Huwelijksreis Bali: Sanur (4/6)

Deh.

Twee jaar begot! Twee jaar heeft het geduurd eer we eindelijk op huwelijksreis konden vertrekken. Eigenlijk moeten we drie jaar tellen, gezien onze vroege boeking van de vlucht. Uiteraard stak de pandemie een stokje voor alles, maar we zijn superblij dat we hebben doorgezet. Het was een reis van vele emoties en er zijn eigenlijk weinig superlatieven die de ervaring kunnen beschrijven. Het is geworden wat we ervan verwacht hadden: geen luie vakantie maar beleven, genieten en alles voluit ervaren. En wees maar zeker dat het een ervaring was om nooit meer te vergeten. ❤️

Met heel veel plezier en heimwee schrijf ik er een 6-delige blogreeks van. Zo gedetailleerd als dat we ons kunnen herinneren! Gewoon om te kunnen nagenieten, maar sowieso ook om later alle details te kunnen herbeleven. 🙏

Klaar? Let’s go!

---

Dag 7: Dolfijnen spotten & Sanur

04u30: de wekker gaat af. Langzaam worden we wakker terwijl het buiten nog goed donker is. Nog maar half klaar om te vertrekken worden we om 04u45 al opgewacht aan de deur van onze kamer. De medewerkers van het hotel stonden al vroeg klaar om onze koffers te vervoeren voor het uitchecken.

Vroeg opstaan deden we om dolfijnen te spotten, iets meer centraal in het noorden van Bali. Dit stond eigenlijk niet meer op de originele planning. Het was puur door aanraden van Gusti dat we dat alsnog erbij hebben genomen. Het zou echt de moeite moeten zijn, dus vroeg opstaan namen we er graag bij. Dat moest trouwens omdat het eerst nog een uur rijden was voordat we daar aankwamen. We moesten zéker tegen zonsopgang op het water zitten, gezien de dolfijnen dan typisch naar boven komen. Een verre omweg naar Sanur was het trouwens ook niet, gezien we terug over de bergen moesten en we daar nog ergens een warmwaterbron wilden bezoeken.

Ik herinner me nog goed hoe we aankwamen aan de haven. M’n ogen nog op halfzeven, pikkedonker, nauwelijks zien waar uw voeten zich in het zand zetten. Ge kon zo de verte inkijken en niet meer het verschil zien van water of lucht. Gewoon eenzelfde donkerblauwe, grijzige kleur. Dat geeft toch wel een ongerust gevoel als ge zomaar richting het niets begint te varen.

Maar als dan de zon opkomt… Wauw, echt geen woorden voor.

Het duurde wel even tot de dolfijnen naar boven kwamen, maar op zich was dat niet zo erg. Ik kon wel uren blijven kijken naar de horizon.

Ondertussen begonnen ook meer en meer bootjes in onze buurt te komen. Veel toeristen hadden ook hetzelfde idee. Ergens wel handig ook, want als ge een bootje ineens volle vaart hoorde gaan wist ge dat er ergens iets te zien was.

Veel goede foto’s van de dolfijnen hebben we niet kunnen maken, ‘t is moeilijk gokken wanneer ze nu net boven water komen.

Filmpjes daarentegen lukte natuurlijk wel héél erg goed. Onze stuurman zag mij spelen met de GoPro (want dat was het wel, spelen) en raadde me aan om er af en toe eens mee onder water te gaan. Wat een idee, ge kunt u niet voorstellen hoeveel vreugdekreten ik heb uitgeslagen met alle fantastische beelden!

Dolfijnen, ik vind ze echt superzalige beestjes. Zo elegant dat die zwemmen, en gewoon hoe mooi ze zijn. Maar ergens vond ik het hele gebeuren ook wel echt zonde. Uiteindelijk zijn er dagelijks een stuk of 50 bootjes op dat water die allemaal tegelijk het roer omslaan om als eerste bij de dolfijnen te zijn. Ik kan me moeilijk voorstellen dat het hun natuur niet verstoord. Ma soit, veel mag ik er ook niet over zeggen gezien ik zelf op één van die bootjes zat.

Check anders nog eens zo’n beeld van zonsopgang…

Na een uur (of twee) hielden we het voor bekeken en voeren we terug naar de haven. Eens aangekomen stonden er weer een drietal lokale mensen te wachten om ons vanalles te verkopen. Van handgemaakte armbandjes tot zelfgemaakte houten beeldjes van dolfijnen. Dat had ge wel vaker aan de hand als ge op een populaire toeristische plek waart. Begrijpelijk uiteraard. Één sale is al veel voor die mensen.

Voor we terug de auto in kropen dronken we een beetje verderop nog een koffie en aten we van ons ontbijtpakket dat we hadden meegekregen van het hotel. Het was volgens mij m’n goedkoopste koffie in Bali: 10.000 rupiah. Omgerekend zo’n €0.65! Verder herinner ik mij ook nog wat lokale mensen met een spelend kindje op het strand. Spelend als in: met de kip aan de leiband rondtaffelen, haha! Een zalig beeld was het.

Met het buikske vol stapten we terug in de auto naar Sanur. Onderweg naar daar hebben we wel nog een lelijk tafereel gezien. Een brommer met een slapende oudere man vanachter stak ons eerst voorbij, die we helaas een paar bochten verder uitgegleden op de grond terug tegen kwamen. Het zag er niet zo goed uit, de man vanachter had toch een serieuze hoofdwonde. Op dat moment zagen we een minder leuke kant van Bali: het is daar ieder voor zich, ziekteverzekeringen bestaan niet dus ‘t is neus vooruit en hopen dat het vanzelf wel weer goed komt. Al vrees ik nog steeds dat het met één van de twee niet goed is gekomen.

Van Gusti hoorden we nog dat ze gedronken hadden. Mja, zonder helm en dan met de brommer door de steile bergen rijden… Meer moet ik er niet over kwijt.

Uiteindelijk kwamen we aan in de warmwaterbron. Het was wel nog even wandelen tot daar. Onderweg zagen we ook weer een aantal lokale zaakjes die ons allemaal handdoeken wouden verkopen. Helaas voor hen waren we daar al op voorbereid.

Ellen is er niet ingekropen door haar verbrande rug. Maar met Gusti was het ook supergezellig. We gingen recht onder de bron staan (waar het water net wat warmer is) terwijl ik m’n verhalen deed over m’n huidige job en de projecten waar ik aan werk. Na een week rijden met hem was dat ook nog niet de revue gepasseerd, dus het werd misschien wel eens tijd! Het ging over AI, zonnepanelen, Pokémon, m’n burn-out.., alles kwam gezellig aan bod! Behalve voetbal, daar had hij niet veel interesse in. 😉

Na het bezoek reden we nog langs een mooi uitkijkpunt over de meren tussen de bergen.

Om daarna uiteindelijk aan te komen in het zuiden van Bali, Sanur. Eens geïnstalleerd in het hotel wandelden we wat rond op zoek naar eten. Voor de verandering vonden we Mexicaans. Lekker! Alleen werd het bij het betalen net iets spannender toen hun betaalterminal onze VISA niet accepteerde. We hadden ook niet genoeg cash op zak, ik kreeg het effe wel heel erg benauwd. Op goede hoop wandelde ik dan maar tot de dichtsbijzijnde ATM, waar de kaart gelukkig wél werkte. Stel u maar eens voor… We hadden nog een week te gaan!

In de dagen voordien was ik trouwens aan het denken om m’n Bali “outfit” uit te breiden met een Gudeng, een pots voor op uw hoofd! We bezochten een superdankbaar vrouwelijk duo in een winkeltje nabij het hotel die met het grootste plezier mij wilden kleden. Waarschijnlijk heb ik teveel betaald voor m’n Gudeng, maar met al hun dankbaarheid en het gedacht dat één sale voor hen echt wel een verschil maakt ben ik alleen maar tevreden naar buiten gelopen.

Na al die indrukken besloten we om toch maar even rust te pakken in het hotel. We namen uitgebreid de tijd, douchten nog even en gingen ‘s avonds wandelen op de boulevard langs het strand. We vonden een gezellig zaakje met een fijn uitzicht op de zee waar ik Spare ribs bestelde, en Ellen traditioneel gesteld was met Nasi Goreng! Echt laat is het niet geworden, maar toch zeker gezellig.

Dag 8: Vrije dag in Sanur!

EINDELIJK EEN VRIJE DAG! How jongens, van het gedacht alleen al lieten m’n kuiten en m’n armspieren meteen weten hoe hard dat nodig was. Alles voelde verzuurd die dag!

In de ochtend waren we al direct begonnen met lekkere bananenpannekoeken om aan de dag te beginnen. We dachten om ondanks de pijntjes de buurt wat te verkennen en nog eens langs het strand te wandelen.

‘s Middags gingen we voor wat lichters: calamares met quesedillas. Een beetje verderop zagen we trouwens één van de weinige (zoniet de enige) bedelaars in Sanur. Het was helaas ook een ouder vrouwtje waarvan je echt kon zien dat ze het moeilijk had, en erg verhongerd was. We zagen veel mensen wat citroenen van haar kopen en besloten om ook iets kleins te geven.

Daarna wandelden we terug naar ons hotel om het verder rustig aan te doen aan het zwembad. Héél rustig aan, want we zijn blijven liggen tot het ‘s avonds weer tijd was om te eten.

So we did!

Na het eten hebben we eens nog gezellig aan een ander restaurant gezet waar live muziek was met een Saxofoon. Ook weer genieten!

Maar dat was het dus voor dag 8. Eens wat rustiger aan doen mag ook eens hé!

---

Met die spannende avonturen op onze laatste dag sluiten we ons verblijf af in Sanur. Niet de meest waanzinnige dingen gedaan op die plaats, maar het had dan ook meer iets weg van een badplaats dan een plaats waar je veel kan beleven. Al moet ik zeggen dat je o.a. kon gaan jetskiën! Maar goed, teveel activiteit was op onze vrije dag niet echt aan de orde. We hadden die platte rust serieus nodig na alle indrukken van die eerste week!

Deel 5 wordt Nusa Penida, waar we met het grote bootje naartoe gingen!

Afsluiten doen we opnieuw met enkele fantastische mensen hun welverdiende tag geven!

• Onze travelcounsellor Katherina. Zonder Katherina was het echt nooit gelukt! Hoe zij mee heeft doorgezet in die drie jaren van onduidelijkheid… Echt top, we hadden ons geen betere kunnen wensen! Merci, Katherina! Ga zeker eens een kijkje nemen op haar Facebook-pagina en contacteer haar zeker eens als je je volgende reis plant! 
• Onze Nederlandstalige gids, Gusti! Matur Suksma (dankjewel) Gusti, het was heerlijk om naar jou te luisteren tijdens onze reis! Bekijk zeker eens zijn werken op Instagram, of contacteer hem gewoon als je in Bali bent.