Deh!
Ja, ook hier is het op zijn plaats. “Deh”. Ik besef nu pas dat ik het van u heb geleerd, van u overnam. Net zoals alle andere dingen die ik, maar ook vele anderen, van u heb overgenomen. Gewoontes, stopwoordjes, zinnetjes, levenslessen die allemaal niet zomaar in de vergetelheid mogen verdwijnen omwille van een stom virus dat passeert en u zoveel ontneemt van wat ge eigenlijk verdient. Op een plechtige dienst zou alles uit de doeken gedaan worden. Konden we fatsoenlijk de persoon eren die gij waart. Dan had ik misschien staan speechen, als ik daar sterk genoeg voor bleek. Dat kan nu niet. Maar eren, kan gelukkig ook op andere manieren. Ik zet graag de stap naar voren om het dan te doen. In een blog, zoals dat mijn gewoonte is, en zoals ge ze zelf ook zo graag las. Elk woord van expressie steekt mij recht door het hart, maar dat mag geen reden zijn om op te geven.
Waar moet ik in godsnaam beginnen? Misschien bij vroeger, op uw schoot met de papfles, in die typische, sorry, lelijke bommastoel terwijl ge naar Familie keek? Uw kleinkinderen zullen het zich allemaal herinneren. Of misschien iets anders, met pannenkoeken voor ons en boojeskok (boekwijtkoek) voor onze ouders? Ik herinner me die ene keer in tijden van chaos. Toen ge zelf ook wat verward waart, en vanillepudding in de pannenkoek draaide. Vreemd genoeg was dat echt wel geslaagd en superlekker. We keken er alleszins altijd opnieuw naar uit. En niet alleen naar het herbeleven van die heerlijke smaak die je er samen met bompa altijd in kreeg, of naar alle andere gerechten waarvoor wij kleinkinderen ontelbare keren nog zijn langsgekomen op zondag, maar ook naar het moment van samen zijn in die warme familie die ge zo graag zag. En waar ge het grote fundament achter waart.
Want samen zijn was dan ook de kern van uw plezier. De klank van de vreugde in uw stem wanneer uw kinderen en kleinkinderen voorstelden om de match bij u te komen kijken.., om dan een kebab te steken, of een Grieks fritje te gaan uithalen. Iedere keer opnieuw genieten. Nu, pas op, met bère alleen kon ge u ook goed amuseren. Als hij tenminste toch niet te negatief deed over de krabbers van KRC Genk. Want zoals een die-harder uit de staantribunes het zou doen stuurde ge hem steevast naar de slaapkamer, waar hij op de 2de tv de match kon kijken.
Toch waart ge de warmste madame op Aarde. Iedereen kon bij u terecht. Want niet alleen in de tijd van uw job als onthaalmoeder ontfermde ge u over iedereen. De ondertussen-volwassenen van indertijd spreken nu nog over u. Er kwam zelfs iemand na zoveel jaren nog steeds bij u langs om raad vragen, of om bloemen te brengen op uw verjaardag. Op geen enkele andere manier valt er uit te leggen, duidelijk te maken, wat voor een persoon gij waart, maar vooral voor anderen waart.
Ook voor mij. De manier waarop ge mij hebt opgevangen op de keren dat het moeilijk ging thuis. De manier waarop gij begrip kon tonen, en er waart toen ik dat het meest nodig had. In het opgroeien leerde ik dat als evidentie. Als volwassene erkende ik die situaties, en besef ik wat voor wonderlijke persoon er achter die momenten schuilde. Veel heb ik aan u te danken. Veel kan ik dankzij u relativeren.
Ik zou nog kunnen doorgaan. Maar ik ga het hierbij laten. Want voor een grote groep had ik het waarschijnlijk nooit kunnen vertellen. Ik kan alleen nog zeggen dat het allemaal stuk voor stuk herinneringen, feiten, gebeurtenissen zijn waarbij niemand had verwacht dat we er nu over zouden babbelen zonder u in het bijzijn. Het toont aan wat voor invloed gij hebt gehad op ons en de wereld. We worden er stil van dat die positieve invloed ineens verdwijnt. Zo plots, zo onverwacht. Zo oneerlijk.
Pff.
Zucht.
Woorden schieten tekort.
Mijn ondertussen instinctieve woorden om stiltes te vullen zouden de titel moeten vormen van deze tekst. Want vol trots, tegen eender wie, vulde ik het altijd aan met “zou m’n bomma zeggen”. Wat doet het pijn om nu te schrijven, wat doet het pijn om het nog omhoog te voelen komen, en wat doet het pijn om dat nu te moeten veranderen naar “zou m’n bomma gezegd hebben”.
…
…
‘t heeft allemaal get te zeggen.
Plaats als eerste een reactie