Deh!
Weer een inzicht vanuit het boek van Bréne Brown. Ik zit op pagina 141! Ziet mij eens lezen begot, wie had dat gedacht!
Nee maar ik haal er echt veel uit. Inzichten, bevestiging,… Veel ideeën en overtuigingen die leven in m’n hoofd zie ik daar geschreven staan. Eentje daarvan is er weer één rond perfectionisme. Hoe dat bejubeld wordt in onze samenleving, maar eigenlijk niets meer is dan vluchtgedrag voor diepere emoties.
Er wordt daar heel mooi verteld hoe dat vluchtgedrag ook ons gelukkig-zijn beïnvloedt, hoe we er alsmaar minder goed in slagen om geluk te vinden in kleine dingetjes. We zijn tegenwoordig nooit meer tevreden. Als we iets hebben afgerond met ons perfectionistisch gedrag voelt het meer als een dopamine-shotje om daarna vooral dingen te zien die niet goed waren aan hetgeen we net hebben verwezenlijkt. In plaats van het voldane gevoel, zijn we eerder al snel bezig met het oplossen van de problemen die er nog bestaan.
En ja, die mindset heeft zeker zijn waarde, vooruitstreven is iets goeds en moeten we ook wel blijven doen. Maar dat is in deze context een giftige redenering. In een samenleving waarin alles maar versnelt verliezen we onze grip. We vinden het moeilijker om bij te benen, zijn drukker en drukker in de weer, vliegen daardoor meer en meer in burn-outs. En zolang we (onbewust) denken dat we perfectionistisch moeten zijn om kwaliteit af te leveren, zullen die burn-out cijfers volgens mij alleen maar blijven stijgen.
Onbewust denken we van elkaar te vragen dat we alles aan de kant moeten gooien om die deadlines maar te halen. We zijn ervan overtuigd dat hard werken ons brengt waar we willen geraken, en werken ons zodanig in de penarie dat we vergeten te ontspannen. Nog steeds vind ik het soms jammer dat ik daar zelf slachtoffer van ben geweest. En nog steeds heb ik af en toe eens de neiging om terug te hervallen in dat gedrag.
Waar ik dan ook vaak zenuwen van krijg, zijn die oppervlakkige, simpele reacties van “ahja, maar het zat eraan te komen hé” of “ja, ik heb toch gezegd dat ge minder moet werken?“. Of met andere woorden, zo van die reacties die zich alleen maar bezighouden met het vertoonde gedrag, i.p.v. de “waarom” achter het vertoonde gedrag. Als ik als perfectionistisch mens zo iets hoor, focus ik mij meer op de ondertoon dat zegt ahja, ik moet beter doen de volgende keer, beter op mezelf letten, zorgen dat ik niet meer teveel werk. Een zorg komt erbij, zou mijn hoofd nog meer doen pingpongen van wat ik vooral wel moet doen, en wat ik vooral niet moet doen. Terwijl men eigenlijk bedoelt: luister vooral naar je lichaam, en wees waakzaam voor je grenzen.
Het staat uiteraard in de sterren geschreven dat als een mens zich zo gedraagt, zich in de penarie werkt. Maar het uiteindelijke probleem is, is dat ge al dat achterliggende niet ziet. Niet bij uzelf, en vaak ook gewoon niet bij de andere. Ge knikt overal vriendelijk ja op, mensen vinden u tof en waarderen de inzet die ge overal toont. En da’s volkomen logisch ook als ge dat soort gedrag vertoont. Het probleem is ook als ik dan eens een diepere vraag kreeg, ik het waarschijnlijk wel had afgeblokt met neenee, ‘t is oké hoor. Om dan gewoon verder te blijven werken omdat die deadlines per sé gehaald moesten worden. En dan zou ik me goed gevoeld hebben, want alles bleef fijn verdergaan zoals het was. Ik zou nergens geconfronteerd worden met tegenslag want ahja, we doen hier alles perfect.
Het is iets giftigs, het is een ziekte, ik zou bijna zeggen een epidemie. Onbewust moedigen we die dingen aan bij elkaar, en zijn we vaak bang van elkaar om ons kwetsbaar te tonen en te laten zien wat die zorgen nu eens echt zijn. We durven (en zeker op professioneel vlak) vaak niet graven naar die onderliggende zorgen bij de ander. Omdat het niet hoort, omdat de sfeer in de groep goed moet blijven, omdat het misschien in verkeerde aarde zou kunnen vallen, omdat het eventueel zelfs tijdverlies is omdat we vooral moeten blijven zorgen voor onszelf. Of dat we ervoor moeten zorgen om vooral onze eigen dingen eerst in orde krijgen. Wat dan vaak ook een never-ending process is.
Weet ge, ik kijk uit naar een wereld waarin alles bespreekbaarder wordt. Ik hou ervan om de mensen puur te zien, en vanuit passie de dingen te ondernemen. Ik hou ervan om mensen ook die successen te zien halen. En dan doet het pijn om te zien dat er zovelen onder bedwang gehouden worden door die prestatie-kwelduivels. Ik ben zelf eerst hard tegen de lamp moeten lopen om tot dat besef te komen, ik wens daardoor niemand toe om eerst hard tegen de lamp te lopen om dat besef te krijgen.
Ik heb er weinig vat op. Leven en laten leven. Maar het maakt me soms droevig om zoveel mensen daar last van te zien hebben. Er is veel commitment nodig van de mensen rondom ons om door te vragen, en ons te confronteren met die eigen onderliggende gevoelens. Een soort commitment dat ook wat aan het uitsterven is heb ik de indruk. Omdat oppervlakkigheid wint.
Vraag maar aan Facebook, vraag maar aan Instagram, vraag maar aan jezelf. Ik hoop dat we snel terug leren om onze angsten te delen, en te durven toegeven dat we soms eens niet het beste voor onszelf weten. En dat we vooral eens beginnen leren, uit te stralen, dat perfectionisme nergens voor nodig is.
Ik ben het helemaal met je eens. Maar er is op maatschappelijk vlak nog serieus werk aan de winkel, niet in het minst op de eigenlijke werkvloer. Zolang die dat perfectionisme en die tomeloze inzet blijven eisen en soms zelfs verheerlijken, blijven we maar rondjes draaien.
Exact. En het is heel moeilijk om daar uit te stappen, gezien we het nog steeds zoveel belonen.. Misschien als het ons allemaal veel geld gaat kosten, dat mensen bijdraaien. Maar ik zou het jammer vinden als het echt zover moest komen…
Groot gelijk! Als je dit een interessant thema vindt om over te lezen, heb ik al een volgende boekentip voor je: “Zeg me dat ik oké ben”, zeker de moeite om eens te checken!
Die heb ik al meerdere keren zien passeren ja! Merci voor de tip!
Mooie inzichten. Er is inderdaad nog heel wat werk in de samenleving op dat vlak. En Instagram en consoorten maken het me niet gemakkelijker om dat te beseffen eigenlijk.
Klopt.. Mij ook niet hoor. Het is heel makkelijk om er telkens in te hervallen. Betekenisloze apps, maar ze weten ons goed te triggeren om die dingen te blijven bezoeken 🙂
Perfectionisme is zeker een lastige eigenschap, want je maakt het jezelf alleen maar erg moeilijk. Ik denk dat de druk van de maatschappij hierin zeker meespeelt.
Klopt! Al heb ik ondertussen ook weer iets bijgeleerd over perfectionisme. Ge hebt een gezonde & ongezonde vorm, maar dan is er nog steeds te weinig aandacht en bespreekbaarheid over die ongezonde vorm…
Ha, goed aan het lezen! Ik zit al aan p. 98, ook goed op weg :-).
Thx voor alweer een boenk-erop-blogpost, al wist je al dat ik ook pro kwetsbaarheid tonen ben. Voor mijn collega’s steek ik niks weg, en het wordt een uitdaging om mijn job (waarin prestatie wel een dingetje is) terug – en op een andere manier – op te pikken. Je kan zelf wel veranderen, maar je omgeving moet ook mee willen door ervoor open te staan dat dingen op een verschillende manier goed kunnen gebeuren.
Ja, inderdaad.. Nu ik meer op bureau ben met collega’s merk ik hetzelfde probleem ook wel. Heb het ook niet altijd even makkelijk met het kwetsbaar opstellen, omdat dat vrij zeldzaam is in “onze IT-wereld”. Vind het alleszins mooi dat ge dat kunt hoor!
Sowieso ben je een voorbeeld omdat je het durft én doet! Bij ons ben ik een collega – die ook een burn-out heeft gehad – enorm dankbaar, want mede dankzij haar verhaal is mentale gezondheid bespreekbaar geworden. Hier is het ding vooral dat ik mijn emoties niet weg kan steken. Als ik me niet goed voel, zie je dat aan mij. Dat is ook niet altijd een goeie eigenschap vind ik, maar eerlijkheid duurt het langst!
Ik vind da echt fantastisch dat ge zo uzelf kunt zijn op uw werk! Ik zou niet liever hebben ook, collega’s die zodanig zichzelf durven zijn zoals bij u 🙂
En ja, idd. Kan wel eens dubbel zijn, maar als ge’t uiteindelijk allemaal meteen kunt loslaten is er ook meer verbinding, en meer rust in ieders hoofd.. En dat kunt ge gewoon niet afkeuren denk ik!
Dat moet de grootste les zijn die ik ooit geleerd heb als tiener: van emoties opkroppen word je niet beter. Ik ga ook niet overal in detail over praten, maar praten werkt sowieso. En als de collega’s weten wat er speelt, kunnen ze beter begrijpen waarom je op een bepaalde manier reageert. Als je niks zegt, gaan ze vanzelf verhalen beginnen verzinnen en daar ben je ook niks mee natuurlijk :-).
Heel waar dit! Mooi 🙂
Ik ben dit boek door jou ook gaan lezen. Ik hoop ‘m tijdens mijn vakantie komende weken uit te lezen en er ook een blogje over gaan schrijven. Thanks for sharing en veel liefs!
Woohoo! Ik vind het eigenlijk zot dat mensen dat beginnen lezen nu, haha! Ben alvast heel erg benieuwd naar je blog erover… Jij ook bedankt!