Deh,
Nog maar eens alle kaarten op tafel leggen. Vrienden en kennissen weten dat ik er niet vies van ben om wat echtheid te brengen. Ik heb de voorbije weken dan ook meerdere keren geprobeerd om terug in de pen te kruipen, maar ik ben er -tot vandaag- niet in geslaagd om de knop nu eens volledig om te draaien. Want dat was nodig, helaas. Het was nodig om mezelf eens aan de tand te voelen. Echt goed deed ik het niet de voorbije tijd. Niet dat alles fout loopt, maar vooral in de context van zelfzorg. Ik moet me alsmaar vaker bewust uitdagen om eens terug stil te staan bij de dingen en eens rust te nemen. Rust nemen van die zevenentwintig ballen die ik tegelijkertijd in de lucht probeer te houden. Gewoon eens een momentje voor jezelf nemen.
Tegenwoordig maak ik daar minder en minder tijd voor. Een soort vluchtreactie voor gedachten en gevoelens waar ook de lockdown toch wel ergens de oorzaak van is. Het wakkert oude patronen aan van perfectionisme. Denken en handelen in functie van anderen, jezelf op de 2de plaats zetten, geen tijd nemen voor ontspanning. Hoe langer alle maatregelen blijven duren, hoe groter die uitdaging wordt om te vechten tegen die oude patronen. Ik word dan ook meer en meer herinnerd aan de tijd van vorig jaar na de burn-out, toen ik alle moeite van de wereld had om mezelf terug te vinden. Ik zoek weer naar de handelingen die me indertijd er terug bovenop hebben geholpen. Dat was vooral confrontatie: eens bewust een stap terug nemen en zoeken wat je precies voelt. Worst case scenario zelfs audioboodschappen inspreken als er geen toegang blijkt te zijn tot die diepe gevoelens, om daarna de fragmentjes terug te beluisteren waardoor je weer even kan ervaren wat er precies mis is. Maar alles boven alles is er niets zo belangrijk als rust nemen, of woooosh tijd nemen, zoals ik het wel eens zeg tegen m’n vrouw.
Woooosh-tijd vul ik graag in met muziek. Thuiskomen van het werk Opstaan van het bureau achter onze zetel, sloffen uit en vervolgens bijna levensloos, languit in de zetel vallen. iPodje uithalen, en de playlist Calming afspelen met nummers die ik nu al een heel jaar bijna wekelijks beluister. Ogen toe voor een uur, mezelf even laten afdwalen tot een plaats waar het fijn is om te zijn. Weg van de drukte, terechtkomen in een wereld waarin melodieën van je favoriete muziek hoorbaar zijn in de achtergrond van de meest uiteenlopende scénes die je jezelf aan het voorstellen bent. Scènes die stiekem ook binnenpretjes geven, die dan helaas ook uiterst zichtbaar zijn op m’n gezicht waardoor ik m’n vrouw wel eens betrap op het mij-in-de-gaten-houden met een schattige lach. Terwijl ik mezelf eigenlijk gewoon voorstel hoe Paul Onuachu in de 93ste minuut de winning goal binnenpeert tegen Club Brugge. Waarna Bryan Heynen de Pro League trofee laat vallen op Jere Uronen zijn dikke teen. Ja, ‘t is best plezant daar. Niets mis met een beetje fantasie, toch?
Woooosh-tijd is ook de tijd nemen om op zaterdagochtend achter m’n PC te gaan zitten, en alle gedachten & gevoelens door de vingers te laten vloeien. Zoals nu. Even wat dieper graven om ook op die manier de confrontatie weer even aan te gaan en tot rust te komen. Dat is misschien toch waar weekends om moeten draaien. Rust. Even die ideeënmolen van werk en podcast maar eens doen stoppen. Om zo de week erop terug het vuur aan te wakkeren en de passie zijn werk weer te laten doen. Dan komt het wel weer goed, en dan kunnen die audioboodschappen weer even op de achtergrond verdwijnen.
Blij dat ik er toch weer even geslaagd ben om de voetjes op de grond te zetten. Woooosh-tijd is ingezet, en zal nog het hele weekend duren.
Plaats als eerste een reactie