Deh!
Ik moet het weer even eruit gooien. Want ik voel me echt slecht op dit moment. Ik zeg ook duidelijk op dit moment, want m’n humeur is na gisteren helemaal omgeslagen. Ik denk dat het een voorbode is van vele schommelingen binnenkort, maar ik vind het moeilijk om dat te voorspellen. Het is alleszins een zelfconfrontatie die nodig is voor als ik maandag terug in therapie ga.
De laatste anderhalve week, nadat ik dus die beslissing heb gemaakt om terug in therapie te gaan, is me eigenlijk heel goed meegevallen. Ik heb het gevoel dat ik 100% geleefd heb, werd nergens echt geconfronteerd met diepe pijnlijke gevoelens ofzo. En da’s goed hé, als het goed gaat, gaat het ook echt goed. Alleen word ik dan precies wat hoogmoedig in m’n hoofd en durf ik stiekem al denken dat er niets meer aan de hand is.
Maar niets is dus minder waar helaas. Gisteren heb ik een aantal hele goede gesprekken gehad, gesprekken die ik ook echt nodig had. Ik ga er niet te diep op in maar het komt erop neer dat ik legit geïnteresseerd was en voelde van hier moeten levensverhalen verteld worden. En dat gebeurde dan ook, zonder misschien al te diep te gaan en uitgebreid de tijd te nemen want dat ging misschien wat moeilijk timewise. Ik ben blij dat dat gebeurde, it felt as the right thing to do. Maar zonder er echt helemaal bewust van te zijn waren er noden om meer diepgang te maken.
Die noden van diepgang kwamen ‘s avonds aan bod, wanneer Ellen terug was van haar werk. Echt een goede wandeling gedaan en m’n heel relaas gedaan. Het deed me deugd, en ik dacht dat ik er daarna overheen was en perfect wist van wat er maandag bij de psycholoog moet gebeuren, ik wist welke dingen er zeker aangeraakt moesten worden. Ik kon me focussen daarop maar ik kon het ook laten varen. Ik was gebrand om eraan te werken.
‘s Avonds in bed krijg ik dan m’n klop. Ik voelde me rotslecht, ik zag ineens de ernst van de situatie in. Ik zag ineens in dat wanneer ik in dat jaar op mezelf zei dat het “goed” ging, dat eerder betekende van “ja goed, ik ben niet opgebrand geraakt”. Want ja, ik kan dat herkennen (ook al was ik dan vaak wel te laat), en dacht daardoor dat het was opgelost. Ma da’s nie de bedoeling eh. Ik besefte ineens dat ik vorig jaar te vroeg gestopt ben door het gedrag te stellen zoals ik altijd wel deed. “Ik los het zelf wel op“. Mja, een jaar later moet ik vaststellen dat ik daar dus fout zat. Het grote probleem is dat het nog helemaal stokt in het uitstorten. Dat lukt me niet goed, ik kan moeilijk toegeven aan mezelf dat ik me zo slecht voel, en dat zorgt ervoor dat alles wat blijft hangen.
Nu, op donderdag vroeg in de ochtend, sta ik op met een groot k*tgevoel. Besef ik dat ik er nog lang niet ben, besef ik dat er vanaf maandag toch wel hard gewerkt zal moeten worden. Ik voel me echt k*t. Ik heb m’n trucjes bovengehaald van confrontatie, muziek, maar ik blijf er nog steeds wat mee zitten. Ik voel dat daaraan gewerkt moet worden, en ik heb het er best moeilijk mee om dat weer even te laten wachten tot maandag. Het moet weer even de kast in. Mijn oud patroon komt daardoor weer een beetje omhoog. Ge lost het zelf wel op. Ik zet me verder aan het werk as if nothing happened.
Sowieso kan ik het ergens nog wel relativeren en zien als een belangrijke stap vooruit die nog nodig was om er maandag aan te beginnen. Ik ben oprecht blij dat ik deze stap weer even gezet heb. En ook al weet ik dat ik dat heel moeilijk kan toegeven naar mensen rondom mij, ben ik blij dat ik dat kan toegeven in een blog. Maar soms denk ik daar teveel bij na, en moet ik gewoon meer stilstaan bij dat gevoel. Want anders geraak ik misschien weer disconnected met mezelf, en wil ik het zelf weer oplossen. Wat dan uitkomt op het niet-oplossen van het probleem.
Een heel gedoe waarbij ik duidelijk nog niet weet waar ik aan toe ben, waar ik duidelijk in kan zien dat ik hulp nodig heb. Het doet pijn om dat toe te geven. But it is what it is. Ik zal er nog even door moeten en dat zal me wel lukken. Alleen is het nu weer even een hele struggle.
Plaats als eerste een reactie