Deh!
Ik voelde de noodzaak om nog eens te schrijven. De laatste weken en maanden heb ik wat zwaardere sessies bij m’n psycholoog. Alles wordt wat moeilijker, de zoektocht naar mezelf wordt concreter. Bloggen & het hele thema van kwetsbaarheid wordt daarbij ook onder de loep genomen. Het doet mij ook daar bij stilstaan. Want ja, kwetsbaarheid & al, waarom eigenlijk?
Ik denk dat alles met burn-outs heeft te maken. Ik zie mensen soms lijden, ik zie mensen zich in allerlei bochten wringen om goed te doen zoals ik dat altijd gedaan heb. Dit raakt mij vaak, omdat ik mij kan voorstellen waarvoor de mensen weglopen. Het is eigenlijk alsof ik hetzelfde voel, alsof ik meteen resoneer met een ander.
Maar ik hou niet van dat gevoel. Het is een gevoel dat mij terugbrengt naar die tijd van toen. Het doet mij terug herinneren aan die periode van de fluittonen, van de donkere gedachten. Het herinnert mij aan de periode van radeloosheid waarin ik zelf al niet meer wist wie ik nog was.
Mensen gedragen zich als stieren met oogkleppen op hun hoofd om gewoon door te blijven zetten. Ik vind dat jammer, ook al herken ik mezelf voor de volle 100%. Als er dan al die radeloosheid achter zit, is er een stem in mijn hoofd dat die persoon alle rust gunt dat die persoon nodig heeft. Een gevoel ook dat de ander gunt om te kunnen, nee, eigenlijk zelfs gewoon al te mogen luisteren naar zichzelf. Om er bij stil te blijven staan, om te treden uit alle donkere gedachten die mogelijks in de achtergrond spelen.
Tegelijk ben ik bang terwijl ik dit schrijf. Ik zou er zomaar naast kunnen zitten, ik zou ook zomaar de ander kunnen triggeren in iets wat niet het mooiste naar boven zou halen bij die persoon. Maar het enige wat ik probeer, of wat ik de andere gun, is gewoon dat kleine momentje van kwetsbaarheid tonen. Gewoon dat momentje waarin een ander van zichzelf kan zeggen dat het gewoon echt teveel is nu. Dat het ook even oké is om zogezegd “zwak” te zijn. En dat het dan ook allesbehalve zwak is om in connectie te staan met hoe ze zich daadwerkelijk voelen als ze in die rush zitten.
Als ik mij vroeger kwetsbaar durfde tonen, of ik voelde dat ik in een omgeving zat waarin het oké was om mij kwetsbaar te tonen, was ik hier misschien niet in beland. Had ik op de juiste manier en vooral op tijd die alarmbellen gezien, had het misschien nooit zover moeten komen.
Gezonde omgevingen creëren waarin kwetsbaarheid tonen de standaard is, is voor mij het doel. En ik weet dat ik heb zelf nog een hele weg heb om af te leggen, maar dat is de enige manier.
Ik pleit ook voor meer omgevingen waarin kwetsbaarheid kan getoond worden. Jouw verhaal is heel herkenbaar!
Spread the word!
Dat is echt een mooie gedachte, inderdaad. Een omgeving creëren waarbij het gewoon is om je grenzen aan te geven. Ik realiseer me ineens (en dus dankzij deze post) dat dat voor mij echt verre van gewoon is en dat ik nog steeds (hoe hardnekkig is dat, jemig!) mij vaak veel te groot houd en blijf denken dat ik het zelf moet doen. Meh. Dank voor deze reminder! <3
Da’s echt om zot van te worden soms hé? Erin hervallen gaat zo makkelijk… Maar ‘t is dat het een proces is en we erop vertrouwen 🙂 Blij dat ik iets kon betekenen voor je, good luck!
Blogger zoals jij zijn nodig. Ge krijgt zo vaak naar u kop gegooid dat je moet doorbijten of door de zure appel moet. En dat is met sommige dingen in het leven. Maar soms zijn mensen op, moe of hebben echt problemen. En dan moet het oke zijn om daarover te kunnen praten en hulp te krijgen. Praten over u kwetsbaarheden is geen zwakte. Het is juist een kracht want niet iedereen is zo dapper
exact! Nagel op de kop 🙂
Daar kan ik me alleen maar bij aansluiten!
Wat een mooie gedachte!
Ik volg je trouwens helemaal: had ik toen ik tegen de muur liep en een burn-out kreeg in een omgeving gezeten waar dat niet als zwakte werd gezien, dan had het er hier helemaal anders uitgezien.
En ook nu denk ik vaak waarom kunnen we het niet gewoon toelaten dat het soms eens niet lukt, dat we soms eens niet sterk zijn. Kwetsbaarheid toelaten is geen zwakte, integendeel. Het zou de wereld er een pak mooier op maken mochten we dat met zijn allen wat meer toelaten & tonen.
Voila Evi! Dat is het 🙂 Merci voor het delen…
Hoewel ik het altijd mooi vind als anderen zich kwetsbaar opstellen, blijf ik het zelf ook lastig vinden om te doen merk ik. Blijkbaar is het toch ook een soort coping voor mij om maar gewoon door te gaan en sterk te zijn.
‘t is blijkbaar iets wat we gewoon afleren eens we volwassen worden… Jammer toch eigenlijk he
Ik wou eigenlijk gewoon en enkel en alleen op een icoontje kunnen klikken met een “duimpje omhoog”, maar da’s hier niet mogelijk.
Zelf heb ik géén ervaring met me kwetsbaar opstellen of dat laten zien én al helemaal niet met burn-outs, dus ik kan me in de verste verte niet voorstellen wat je allemaal meemaakt en ondergaat in zo’n gevallen, maar toch… “duimpje omhoog” om te laten weten dat ik het gelezen heb en je in gedachten steun 😉
Ah haha, ja duimpjes omhoog zijn in mijn beleving hetzelfde als hartjes, “vind-ik-leuks” zoals het op Instagram werkt :p Vandaar! Maar merci voor je reactie, dat waardeer ik 🙂
Uiteindelijk kun je maar de ruimte aanbieden bij jezelf (en ook bij anderen) aan kwetsbaarheid. Als je dan iets triggert dat misschien niet de bedoeling was, wil dat heel misschien ook net wel iets zeggen, denk ik.
Uhu, idd.. Dan komt ge uit op een mooi leermomentje denk ik. Niet altijd even vanzelfsprekend, zoiets moet een mens van zichzelf ook toelaten.. Emoties kunnen dan ook wel eens een rol spelen.
Ja, precies dit! Dankjewel alweer om dit met ons te delen.
Voor mij is die kwetsbaarheid delen een stap in mijn herstel geweest, en ik probeer daar aan te blijven vasthouden.
Succes met je sessies bij de psy! Soms moet het eerst (veel) erger worden, voor het beter kan worden. En dan moet je er gewoon even door. Komt goed!
Merci Fieke! Fijn om ook weer even die bevestiging te lezen!