Deh.
Ik kom stiekem uit vijf weken vakantie.
Ja, sorry. Vijf weken inderdaad. Ik heb als onderzoeker op een hogeschool het genot van de schoolvakanties die we dus deels meedoen. Vier weken collectief, en gezien het net na de Vlaamse feestdag begon + een brugdag, had ik de drie dagen ervoor er ook gewoon maar bijgenomen. Want ik had het echt wel nodig om het verlof in te duiken.
Het zorgt even voor een lange intro om alle betekenissen achter de titel hier in een nieuwe babbieblog te omschrijven. Het start even vanuit mezelf en m’n persoonlijke belevingen van de voorbije maanden. Want ja, soms moeten dingen even opbouwen om ineens in een sensationele storm van geluk, heimwee en heling terecht te komen. No worries, Léon komt aan bod.
Stop met stoefen over uw verlof?
Oeps, I know. Ik ben gezegend hier, hopelijk heb je nog zin om verder te lezen? Ik begin erover omdat ik eigenlijk pas het weekend ná die vijf weken een verlengd weekend heb gehad (ugh I know, ik ben hier weinig medeleven aan het oproepen hé) die ik echt overal heb gevoeld. Het zat vol sensaties, heimwee, groei, kortom gewoon erg veel belevingen op korte tijd.
Meestal is dat een teken dat er weer even vanalles opgekropt zat. Ik ben er niet zo trots op. Vijf weken in verlof zijn en erna er nog steeds mee zitten, terwijl ik me had voorgenomen om m’n vakantie in te duiken met een vrij gevoel. Ook omdat ik heel goed besef dat zo’n verlof een cadeau met een dikke vette rode strik is, die velen niet krijgen en die ik dit jaar niet heb uitgepakt.
Eigenlijk gaat het maar gewoon om veel uitdagingen op het werk waar ik bewust voor kies. Het voelt dan ook alsof ik er niet over mag klagen. Maar ja, of ik er nu voor kies of niet…, alles blijft wel z’n impact hebben.
Ik heb die impact na mijn verlof meteen gevoeld. Ik wist goed dat wanneer ik terug ging beginnen, het er weer stevig aan toe zou gaan. Veel deadlines, veel verantwoordelijkheden in vooral weer nieuwe dingen waar ik ervaring in mis en mijn weg in moet zoeken. En mja, verantwoordelijkheden gaan gepaard met faalangst. Roepen m’n chronische trauma terug naar boven, m’n negatieve overtuigingen over mezelf, het vraagt terug van mezelf dat ik weer een strijd aanga om te kunnen groeien. Waar ik bewust voor kies, maar waar ik me op het einde van m’n verlof niet zo goed op had voorbereid.
Tot dit weekend
Dat verlengd weekend kwam op een goed moment om alles vanop een afstand te bekijken. Om terug in mezelf te duiken en me weer even bewust te maken waar we ook weer echt mee bezig zijn.
Met groei verdomme. De strijd aangaan met dat wat u de hele tijd probeert tegen te houden.
Dat alleen zorgde al voor veel bewogen momenten. Ik begon het te beseffen, al was ik wel nog steeds bang om vandaag, maandag, terug aan de slag te gaan. Omdat ik natuurlijk wist hoelaat het zou zijn en welke verantwoordelijkheden er vandaag opgepakt moesten worden. Maar ik voelde me weer helemaal in die kwetsbaarheid komen. Wanneer ik me kon begeven in momenten van geluk met Léon of met het wereldkampioenschap Pokémon dit weekend kwamen pas echte grote sensaties weer naar boven.
Sensaties die u doen beseffen waarom je ook weer die strijd aangaat. Waarom je het ook verdiend om zelf aan het roer te staan van je eigen leven. Sensaties die je achterover doen vallen. Tranen oproepen van geluk. Van heimwee naar toch die geringe momenten van veiligheid en zelfmedelijden van vroeger. Van spijt hoe geluk altijd zo gevoeld zou moeten hebben. Belevingen van heling.
Geluk
I felt it. Deeply.
Vorig jaar rond deze tijd was Léon pas geboren. Twee weken terug vierden we zijn eerste verjaardag aan zee. Fantastisch om hem ineens op het zand te zien zitten terwijl we vorig jaar hier rond deze tijd kampeerden in de living.
Ik ging in m’n verlof met Léon alleen de terril van Winterslag op. Die verdommese berg waar ik altijd naartoe moest op m’n mountainbike als het mij te veel werd. Waar ik een dubbele salto met m’n mountainbike naar beneden deed omdat de alles-of-niks-ik wel dacht dat het zeker moest lukken om met een remcapaciteit van 3 procent stijl naar beneden af te dalen, waar ik nu nog littekens (letterlijk deze keer) van heb. Of waar ik onderaan de berg aan een vijvertje ging zitten met onze hond om te kunnen copen met vanalles wat er ook maar aan de hand was thuis, op school of met vrienden.
Die berg, die herinneringen. Die deelde ik met Léon op onze beklimming. Ik vertelde m’n verhalen, ik deelde m’n jeugd. Het manneke beseft het niet, maar die tijd onder ons twee was goud. Zwart goud. Op onze grond.
Zijn blikken, de sensaties van de omgeving kon je op zijn gezicht aflezen. Éénmaal op de top van de berg heb ik ’em veel te veel maïspufs gegeven maar ach, wat kan het kwaad. Ik kon hem daar op de grond zetten, op de top van de terril. Met uitzicht op de twee grote torens.
I felt it. En nu misschien nog harder dan op die dag zelf.
Vorig jaar rond deze tijd vond eveneens het wereldkampioenschap Pokémon plaats. Achter het babybedje in de living, in de zetel, al papfles-gevende waren we samen aan het kijken. Oh ja, nog geen twee weken oud en ik wou het per se al delen. Honderden Pokémon afleveringen erdoor gejaagd die eerste weken. Because I felt it.
Dit jaar zat hij langs mij in de zetel. Speelgoed voor en langs hem, hij kon oppakken wat ’em wou. Maar er was die speelse interesse in wat papa toch maar zo kon interesseren. Om hem dan in die verraste blik te zien als ik m’n stem ineens gek vervormde omdat die belevingen mij in zo’n momenten te veel worden.
Ugh, en de ballonvaart van Ellen en mij. 30 jaren vieren op deze planeet. Het manneke zag ons opstijgen. Wij zagen hem voor het eerst in sneltempo veel kleiner worden.
Oh, he doesn’t know. Zoveel geluk. Zoveel angst. Zoveel realiteit.
Touwen vast aan de grond, een spaghetti was het, generaties lang doorgegeven. Nu na lange inspanningen ontward voor momenten van groei en geluk.
We did it for him.
Wat heerlijk dat je zo lang verlof hebt gehad en dat (ook al was het iets later) zoveel heeft losgemaakt. En wow, een jaar alweer, wat gaat de tijd snel!
Dankjewel! En inderdaad, het is een eeuwenoud cliché maar ‘t is echt ongelooflijk. We krijgen nu ook constant herinneringen op onze smartphones van foto’s die we een jaar geleden maakte. Echt gek om terug te zien!
haha ik heb er 6 😉 Ook alle schoolvakanties vrij met mijn werk. HEERLIJK vooral met kinderen en heerlijke quality time.
Ja snap ik!! Eens ie naar school gaat ga ik dat ook wel merken denk ik. Zalig!