omdat ik precies nog wat bang ben om dat écht zelf uit te spreken (want het voelt alsof ge uzelf verklaart tot heilig paterke), anderzijds omdat.., ja. Jullie zijn hier niet voor niets hé. Public expectation, wat is dat op een blog? Ik ben ervan overtuigd dat ge blogs enkel pas leest eens ge het echt wilt lezen. Bealo-HLN-like commentaren van de meest random personen ga ik hier niet krijgen. Toch zeker niet zolang ik nog op de achtergrond blijf leven en m’n verhalen nog niet als een wilde ongenuanceerde gek zit te promoten op Facebook of Instagram met clickbait titels en zevenhonderd hashtags (ok haha sorry, ik deel wel op social media maar ik denk dat ik dat nog best “echt” doe).

Wel zet ik alles onder mijn eigen, real-life naam hier. En dat is wel iets waar ik 100% achter sta. Zelfs in mijn eigen vrienden- en kenniskring ben ik ervan overtuigd dat diegene die hier belanden gewoon al geïnteresseerd moeten zijn in mijn verhaal. Mijn LinkedIn connecties hebben bv. toegang tot hier, maar ik zie ze hun tijd niet verspillen op mijn blog als ze niet geïnteresseerd zijn. En als ze toch komen, dan zijn ze geïnteresseerd in de persoon Robin. En dan ja, ideaal hé! Hier leeft de puurste versie van mezelf, een versie die soms nog puurder is dan ik in de buitenwereld gezien ik met nog een aantal beschermingsmechanismen leef. Mechanismen waar ik soms nog weinig vat op heb, signalen erachter waar ik in therapie anders mee leer omgaan. Dus laat ze maar komen dan, want dan kiezen ze er ook weer zelf voor en is het die oprechte mens erachter die de keuze maakt.

Maar tegelijk is het wel een doel om breder mijn verhalen te delen. Als ik zo blijf verder doen gelijk nu, als ik zo blijf schrijven, als ik nog steeds blijf kiezen om m’n kwetsbaar T-shirt van Onbespreekbaar enkel aan te doen op drukke plaatsen omdat daar het meeste volk rondloopt, dan ga ik op een bepaald moment ergens staan waar dat initiatief niet meer bij de andere ligt. Dan zal mijn verhaal op de duur wel ergens verschijnen bij iemand die er niet om gevraagd heeft. En dan wordt het gevaarlijk, dan hebt ge die openingen gecreëerd voor mensen om kortzinnige, ongenuanceerde commentaren te geven. Misschien vinden ze ook hun weg tot hier op m’n blog, who knows.

Ik ga het doen hoor. Ooit.

Ik wil me daar bewust van zijn, en ook die openingen laten bestaan gelijk ze zijn omdat dat toch ontegensprekelijk verbonden is met elkaar. En krijg ik bealo-reacties? Ja, that’s life. Ik toon me kwetsbaar, en die reacties zullen me dan misschien wel naar beneden trekken. Maar ik weet dat ik er dan weer sterker uitkom. Het zou pas fout zijn als ik alle mogelijkheden van reacties helemaal dicht zou gooien. Want naar wie ben ik dan eerlijk? Of naar wie ben ik dan zogezegd inspirerend, als ik niet laat zien hoe die beleving echt is? Als er negatieve commentaar is dat me raakt zou ik er begot nog over moeten schrijven ook. Recht voor de neus van al die bealo’s. Al wil ik die woorden ook niet te concreet maken, want ik kan ook niet voorspellen hoe die dingen me van de wijs zullen brengen. Daar leef ik dus ook mee. Ge kunt het bijna zien als vrijwillig afzien. Maar dat hoort erbij, toch?

En buh weet ge, het hoeft voor mij ook niet enkel naar jongere mensen te zijn. Ik was 25 eer ik besefte wat voor weg ik heb afgelegd en op welke soms-ongezonde manier dat was. Sommige worden geconfronteerd op hun 16de, sommige op hun 59ste door hun eigen volwassen kinderen. Op het leren van levenslessen staat geen leeftijd, en de leeftijd van wie ge leert speelt al helemaal geen rol. Als er straks een 17-jarige aan mij komt vertellen over hoe het moet.., graag toch? Ge merkt toch vanzelf wel zeker als er een oprecht verhaal achter zit of niet. Of ben ik naïef? Ik wil daarvoor openstaan, ge weet nooit wat voor verhaal een ander draagt. En ge kunt al zeker niet voorspellen hoe volwassen iemand anders is als ge nog nooit met die mens gesproken hebt.

Ik word ook de gelukkigste mens op de wereld als ik iemand met een gelijkaardig verhaal tegenkom. M’n burn-out heeft me geleerd om beter m’n intuïtie te volgen. Het is precies alsof ik soms in een vingerknip voel van ge zit hier goed bij de andere. Ik heb het al vaker ervaren, het is voor mij de reden om vaak die diepere gesprekken aan te gaan met andere bloggers (daar kan ik nog een hele andere blog aan wijden als ik wil). Voorwaarde daarvoor is wel die eerlijke oprechtheid. En die vind ik, die voel ik voorlopig enkel op blogs. Real-life is dat een heel ander verhaal, gezien iedereen wel in een coconnetje leeft op één of andere manier.

Dusja. Ik wil maar zeggen, mijn beschermingsmechanismen hebben mij al veel (zoniet alle) mogelijke vormen van vooroordelen ingeprent voor als ik ooit echt breed m’n verhaal ga delen. Ge verdient teveel, ge weet niet wat er leeft. Stop met zagen en jammeren als ge elke dag zo geliefd wordt. Ge zijt vooral met uw eigen problemen bezig, en niet met die van een ander. Waarop ik me dan graag inbeeld waarom en hoe een mens z’n interne spaghetti-netwerk in elkaar zit om dat uit te kramen. Vaak wilt dat zeggen dat de boodschap niet begrepen wordt. Soms betekent het misschien zelfs dat de mensen net dezelfde problemen als mij ervaren, maar er anders mee omgaan.

Ik vind dat net interessant. Hetzelfde zijn, dezelfde problemen hebben, maar er toch anders mee omgaan. M.a.w., ook van die mensen kan ik weer leren. Ook al moet ik dan eerst leren omgaan met die negatieve commentaren voor m’n eigen gemoedstoestand. Ik denk wel dat het een pad is dat ik wil nemen. Dat maakt me weer sterker, dat zal de wervelwind alleen maar aan kracht doen toenemen.

Plaats als eerste een reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.