Deh,
Ik moet nog eens een paar woorden kwijt. Want er zit vanalles in the pipeline dat wel eens het één en het ander kan veranderen in m’n carrière. Een mini teaser werd onlangs op Facebook gedeeld, maar dus inderdaad. Het maken van podcasts blijkt mijn nieuwe roeping te zijn.
Mijn 12-jarige ik zou vreemd opkijken als dat de voorspelling was van de glazen bol. In het lager of middelbaar moest je me niet vragen om vooraan de klas te staan. Want als het écht moest: trillen, zenuwen, zweten, en afkomen met een tot op de puntjes ingestudeerde uiteenzetting die niemand interesseert. Verschrikkelijk vond ik het. In verdere studies werd er dik tegen m’n goesting nog meer op gehamerd dat communicatieve skills essentieel zijn voor ingenieurs. Toch is het daar wat naar boven gekomen. Geleidelijk aan besefte ik dat het allemaal niet zo erg was zoals ik het me op voorhand voorstelde. Een klik in m’n hoofd deed me beseffen dat de materie centraal staat, veeleer dan de persoon die het vertelt. De begrijpende blikken in het publiek vielen me zo meer en meer op. En het is dan precies toch plezant als er een persoonlijk tintje in wordt gegooid.
Eén jaar PXL was verder nodig om me doen in te zien dat dát misschien wel eens deel van de toekomst moet worden. Voordrachten, presentaties, ondertussen ook een wetenschapscafé,.. Ik heb wel wat communicatiemomentjes achter de rug nu, maar het voelt nog lang niet als genoeg. Het moet groter, het moet breder, en het kan nóg leuker zijn om te doen.
Wetenschapscommunicatie zou in een vorm van vreugde-uitstraling en passie moeten komen die bij wijze van spreken tot in de living van de oma moet binnenkomen. Gebracht door de experts, het liefst van al in hun alledaagse vorm en gedragingen. Want wetenschap is van alle tijden, van en voor iedereen, maar lijkt af en toe nog te zeer op een afgelegen eilandje te leven. “De wereld is zwart-wit, geeft altijd duidelijk afgelijnde antwoorden en er is nooit ruimte voor interpretatie”. Zo werd het ons misschien ook aangeleerd. Nee, de crisis drukt ons met de neus op de feiten. Een viroloog wordt nog niet goed begrepen, want is het nu zo, of is het nu zo? We houden niet van grijze zones, terwijl het misschien wel belangrijk is om te beseffen dat er op alle vlakken in onze maatschappij, en dus ook in de wereld van technologie, grijze zones bestaan.
Het zal trouwens niet enkel wetenschapscommunicatie zijn. Ook in het vrijwilligerswerk zit er vanal in the pipeline. Wederom de focus op nuanceringen. Met grote nadruk op het durven denken op alles wat er zich afspeelt in onze maatschappij. Met ook de durf om mensen uit alle mogelijke hoeken een stem te geven in hedendaagse debatten. Want iedereen doet ertoe en leeft in dezelfde wereld.
Het vuur is verder aangewakkerd nu, en het besef begint stilaan te komen dat ik daar volop moet inzetten. De eerste tests zijn achter de rug, en nu al voel ik dat die microfoon mijn ziel weet te raken en naar boven haalt. Het is een signaal om niet te negeren, maar om na te streven en te bieden wat het nodig heeft.
Details over de inhoud krijgen jullie nog niet. Maar dat het allemaal de moeite gaat zijn, dat staat vast. De samenwerking in dit team is er één om duimen en vingers bij af te likken. 100% complementair, 200% goesting. Als onze afleveringen even interessant worden als onze altijd-afwijkende gesprekken, dan kan het alleen maar goedkomen.
Dat het nu allemaal maar snel kan beginnen!
Plaats als eerste een reactie