Deh!
Een nieuwe blog! Het is nu ongeveer een half jaar geleden dat ik mijn blogspot-account heb aangemaakt. Toen was dat nog om mezelf toe te laten om verhalen te delen, zij het via het schrijven. Want als persoon in het echte leven ben ik geen echte prater. Ik luister meer dan dat ik zelf babbel, cijfer mezelf iets te veel weg misschien. Maar om toch wat stappen vooruit te zetten op dat vlak startte ik met het delen van blogs. Een half jaar later kan ik alleen maar bevestigen dat dat een stap in de juiste richting was. Zodanig dat ik nu beslist heb om alles verder op te drijven. Iets harder te gaan met het schrijven. Ik wil ook meer inkijk geven in mijn eigen leven. In eerste instantie voor mezelf, om terug tot rust te komen, maar ook voor jullie. Want de feedback die ik soms krijg… Prachtig. Ik zie jullie dingen overnemen, ik hoor soortgelijke verhalen, ik voel de appreciatie voor de openheid in deze blog. Over zelfzorg, over de pijn die gepaard gaat met het verlies van één van je grootouders, over het herbeleven van de trouwdag… Ik geniet daarvan, dat doet mij deugd. Jullie rechtstreekse, persoonlijke feedback zorgt ervoor dat ik nog zekerder in mijn schoenen sta.
Wat er concreet verandert? Het meest opvallende hebben jullie waarschijnlijk al opgemerkt: wijzigingen in het design van mijn blog. Iets frissere kleuren om het bezoek wat aangenamer te maken. Verder centraliseer ik mijn blog ook meer, want tot nu toe hield ik alles vrij persoonlijk door te delen op mijn persoonlijke Facebook & Instagram profielen. Ik verplaats alles naar een dedicated Facebook pagina met alles erop en eraan. Een logo, een identiteit en kleine typische dingetjes die herkenbaarheid moeten uitstralen. Om op die manier ook toegankelijker te zijn naar mensen waar ik geen directe links mee heb.
Mijn blog zal ook regelmatiger geüpdatet worden. Meer teksten, meer verhaaltjes over alles wat er tussen de soep en de patatten gebeurt. Blogs over typische onderwerpen blijven ook aan bod komen, maar vanaf nu zal ik werken aan wekelijkse blogs waarin ik wil beschrijven wat mij zoal bezig houdt. Om te laten zien hoe mijn chaotisch hoofd zich soms maar moeilijk kan focussen op één onderwerp, om te laten zien wat voor onnozeliteiten ik wekelijks uithaal met mijn vrouw, en welke typische vreemde (belachelijke) uitspraken ik soms wel een durf te doen. Maar ook om het vrij denken te promoten, en het idee achter het vrijzinnig humanisme te laten zien, waar ik steeds nog wel eens voor schrijf.Ten slotte, om misschien ook mezelf toegang te geven tot het beter begrijpen van mezelf. Dat ik wekelijks in het weekend eens geconfronteerd wordt met hoe ik de weken doorkom. Om trotser te zijn, om meer te handelen naar mijn kunnen dan naar de zorgen die ik mij in lockdown-tijden maak.
Ik zie ook potentieel dat breder gaat dan dit. Ik heb zo al vaak gezocht naar andere bloggers om ook daar een netwerk te creeëren. En wat me keer op keer opvalt als het gaat over persoonlijke blogs: vrouwen. OVERAL, vrouwen. Daarnaast is het ook geen geheim dat er een stereotype bestaat rond IT’ers of mensen die geïnteresseerd zijn in technologie. “Ze zijn gesloten, ze stralen weinig menselijkheid uit naar de buitenwereld, en kunnen alleen maar nerdy jokes uithalen die niemand begrijpt”. Steek daar nog ergens iets tussen dat ze zich liever opsluiten in een donker kamertje met enkel een verlicht computerscherm waar League of Legends op staat te draaien. Laat me dan ergens daartussen slalommen en iets nieuws zijn op die twee vlakken. Inkijk in dat rare leventje. Dat zal natuurlijk wel op mijn manier zijn, die misschien ook niet echt helemaal overeenstemt met de typische IT’er. Want nog nooit ben ik een IT’er tegengekomen die even hard als mij kan gaan op Tribune Zuid in de Luminus Arena (god damn ik mis het zo hard…).
Maar de grootste reden blijft degene die ik had bij het begin van het schrijven: mensen willen inspireren. Ik ben nog steeds vrij jong (ok, 26, dichter bij de 30 dan de 20, straks ben ik fucking oud, maar kom: vrij jong), ik kom op veel vlakken nog maar pas kijken en zeg daardoor vaak dat ik best nog even mijn voetjes op de grond houd. Ook al heb ik ondertussen het één en het ander op mijn conto staan en ben ik met zevenentwintig dingen tegelijk bezig. Veel is ook te wijten aan de mentaliteit die je moet hebben als onderzoeker. Alles weten bestaat niet, zeg nooit nooit, blijf kritisch kijken naar de zaken die je tegenkomt. Maar ik besef dat ik vaak nog te streng ben voor mezelf.
Los daarvan, nogmaals, de feedback die ik krijg zorgt ervoor dat ik stilaan de moed vind voor het beklimmen van de ladder. Meer dan ooit ben ik ervan overtuigd dat er niets mis is met het delen van die uitschieters in het positieve en het negatieve. Mensen die de moeite doen om te lezen, houden van die verhaaltjes en zijn op zoek naar het kunnen begrijpen. Als ik daar ten slotte in kan inspireren, dan moet ik volop die kaart trekken. Weg met maskers, weg met de twijfels om zo goed mogelijk over te komen bij de ander. Ik streef naar puurheid, voor mij het schoonste wat er is.
Plaats als eerste een reactie