Huwelijksreis Bali: Nusa Penida (5/6)

Deh.

Twee jaar begot! Twee jaar heeft het geduurd eer we eindelijk op huwelijksreis konden vertrekken. Eigenlijk moeten we drie jaar tellen, gezien onze vroege boeking van de vlucht. Uiteraard stak de pandemie een stokje voor alles, maar we zijn superblij dat we hebben doorgezet. Het was een reis van vele emoties en er zijn eigenlijk weinig superlatieven die de ervaring kunnen beschrijven. Het is geworden wat we ervan verwacht hadden: geen luie vakantie maar beleven, genieten en alles voluit ervaren. En wees maar zeker dat het een ervaring was om nooit meer te vergeten. ❤️

Met heel veel plezier en heimwee schrijf ik er een 6-delige blogreeks van. Zo gedetailleerd als dat we ons kunnen herinneren! Gewoon om te kunnen nagenieten, maar sowieso ook om later alle details te kunnen herbeleven. 🙏

Klaar? Let’s go!


Dag 9: Met het grote bootje naar Nusa Penida

Dag 9 was er weer eentje van een transfer, deze keer zonder al te veel extra plannen. Een chauffeur van de organisatie van de boot kwam ons ophalen met een busje om samen met een aantal andere mensen richting de haven te rijden.

Ons ophalen ging gelukkig nog vlotjes, de anderen ophalen was precies andere koek. Eens we fatsoenlijk aankwamen aan het hotel hebben we zeker een halfuur gewacht vooraleer onze driver terug was. Tot ergernis van een aantal omstaanders herinner ik me nog, want we stonden middenin een heel smal steegje geparkeerd terwijl er voor (en achter!) ons mensen stonden te wachten. Grappig wel, want die zagen door de vele geblindeerde ruiten enkel een lege stoel vanvoor. Toen onze chauffeur even terugkwam vond hij nog net de tijd om een beetje verderop het busje aan de kant te zetten, om daarna ons nog eens tien minuten te laten wachten op de familie.

We begonnen een beetje te vrezen voor de tijd ma soit, all went well. Aangekomen in de haven merkte we op dat het zeker nog geen tijd was om te vertrekken.

Screenshot uit een filmpje met mijn mooi voorhoofd!

Het haventje was eigenlijk zoals ge het u zou voorstellen van een eiland dat niet al te modern is. Aan de zijkant, waar wij stonden, was er een grote tent met allerlei organisaties terwijl je aan het strand los het water in moest om op de boot te geraken. Na check-in hebben we nog een (half)uur gewacht onder de hete zon, maar uiteindelijk was daar dan het signaal om te vertrekken.

Spannend wel, zo uw koffer meegeven en zien hoe al het lui al wandelend door het water met de koffer boven het hoofd alles inlaadde.

De boottrip duurde ongeveer een uurtje, en was eigenlijk best nog wel comfortabel.

Bij aankomst verliep alles gelukkig wat vlotter. Onze lokale chauffeur kwam al na een tiental minuten na aankomst ons ophalen om naar het hotel te brengen. Het was trouwens een heel toffe chauffeur, één van de weinige die ook muziek opzette tijdens de rit. Goeie muziek trouwens, want blink-182 bv. is toch wel ene uit onze playlists!

De weg naar het hotel maakte trouwens meteen duidelijk wat Nusa Penida allemaal te bieden had. Rust, en veel tropische gelegenheden. Ik genoot van de smalle en heuvelachtige wegen onderweg, óók de wegen die er superhobbelig aan toe gingen. Dat was vooral het geval in het laatste stuk tot het hotel. We hebben zeker een twintigtal minuten aan 10km/u gereden terwijl we heen geschud werden!

En dan komt ge aan in het hotel… Magnifique, I tell you! Voor dat we naar onze hotelkamer geleid werden moesten we wel nog even wachten tot de vorige gasten waren uitgecheckt. We waren immers ook veel te vroeg. Maar dat lieten we niet aan ons hart komen, we installeerden ons al snel aan het zwembad met magnifique uitzicht over de heuvels en de zee.

Onze hotelkamer was trouwens echt superruim, alsof we ons eigen appartementje hadden. Verschillende bankjes, een stoeletje dat aan het plafond hing, een schattig beeldje van een olifant, om dan nog maar te zwijgen van de mooie lichtinval in die kamer! Enig minpuntje op het eerste zicht misschien was het feit dat alles open was. Boven de vensters waren er openingen en ook rond de wieletjes onder de ramen was er veel opening. Ze hadden ons nog gewaarschuwd voor de vele gekko’s die ‘s nachts konden rondlopen in de hotelkamer. We lachten dat eerst weg (want ja, ge doet gewoon alles dicht hé?!) maar al snel werd dus duidelijk waarom dat gezegd werd.

Na wat rustuurtjes in het hotel besloten we om te voet al eens wat te verkennen. Veel was er wel niet op wandelafstand. Enkele hotelcomplexen en dan “amok sunset”, een lokale zaak waar je kon gaan eten met zicht op zonsondergang. Dat hadden we al eerder gezien waardoor we besloten om daar te gaan eten. Maar eens aangekomen bleek dat zo goed als alles al gereserveerd was. Bummer. We konden wel nog op een matje op het gras gaan zitten. We bestelden iets kleins om te eten en te drinken, maar hadden daarna dan toch besloten om ergens anders iets te gaan eten… Zo comfortabel was het toch niet.

Dat gebeurde dan in een lokaal restaurantje. Ellen bestelde iets met kip terwijl ik het nog eens deed met Nasi Goreng met de verplichte Bintang erbij! 😉

Terug aangekomen in het hotel besloten we om nog een dessertje te bestellen in het hotel. Dat konden we doen met levering aan onze kamer. Ja, wat wil je nog hebben? Fantastisch om de dag mee af te sluiten!

Dag 10: Tour in Nusa Penida

Ha, de ochtend van dag 10 herinner ik me nog goed. Veel te veel bananenpannekoeken op ons bord terwijl onze chauffeur al een uur vóór afgesproken tijd ons stond op te wachten. We beslisten al snel om terug naar de kamer te gaan om ons verder gereed te maken. We gingen nl. op tour rond het eiland!

In de auto leerde we onze chauffeur/gids van de dag beter kennen (bezoek hem ook even op Instagram!). Al snel ging het over de corona-gebeurtenissen van de afgelopen jaren en hoe hij er van had afgezien. Ook familiaal waren er heel wat uitdagingen… Ik had best met de man te doen. Maar hij deed zijn job wel echt graag, want hij vertelde hoe hij door de week op Nusa Penida zijn werk deed om in het weekend bij zijn gezin in Bali te kunnen zijn. Op dat vlak werkte zijn enthousiasme echt aanstekelijk, we kregen er zelf spontaan meer goesting van!

Na weer eens stevig door elkaar te zijn geschud van de hobbelige wegen kwamen we aan, aan onze eerste stop: Diamond Beach. Één van de vele stranden met prachtige kliffen en rotsenformaties. Do you like adventure?, vroeg onze gids. Uiteraard liken wij adventure, en voor we het tegoei wisten waren we langs de kliffen naar beneden aan het wandelen.

Tijdens het afdalen maakten we geregeld de stop om even foto’s te maken. Meerdere foto’s ook van dezelfde plaats, telkens met de overtuiging dat ge een beter uitzicht had maar waar achteraf toch maar blijkt dat het dezelfde foto’s zijn. 😅 Dus die hebben we er effe uitgeknikkerd!

Onderweg was er trouwens een Amerikaans duo dat echt de schrik van hun leven had tijdens de afdaling. Één van de twee madammen had serieus hoogtevrees, en moest soms eens effe pauzeren. Nu goed, het was ook echt wel hoog. Naar beneden kijken langs de trap geeft me met het zien van de video’s nog steeds zweetvoetjes.

Maar eigenlijk moest het spannendste nog komen: met het touw de trap af zonder trapleuning! Toen heb ik m’n sletsen toch maar uitgedaan en op blote voeten de weg verdergezet.

Alé, wat zeg ik, het spannendste stuk… Dat moest nog komen! Geloof me maar als ik zeg dat onze Amerikaanse vriendinnetjes onze gids goed vast hadden.

Qua avontuur zo naar beneden wandelen was het echt wel top. En als ge dan beneden aankomt op het strand… Mja, weinig woorden kunnen mij beschrijven wat voor een zalig, onoverwinnelijk gevoel het gaf om de zee voor u te hebben met de rotsformaties aan uw zijde! Echt, magnifique.

De weg omhoog leek me eerst beter te doen dan naar omlaag, maar dat was ook niet altijd het geval. Op handen en voeten ben ik boven geraakt!

Ook wel belangrijk om te vermelden: als ge naar daar gaat, probeer wat vroeger te gaan. Die trappen naar beneden zijn best smal, en wij hebben het geluk gehad dat er op dat moment nog niet veel volk aanwezig was. Maar op sommige stukken moet ge u soms echt tegen de rotsen plekken zodat die van de andere richting door kunnen. Nu deden we er misschien 20 minuten over, maar ik kan me niet voorstellen hoe lang we erover zouden gedaan hebben als we later waren!

Soit, Diamond Beach herinner ik me nu echt wel als één van de topmomenten op Bali, zonder twijfel!

Een tip trouwens, een beetje verder kan je overnachten in boomhutjes met uitzicht op Diamond Beach. Qua luxe misschien wat minder (want meer als een matras en een muggennet hebt ge niet), maar qua uitzicht wel formidabel. De boomhutjes stonden een paar meter verwijderd van waar we onderstaande foto hebben gemaakt.

Na Diamond Beach zette we onze tocht verder naar Broken Beach. Daar moesten we wel nog een stukje voor wandelen. Al was dat gelukkig zonder trappen. Eerst kwamen we aan aan de rand van de zee, waar het water heel spectaculair op de rotsen botste.

Daarna wandelden we rond Broken Beach en namen we goed de tijd om foto’s te maken! Met mijn gsm & de GoPro weliswaar, want de reserve batterij van Ellen haar camera liet het helaas afweten.

Nadat we eigenlijk al moe waren gewandeld terwijl het volgens mij nog maar 13u was, stond Kelingking Beach nog op het programma. We werden daar afgezet en zagen alweer hoe bekend onze gids was. Ook weer zo’n supermooi uitzicht, maar mede door de (verschrikkelijke) drukte besloten we toch maar om niet helemaal tot beneden te gaan. Het uitzicht leek vanboven ook nog wel het mooist te zijn.

Dat vond onze gids trouwens ook, die had veel over voor coole foto’s!

Hij stelde trouwens nog voor om daarna met ons drieën tot sunset beach te gaan, maar gezien het nog lang geen tijd was voor zonsondergang was het goed geweest voor ons. Sunset beach was bovendien op wandelafstand van ons hotel (+- 15min), dus dat konden we later ook nog doen.

Alleen hebben we die dag niet veel meer gedaan. We beslisten om zonsondergang aan het zwembad te beleven. Dat deden we trouwens niet alleen, want bij aankomst merkten we een Hollandse familie op waarna er nog eens 2 Hollandse koppels bij kwamen zitten. Een Nederlands onderonsje bij zonsondergang in Bali, maak het maar mee! En zoals het dan ook hoort als ge er iets van zegt: “Nou, volgens mij zijn jullie toch geen Nederlanders hoor!” OK, DAN NIET HE.


Dat was dan alweer blog 5! Slechts eentje nog te gaan… Zo snel gaat dat dus. Nusa Penida met al haar indrukken was alleszins fenomenaal! Ook daar hadden we gerust nog een paar extra dagen willen verblijven, ik zou me nog wel eens met een strandlaken en al op Diamond Beach willen leggen.

De volgende en laatste blog brengt ons naar Seminyak, eigenlijk een toeristische afsluiter zonder al te veel plannen meer. Maaaar, wel de plaats waar we naar het Hard Rock café konden! Meer daarover in blog 6!

Afsluiten doen we opnieuw met enkele fantastische mensen hun welverdiende tag geven!

  • Onze travelcounsellor Katherina. Zonder Katherina was het echt nooit gelukt! Hoe zij mee heeft doorgezet in die drie jaren van onduidelijkheid… Echt top, we hadden ons geen betere kunnen wensen! Merci, Katherina! Ga zeker eens een kijkje nemen op haar Facebook-pagina en contacteer haar zeker eens als je je volgende reis plant! 
  • Onze Nederlandstalige gids, Gusti! Matur Suksma (dankjewel) Gusti, het was heerlijk om naar jou te luisteren tijdens onze reis! Bekijk zeker eens zijn werken op Instagram, of contacteer hem gewoon als je in Bali bent.

Eén reactie op “Huwelijksreis Bali: Nusa Penida (5/6)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.