De vergeten groep

(Deze blog schreef ik voor huisvandeMens)

Lievekes,

We zitten met een probleem hé. Een groot probleem, of dat is toch wat mijn buikgevoel zegt. Ik zie alsmaar meer mensen waar het niet zo goed mee gaat. Waarin niet zo goed ook een understatement is voor de gedachten en de gevoelens die leven. Een probleem waar ook veel te weinig aandacht aan gegeven wordt en misschien ook het logisch gevolg is van de aandacht die nu enkel naar het prioritaire gaat: de levens redden van onze ouderen, en verspreiding van het virus onderdrukken. Vanaf maart zijn we met een grote meerderheid in Vlaanderen dat al heel goed aan het doen. Maar stilaan weerklinken de noodkreten van zij die zich altijd aan de regels hebben gehouden. Zij die zich voor alles en iedereen hebben ingehouden omdat er nu eenmaal één prioriteit is, waar zij zichzelf in moeten wegcijferen voor het grotere doel. Wegcijferen omdat de media mensen omver blaast met cijfers en maatregelen die weinig aandacht besteden aan jongeren, jongvolwassenen en volwassenen. We hebben ons altijd hard gemaakt, maar de emmer is stilaan leeg. Barstjes vertonen zich in het schild dat we rond ons hart gevormd hebben.

Babbel erover zeggen ze dan. En hoewel dat zeker voor een aantal mensen wel zal lukken, lijkt me dat lang niet voor iedereen het geval. Het is nu éénmaal zo dat we op de 2^de plaats komen. Willen we het bespreekbaar maken, dan worden onze gevoelens en gedachten neergesabeld met antwoorden zoals “denk aan de anderen”, “denk aan het zorgpersoneel” of “we mogen nog van geluk spreken dat we nog mogen werken”. Al is dat laatste ook zeker niet voor iedereen het geval. Het gevolg is echter dat we nauwelijks nog durven uitkomen voor dat soort gevoelens. “De problemen zijn ergens anders altijd erger”. Mensen voelen zich minder en minder begrepen door elkaar. Luisteren naar de bezorgdheden van een ander en inleving in de ander wordt alsmaar zeldzamer. De gevolgen voor de “gezonde bevolking” op mentaal vlak worden misschien veel te weinig bekeken, te zeer onderschat.

Begrijp me alleszins niet verkeerd. Ik sta zelf ook achter de maatregelen en besef goed waarom de prioriteit niet bij ons ligt. Maar je kan je terecht afvragen of de grootste bekommernissen van dit moment alle kleinere, minder belangrijke problemen rond bv. mentaal welzijn van tafel mogen vegen. Of ze volledig genegeerd mogen worden zoals dat nu het geval lijkt te zijn. Dat prioriteiten van de maatregelen nu eenmaal anders liggen begrijp ik, je kan immers nooit voor iedereen goed doen. Maar een klein signaal van maatschappelijk begrip voor de vergeten groep kan misschien al veel wonderen verrichten. Nu goed, eerlijk is eerlijk: de overheid heeft al heel wat inspanningen geleverd met bv. zorgpremies of de tegemoetkomingen voor horeca en bedrijven. Persconferenties beginnen ook steevast met woorden van medeleven. Dat mag zeker ook op prijs gesteld worden. Maar een klein signaal van een minister die in de media stelt dat “we zeker niet de hardwerkende groep mogen vergeten die zich altijd aan de regels heeft gehouden” kan al genoeg zijn. Dat er eens iets anders in het nieuws verschijnt, iets waar we ons aan kunnen optrekken in al wat gebeurd in de al zo donkere realiteit. Want het lijkt me heel erg duidelijk dat iedereen er genoeg van heeft. Wil je dan toch nieuws over corona brengen: gooi een verhaal van twee mensen in de media die terug naar elkaar zijn gegroeid door de lockdown. Maak daar misschien een headliner van, prikkel ons met iets positiefs. Zet die cijfers voor een keer eens naar achter. Ik kan me alvast moeilijk inbeelden dat iemand zich dat zou beklagen.

Tijdens deze feestdagen gaan mijn gedachten dus uit naar iedereen die het moeilijk heeft omwille van het virus. Naar de oudere generatie, die zelf slachtoffer is. Naar het zorgpersoneel die al bijna een jaar in onmenselijke omstandigheden alles uit de kast halen. Maar zéker ook, met grote nadruk, naar iedereen die niet gehoord wordt. Naar iedereen die zich evenzeer een jaar koest hebben gehouden en tot nog toe 0,0 in de plaats hebben teruggekregen. Zij die nog steeds sterk blijven en alle kruimels van moed verzamelen om nog even door te zetten, en zich vooral nog langer koest proberen houden. “Omdat zij het nog goed hebben”. Ook dat is gelijkwaardigheid, ook dat hoort bij het vrijzinnig humanisme.

Vreemde, onmenselijke tijden. Probeer te genieten van de feestdagen, mijn allerbeste wensen voor 2021. Ik hoop alvast dat ik jullie volgend jaar met leukere tekstjes kan bereiken.

We zien ons. Tot volgend jaar ❤